درد مخفف شده این جمله است: در دلم رنجی دارم که دنیا آن را با عشق های تو خالی اش برایم به وجود آورده ♡ # رها 🌿

پناه خستگی‌هایم میشوی؟ آیا در آغوش تو جایی برایم هست؟ قلب شکسته ام دیگر تاب ماندن میان کسانی که آزُرده کردن کارشان است را ندارد... یکتا🍃

رمان زیبای بهار💝💝💝💝💝 #پارت316 آب دهنم رو قورت دادم. با یه دستش کل صورتم رو می‌تونست بگیره. من خیلی ریزه میزه نبودم، یه کم لاغر بودم، ولی معمولی بودم. دست مهیار خیلی بزرگ بود یا شاید من به دست مردهای دیگه دقت نکرده بودم. شاید هم هیچ مردی رو این قدر به خودم نزدیک ندیده بودم. نگاهش رو صورتم جابه‌جا می‌شد. برای اینکه بتونم کمی از خودم دورش کنم، صورتم رو به سمت آشپزخونه چرخوندم و لب زدم: - شام سرد می‌شه. دستش رو انداخت. یکم دیگه نگاهم کرد و بعد به طرف سرویس رفت. نفسم رو سنگین بیرون دادم. لبهام رو به هم فشردم. رفتنش رو با چشمم دنبال کردم. این مرد همسر شرعی و قانونی من بود و من هنوز هم از نزدیکی بیش از حدش با خودم واهمه داشتم. دختر چشم و گوش بسته‌ای نبودم، ولی حضور ناگهانیش رو توی زندگیم هنوز نتونسته بودم هضم کنم. لباس‌هاش رو به اتاق خواب بردم و به آشپزخونه رفتم. پویا رو با هزار وعده و وعید روی صندلی آشپزخونه نشوندم. اینقدر حواسم به تزیین غذا بود که متوجه ورودش به آشپزخونه نشدم. کنار میز ایستاد و با لذت به غذا نگاه کرد. ابرو بالا داد و گفت: - زحمت کشیدی! حالا مزه‌اش هم مثل قیافه‌اش خوشمزه است؟ باد به غبغب انداختم و جواب دادم: - باید خورد تا متوجه شد. پشت میز نشست. کاش غذای خودم خراب نشده بود! ولی خب این از آبروریزی بهتر بود. برای خودش غذا کشید و با اولین قاشقی که توی دهنش گذاشت، حالت صورتش جدی شد و دیگه تا آخر شام حرف نزد. آخرین قاشق برنج رو خورد و یه لیوان دوغ سر کشید و بدون اینکه تشکر کنه یا نظرش رو بده، از پشت میز بلند شد و رفت. با چشم رفتنش رو دنبال کردم. چرا اینطوری کرد؟ اینکه سر حال بود! به بشقاب خالیش خیره شدم. حتما فهمیده بود که این غذا دستپخت من نیست. چیز عجیبی هم نبود، یک سال تموم دستپخت زرین خانوم رو خورده بود. چرا به این موضوع فکر نکرده بودم؟ کاش از همون اول براش توضیح می‌دادم، الان با خودش چی فکر می‌کنه؟ کمی با حرص به پویا نگاه کردم و دوباره به خودم نهیب زدم. پویا فقط یه بچه است، از قصد که این کار رو نکرد. از پشت میز بلند شدم. باید براش توضیح می‌دادم. چند نوع میوه توی ظرف گذاشتم و به سالن رفتم. رو به روی مبل تلویزیون نشسته بود، ولی تلویزیون رو روشن نکرده بود. ظرف میوه رو روی میز عسلی گذاشتم و روی مبل تک نفره کنارش نشستم. به من نگاه نکرد. اخم کرده بود و به تلویزیون خاموش خیره بود. کمی دل دل کردم و بالاخره لب باز کردم و ماجرای امروز رو براش تعریف کردم. اولش به من نگاه نمی‌کرد، ولی بعدش چشمهاش رو چرخوند و نگاهش رو به من داد. حرفهام که تموم شد. منتظر عکس العملش نشستم. یه کم طول کشید، ولی بالاخره لب باز کرد: نویسنده: #آسیه_علی‌کرم #بهار #رمان

رمان زیبای بهار💝💝💝💝💝 #پارت317 -هیچ وقت بهم دروغ نگو. هیچ چیزی رو ازم مخفی نکن، حتی اگه اون موضوع خیلی به نظرت بی ارزش باشه. لب‌هام رو به داخل دهنم کشیدم. هنوز نگاهم می‌کرد. مکثی کرد و گفت: - من با اولین قاشقی که خوردم، فهمیدم که غذا دستپخت زری خانمه. ولی همش به این فکر می‌کردم که چرا بهم دروغ گفتی؟ لبهام رو آزاد کردم و گفتم: - من که دروغ نگفتم. - راستش رو هم نگفتی. درست می‌گفت، راستش رو هم نگفته بودم. سرم رو پایین انداختم. یه خورده بینمون به سکوت گذشت و مهیار ادامه داد: - من دلم می‌خواست غذای تو رو بخورم، نشد، اصلا مهم نبود. دو تا نیمرو می‌زدی، با هم می‌خوردیم. صبر می‌کردم یه غذای دیگه درست کنی، زنگ می‌زدم از بیرون غذا می‌گرفتیم. ولی پنهان کاری رو دوست ندارم. پنهان‌کاری بذر بی اعتمادی تو دل آدم می‌کاره. تمام مدت که غذا می خوردم به این فکر می کردم که من و تو یه روز بیشتر از زندگیمون نگذشته و تو داری اینطوری بهم دروغ می‌گی، چند وقت دیگه می‌خوای چیکار کنی. سرم پایین بود. تو عمرم اینقدر خجالت نکشیده بودم. کاش از همون اول راستش رو می‌گفتم. همون موقعی که از مزه‌اش پرسید. با روشن شدن تلویزیون سرم رو بالا گرفتم. به صفحه تلویزیون نگاه می‌کرد. از جدیت صورتش کم شده بود. آروم لب زدم: -معذرت می‌خوام. شبکه رو عوض کرد و بدون اینکه نگاهم کنه گفت: - نیازی به عذر خواهی نیست، همین که راستش رو گفتی کافیه. مکثی کرد و سرش رو به طرفم چرخوند و ادامه داد: - فقط من رو نسبت به خودت بی اعتماد نکن. با پایین و بالا کردن سرم نشون دادم که متوجه شدم. بلند شدم و به آشپزخونه برگشتم. پویا از غیبتم استفاده کرده بود و حسابی میز رو به هم ریخته بود. با دیدن من کمی نگاهم کرد و وقتی دید که چیزی بهش نگفتم، بهم لبخند زد. دست و صورتش رو همونجا شستم. میز رو جمع کردم و برای اینکه کمتر با مهیار چشم تو چشم نشم، پویا رو به اتاقش بردم. خیلی اذیت کرد، ولی بالاخره خوابید. به سالن برگشتم. مهیار نبود. در اتاق خواب باز بود. یواشکی داخل اتاق رو نگاهی انداختم. روی تخت دراز کشیده بود و ساعدش رو روی چشمهاش گذاشته بود. اینکه گفت عادت داره روی مبل بخوابه! پس چرا رفته توی اتاق خواب؟ برای رفتن به اتاق کمی با خودم جنگیدم و در نهایت نرفتم. کمی دور خودم چرخیدم. روی مبل نشستم. به آشپزخونه رفتم. کمی توی حیاط رو نگاه کردم. حدود یک ساعت وقتم رو هدرکردم و بالاخره به اتاق خواب رفتم. چشم‌هاش بسته بود، با دقت نگاهش کردم. نفس‌های منظم می‌کشید. حتما خواب بود. با بی صدا ترین شکل ممکن روی تخت خزیدم. یه گوشه از پتو رو روی خودم انداختم. باورش برام سخت بود، داشتم تو یه اتاق و با یه مرد می‌خوابیدم. مردی که دو روزی بود رسمی و شرعی همسرم بود ولی باورش سخت بود. اینقدر به نیمرخ مهیار نگاه کردم تا خوابم برد. صبح وقتی چشم باز کردم، مهیار کنارم نبود. از روی تخت بلند شدم و به سالن رفتم و دوباره با همون صحنه دیشب مواجه شدم. کلی ته سیگار روی میز و مهیار خواب روی مبل. روی تک مبل روبه‌روش نشستم و به این صحنه خیره شدم. یهو تکونی خورد و چشم باز کرد. نگاهمون بهم گره خورد. جواب سلامم رو که اول و آخر نمی‌داد، پس خودم رو سبک نکردم و گفتم: - صبح بخیر. جابجا شد و جواب صبح بخیرم رو داد. یه کم هم دیگه رو نگاه کردیم. من بلند شدم و خواستم برم، ولی برگشتم و با اشاره به ته سیگارهای روی میز گفتم: - دلیل اینهمه سیگار منم؟ ته صدام کلی ناراحتی داشت. بدون اینکه نگاهش کنم، یا منتظر جواب بمونم به آشپزخونه رفتم. آب کتری رو عوض کردم. زیرش رو روشن کردم و روی صندلی نشستم. چند دقیقه بعد به آشپزخونه اومد و روی صندلی کنار من نشست. نویسنده: #آسیه_علی‌کرم #بهار #رمان

دنبال «وی‌آی‌پی» رمان بهارم اگر هستید، قیمتش ۳۰ هزار تومنه. شماره کارت👇👇 6277601241538188 به نام آسیه علی‌کرم واریز کنید و عکس فیش واریزی رو به آیدی زیر بفرستید. @baharedmin57 (این اکانت ادمینه و هیچ اطلاعی از پارت‌گذاری نداره، اختیاری هم برای تخفیف وی‌آی‌پی یا کتاب نداره. منظورم همون اکانت H.B هست.) اکانت بالا👆👆👆 ⭕️فیش ارسالی هم لطفا تاریخش مال همون روز باشه، در این صورت ادمین نمی‌پذیره. ⭕️به خودتون هم تخفیف ندید، چون پیام بانک زیر سی تومن ارسال نمی‌شه و ادمین هم در صورت نیومدن پیام بانک، لینک رو بهتون نمی‌ده. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 👇جواب سوالات پر تکرار👇 📌رمان بهار در وی‌ای‌پی تموم شده؟ بله 📌چند پارته؟۷۲۷ پارت 📌هزینه‌اش چقدره؟ سی تومن 📌پی‌دی‌افه، یا کانال خصوصی؟ کانال خصوصی (من هیچ وقت آثارم رو فایل نمی‌کنم و حلال نمی‌کنم کسی رو که از روی فایل، آثارم رو بخونه) 📌چاپ شده؟ بله. ولی نسخه چاپ شده موجود نیست و همه‌اش فروش رفته، اگر به چاپ دوم رسید، حتما تو همین کانال بهتون اطلاع میدم. 📌👌و نکته مهم، اگر رمان بهار مجدد داره بارگزاری می‌شه، دلیلش اینه که قراره ادامه رمان رو این بار از زبون یکی از شخصیت‌های دیگه همین رمان ادامه بدم. 📌 رمان جدید، که نام #پارازیت براش انتخاب شده، هنوز هیچ کجا پارت گزاری نشده، وی‌آی‌پی هم جدا براش گذاشته می‌شه. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شروع رمان عاشقانه بهار👇👇👇 https://eitaa.com/Baharstory/81629

عروس افغان🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 #پارت نوید اومد، حدود نیم ساعت بعد. یکم با من حرف زد و طبق انتظارم رفت سراغ کیانوش. چند دقیقه‌ای از رفتنش توی اتاق کیانوش می‌گذشت که صدای نوید، اونم فریاد مانند تو کل شرکت پیچید. اصلا نفهمیدم چی گفت ولی صدا، صدای نوید بود. به زن همکارم نگاه کردم که یهو صدای تق و تق و برخورد اشیا به هم و شکستن و صدای فریاد کیانوش و بعد هم نوید نگاهم رو گرفت. از جام بلند شدم. مردهای نزدیک دفتر سریع‌تر از ما وارد دفتر شدند. از همون زاویه دیدم که نوید و کیانوش دست به یقه بودند. مردها از هم جداشون کردند. - ادای باغیرتی در نیار، می‌خوای باور نکنی... نوید از دست مردها خودش رو آزاد کرد و با مشت تو صورت کیانوش گذاشت. تا کیانوش بخواد به خودش بیاد، دو تا مشت دیگه هم خورد. مردهای همکار و ارباب رجوع نوید رو گرفتند. نوید حرفی نمیزد، برعکس کیانوش که دری وری می‌گفت و صورتش رو گرفته بود. نوید از در بیرون اومد. به سمتم اومد و دستم رو گرفت و به سمت در کشید. -نوید چی شده؟ تو اومدی... اهمیتی به حرف زدنم نمیداد، توی راه پله دستم رو کشیدم. ایستاد و نگاهم کرد. یقه‌ تی‌شرتش زیادی باز شده بود، یکی از دکمه‌هاش کنده شده بود. جای سرخی روی گلوش مونده بود و حالا داشت با اخم به من نگاه می‌کرد. عصبانی بود و رگهای پیشونیش بیرون زده بود. ازم رو گرفت و به جایی پایین پله‌ها نگاه کرد. -نوید، چته؟ خب حرف بزن، گفتی میرم حرف بزنم سو تفاهم برطرف شه. نگاهم کرد و گفت: -یه کار دیگه پیدا می‌کنی. اخم کردم و گفتم: -مثلا کجا؟ -پیش برادرت، تو اون شرکت بسته بندی، آقا مهراب می‌تونه برات ردیف کنه، دارالترجمه‌اشم نیرو می‌خواد، اصلا حسابدار خودم... باز هم مهراب، همیشه مهراب. میون حرفش پریدم و گفتم: -من اینجا راحت بودم، چرا باید به خاطر اینکه مهراب دوست نداره کار عوض کنم و برم... پله پایین رفته رو بالا اومد و تو چشم‌هام زل زد و گفت: -چرا اینقدر اصرار داری با حقوق کم اینجا، بازم اینجا کار کنی؟ -حقوق کم چیه نوید؟ قراردادم اینطوریه. -جوابم رو بده، چرا، دلبستگی خاصی اینجا داری؟ چی می‌گفت؟ اخم‌هام تو هم رفت و گفتم: -خوبه این کارو خودت برام پیدا کردی. یکم توی چشمهام خیره موند و بعد آروم و آهسته لب زد: -شاهرخ... شاهرخ دیگه کی بود؟ اخم‌هام تو هم رفت و اون ادامه داد: -توی داستانی که نوشتی ... بابای آرتین و مارتین بود دیگه! آره، همین بود. دست و پام برای لحظه‌ای یخ کرد. یعنی کیانوش این رو بهش گفته بود؟ تو چشم‌های سبزش خیره بودم و نمی‌دونستم چی بگم. سرش رو بی جهت تکون داد. لبهاش رو به هم چفت کرد و به اطرافش چشم چرخوند. نگاهم که کرد گفت: -شاهرخ رو... -اون فقط یه شخصیته. -من خودم نویسنده‌ام، میدونم شخصیت‌ها و صحنه‌ها از کجا ذهن بیرون میاد. آب دهنم رو قورت دادم. من شاهرخ رو دقیقا از روی کیانوش نوشته بودم، حتی به خال زیر چونه‌اش رو هم که هر وقت ریشش بلند می‌شد دیده نمی‌شد و هر وقت کوتاه بود، حواس شخصیت زن داستانم رو پرت می‌کرد هم اشاره کرده بودم.

#عروس‌افغان 🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 #پارت -سپیده یه چیزی بگو که همین الان سرمو نکوبم به دیوار. این مرتیکه برگشته می‌گه من به خاطر خودت دارم اخراجش میکنم، چون حواسش پیش منه، تو رو نمی‌بینه. کیانوش می‌دونست! ولی از کجا؟ من به کسی نگفته بودم. یاد حرفهای دوست کتایون افتادم، همونی که به قول خودش روی صندلی‌های کلاس نویسندگی لش می‌کرد. روزی که لباسهای کتایون رو که ازش قرض گرفته بودم رو برده بودم که پس بدم. کتایون بهش گفته بود که به من لباس قرض داده، از همون روز هم ارتباطم رو باهاش کم کردم. دخترک...اسمش چی بود، همون روز از افغان بودن نوید گفته بود، قبل از حضور کتایون هم به عشق من به کیانوش اشاره کرده بود. منکر شده بودم ولی وقتی به من گفت، حتما به کتایون هم می‌گفت. چقدر سوژه خنده‌اشون بودم. چقدر احمق بودم که با کتایون دوست شده بودم. زبونم در مقابل نوید بند اومده بود. خودم رو کشتم و گفتم: -زر...زر... صدای زنگ موبایلی حواسم رو به خودش داد. -امیری، امیری! به منبع صدا که همکارم بود نگاه کردم. از بالای پله‌ها با کیفم به سمتم اومد و گفت: -کیفت...موبایلت داره زنگ میخوره. کیف رو گرفتم و تشکر کردم. موبایلم رو در آوردم. مهراب بود. به نوید نگاه کردم. حرفی نمیزد. این قیافه نوید رو نمی‌پسندیدم. عصبانی بود، ناراحت بود، دلخور بود، حس سر کار گذاشته شدن رو داشت و حالا هم به موبایل من زل زده بود. -جواب بده. آروم صداش زدم: -نوید. نگاهم کرد. چشم‌هاش حسابی سرخ بود. صدای کیانوش از شرکت می‌اومد. موبایل رو یهو از دستم گرفت. دستم رو کشید. بدون اعتراض دنبالش راه افتادم. از ساختمون اداره بیرون رفتیم. صدای موبایل قطع شد. دستم رو رها نکرد ولی سرعت قدمهاش رو پایین آورد. موبایلم دوباره شروع به زنگ خوردن کرد. طاقت نیاوردم و دستم رو کشیدم. -نوید. نگاهم نکرد. دستم رو هم رها نکرد. -نوید، یه دقیقه وایسا. به ماشین‌های پارک شده کنار خیابون نگاه کردم. دنبال ماشین نوید بودم. پیداش نکردم. دستم رو این بار محکم‌تر کشیدم. دستم از دستش بیرون اومد. بالاخره نگاهم کرد. موبایلم داشت زنگ می‌خورد. برای گرفتن موبایل دستم رو دراز کردم و گفتم: -بده جواب بدم، بعد...بعدش... چشم‌هاش که حسابی سرخ بودند، رگهای سبز پیشونیش هم پوست صافش رو ناهموار کرده بود. موبایل رو نداد. نگاهم می‌کرد. چقدر سالار بهم گفت که این داستان رو ننویس، کاش ننوشته بودم، کاش هیچ وقت وارد اون گروه نمی‌شدم و اون پیام مدیر کانال رو نمی‌دیدم و طمعم برای نوشتن و پول گرفتن قلقلک نمی‌خورد. من طاقت دیدن این شکل نگاه نوید رو نداشتم که نگاهم رو ازش گرفتم و به جای دیگه‌ای تو خیابون دادم. -گفتی زر ... کی زر زد؟ من؟ یا اون مرتیکه بی ناموس؟ نگاهش کردم. من کی گفتم زر؟ گفته بودم، یادم اومد. قبل از اینکه همکارم با کیفم بیاد دو بار گفته بود زر. -توضیح میدم بهت. به خودش اشاره کرد و گفت: -من زر زدم یا اون؟ -معلومه اون. لبهاش رو به هم جوری فشار میداد که سفید شده بودند. موبایل رو به طرفم گرفت. به محض گرفتنش، ازم فاصله گرفت. به شماره مهراب نگاه کردم. همه چیز زیر سر این بشر بود. تماس رو وصل کردم. -الو، زنگ زده بودی؟ نوید دست به کمر زده بود و طول و عرض کوتاهی رو می رفت و برمی‌گشت. هر چی می‌گفتم می‌شنید، مثلا اگر می‌گفتم دست مریزاد آقا مهراب، موفق شدی از کار بیکارم کنی، ممکن بود نوید هزار فکر دیگه کنه. -هیچی، دنبال نوید می‌گشتم فکر کردم با شماست. با تاخیری کوتاه گفت: -باشه، پس شب می‌بینمت. شب؟ وای! قرار بود برم خونه‌اش، به خاطر حسین. قطع کردم. نوید کمی نگاهم کرد و گفت: -می‌خوام اون داستانو ببینم، همون شاهرخو.

یه پارتم سوپرایز بریم😍👇👇 بشه سه تا امشب🌷

#عروس‌افغان 🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 #پارت دست به سمت گوشی من دراز کرد و گفت: -نشونم بده. می‌خوام... دستم رو به عقب کشیدم و گفتم: -ندارم. نگاهم کرد، با ناامیدی. -باور کن ندارم، مدیر کانال منو از کانالش انداخته بیرون، داستانمم داد یکی دیگه ادامه بده. -چون تو از رسیدن نا امید شده بودی، داستانو ادامه ندادی؟ -این دیگه چیه میگی؟ نوید دستش رو به صورتش کشید و من بلافاصله گفتم: -اون داستان من بود، ولی چون چند روز نتونستم قسمت جدید بهش برسونم، رفته بود با یکی دیگه حرف زده بود. دستم رو برای آروم کردنش جلو بردم، برای اولین بار داشتم این کار رو می‌کردم، عقب کشید و دستم توی هوا خشک شد. به نظرم هیچ چیز بهتر از راست گفتن نبود. -بریم یه جا بشینیم، توضیح میدم. یکم تو چشمهام خیره موند و بی حرف از خیابون رد شد. حالا داشتم ماشینش رو می‌دیدم. دنبالش رفتم. پشت فرمون نشست. دم عمیقی از هوا گرفتم و روی صندلی جلو نشستم. انگار باید همین جا حرف میزدم. نوید گفت: -اینکه گفتی هیچ حسی نداری، یه مدت با هم باشیم همو بشناسیم، گفتی خانواده‌ات... لبهاش رو برای لحظه‌ای به هم فشار داد و نگاهم کرد و گفت: -یعنی داشتی زمان می‌خریدی برای ... بغض کردم و تو به لحظه چشمهام پر از اشک شد. -این چه حرفیه نوید؟ من اگر اونا رو گفتم خواستم باهات صادق باشم. فریاد زد: -خب الانم صادق باش. یک کلمه فقط میگی زر زد، خب بگو کجاشو زر زد که برم بزنم تو دهنش بگم مرتیکه کثافت واسه چی برای ناموس من حرف درست می‌کنی! نگاهم رو به دستهام دادم، دستهایی که می‌لرزید، نه فقط دستهام می‌لرزید، زانوهام هم می‌لرزید، کلا همه استخون‌هام حالتی شبیه ویبره گرفته بودند. -سپیده! دست روی دستم گذاشت. -سپیده، خوبی؟ سرم رو تکون دادم و با گوشه چشم‌های اشکیم نگاهش کردم. پلک زدم و انبوه اشک جوشیده پشت پلکهام پایین افتاد. دقیقا روی دست نوید. دستش رو از روی دستم برداشت. در داشبورد رو باز کرد. توش رو کوتاه نگاه کرد و گفت: -برم آب بگیرم. دستش رو گرفتم. -نـ ...نرو. دستش رو کشید که بره، می،رفت دیگه نمی‌تونستم حرف بزنم، پس بدون فکر گفتم: -کیانوش زر زد، چون من اگر اینجا دارم کار می‌کنم، برای اینه که از یه چیزهایی دور باشم. نه اینکه به اون نزدیک باشم. سنگینی نگاهش رو حس میکردم. -مهراب بهم گفت برم دارالترجمه‌اش، ولی من نرفتم، چون بس بود هر چقدر بهش مدیون شدم. اصلا چرا باید یه مرد اینقدر برای یه دختر جوون، کار انجام بده، بس بود. اینجا رو تو پیشنهاد دادی، قبول کردم چون هیچ ردی از اعضای خونواده‌ام اینجا نیست، میخواستم چند ساعتم که شده فاصله بگیرم از همه چیز. اشکم روی آستین مانتوم افتاد و گفتم: -تو قبل از من، عاشق نشدی؟ نگاهش کردم. - راستشو بگو.

از تخفیف وی‌ای‌پی عروس افغان جا نمونید. با تخفیف وی‌ای‌پی عروس افغان رو با قیمت ۲۰ تومن خریداری کنید. ‌واریز کنید به شماره حساب خانم آسیه علی‌کرم 6277601241538188 و عکس فیش ارسال بشه به این ایدی @baharedmin57

یک جا برایت نوشته بودم ؛ دوست دارم تو را بخندانم ، به جای او که برایش گریه می‌کنی .. چقدر دوستت داشتم‌ ‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🧚‍♀💞 ◇ ⃟◇

رمان زیبای بهار💝💝💝💝💝 #پارت318 یکم نگاهم کرد و گفت: _چی شد که فکر کردی من به خاطر تو سیگار می‌کشم؟ نگاهم رو گرفتم و جواب دادم: - چون به خاطر من اعصابتون خرابه. یه بار یه نفر بهم گفت، اعصاب خرابم رو سیگار آروم می‌کنه. بلافاصله پرسید: -چرا الان تو فکر کردی دلیل خرابی اعصاب من تویی؟ اول چیزی نگفتم. سر بلند کردم و یه کم بهش نگاه کردم. تو چشم‌هام خیره بود و منتظر جواب. - چون... چون... شما نمی‌خواستید با من ازدواج کنید، یه جورایی مجبور شدید و من... بقیه حرفم رو نزدم و چشم‌هام رو پایین انداختم. دستم رو توی دستش گرفت. - می‌دونی چرا برای خواستگاری نیومدم؟ نگاهش کردم. جوابش مشخص بود، چون نمی‌خواست زیر بار زور بره. خودش جواب خودش رو داد و گفت: - چون فکر می‌کردم اینجوری حتماً جوابت منفیه. حتی وقتی شب خواستگاری، مهگل زنگ زد و گفت باهات حرف بزنم، می‌تونستم بهتر حرف بزنم، ولی اون طوری گفتم که تو کلاً از من ناامید شی، ولی با جواب مثبتی که دادی، تیرم به سنگ خورد. مکثی کرد و ادامه داد: - آخرین تلاشم رو هم شب بله برون کردم که بازم نشد. اون یه هفته‌ای هم که مثلا با هم نامزد بودیم، دائم با خودم کلنجار می‌رفتم و نمی‌تونستم با خودم کنار بیام. همه‌اش با خودم فکر می‌کردم دختری با شرایط تو، چرا باید قبول کنه زن مردی با شرایط من بشه. تا اینکه خودت گفتی مجبور شدی. اجبارت رو درک می‌کردم. چون خودم هم مجبور بودم و هنوز با خودم کنار نیومده بودم. حواسم که جمع شد، دیدم یه دختر چشم و ابرو مشکی رو نشوندند کنارم و دارند خطبه عقدمون رو می‌خونند. همون موقع با خودم کنار اومدم، چون دیگه زنم بودی. ولی دیدم که تو هنوز زندگی جدیدت رو نپذیرفتی، می‌دیدم که کنار من معذبی. اگر هم تا حالا بهت نزدیک نشدم، دلیلش اینه. گذاشتم با خودت کنار بیای. دلیل این سیگارها هم اصلا تو نیستی، مربوط به کارمه. کمی به هم نگاه کردیم، مستقیم و خیره. با صدای سوت کتری چشم ازش گرفتم و به بخارهایی که از لوله‌اش بیرون می‌اومد، نگاه کردم. دستم رو از دستش بیرون کشیدم. بلند شدم تا چایی دم کنم. زیر اجاق رو کم کردم و ظرف چای رو برداشتم. مهیار گفت: -راستی، تو خوابت سنگینه یا دیروز خیلی خسته شده بودی؟ سوالی و با تعجب نگاهش کردم. از روی صندلی بلند شد و به طرف در آشپزخونه رفت. با نگاهم دنبالش می‌کردم که کنار در آشپزخونه ایستاد. یه لبخند کمرنگ روی لبهاش بود. برگشت و گفت: - آخه دیشب وقتی اومدی رو تخت، خیلی زود خوابت برد، بعدش تا نزدیکی‌های صبح تو بغلم بودی. چند بار هم جابه جات کردم، ولی متوجه نشدی. من با تعجب و چشمهای گشاد نگاهش می‌کردم و اون با دستی که روی لبهاش می‌کشید از آشپزخونه خارج شد. فکر کنم داشت خنده‌اش رو کنترل می‌کرد. به ظرف چای و قوری نگاه کردم. اینکه اون بخواد همسرش رو بغل کنه، حقشه. ولی چرا من نفهمیدم؟ من که اصلا خوابم سنگین نیست. نویسنده: #آسیه_علی‌کرم #رمان #بهار