گفتیم که : سرانجام و نتیجه ی طهارت باید به اینجا برسد که شخص مظهر اسم شریف مومن بشود. برای رسیدن به این امر باید چهار مرحله را پشت سر بگذارد. تا این مراحل را یکی پس از دیگری پشت سر نگذارد نمی تواند وارد مرحله ی بالاتر و کلاس بالاتر بشود. مرحله اول : ظاهر او ظاهر شرعی بشود. شرع ظاهرش را تصدیق کند. مرحله ی دوم : از رذایل اخلاقی مثل حرص و حقد و ریا دور بشود. مرحله ی سوم : جلب فضایل است. خودش را به زینت فضایل آراسته کند. به جای کبر تواضع می آید. به جای حقد محبت می آید . هر کدام از اینها جایشان را عوض می کنند. و اما مرحله ی چهارم: از این مرحله به بعد محبت حقیقی و واقعی می آید. حب از اینجا می آید. بعضی از امور تحصیلی هستند، باید آنها را بدست بیاورید. و بعضی از امور حصولی هستند، باید حاصل بشوند، باید بیایند. محبت از امور حصولی است. باید بیاید، باید زمینه فراهم بشود. زمینه که فراهم شد حاصل می شود. به اجبار نمی توان به یک نفر گفت تو باید مرا دوست داشته باشی . حتی خداوند به رسول اکرم می فرماید : تو اگر بخواهی تالیف دل بکنی ( دلها را الفت بدهی) اگر آنچه در زمین است خرج بکنی نمی توانی !!! و آن را به خودش نسبت می دهد و می گوید : خداوند تالیف و الفت بین دلها ایجاد می کند. پس محبت به اجبار و زور نیست! محبت باید بیاید! این نکته سر آغاز یک بحث بسیار شریف است. می فرمایند : خدای عزوجل فقط اسما و صفات خود را دوست دارد. چون چیزی غیر از اینها چیزی نیست. هر چه هست خودش است. اولا خداوند مخلوقات را بر اوزان اسماء و صفاتش خلق کرده. هر چه هست اسم الله است و مظاهری از اسماء او و بر همین اساس او همه ی مخلوقات را دوست دارد. ملائکه الله اختیار ندارند مظهری از اسماء الله اند و آنها هم نسبت به آنچه خداوند امرشان می کند معصیت نمی کنند. گیاهان و حتی حیوانات هم مظهر اسماءاند و ذره ای هم تخطی نمی کنند. إِن مِّن شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَٰكِن لَّا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ ولی انسان و اجنه اختیار دارند . و اما خداوند ابتدائا بندگانش را دوست دارد. حتی بنده ی گنه کار . خداوند عز وجل می فرماید : اگر بندگان گنه کار من اشتیاق مرا برای برگشتن خود می دانستند از شوق جان تهی می کردند. پس خداوند ابتدائا بندگانش را دوست دارد. اما بقاء و ازدیاد و زیاد شدن این محبت دایر مدار عمل ما قرار داده است. اگر انسان بتواند مظهریت اسمی از اسما را پیدا بکند آن وقت این محبت خاص است و بالا می رود. 📚استاد سعادتفر #پنجشنبه #طهارت #جلسه_48 @davat_namaz

إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ خداوند می فرماید : من توابین را دوست دارم. تواب از اسماء الله است. اگر بنده ای تواب شد می شود مظهر این اسم. و چون خدا اسماء خود را دوست دارد این بنده را هم دوست دارد. اما تواب یعنی چه؟ تواب یعنی : بسیار رجوع کننده. بنده چه قدر گناه و معصیت می کند ولی باز خدای متعال به او رجوع می کند. عبارت امام سجاد(علیه السلام) در دعای ابوحمزه را ببینید : ولم يزل ولا يزال ملك كريم يأتيك عنا بعمل قبيح، فلا يمنعك ذلك من أن تحوطنا بنعمتك وتتفضل علينا بآلائك، وَ لَمْ‏ یَزَلْ‏ وَ لَا یَزَالُ‏ مَلَکٌ‏ کَرِیمٌ‏ یَأْتِیکَ عَنَّا بِعَمَلٍ قَبِیحٍ فَلَا یَمْنَعُکَ مَا یَأْتِی مِنَّا مِنْ ذَلِکَ مِنْ أَنْ تَحُوطَنَا بِنِعْمَتِکَ وَ تَتَفَضَّلَ عَلَیْنَا بِآلَائِکَ خدایا پیوسته ، از طرف ما عمل خلاف دیده ای! اما این باعث نشده که نعمتت را از من قطع بکنی. دعای کمیل می گویید : این بنده گناه می کند و او می پوشاند و بلا دفع می کند و ثنایی را که او لایق نیست را در بین مردم پخش می کند. این یعنی تواب است و به بنده ی گنه کارش رجوع می کند. حالا می فرمایند : اگر بنده ای این گونه شد، اگر شما هم به دیگرانی که به شما بد کردند، بدی نکردید، قهر نکردید که دیگر با او حرف نزنید، با خود گفتید : دیدی؟ ندیدی!! اگر بد شخصی را دیدید! ولی طوری رفتار کردید که گویا ندیده اید، در این صورت شما رجوع می کنید. پس شما می شوید تواب. نه یک دفعه. بارها… او بد می کند شما محبت می کنید. این می شود تواب. بعد خداوند می فرماید: من تواب را دوست دارم. این بنده ای که این چنین رفتار می کند می شود مظهر اسم شریف تواب. یک معنای دیگری هم برای تواب این است که : شخص تواب یعنی رجوع بکند به خدای متعال از گناهش. اینها اموری است که حقیقتا باید وارد زندگی بشود. 📚استاد سعادتفر #پنجشنبه #طهارت #جلسه_48 @davat_namaz

خداوند می فرماید : وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ ‎﴿بقره/٢٢٢﴾‏ و در جای دیگر می فرماید: وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ ‎﴿توبه/ ١٠٨﴾ الْمُتَطَهِّرِينَ و الْمُطَّهِّرِينَ با هم فرق دارند. خدا می فرماید : من هر دو دسته را دوست دارم. تطهیر صفت قدس حضرت حق است. او طاهر مطلق است و طهارت مطلقه دارد. متطهرین یعنی عبدی که خودش را تطهیر می کند از رذائل و ظلمتها و حجاب ها. خدا می فرماید من این ها را دوست دارم . این سه مرحله ی اول برای این است که شخص خودش را تطهیر می کند. ظاهر را شرعی قرار می دهد. رذائل می رود و جایش فضایل می آید و می شود پاک. متطهر خدا دوستش دارد . اینکه گفتیم محبت تازه از اینجا شروع می شود سرّش این است. مطهرین یعنی کسانی که علاوه براینکه خودشان را پاک کردند دلشان می خواهد دیگران هم پاک باشند ودر صدد تطهیر دیگران هم بر می ایند . همان طور که خدای عز وجل که خودش طاهر است می خواهد بندگانش هم همه طاهر باشند. اگر دستور داده و حتی عذاب قرار داده این وعده و وعید ها برای این است که شخص به طهارت برسد. حالا بندگانی که این صفت را پیدا بکنند، بخل ندارند. آرزویشان این است که دیگران هم کاری بکنند و خوب بشوند و نجات پیدا کنند. این می شود مطهرین که خدا می فرماید: من این ها را دوست دارم. 📚استاد سعادتفر #پنج_شنبه #طهارت #جلسه_48 @davat_namaz

إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ خداوند محسنین را دوست دارد. اگر کسی محسن شد می شود مظهر اسم محسن. از حضرت رسول (صل الله علیه و آله) پرسیدند : محسنین چه کسانی هستند؟ فرمودند: محسنین کسانی هستند که عبادتشان از روی مشاهده باشد. جوری عبادت کند که گویی او را می بیند. محسنین نه اینکه نیکوکار که برود مسجد و خیریه بسازد. آن یک چیز دیگر است. خدای سبحان که محسن است یعنی عالم مظهر اوست. و می فرمایند آنچه در خاطره های مخفی می گذرد او خبر دارد و مشاهده می کند و می بیند. تمام مخلوقین در محضر اویند . همانطورکه او خودش بر همه ی موجودات اشراف دارد دوست دارد ما هم در وقت عبادتمان حداقل یا در همه ی امورات زندگی او را با مشاهده مشاهده کنیم. گاهی ما در نماز حالتی به خود می گیریم که گویی نه او ما را می بیند و نه ما او را، گویی در جای تنهایی برای خودمان هستیم … دارد ایاک نعبد می گوید ولی دل جای دیگر است. در روایت داریم : نماز و سوره ی حمد به صورت خاص مناجات و گفتگویی است بین عبد و خدا. در بحث سرّ قرائت نماز گفته شده که حضرت رسول در یک حدیث قدسی می فرمایند : خداوند فرمودند من سوره ی حمد را تقسیم کرده ام بین خودم و بنده ام. نصف اول تمجید حق است. عبد می گوید : بسم الله الرحمن الرحیم خدای عز وجل می فرماید : عبدم مرا یادم کرد! حدیث داریم کسی که بگوید بسم الله الرحمن الرحیم در هر کاری، حتی در قدم به قدم راه رفتن و دست به هر کاری که می زند هر دفعه ای که بسم الله الرحمن الرحیم می گویید خداوند می گوید : ذکرنی عبدی، عبدم مرا یاد کرد. و جوابش تین است که : سزاوار است من هم او را یاد بکنم. از این جواب بالاتر و بهتر می خواهید؟ عبد می گوید : الحمد الله رب العالمین مالک یوم الدین ….. تا والضالین . خداوند می فرماید : دارد مرا تمجید می کند، ثنای مرا می گوید. هرچه خواستی به تو دادم. این یک مشاهده می خواهد … اگر در نماز این حال پیدا شد شخص می شود محسن. چون همانطور که خدا او را می بیند و خداوند محسن است، این عبد هم شد محسن . شد مظهر اسم الله و خدا او را دوست دارد. آنوقت عبادت او از روی حب است. و بعد شخص شایسته ی مقام اصطفای حق می شود . در مناجات محبین امام سجاد(علیه السلام) می فرمایند : خدایا من را جزو آنهایی قرار بده که برای خودت انتخاب کرده ای. 📚استاد سعادتفر #پنج_شنبه #طهارت #جلسه_48 @davat_namaz