شب‌صبحت‌غنیمت‌دان‌که‌بعد‌از‌روزگار‌ما‌ #حافظ @donyayechadoryha

بدرد‌عشق‌بساز‌و‌خموش‌کن‌حافظ رموز‌عشق‌مکن‌فاش‌پیش‌اهل‌عقول‌ #حافظ @donyayechadoryha

اگرچه دوست بـه چیزی نمی‌ خرد ما را به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست #حافظ #رفیقانہ #مدیࢪ ------------•☕️❤️•-------------- @donyayechadoryha

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد غلط کردم که این طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد... #حافظ #شعرگونہ دِلگویھ :)

به عشق روی تو روزی ڪه از جهان بروم ز تربتم بدمد سرخ گل به جاے گیاه #حافظ #شعرگونہ دِلگویھ :)

عاشِقی مَقدورِ هَـر عَیّاش نیست غَم کِشیدَن صَنعَتِ نَقّاش نیست #حافظ #پروفایل #شعرگونہ دِلگویھ :)

بی تو در کلبه گدایی خویش رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس #حافظ #شعرگونہ دِلگویھ :)

امروز ڪه در دست توام مرحمتی ڪن فردا که شوم خاک چه سود اشڪ ندامت؟! #حافظ #پسرونہ #شعرگونہ دِلگویھ :)

تو پس پرده چه دانی که، که خوب است و که زشت! #حافظ

قانع به خیالی زِ تو بودیم! #حافظ

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم #حافظ #شعرگونه 𝑑𝑒𝑙𝑔𝑜𝑦𝑒/دِلگویه

🍃🌹🍃🌹🍃 🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃 🍃 📚رمان پرواز در هوا خیال تو۲ #پارت_هشتادوهفت "رفتی ولی تازه با رفتنت فهمیدم چقدر عاشقت بودم و حالا باید با پیراهنت شب را به صبح برسانم ممنونم که گفتی لباس هایم را نمیبرم وانگار میدانستی عمق دلتنگی من به وسعت تمام لباس هایت است" تاریخش مال رفتنم به شمال بود.این متنش قلبم رو به آتیش کشوند. چند صفحه خوندم و یه صفحه توجهم رو جلب کرد. در اون صفحه حکایت از یه تصاف سختی که امیر علی بعد از من داشت و تا دم مرگ رفته و برگشته رو میداد: "مطمئن باش که مهرت نرود از دل من! مگر آن روز که در خاک شود منزل من #حافظ" "حسنای عزیز تر از جانم،من رو ببخش که نشنیده قضاوتت کردم وحکم را بدون شنیدن حرف هایت صادر کردم،حالا که رفته ای میفهمم چه پرستار خوبی برای من بودی،الان که در بیمارستان هستم میفهمم تو را در کنارم کم دارم برای دلداری دادنت برای قربان صدقه رفتنت برای پرستاری کردن هایت برای مادری کردن های بسیارت دلم تنگ شده بیا و دوباره برای زخم های عمیقم پرستار باش" تاریخ این صفحه بر میگشت به ۱۵ سال قبل و یک لحظه با دیدن تاریخ هنگ کردم دقیقا تو همون روز ها من هم تصادف کرده بودم و بیمارستان نشین بودم. حتی جسم های ما هم بهم متصل بود و طاقت درد کشیدن دیگری رو نداشت. با هر صفحه ای که میخوندم و به جلو میرفتم بیشتر اشک تو چشمام حلقه میزد و بیشتر هق هق می کردم. تا رسیدم به جایی که این شعر بود: ✍به قلم :↻ فاطمه پوریونس @Delgoye851 🍃 🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃🌹🍃