#نوشتارهای_معرفتی آیا #معرفت و #شناخت انسان از واقعیت با گذر زمان تغییر می کند؟ یکی از مبانی بحث از معرفت بخش بودن و #واقع_نمایی_زبان_دین، ابتدا وجود و سپس ثابت بودن معرفت است. اگر شناختی ثابت و قابل سنجش وجود نداشته باشد اساسا بحث معرفت بخش بودن زبان دین منتفی است که البته این شیوه طرح مباحث فلسفی زاییده فلسفه #پست_مدرنیسم و #هایدگر ها و #گادامر ها و شاگردانشان در دنیای فلسفه غرب است که بعد از ناتوانی در پاسخ به مسائل و مشکلات مکتب #مدرنیسم در اروپای جدید شروع به پر رنگ کردن #شکاکیت و #معرفت_نسبی کرد و به بیان دیگر به جای حل مسائل و مشکلات مدرنیسم، مسائل را پاک کرد. اما معرفت انسان و هر گزاره ای که در دایره علم انسان قرار می گیرد مطلق، ثابت و دائمی است و هرگونه نسبیت، تغییر و زوال در معرفت منطقاً محال است و فرجام قائلان به آن، وادی سفسطه خواهد بود. به باور #علامه_طباطبایی (ره) کسانى که مى گویند علوم ما نسبى است و با اختلاف شرایط، تغییر مى یابد، سخنشان دچار تناقض درونی است و به سفسطه مى انجامد ؛ چراکه وقتى گفته شود علوم نسبى اند، اگر این حکم شامل همین ادعا نیز باشد، این نظر در اصطلاح خودشکن بوده و نمی توان به آن اعتنا کرد و اگر شامل این ادعا نباشد، معلوم مى شود که دست کم یک قول مطلق وجود دارد(1). در نگاه فلاسفه مسلمان هریک از حقایق اعم از جزیى و کلى و مربوط به امور مادى و یا غیرمادى، همیشه و در همه زمان ها به یک نحو و به یک منوال صادق است. آنچه مقید و محدود به زمان است و می تواند با آن دچار تغییر شود، واقعیت خارجى است، نه مطابقت مفهوم ذهنى با آن واقعیت خارجى؛ بنابراین یک گزاره یا اصلاً معرفت و حقیقت مطابق واقع نیست و یا اگر حقیقت بوده، از یک واقع و نفس الامر حکایت میک ند و همیشه با این مطابقت قرین خواهد بود(2). ✍️ #عقیلی_فرج 📡 نشر اندیشه تراز انقلاب اسلامی 🌹 splus.ir/andishkade 🌹 eitaa.com/andishkade_imam_sadegh