فرماندهی یا ستاد ۱. تقریباً همین روزها در شهریورماه سال ۱۳۶۴، امام خامنه‌ای در دانشگاه علوم اسلامی رضوی فرموده‌اند (نقل به مضمون) ما دیگر یک عده شیعه مستضعف مظلوم در یک گوشه‌ای از جهان نیستیم، ما اکنون یک حکومت شیعی هستیم و برای اداره نظام، نیاز داریم به اینکه نظامات خودمان را داشته باشیم، نظامات برآمده از فقه شیعه، پس فقه ما باید از سطح فردی عبور و به مسائل کلان حکومتی ورود کند؛ ما به بازنگری در تمام ابواب و کتب فقهی احتیاج داریم؛ در یک کلام ما به #فقه_حکومتی نیاز داریم. ۲. یکی از این مسائل کلان حکومتی که همچنان بعد از گذشت چهل و چند سال از تشکیل حکومت دینی، در موردش گیج هستیم و نمی‌دانیم چگونه آن را در جامعه پیاده کنیم، مسأله « امر به معروف و نهی از منکر» است. گیجی ما ناشی از این است که در طول این هزار و اندی سال، همه فقها به اقتضای زمانه خویش به این موضوع از زاویه فردی نگریسته‌اند و آن را وظیفه فرد دانسته‌اند نه حکومت؛ از این روست که از شرایط وجوب آن را «احتمال تأثیر» و «نداشتن مفسده» می‌دانند، اما اگر از زاویه حکومت به این موضوع نگاه کرده بودند اصلا این شروط بی‌معنا می‌شود. ۳. طی سالیان متمادی مسائلی چون «توجه حوزه به نیازهای انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی در زمینه‌ی #نظام‌سازی» و «توجه به مقوله‌ی فقه حکومتی» و «هشدار نسبت به خطر نفوذ سکولاریسم در حوزه » از جمله‌‌ی اصلی‌ترین تذکرات رهبر انقلاب اسلامی به نهاد حوزه علمیه بوده است. ۴. شاید اگر حوزه علمیه به تذکرات رهبر انقلاب گوش می‌داد و قدری رخوت و تنبلی را کنار می‌گذاشت، اکنون فهم این موضوع سخت نبود که برای ساری و جاری شدن این فروع دین در جامعه، ما به «فرماندهی امر به معروف و نهی از منکر » با یک فرمانده نظامی نیاز داریم نه «ستاد امر به معروف و نهی از منکر» با ریاست شیخی لطیف چون حاج کاظم صدیقی. ۵. آیت‌الله جوادی آملی در این زمینه می‌فرمایند: « مسأله امر به معروف، غیر از مسأله تعلیم و تبلیغ و امثال ذلک است. تعلیم برای این است که ما جاهل را عالم کنیم، تبلیغ برای این است که اگر به او نرسیده، به او برسانیم. تنبیه غافل این است که اگر او غفلتی دارد، متوجه‌اش کنیم. اما امر به معروف برای این است که کسی عالماً عامداً دارد گناه می‌کند. او که جاهل نیست، او که غافل نیست، او که ساهی [سهو کننده] و ناسی [فراموش کننده] نیست که ما آیه و روایت بخوانیم. امر به معروف برای جایی است که کسی عالماً عامداً دارد گناه می‌کند. آن وقت ما دیگر معلم نیستیم، ما مرشد نیستیم، ما مبشر نیستیم، ما منذر نیستیم؛ ما فرمانده‌ایم، امر می‌کنیم. بر او واجب است که حرف ما را گوش دهد. چون ما داریم امر می‌کنیم» (۱) ۶. از شهریور ۱۳۶۴، سی و هشت سالی می‌گذرد. سی و هشت سالی که حتی یک روزش هم (تشکیل حکومت دینی) آرزوی خیلی از پیامبران و ائمه بوده است. ----------------------------------------- (۱) بیانات آیت‌الله جوادی آملی در درس خارج فقه ، ۱۳۹۶/۲/۱۹ @Ebrahim_Nowrouzi

فاضل یا مجاهد (۱) 🔸 چهل سال پیش در شهریورماه سال ۱۳۶۴، امام خامنه‌ای در دانشگاه علوم اسلامی رضوی فرموده‌اند (نقل به مضمون) ما دیگر یک عده شیعه مستضعف مظلوم در یک گوشه‌ای از جهان نیستیم، ما اکنون یک حکومت شیعی هستیم و برای اداره نظام، نیاز داریم به اینکه نظامات خودمان را داشته باشیم، نظامات برآمده از فقه شیعه، پس فقه ما باید از سطح فردی عبور و به مسائل کلان حکومتی ورود کند؛ ما به بازنگری در تمام ابواب و کتب فقهی احتیاج داریم؛ در یک کلام ما به #فقه_حکومتی نیاز داریم. 🔸 طی سالیان گذشته، مسائلی چون «توجه حوزه به نیازهای انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی در زمینه‌ی #نظام‌سازی» و «توجه به مقوله‌ی #فقه_حکومتی» و «هشدار نسبت به خطر نفوذ سکولاریسم در حوزه » از اصلی‌ترین تذکرات رهبر انقلاب اسلامی به نهاد حوزه علمیه بوده است. 🔸 اکنون نیز در پیام چند روز پیش ایشان به همایش صدمین سال بازتأسیس حوزه علمیه قم آمده است: « امروز با تشکیل نظام اسلامی و مطرح شدن حکمرانی به شیوه اسلام، موضوعات مهمّی برای حوزه اولویّت یافته که در گذشته مطرح نبوده است؛ مسئله‌هایی از قبیل موضوع نفی سبیل، نظام اقتصادی و پایه‌های اصولی آن، مفهوم و محتوای عدالت و ده‌ها موضوع اساسی و بعضاً حیاتی دیگر، دارای اولویّت و منتظر پاسخ فقهی است. در شیوه کار کنونیِ حوزه، در بخش فقهی، توجّه کافی به این اولویّت‌ها دیده نمی‌شود. » « بعضی موضوعات فقهی خارج از اولویّت‌ها، فقیه و محقّق را با شیرینی وسوسه‌انگیز خود، چنان در خود غرق می‌کند که ذهن او را به کلّی از آن مسائل اصلی و اولویّت‌دار منصرف می‌سازد و فرصت‌های بی‌جایگزین و سرمایه‌های انسانی و مالی را فدا می‌کند، بی‌آنکه در وانفسای هجوم کفر، کمکی به سبک زندگی اسلامی و هدایت جامعه برساند » 🔸 در همین پیام امام خامنه‌ای از جمله اولویت‌های حوزه را پرورش #مجاهد_فرهنگی می‌دانند و می‌فرمایند: « اگر هدف کار علمی، اظهار فضل و مسابقه در فاضل‌نما شدن باشد، مصداق فعل مادّی و دنیاگرایانه و «اِتَّخَذَ اِلهَ هَواه» خواهد بود » 🔸 البته « مجاهدت فرهنگی » کاری دشوار و حرکتی اثرگذار است که با تنبلی و رخوت نسبتی ندارد و اینکه بگویند « دیگران نتوانستند، پس ما هم نمی‌توانیم » مغالطه است. بنابراین پرداختن به اولویتی چون فقه حکومتی و طراحی نظامات اداره جامعه به تلاش و جهاد نیاز دارد نه فاضل شدن. @Ebrahim_Nowrouzi