انقد سرده که استخونای دستم دارن میشکنن.

و دستام بیشتر از همیشه قرمز شده و یخ زده

رفتم چسبیدم به لیوان چایَم، خوب شد چای خوردم وگرنه به خدا که قندیل میبستم.

کاش لیلة‌الرغائب، آرزوی یکی میبودم

روزی که رابطه های تاکسیک تموم شن و بعد تموم شدنشونم عذاب نکشیم، اون روز عید منه.

مثلا رابطه‌م با ریاضی، مثل رابطه‌م با یه سری آدما تو تاکسیک ترین حالت ممکنه و خلاصم نمیشم ازش

[ چهارده دی ۱‌۴‌۰‌۳ ]

من انقد قرص نعنا میخورم که از گلودرد خفه شم.

هوش مصنوعی محشره، حتی اینم فهمیده که آدمای سمی با سلامت روان آدم چیکار میکنن. الله اکبر🎀

« چیزی که امروز بین همه ی غم ها بابتش خوشحال بودم این بود که؛ فاصله گرفتن از یک سری مکان ها و یک سری خاطرات، یک سری عواطف و اتفاقات، میتونه تورو به خود واقعیت برگردونه. میتونه مثل قبلا، حالتو بهتر کنه. جوری که با خودت بگی: [ یادش بخیر، پس منِ واقعی این بودم. ] تا زمانی که از یک سری آدم ها و ارتباطات فاصله نگیری نمیشه که متوجه این تغییر بشی. اولش اذیت کننده به نظر میاد، ولی وقتی جای زخم ها خوب شد، میفهمی که چقد لازم و به موقع بوده. این تغییر، نشونه بود. این تغییر، حالمو بهتر کرد. این تغییر یادم انداخت که چقد به خودم ضربه زدم. و تغییر، آدمارو قوی میکنه.. » دوست داشتنیه. اگر بخوام یک رنگ براش انتخاب کنم، میگم آبی. =))))

یادگاری بماند. */