⭕️ داستان مجدد «شارلی اِبدو» و تکرار مکررات! ✍️ مباحثات نوشت: در روزهای اخیر توهین نشریه «شارلی اِبدو» به رهبر معظم انقلاب - در قالب فراخوان وانتشار کاریکاتورهایی - مجددا خبرساز شد. این توهین در ادامه‌ی روند ظاهرا آزادگرایانه! این نشریه معرفی می‌شود. روندی که به خود اجازه می‌دهد حتی به مقدسات میلیاردها انسان یعنی پیامبر مکرم اسلام و حضرت مسیح توهین نماید. با انتشار خبر توهین اخیر، برخی از محافل دینی و حوزوی با صدور بیانیه‌های مختلفی این هتاکی را محکوم کردند. نهادهای رسمی مانند وزارت امورخارجه نیز طبق روال روابط بین‌الملل، سفیر فرانسه را احضار و مراتب اعتراض خود را ابلاغ کردند. اما شاید زمان آن رسیده‌است که در نگاهی آسیب‌شناسانه به روش و روند واکنش‌ها نسبت به چنین رخدادهای بین‌المللی بپردازیم و این سوال را مطرح کنیم که واکنش‌های صورت گرفته چه میزان تاثیرگذار است. مهمترین نکته قابل توجه آن است که گروه هدف اصلی برای هرگونه واکنشی «کشورهای خارجی» هستند. اگرچه ممکن است سطح واکنش‌های صورت گرفته در فضای داخلی – بیانیه‌های حوزه‌ها وشخصیت‌ها- توسط سفارت‌ هر کشوری مورد ارزیابی و انعکاس به کشورهای متبوع قرار گیرد اما آنچه که می تواند در سطح افکار بین‌الملل تاثیرگذار باشد یک حرکت قوی و حساب‌شده دیپپلماتیک و رسانه‌ای است. اما سوگمندانه باید گفت در هر دو جهت اخیر کشور ما در فقر جدی قرار دارد. رسانه‌های برون مرزی جمهوری اسلامی ایران بخاطر عدم درک صحیح مدیران در نازل‌ترین حد اثرگذاری هستند. صفحات اجتماعی شبکه‌ی «العالم» نمونه‌ی بارز این بحران است. تا زمانی که قدرت رسانه‌ای و دیپلماتیک وجود نداشته باشد نهایتا باید به بازنشر بیانیه‌ها در خبرگزاری‌ها و رسانه‌های داخلی بسنده کرد! برای هرگونه واکنش جامع و اثرگذار نیازمند اتاق فکر در تولید محتوا و روش‌های مواجهه هستیم. برای نمونه در برخی از بیانیه‌های صادر شده در خصوص توهین اخیر آمده است« چنانچه دولت فرانسه این اشتباه را جبران و عذرخواهی نکند عواقب آن به گردن این دولت است». طبیعتا تنظیم‌کنندگان این محتوا اطلاع صحیحی از تاریخچه و زمینه‌های شکل‌گیری توهین اخیر ندارند. دولت فرانسه یکی از مراکز فعالیت منافقین و گروه‌های تروریستی بوده و از آن بالاتر این دولت و مجله‌ی «شارلی اِبدو» هیچ‌گاه بخاطر توهین‌های قبلی به مقدسات میلیاردها انسان عذرخواهی نکرده‌است. نکته‌ی بعدی آنکه افکار عمومی داخل کشوراساسا خاطره‌ی خوبی از وعده‌های داده شده نسبت به «برخورد قاطع» با ترورهای دشمن در داخل کشورهم ندارند. جا دارد نهادهای تصمیم‌گیر فرهنگی و رسانه‌ای که دارای تنوع ساختار و فعالیت نیز هستند تجربه‌ی مواجهه‌ی اخیر را بهانه قرار داده و واکنش‌های چهار دهه‌ی اخیر به چنین چالش‌های بین‌المللی را بررسی نمایند. در نتیجه‌ی این بررسی‌ها قطعا میزان اثرگذاری واکنش‌ها از جمله روش کاملا سطحی و تکراری بیانیه‌ها مشخص خواهد شد و امیدواریم برنامه‌ریزی و راهکار جدیدی برای چنین وقایعی یافته شود. مواردی که بیان شد آسیب‌شناسی نسبت به روش‌های مواجهه با چالش‌های پیش آمده است. طبیعتا یکی این آسیبها شامل اکتفا نمودن به صدور بیانیه و احساس تاثیرگذاری آن در سطح بین‌المللی است و نافی لزوم واکنش‌های لازم از سوی عالی‌ترین سطوح حوزه‌های علمیه یعنی مراجمع معظم تقلید، نهادهای حوزوی و سایر سطوح جامعه نیست. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ بیانیه می‌دهم پس هستم! ✍️صدای حوزه نوشت: بعد از اقدام موهن شارلی ابدو، شاهد بیانیه‌های متعدد از جانب برخی بزرگان حوزه تا حوزه‌های علمیه شهرستان‌ها بودیم: احتمال اینکه خبر بیانیه‌ها و مواضع بزرگان حوزه به افکار عمومی خارج از کشور نفوذ کند صفر نیست اما با ملاحظه قرائن و شواهد، احتمال اثرگذاری مایل به صفر است! بیانیه‌های مراکز و مدارس مختلف دینی و حوزوی بخصوص در ابعاد غیربین الملل عملا شانسی برای شنیدن شدن توسط جهانیان ندارند. پس این بیانیه‌ها و مواضع برای چه و که هستند؟! به نظر می رسد مقصود اصلی در غالب موارد، اعلام حیات، رفع تکلیف، انجام ماموریت سازمانی و گاه رهایی از اتهام سکوت می باشد! جز بیانیه و جز تجمع در فضای بسته فیضیه چه می‌توان کرد؟ 1. مراکز و بزرگان حوزوی بجای تمرکز روی واکنش‌های صرفا سیاسی و شعاری و کلیشه‌ای، در جهت ارائه دیتاهای یونیک و اطلاعات کمتر شنیده شده و افزایش بار معرفتی مخاطبانشان اقدام کنند. آنها می‌توانند این قبیل تهدیدهای شناختی و روانی را تبدیل به فرصت‌هایی ناب برای تبیین و آشکارسازی عقبه های تاریخی و وضعیت میدانی دشمن کنند. 2. استفاده از این فرصت برای اعلام حمایت از شخص رهبری معظم انقلاب و بیان جزئیاتی جهت دهنده از سیره عملی ایشان؛ در موقعیت‌های عادی، غالبا فضا برای شنیده شدن این قبیل محتواها فراهم نیست. در مقابل توهین به رهبری چه باید کرد؟! توضیح اینکه برای براندازی نظام اسلامی در کنار آشوب و القای زمستان دینداری ایرانیان، باید بی محابا و مصداقی روی شخص رهبری انقلاب هم کار سلبی پرقدرتی انجام دهند، از شعارهای خیابانی تا مصاحبه‌های امثال کریمی و فرخ نژاد و حالا اهانتی از جنس مثلا هنر در یک نشریه فرانسوی. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ «واکنش های اعتراضی حوزه به ...؛ از احمد رشیدی مطلق در 18 دی 56 تا شارلی ابدو در 18دی 1401» ✍️ حجت‌الاسلام احمد اولیایی نوشت: این روزها توهین نشریه شارلی به مقدسات و به ویژه مقام معظم رهبری دل دوستداران انقلاب و ولایت فقیه را به درد آورده است. این «درد» نه فقط یک احساس فردی بلکه ناشی از اعتقاد و بر مبنای عقلانیت انقلابی است. قطعا چنین درد‌هایی اگر به صورت جمعی اتفاق بیفتد بی اثر نخواهد بود چراکه عالم تکوین بر اساس عدالت است و عدالت قطعا اجرا خواهد شود. این قبیل توهین‌ها و جسارت‌ها چیز جدیدی نیست. امروز 18 دیماه، سال روز واکنش حوزه به نشر مقاله توهین آمیز «ایران و استعمار سرخ و سیاه» نوشته احمد رشیدی مطلق در روزنامه اطلاعات 1356 است. در این مقاله توهین‌های بی ادبادنه ای به حضرت امام رحمه الله علیه شد که همین امر واکنش حوزه و مردم را به همراه داشت. حوزه های علمیه تعطیل شد که برخی معتقدند همین توهین و واکنش حوزه مسیر انقلاب اسلامی 57 را به مثابه یک شتابدهنده تسریع کرد. تعطیلی حوزه‌های علمیه در زمان انقلاب و پیش از آن در مواجهه با یک اقدام، توهین و یا قانون ظالمانه معنای بسیار مهمی داشت و در نگاه مردم و بازار به عنوان یک کنش موثر تلقی می‌شد تا جاییکه مردم و بازار نیز این تعطیلی اعتراضی را تبعیت و یا حمایت می کردند. به طور کل، حوزه ها مرجع فکری آحاد بودند و چگونگی حرکت موثر و انقلابی را حوزه ها تعریف می کردند. در کنار ده ها علت دیگر، یکی از علل این جایگاه حوزه، وحدت مکانی و حسی ظلم بود. با این توضیح که قانون ظالمانه یا توهینی که توسط نظام طاغوت در کشور تدوین یا انجام می گرفت در یک اجتماع واحد بود که حس مشترک برای همه ایجاد می کرد. این حس مشترک موجب انتظار مردم برای دیدن و تبعیت از کنشگری حوزه ها می شد. اما اکنون با یک جامعه روبرو هستیم به جای اجتماع. این تفاوت را فردیناند تونیس جامعه‌شناس آلمانی با تمایزدهی دو مفهوم گمین شافت Gemeeinschaft (اجتماع) و گزل شافت Gesellschaft (جامعه) به خوبی تبیین می کند. اجتماع دارای ارتباطات کمتر میان مردمان اما بسیار عمیق است در حالیکه در جامعه وسعت و تکثر ارتباطات، بسیار اما عمق آن ها اندک است. جامعه جایی ست که بر مبنای عقلانیت ابزاری هر فرد به دنبال منافع و معیشت و علایق خود است و حال آنکه مردمان اجتماع دارای عاطفه و احساس و منافع مشترک بیشتری هستند. در پاسخ به کسانی که بیانیه ها و تعطیلی های حوزه ها در مواجهه با این جسارت ها و ... را بی ثمر می دانند می توان علت این حس را همین تفاوت جامعه امروز با اجتماع دیروز بیان کرد. اگر بتوانیم ارتباطات میان مردم و ارتباطات مردم با حوزه را ذیل رویکرد آیینی (Ritual approach) که به جای انتقال صرف پیام در ارتباطات انتقالی (Transmission approach) به دنبال تولید معنای مشترک است باز تعریف کنیم و «نظام حوزه» را به «نهضت حوزه» نزدیک کنیم آن اتفاق میمون خواهد افتاد. البته لازم به ذکر است این به معنای افول جایگاه حوزه و روحانیت نیست بلکه دارد ما را نسبت به تغییرات اجتماعی دنیای مدرن و مبتنی بر فردگرایی هوشیار می کند. هنوز هم بیانیه ها و تعطیلی های حوزه ذیل واکنش های اعتراضی هم در داخل و هم در خارج بازتاب لازم را دارد و قطعا مفید فایده خواهد بود. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

🔺سه کتاب تازه از آیت‌الله منتظری (ره) 📒حکمرانی خوب ـ فرمان حکومتی امیرالمومنین علی علیه‌السلام ـ چاپ اول 1401 ـ نشر سرایی ـ 160000 تومان 📘پاسخ به شبهاتی پیرامون هماوردخواهی قرآن ـ چاپ اول 1401 ـ نشر سرایی ـ 90000 تومان 📗پاسخ به شبهاتی پیرامون معجزه پیامبران ـ چاپ اول 1401 ـ نشر سرایی ـ 50000 تومان 📞 سفارش: ۰۲۱-۶۲۹۹۹۹۳۵ ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ تکریم عالم یا تکریم مسئول! 🔺حجت‌الاسلام دکتر عبدالحسین خسروپناه، دبیر جدید شورای عالی انقلاب فرهنگی در سخنانی گفت: امیدواریم توفیق حاصل شود که در فرهنگ کشور گام‌‌های بزرگی برداریم؛ روی عناوین اعتباری مانور ندهیم زیرا یکی از شرایط تمدن سازی تکریم عالمان است نه تکریم مسؤولان؛ در کشور عالمان فراوانی داریم و باید نظریه پردازان را تکریم کرد. در این یک هفته که از این حکم می‌گذرد تبریک‌‌های فراوانی گفته شد که برای من جالب نیست؛ برای رسیدن به یک دیدگاه علمی 10سال زحمت می‌کشیم و کسی تبریک نمی‌گوید اما به کسب عنوان‌‌های زودگذر اعتباری تبریک گفته می‌شود که یک فرهنگ غلطی است؛ وقتی دانشمندان به نظریه جدید می‌رسند باید همه دستگاه‌‌های رسانه‌ای کشور تبریک بگویند که جوانان به عرصه نظریه پردازی تشویق شوند نه اینکه این مسؤولیت‌‌های زودگذر عرصه تبریک شود. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ طلبه خوب که خوبه، متوسطم که متوسطه، ولی اون که بده، واگذارش می‌کردی به من! 🔺روایت اصغر خدادادی، خادم مدرسه فیضیه قم در جمع اساتید، از خوابی که دیده بود... ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️درباره روز و کیفیت وفات حضرت زینب (س) ✍️حجت‌الاسلام مهدی مسائلی، پژوهشگر و مدرس حوزه درباره وفات حضرت زینب دو موضوع محل تأمل است: ۱. روز وفات حضرت زینب(س) اختصاص پانزده رجب به روز وفات ایشان برگرفته از کتاب اخبارالزینبیات است. این کتاب را به عُبَیدِلی نسب‌شناس معروف نسبت داده‌اند، ولی دلایل متعددی از جعلی بودن آن حکایت دارد و ظاهرا توسط کسانی که خواسته‌اند مزار زینب(س) را در مصر نشان دهند، نوشته شده است. اشکالات محتوایی متعددی نیز در اسناد و گزارش‌های این کتاب وجود دارد. نکته جالب این‌که اگر این روز را به عنوان‌ سال‌روز وفات حضرت زینب(ع) بپذیریم باید محل دفن ایشان را نیز مصر بدانیم. ۲. کیفیت وفات حضرت زینب(س) در سال‌های اخیر شاهد نسبت دادن عنوان‌ شهادت به حضرت زینب(ع) هستیم درحالی‌که هیچ گزارش تاریخی مبنی بر قتل ایشان وجود ندارد. نویسنده معاصر سید محمدکاظم قزوینی (۱۳۴۸ - ۱۴۱۵ ق) در کتاب "زینب الکبرى(ع)من المهد الى اللحد" به صراحت می‌گوید که سخنی از ذکر سبب وفات ایشان در تاریخ نیامده است. با این حال، این احتمال را مطرح می‌کند که عوامل یزید ایشان را به صورت مخفیانه و سری مسموم کرده باشند، به گونه‌ای از مردم و تاریخ مخفی مانده است. (زينب الكبری(ع) من المهد الى اللحد، ص۵۹۱) جالب این‌که همین سخن ذوقی تبدیل به یک سند تاریخی شده است و در مطالبی که برای مسموم شدن و شهادت حضرت زینب تنظیم می‌شود به این کتاب استناد می‌کنند. البته بعضی نیز عنوان شهادت برای ایشان را از جنبه‌ی تحمل مصائب عاشورا مطرح می‌کنند، ولی اطلاق عنوان‌ شهید در فقه اسلامی شرایط خاص خود را دارد که شامل چنین مواردی نمی‌شود. مقام بالای معنوی حضرت زینب قابل انکار نیست ولی نباید پنداشت که اگر عنوان شهادت را به ایشان نسبت ندهیم، از ارزش‌های ایشان کاسته‌ایم. نکته پایانی این‌که دین‌داری مذهبی شیعه در زمان کنونی، تکیه زیادی بر عزاداری دارد. عزاداری بر دو محور استوار است؛ اول مشخص بودن روز وفات شخصیت‌های مذهبی، و دوم نسبت دادن شهادت و مرگ غیرطبیعی به آنها. این درحالی است که در دین‌داری مذهبی در اعصار متقدم اسلامی، عزاداری چنین محوریتی را در شیعه نداشته است و حداکثر مختص به امام حسین(ع) بوده است. از این جهت، درباره روز وفات بعضی از شخصیت‌های مذهبی تردید و اختلاف وجود دارد یا کلا نامشخص هستند. این موضوع موجب شده که برای فراهم کردن مقدمات عزاداری برای همه شخصیت‌های مهم مذهبی در زمان کنونی، به هر گزارشی، حتی گزارش‌های جعلی، استناد کنیم. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

📷 تصویری تاریخی در روزهای پیروزی انقلاب اسلامی در مدرسه رفاه #عکس ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید #عکس 🆔 @Howzaviat

بزن قدش! چهل و چهارمین سالگرد شکوهمند انقلاب اسلامی مبارک🇮🇷 ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ روح بعثت نبوی و کالبد ساختار سیاسی و درنگی در همسانی پدیده انقلاب اسلامی با آن ✍️ حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر محسن الویری خاستگاه مسأله‌بودگی انقلاب اسلامی در شرایط کنونی، فاصله شگفت بین آرمان‌های انقلاب و وضعیت نابسامان کنونی به ویژه در عرصه اقتصاد، فرهنگ، سیاست، اجتماع و علم است. با کسانی که کشور را در همه عرصه‌ها در حال پیشرفت خیره‌کننده می‌دانند کاری نداریم ولی در بین کسانی که می‌پذیرند ناکارآمدی‌های جدی در کشور وجود دارد، برخی وضعیت موجود را بهای طبیعی و لازمه تداوم انقلاب می‌‌دانند و برخی دیگر آن را نشان‌دهنده شکست انقلاب می‌شمرند. در این جا می‌توان از دیدگاه سومی سخن گفت که با تفکیک بین پدیده انقلاب اسلامی و ساختار سیاسی، انقلاب را همچنان زنده و پویا و حرکت‌بخش می‌داند هر چند بپذیریم که در بدترین تحلیل، کالبدی به نام نظام جمهوری اسلامی ایران توان حرکت در مسیر آن را از دست داده باشد. برای تبیین دیدگاه سوم با این پیش‎‌فرض که انقلاب اسلامی بازتولید بعثت نبوی در دوران معاصر است، باید نگاهی به ذات و جوهر بعثت نبوی در متون دینی پرداخت. بدین منظور و به عنوان نمونه، مروری بر هفده گزاره منتخب از نهج‌البلاغه با کلیدواژه بعثت (خطبه‌های ۱، ۷۲، ۹۱، ۹۴، ۹۵، ۹۶، ۱۰۰، ۱۰۴، ۱۰۶، ۱۱۶، ۱۴۷، ۱۷۸، ۱۸۵، ۱۹۲، ۱۹۸، ۲۱۳ و نامه ۶۲) نشان‌دهنده آن است که از نگاه امیرالمؤمنین علی علیه السلام اهداف و دستاوردهای بعثت نبوی مواردی از این دست بوده است: برون‌رفت از گمراهی، رهایی یافتن از نادانی، پایان یافتن هشدارها و تکمیل حجت الهی، فراخواندن به حکمت، به خاک سپردن کینه‌ها، خاموش کردن کینه‌توزی‌ها، ارائه معیارهایی نو برای تنظیم روابط اجتماعی، برافراشتن پرچم حق، کرامت یافتن انسان‌ها و مانند آن. ساختارهای سیاسی پس از عهد نبوی در تحمل این روح و پای‌بندی به این آرمان‌ها یکسان نبودند و هر چند پاره‌ای از آن‌ها همسو با روح بعثت نبوی حرکت می‌کردند ولی بیشتر آن‌ها از حرکت در این مسیر ناتوان بودند. بر پایه پیش‌فرضی که در باره همسانی پدیده انقلاب اسلامی با بعثت نبوی به آن اشاره شد، ناتوانی ساختار سیاسی جمهوری اسلامی از پاس‌داشت آرمان‌های انقلاب همچون تجربه بعثت نبوی امری ناممکن نیست و به نظر می‌رسد کنش سیاسی مردم هم در عمل از همین منطق پیروی می‌کند و راز حضور چشمگیر مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن و حضور کمرنگ آن‌ها در انتخابات نشان از تفکیک بین انقلاب و نظام و در نتیجه حفظ پایبندی به انقلاب از یک سو و تنظیم رابطه‌ای نو با ساختار کنونی جمهوری اسلامی از سوی دیگر است. سزاوار است نخبگان نیز آرمان‌های انقلاب را در برابر ناتوانی‌ها و ناکارآمدی‌های ساختار کنونی (با وجود کامیابی‌هایی که در برخی عرصه‌ها وجود دارد) قربانی نکنند و از آن دست نکشند و به ویژه در عرصه امت اسلامی خود را معطل ساختار کنونی نکنند و آرمان‌های انقلاب را معطوف به تمدن نوین اسلامی در سطح فراملی عرضه نمایند. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat

⭕️ با فروع دین گردن اصول دین را نزنید! ✍ حجت‌الاسلام دکتر جلیل محبی، دانش آموخته حوزه و دبیر سابق ستاد امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر به نقل از زنده یاد مرحوم دولابی نوشت: 📌در امر به معروف و نهی از منکر مواظب باشید با فروع دین گردن اصول دین را نزنید: احکام شرع فروع دین است و محبت و ولایت خدا و اولیائش اصل دین است. خانه‌ی امیرالمؤمنین و حضرت زهرا (ع) را به این جرم آتش زدند، که اگر کسی از جماعت مسلمین کناره بگیرد و تا سه روز در جماعت حاضر نشود، باید خانه‌اش را سوزاند. معاویه هم به یزید گفت اگر خواستی با امام حسین (ع) درگیر شوی، با شمشیر جدش او را بکش؛ یزید هم خروج امام حسین (ع) از دین را به علت نیمه کاره گذاشتن حج و قیام علیه خلیفه‌ی رسول الله (ص) از شریح قاضی گرفت و با فتوای فقهی، حضرت را به شهادت رساند. به گونه‌ای روی عمل به احکام فشار نیاورید که افراد را از خدا و دین منزجر سازید و به اصل دینشان یعنی محبت آنها به خدا و اهل بیت (ع) لطمه وارد شود. بچه‌ها را خیلی نهی نکنید چون فطرتشان خراب می‌شود. عمل با کره و بدون رغبت به سمت دین نه تاثیر دارد و نه ثواب و اجر. جوانان این زمان، تحریک را دوست ندارند. نمی‌خواهد آنها را خیلی امر به معروف و نهی از منکر بکنید. آنها "فطرتا" در راه هستند با اخلاق و صفات شایسته و با نیت خوب و دعای خیر در حق آنها کار کنید و آنها را به سوی کمال ببرید آنها را باید با نماز دوست کنید نه اینکه فقط نماز خوان کنید. کار بعضی بی‌نماز کردن مردم است. آنها با امر و نهی زیاد و مردم آزاری، جوانها را تارک الصلاه می‌کنند. اینکه در احادیث آمده است در آخر الزمان امر به منکر و نهی از معروف می‌کنند معنی‌اش این است که امر به معروف و نهی از منکر که می‌کنند اثر عکس دارد، چون دائم به افراد سیخ می‌زنند و آنها را از دین بی‌زار می‌کنند. امر به معروف جائی موثر است که طرف مقابل به تو مومن باشد و تو را قبول داشته و دوست داشته باشد. هر جا قرآن فرمود: مومنین را چنین و چنان بکن، مقصود: مومنین  بک است یعنی کسانی که به تو ایمان دارند. عقرب و مار سمی بهترند از کسی که به اسم امر به معروف و نهی از منکر به افراد نیش می‌زند و آنها را می‌آزارد و از خدا و اولیاء و دین بی‌زار می‌کند. همانطور که خدا با کارهایش خودش را به بندگانش نشان می‌دهد، تو هم با اخلاق و عملت خودت را به زیر دستانت نشان بده. امام صادق (ع) فرمودند: کونوا دعاة الناس بغیر السنتکم: یعنی بدون زبان‌هایتان دعوت کننده مردم باشید. ♨️«حوزویات» را به علاقه‌مندان معرفی کنید 🆔 @Howzaviat