___
﷽
‾‾‾
آن لحظه نمی‌دانستم چه بگویم ..
لحظه‌ای که می‌خواستم با تمام وجود از شدتِ غم فریاد بزنم و در عین حال نمی‌خواستم بی احترامی کنم، خیلی سخت بود.
مدام و پی در پی دست هایم را مشت می‌کردم و سعی داشتم با فشردن عضلات دست هایم، کمی خشمم را کنترل کنم. اما سخت بود؛ خیلی سخت!!
به اندازه‌ی تمامِ ذوقی که داشتم حالا غم نشسته بود در وجودم.
مقابل آینه ایستادم. چشمانم قرمز شده بود. گویا انفجاری مهیب از جانب بغض هایم در راه بود. گلویم آه بندان بود. سد شده بود راهِ تنفسم. به سختی نفس می‌کشیدم. همین که پلک های را بر هم گذاشتم، اشک چشمم جاری شد بر مسیر گونه هایم.
هرچه می‌خواستم کمتر گریه کنم، بیشتر نفسم می‌گرفت. بغض به دهانم رسیده بود. آن لحظه تنها چیزی که آرامم می‌کرد داد و بیداد بود، از طرفی اشک مسیر دیدنم را مسدود کرده بود و از طرف دیگر بغض مسیر نفس کشیدنم را.
نوک بینی ام از شدت گریه قرمز شد.
دندان هایم را بر هم می‌فشردم. روحم منقبض شده بود و قلبم منبسط.
دست هایم هنوز مشت بود.
می‌خواستم گریه کنم؛
به اندازه‌ی تمامِ بغض ها و حرف های سرکوب شده در گلویم، اشک داشتم.
آن لحظه نمی‌دانستم چه بگویم؛
سکوت کردم.
من مدت هاست که در برابر غمِ سینه‌ام سکوت می‌‌کنم ..
تو اگر بپرسی چاره چیست؟
من می‌گویمت:
باید تحمل کرد؛
همین.
[
#زینبِ‌بهار| حال و هوای شبی که گذشت و صبر مهمان وجودم بود؛ سه‌شنبه ۱۱ مهر ۱۴۰۲؛
بوقتِ ساعتِ 1:28 دقیقه‌ی بامداد ]
