هنوز زنده‌ام"
دیشب آخر های شب، ناگهان حالم بد شد. ضربان قلبم خیلی آرام میزد. مامان هرچه می‌داد بخورم، هیچ تاثیری بر حال بدم نمی‌گذاشت. همینطور حالم بدتر می‌شد.
سرم سنگین شده بود. مغزم گیج بود. قلبم نامنظم بود. نمی‌توانستم درست صحبت کنم. انگار دنیا حول محور سر و چشمانم می‌چرخید.
تصمیم به خوابیدن گرفتم. مامان نگران بود. اما من گیج بودم و فقط میخواستم بخوابم. نای حرف زدن نداشتم. پلک هایم سنگین نبود اما شدت حال بدم نمی‌گذاشت بیدار باشم. انگار میخواستم به استقبال مرگ بروم؛ چیزی شبیه این حس!
سر روی بالشت گذاشتم. بسم الله گفتم و خواستم سه سوره‌ی توحید قبل خواب را بخوانم، که دیدم زبانم سنگین است. زیر لب شهادتین زمزمه کردم. آنقدر درونم آشوب بود، که به چیزی جز مرگ فکر نمی‌کردم.
مامان بالشتش را کنارم گذاشت. خودش هم خوابید کنارم. دستش را روی قلبم گذاشت و از من می‌خواست نفس عمیق بکشم.
سه نفس عمیق کشیدم.
دستم را روی قلبم گذاشتم و زیر لب سلامی به سوی آقای دلتنگی‌هایم دادم. اباعبدالله قلب هارا تسکین می‌دهد. کمی از گیجی ام کم شد.
به خواب رفتم و همینطور به این فکر کردم که نکند خواب آخرم باشد!! به این که صبح اگر بیدار نشدم از خواب، چه می‌شود؟ خانواده وصیت نامه ام را چطور پیدا می‌کنند؟ تکلیف نماز و روزه قضا هایم چه می‌شود؟ دوستت دارم هایی که باید می‌گفتم، به کجا می‌روند؟
در همین فکر ها بودم که خوابم برد و وقتی چشمانم را باز کردم، صبح شده بود. صبح شده بود و من هنوز حالم بد بود. بیدار شده بودم.
از مرگ احتمالی دیشب جان سالم به در برده بودم. فرصت دوباره گرفته بودم.
دیدم که هنوز زنده‌ام.
بعد دوباره بازگشتم به دیشب! فکر کردم که می‌شد امروز طور دیگری باشد. مثلا بیدار نشوم. دیگر نفس نکشم. دیگر صدایم بیرون نیاید. قلبم نزند. بدنم یخ کرده باشد و عزیزانم صبح با دیدن یک کالبد کبود و سرد، داد و فریادشان به هوا رفته باشد. فکر کردم که می‌شد همین حالا به جای نوشتن این حال و احوال، درون خاک باشم؛ این بار تنهای تنها با تمام کارهایی که در این عمر کوتاهم انجام داده ام و یا حتی انجام نداده ام!!
غمگین شدم و باز به خود برگشتم.
من هنوز زنده ام؛
و این بزرگ ترین نعمتی‌ست که امروز متوجه داشتنش شدم.
[
#زینب‌بهار| مرگی که زنده ام گذاشت؛ یکشنبه ۹ دی ۱۴۰۳ ]
