. #رمان [📚‌] #به_همین_سادگی [❤️] #پارت_114 -امیرمحمد که فهمید جوری نگاهم کرد که انگار جنایت کردم. گفت به اندازه کافی خودم رو تو اون تعمیرگاه تباه‌کردم، دیگه اگه این کار رو هم بکنم آبروی اون هم میره؛ گفت کسایی هستن که این کار وظیفه‌شونه و اونا انجامش میدن. قلبم مچاله شد، طفلک امیرعلی دیروز اندازه‌ی یه کوه غصه داشته و من شده بودم قوز بالا قوز. با صدای گرفته‌ای ادامه داد: امروز یکی از فامیل های نفیسه خانوم سر خاک گفت من کارهای غسل و کفن و دفن رو کردم که مثلا از من تشکر کنن و ممنون باشن، مامان نفیسه خانوم به زور تشکر کرد و نفیسه خانوم تلخ شد و بعد هم به امیرمحمد که انگار بیشتر از دیروز از دستم ناراحت بود و فکر می کرد آبروش رفته، پیغام داده بود که امیرسام رو ببرن پیش خودش؛ میترسیده بچه‌ش اینجا باشه و نزدیک من! صداش با این حرفها هر لحظه گرفته و گرفته‌تر میشد و من بغض کرده بودم، نمیخواستم امیرعلی رو بعد از این همه محبت کردن، داغون ببینم. واقعا انصاف بود؟! یعنی وسط داغدار بودن هم آدم باید فکر این خرافات و آبروداری مسخره میبود؟! این کار امیرعلی لطف بود نه آبرو بردن. اشکهام این دفعه به طرفداری از بغض امیرعلی به ریزش افتادن. -امیر... علی! سرش رو بلند کرد و با دیدن اشکهام دستپاچه دستش جلو اومد و اشکهام رو پاک کرد و من بین گریه بوسیدم‌دستهایی رو که محبت کرده بودن؛ ولی جوابشون گله شده بود. -محیا عزیزم گریه چرا آخه؟ نمیتونستم حرفی بزنم، فقط صورتم رو تکیه دادم به کف دستش و هق زدم. -دوستت دارم. لبخند محوی زد و باز هم نگاه رنجورش رو ازم قایم کرد. -چه خوب که امروز سرخاک نبودی، دلم نمیخواست حرفها و نگاهها اذیتت کنه. کاش نیومده بودم خواستگاریت محیا، کاش. من اعتقاد دارم این کار وظیفه‌ی همه ماست، نمیخوام این اعتقادهای من داغونت کنه؛ نمیخوام. با صدای شکسته و به بغض نشسته‌ی امیر علی، انگار یکی روی قلبم پنجه میکشید. دهن باز کردم چیزی بگم، بگم اگه نیومده بود دق میکردم از یه عشق بی‌حاصل؛ بگم من میبوسم دستهاش رو به جای همه و بگم اتفاقاً کاش دیروز بودم و جلوی همه داد میزدم دوستش دارم و فدای این اعتقادهای خالص و پاکشم؛ اما بلند شد و بیرون رفت و فقط زمزمه کرد خداحافظ و هر چی صداش کردم صبر نکرد و من حس کردم، بغض سنگینش رو که نمیخواست جلوی من فرو بریزه. به قلم : #میم_علی_زاده 📌 استفاده بدون ذکر #منبع و نام #نویسنده کاملا حرام و پیگیرد قانونی دارد ! ╭┅°•°•°•°═⇩ᒍOIᑎ⇩═°•°•°•°┅ 📚‌https://eitaa.com/joinchat/800194647Ce29f9a387f @Maktabesoleimanisirjan

همین خواهرهای خودم. اون خواهر بزرگم که از سر شوهر کردن فاطمه با من همچین چپ شده، انگار نه انگار از یک مادر و یک پدر و یک خون هستیم. حالا چرا؟ فاطمه رو برای پسرش می خواسته. حالا هر چی بگی خواهر من زمان این که من و تو بگیم گذشته، خود فاطمه نخواست. مگه به خرجش می ره؟ کینه مارو به دل گرفته و هیچ جوری دلش صاف نمی شه. خدا می دونه واسه همین بچه دار نشدن فاطمه چه حرف ها که به گوش من نرسیده و دم نزدم. حالا لابد مهدی رو هم بفهمه، دلش خنک تر می شه. برادرهام هم که قدرت خدا سال تا سال نمی گن خواهر تو زنده ای یا مرده. اینه که مادر، من دهنم پر از خون هم باشه باز نمی کنم . الان یک وقت ها به محمد ایراد می گیرم، ولی خوب که فکر می کنم می بینم راست می گه، خداییش هم اگه قراره غمخوار نباشن چه فایده؟! آدم دوست و رفیق و فامیل رو می خواد که قاتق نونش باشن، اگر نه دشمن جون فراوونه. پریشب ها به حاج آقا می گفتم: انگار بچه مون – محمد را می گفت – عقلش از خودم بیشتره، راست می گه یار دلم که نیستن، واسه بار دل هم که آدم نباید غم بخوره. #پارت_114 محترم خانم می گفت و من بی خبر از این که خودم به زودی یکی از همان بارهای دل خواهم شد، سر تکان می دادم. یکی دو هفته بعد از جا به جایی ما، یک روز سه شنبه بود که در خانه شان منتظر آمدن محمد بودم. سه شنبه ها معمولا زود می آمد دنبالم، ولی آن روز دیر کرد، خیلی هم دیر کرد. و من بی تاب و مشوش نمی توانستم آرام بگیرم. محترم خانم دلداری ام می داد، ولی دلشوره رهایم نمی کرد تقریبا نزدیک غروب آمد. سرحال و خوشحال، در حالی که از قیافه در هم من تعجب کرده بود! محترم خانم جای من توضیح داد: از ساعتی که اومده تا الان چشمش به در بوده. هم زنت پرپر زده، هم من دلم هزار راه رفته. خوب مادر جون تلفن که هست، مگه یه شماره گرفتن چقدر کار داره؟ در حالی که محترم خانم را می بوسید و عذرخواهی می کرد سر به سر من هم، که اخم هایم باز نمی شد، می گذاشت. توی ماشین هم با آن که از حرف هایش خنده ام می گرفت، سگرمه هایم را باز نکردم، تا این که گفت: می خواستم یک خبری بهت بدم حالا که اخم می کنی نمی گم. درست روی نقطه ضعف من دست گذاشته بود. در حالی که اخم و تخم به کلی فراموشم شده بود به التماس افتاده بودم که بگوید چه خبر است و حالا او بود که می خندید، و به شوخی اخم کرده بود. در جوابم با لحنی با مزه گفت: مجازات آدم اخمو انتظاره، التماس فایده نداره. این مرض که در مورد سوال هایی که ذهنم را کنجکاو می کرد صبر نداشتم، کلافه ام کرده بود. به تمام ترفندهایی که بلد بودم متوسل شدم، از ناز و عشوه و التماس گرفته تا قهر و دعوای ساختگی. ولی آخر هم نگفت، تا رسیدیم دم خانه با تهدید گفتم: نمی گی؟! مصمم غلیظ و کشیده گفت: نه! گفتم: خیله خب. و با عصبانیت پیاده شدم و در را محکم به هم زدم. سرش را از شیشه بیرون آورد و پرسید: خیله خب چی؟! با لجبازی گفتم خیله خب حالا بهت می گم و زنگ را فشار دادم.