🔴۱)🧐در نگاه علمِ بلاغت، زمانی استفاده از #تاکید از جانبِ متکلّمِ بلیغ، نیاز است که مخاطب یا متردّد در حکم باشد یا منکر اصلِ حکم باشد مثلاً مخاطب نسبت به اصلِ اسنادِ {ذهاب} به {زید} در یک قضیّه ای، شکّ و تردید دارد لذا متکلّم برای این که تردید و شکّ مخاطب را زائل کند، می فرماید: {انَّ زیداً ذهب} یا مثلاً مخاطب در یک قضیّه ای اصلِ حکم را منکر است لذا متکلّم برای این که این‌ انکارِ مخاطب را زائل کند، از ادوات تاکید بهره می برد لذا به مقتضایِ اولیّه برای مخاطبی که خالی الذهن است، تاکید معنا ندارد مگر این که نکته ای دیگر لحاظ شود که در این صورت تاکید معنا دارد؛ ✅با توجُّه به این بیان و لحاظ فرازی که امام مطرح نمودند یعنی:《فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا》، دانسته می شود که امام در این فراز از {انّ} برای بیان تاکید به هدفِ حدّاقلّ، رفع شکِّ مخاطب و تردید سائل، استفاده نموده است یعنی بعد از این که امام (علیه السّلام) فرمود:《يَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ يُعَلِّمُهَا النَّاس》، در مقابل برایِ روای چنین سوالی به وجود می آید که: 《لِمَاذا يُحْيِي ذلك أمرَكم؟: چرا اين تعليم و تعلُّم امر شما را إحياء مى كند؟》لذا امام (علیه السّلام) در مقامِ پاسخ از این سوال و رفع شکّ و تردیدِ مخاطب از اداتِ تاکیدِ {انّ} بهره برده است و فرمود: {فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا} به تعبیری راوی با این که سوالی که در آن گفته شد: {لِمَاذا يُحْيِي ذلك أمرَكم؟} را در روایت بیان ننمودند یعنی با این که روای خالی الذهن بود ولی امام نیز آن را به #منزله سائل قرار داده است لذا در جواب بیان داشتند: 《زیرا قطعاً اگر‌ مردم محاسنِ کلامِ ما را فرا بگیرند، از ما تبعیّت می کنند》و این نشان از اهمیّت فراوان مطلب در نزد امام دارد یعنی قطعاً مردم اگر محاسن و زیبایی های کلام و سخنانِ ما اهل بیت را بفهمند، ما را تبعیّت می نمایند؛ 🤔 #طَردَاً_لِلبَابِ: 📛《روشن است یکی از ابزاری که قدرت نشان دادن محاسن و زیبایی های کلام و سخنان اهل بیت را دارا است، علومِ ادبی می باشد علی الخصوص #علم_صرف، #علم_نحو و #علم_بلاغت که عالم با فراگیری تمامِ آن ها، می تواند محاسن و زیبایی هایی از کلام اهل بیت را به عمومِ مردم نمایان کند که باعثِ شگفتی دو چندان می شود یکی از آن ها همین تعبیر {انّ} که گویای اهمیّت مطلب نزد امام دارد که اگر چنین تعبیری نبود، نمی توانستیم به این نکته پی ببریم》. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

⌛️ #خاتمه: 💯امام رضا در روایت مذکور، موردِ رحمت خاصّ قرار دادن عبد را معلَّق به《أَحْيَا أَمْرَنَا》قرار داده اند سپس مراد از 《أَمْرَنَا》را اینگونه بیان داشتند: 《يَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ يُعَلِّمُهَا النَّاس》؛ #اکنون سوال در این است که می توان گفت که علوم ادبی علی الخصوص 《علم صرف، علم نحو و علم بلاغت》از مصادیقِ تعبیرِ 《عُلُومَنَا》هستند؟ یعنی می توان گفت: 《علوم ادبی》، موردِ تایید اهل بیت (علیهم السّلام) واقع شده است که عبد در صورتِ تعلیم و تعلُّم آن ها مورد رحمتِ خاصّ قرار گیرد؟ 👆👈در مقامِ پاسخ از سوالِ فوق، ابتداء روایتی از امام صادق (علیه السّلام) بیان می شود: 👤شیخ صدوق در کتابِ {الخصال} جلد ۱، صفحه ۲۵۸ در این باره می فرماید: «عَن اَسلَمِیّ عَن اَبِیهِ عَن اَبِی عَبدِ الله قال: تَعَلِّمُوْا العَرَبِیَّةَ فَإنَّهَا کلامُ اللّه الَّذِي تکلَّم بِهِ خَلْقَهُ ...»؛ یعنی علومِ زبان عربی را فرا گیرید زیرا همانا زبانِ عربی، کلامِ خداوند متعال است که به واسطه آن با بندگان خود سخن می نماید؛ ✅اگر این روایت در کنار روایتِ امام رضا گذاشته شود، روشن می شود که یکی از مصادیقِ تعبیرِ《عُلُومَنَا》، همان علومِ زبانِ عربی که امام فرمود: 《تَعَلِّمُوْا العَرَبِیَّةَ》 می باشد؛ از طرفی دیگر تمامِ علماء به اتّفاق، معتقدند که #علم_صرف، #علم_نحو و #علم_بلاغت از جمله علوم عربی می باشند لذا با این حساب یکی از مصادیقِ تعبیرِ 《عُلُومَنَا》، 《علمِ صرف، نحو و بلاغت》خواهد بود #حتّی اگر هم روایتِ امام صادق (علیه السّلام) نیز در میان نبود، می توانستیم بگوییم که یکی از مصادیقِ تعبیر 《عُلُومَنَا》،《علم صرف، علم نحو و علم بلاغت》می باشد زیرا قطعاً یکی از مصادیقِ ابزاری که محاسن کلامِ اهل بیت (علیهم السّلام) را به مردم نمایان می گرداند، همین علوم ادبی است زیرا علوم ادبی به عنوان ابزاری برای تفسیر متن لحاظ می شوند و هر فقهی اگر درصدد تفقُّه و اجتهاد در دین باشد و هر مفسّری اگر درصدد تفسیر کلام وحی الهی برآید، می بایست با تعابیر اهل بیت و قرآن کریم که به صورتِ عربی هستند، مانوس باشد و واضح است که اگر مفسّر و یا فقیه علوم ادبی به خصوص علم صرف، نحو و بلاغت را بِتَمَامِهِ به کار نگیرد، خود نمی تواند به محاسن کلام پی ببرد چه برسد به این که بخواهد آن ها را به مردم یاد دهد #لذا با این بیان، یکی از نتایجی که از این روایات گرفته می شود، چنین است: {هر عبدی که خواستارِ یاد گرفتنِ علم صرف، نحو و بلاغت به صورتِ مستمرّ باشد و سپس آن ها را فرا گیرد و به دیگران به صورتِ مستمرّ یاد دهد، موردِ رحمتِ خاصّ الهی واقع می شود}. #البته توجُّه گردد همان طور که عرض شد، علوم ادبی به خصوص این سه علمِ شریف، به عنوان ابزاری برای تفسیر متن هستند لذا زمانی که این علوم خدمتگذار و تفسیر کننده قرآن کریم و روایات اهل بیت (علیهم السّلام) در نظر گرفته شوند، آن گاه عظمت، جایگاه و فائده آن ها نمایان می گردد و به سخن مرحوم طبرسی که فرمود:《و #أقول: إنّ الإعراب أجلّ علوم القرآن》، پی می بریم. 🔸وَآخِرُ دَعْوَانَا أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ🔸