قابل توجه والدین؛ معلمان، مبلغان و منبریان نکته ای از یک کتاب:( کتاب به زبان محاوره است) یه اشتباه خیلی بزرگ ما اینه که قبل از این‌که بزرگی معبود رو به بچه ها بفهمونیم، براشون از عبادت میگیم و روی انجام عبادت تاکید می کنیم. برای همین عبادت برای بچه ها سنگین و سخت میشه، در حالی که اگه بزرگی معبود معلوم بشه، عبادت خود به خود بزرگ میشه. درک «بزرگی معبود» حالت «خشوع» در وجود آدمی ایجاد میکنه و آدم خاشع در برابر معبود بزرگ، احساس کوچکی میکنه.وقتی معبود بزرگ‌شد و در برابرش احساس خشوع کردیم عبادت و نماز برامون سنگین نیست؛ خود خدا در سوره بقره آیه ۴۵ فرمود: واستعینو بالصبر و الصلاه و انها لکبیره الا علی الخاشعین(از صبر و نماز کمک بگیرید که این کار جز برای فروتنان، گران است) در تشویق و‌ دعوت بچه ها به نماز، باید این نکته مهم رو‌ بسیار دقیق در نظر گرفت و این جمله رو باید به همه زبونا نوشت : فقط از «عبادت» گفتن، بدون توجه دادن به « بزرگی خدا» نتیجه اش میشه فرار از عبادت. در روش تربیتی دینی امروزی، به «عبادت» بها داده میشه نه « معبود» بنابراین طبیعیه که در جامعه، چنین نتیجه ای خودش رو نشون بده. این جور تربیت کردن، از اشتباههای مبناییه. هیچ راهی برای تربیت بچه ها، راحت تر از این نیست که از نعمت به منعم برسن. بیاید تصمیم بگیریم از امروز توجه دادن به نعمتای خدا رو در تربیت بچه ها یه اصل قرار بدیم. 📖طعم شیرین خدا، جلد ششم، محسن عباسی ولدی؛ بخش هایی از صفحات ۶۳-۶۵