این مسئله در دل خود داستانی طولانی دارد. گروه‌هایی مثل قسام و قدس، در شرایط جنگی سخت غزه، امکان استفاده از صنایع و خطوط تولیدی خاص را ندارند. پس آنها از ابزارها و تسلیحاتی استفاده می‌کنند که در جامعه وجود دارد، مثل بقایای موشک‌ها یا بمب‌های کار نکرده رژیم و لوله‌ها و ساخت مواد منفجره از آنها. پس این فقط در سطح ابزار نمانده و باعث می‌شود تا نیرو به جای تمرکز بر پدافند از تاسیسات حیاتی و یا حمل و جابه جایی آنها، دائماً به دنبال آفند بوده و دو ابزار کلیدی دیگر یعنی فکر(خلاقیت) و پول را نیز از طرق دستی و دیجیتال به راحتی انتقال دهد؛ از همین رو شما هیچوقت در این دو سال ندیدید که نیروهای مقاومت در حال دفاع از موضعی باشند بلکه دائما در حال تهاجم‌اند. از این روست که می‌بینید گروه‌هایی مانند حزب‌الله، مقاومت عراق و حتی جمهوری اسلامی ایران چرا بیشتر در آرایش دفاعی قرار دارند زیرا شبکه‌های عظیم تسلیحاتی، پولی و فکری وجود دارد که قبل از هر چیز باید بر دفاع و حمل و نقل آنها تمرکز داشت. البته وضعیت جمهوری اسلامی یک استثناست زیرا ایران یک قدرت بزرگ منطقه‌ای با جایگاه جهانی و دارای ارتش و دولت و جامعه‌ای بزرگ است و هیچگاه نمی‌تواند مثل یک گروه چریکی عمل کند اما تغییر شکل سایر گروه‌های مقاومت یک دستورکار است. @Muhallel

این شیوه را اولین بار مجاهدین عراقی و افغانستانی علیه اشغالگران آمریکایی به کار برده که بعدا به حزب الله و حماس منتقل شد. آنها از ابزارهای ساده استفاده می‌کردند اما هر گاه نیاز بود به سمت موجودی فناوری اطلاعات همچون اینترنت، پست الکترونیک، GPS، تصاویر ماهواره‌ای تجاری و تلفن همراه می‌رفتند. پس بزودی دشمن چه کرد؟ تمام این محیط و فضا را آلوده کرد تا ما به طور کامل در زمین آنها بازی کرده و یک مزیت قدیمی تبدیل به نقطه آسیب‌پذیری شود؛ فضاهایی که هنوز هم تا همین اواخر در حال ضربه خوردن از آنها بودیم و این نتیجه‌گیری حاصل شد که یا باید به سمت ابزارهای قدیمی‌تر و ساده‌تر رفت و یا به سمت توسعه مدل‌های بومی و ائتلافی حرکت کرد. هدف از این سه قسمت، بیان این نکته بود که نبرد ما با دشمن ابعاد متعددی در یک خط زمانی مستمر دارد و آن را نباید به مفاهیم محدود، محصور کرد. @Muhallel

همواره نیاز است تا ما هر رخداد را در یک پازل بزرگتر ببینیم. در این متن تلاش شده تا صرفا یک نظمی به وقایع داده شده و به صورت تیتروار همه مسائل گردآوری شود. متاسفانه جهت جلوگیری از سوءاستفاده دوستانی که از هزار دشمن بدتر اند مجبور شدم تا بیش از بیست صفحه مطلب که شامل شرح ماوقع هر یک از این تیترهاست، چالش های تحقق هر یک و البته راهکارهای مختلف راهبردی و عملیاتی را به این چهار صفحه تقلیل دهم اما هم برخی از آنها قبلا توضیح داده شده و هم به فراخور زمان و وقایع به هر یک از این موارد ذکر شده، به طور جداگانه می پردازیم. @Muhallel

در روزهای اخیر سازمان تروریستی موساد با اتکا به برخی داده‌ها، به این نتیجه‌گیری رسیده که "انسجام اجتماعی در ایران تضعیف شده است." از همین رو آنها با اتکا به این ارزیابی و برخی وعده‌ها و اقدامات دیگر میدانی در منطقه در حال فشار بر کاخ سفید جهت اقناع و حمله به ایران هستند. قبلا هم گفتیم، موساد هر چقدر در اطلاعات و عملیات قوی باشد، در برآورد و ارزیابی، خصوصاً از جامعه ایران ضعف جدی دارد و ما نیز بر روی خطای محاسباتی مجدد آن‌ها حساب کرده‌ایم. @Muhallel

این صرفاً یک توصیه کلامی نیست بلکه با اتکا به شواهدی بیان شده است. باور کنیم که مهم تر از هر متغیر نظامی، سیاسی و امنیتی، این وضعیت اجتماعی ایران است که تصمیمات دشمن را نسبت به تحرکات آتی خود مشخص می‌کند. @Muhallel

مرا رازیست اندر دل به خونِ دیده پرورده ولیکن با که گویم راز؟ چون مَحرَم نمی‌بینم

عادت من این است که در شرایط پرتنش، صحبتی در خصوص موضوع مورد بحث نکنم تا سوءاستفاده نشود. امشب قصد داشتم که در خصوص تحرکات اخیر عراق صحبت کنیم که به طور اتفاقی مجددا جو در مجازی به این سمت چرخید. ناچاراً نکاتی در حد امکان ذکر خواهد شد.

رژیم صهیونیستی قبل از جنگ ۱۲ روزه، چندین بار جنگنده‌های خود را به سمت ایران پرواز داده و آنها در میانه راه بازگشتند. آخرین آن حدود ۲۴ ساعت پیش از تهاجم بود؛ در حالی که ارتش رژیم هشدار حمله بنادر یمن را صادر کرده بود، جنگنده‌های رژیم به سمت شمال شرق حرکت کردند و با دستور نتانیاهو برگشتند، موضوعی که همان موقع اشاره کردیم و گفتیم این حرکت باید پاسخ گیرد. البته طراحی آن زمان این بود که با افزایش سطح آماده باش، یک رزمایش پدافندی سه روزه آغاز شده و با شکست مذاکرات مسقط در روز یکشنبه، کشور رسما آماده جنگ قطعی شود. اکنون در طول روزهای گذشته جنگنده‌های رژیم چندین بار به سمت ما پرواز کرده و خود را در دید رادارهای ما قرار دادند. جنگنده‌های نیروی هوایی ما نیز اقدام به پرواز کردند. شب گذشته(پنجشنبه) نیز مجددا آنها از کردستان عراق به مرزهای کشور نزدیک شدند و جنگنده های نهاجا در مقابل آنها قرار گرفتند. اما این تحرکات شب‌های اخیر از یک جهت اهمیت خاصی دارد و آن تحرکات زمینی دشمن است. مطابق رصدهای صورت گرفته علاوه بر ورود برخی نیروهای چترباز آمریکایی به اربیل، سرویس موساد نیز اقدام به اعزام نیروهایی در پوشش به دو منطقه در شمال و جنوب عراق کرده است. این در کنار پرواز چندین باره هواپیماهای ترابری و سوخت‌رسان آمریکایی از خلیج فارس به جنوب عراق و برخی هواپیماهای ناتو به شرق اردن است. در همین زمان، هدف‌گیری میدان گازی کورمور در سلیمانیه و آغاز یک جنجال رسانه‌ای در جهت اتهام‌زنی هدفمند به نیروهای مقاومت و ایران را نباید از این پازل دور کرد‌. بنابراین طبیعی است که جمهوری اسلامی ایران نیز به افزایش آماده‌باش، انجام رزمایش، ساخت دیوارهای تدافعی هوایی و زمینی و در صورت لزوم، حرکات پیش‌دستانه اقدام کند. لازم به ذکر است که همه این موارد نافی مسئولیت بغداد نسبت به تحرکات دشمنان ما نیست. @Muhallel

این یک توصیف کلی در خصوص وقایع اخیر بود. درخصوص اتفاقات امشب(به طور خاص) نیازمند داده‌های تکمیلی از میدان هستیم تا بتوان آن را به وقایع دیگر پل زد و تجزیه و تحلیل کرد.

فروردین ۱۴۰۲ و در میانه تنش‌های منطقه‌ای، پرده از یک اقدام خصمانه برداشتیم و آن حضور افسران ارتش رژیم صهیونیستی در پایگاه‌های آمریکایی در عراق و کشورهای منطقه با لباس و اتیکت افسران سنتکام پس از انتقال رژیم از یوروکام به سنتکام در دی ۹۹ بود. در حقیقت بخشی از این حضور رژیم که در پست قبلی ذکر شد، باز هم با همین پوشش چتربازان آمریکایی صورت گرفته است، پس شما می‌توانید مثلث پرواز هواپیماهای ترابری، ورود آمریکایی‌ها و تروریست‌های اسرائیلی را در کنار هم قرار دهید، اموری که از دید و آتش ایران دور نمانده است. @Muhallel

در موضوع نخست وزیری عراق، همواره دو گروه وجود دارد: گروه اول معتقدند طبعاً حضور یک نخست وزیر نزدیک به ایران و مقاومت سودمند است، خصوصاً که می‌تواند باعث افزایش نفوذ و ارتقای جایگاه سیاسی، امنیتی و اقتصادی مقاومت شده و عاملی برای بقای مقاومت نیز باشد. گروه دوم اما نظر متفاوتی دارند(نظر نگارنده به این گروه نزدیک‌تر است)؛ این دسته عقیده دارند که اتفاقا حضور فردی که مخصوصاً به حمایت از ایران و مقاومت شهره باشد، به ضرر ماست زیرا نهاد دولت در عراق یک ساختار بحران‌زا است و حضور فردی که شهره به مقاومت باشد باعث می شود تا دشمنان مقاومت در موضع اپوزیسیون قرار گرفته و آمریکا نیز با اهرم‌های در اختیار خود خصوصا در بخش اقتصادی، اصطلاحاً فرش را از زیرپای نخست وزیر کشیده و همه تقصیرات را به گردن مقاومت بیندازند. مثال واضح این گروه، عادل عبدالمهدی است که در حدود یک سال حضور خود، گذرگاه‌های مرزی با سوریه را بازگشایی کرد، سطح روابط را با تهران ارتقاء داد و چین و اروپا را وارد اقتصاد عراق کرد پس در یک شبه کودتای غربی - عربی کنار زده شد. برای مثال اکنون مارک ساویا به بغداد گفته اگر نخست وزیر انتخابی از چارچوب‌های مدنظر آمریکا تجاوز کند، واشینگتن دست به تحریم‌های اقتصادی علیه عراق خواهد زد! از این رو نظر برخی رهبران چارچوب نیز این است که فرد مدنظر بتواند میان تهران و واشینگتن تعادل ایجاد کرده و البته مانند دور قبل فردی نباشد که به دنبال قدرت‌گیری شخص خود باشد. @Muhallel