📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۲۹ و ۳۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔹بخش مهم دیگرى از مناسک حج در تعقیب بحث هائى که پیرامون مناسک حج در آیات پیشین گذشت، در آیات مورد بحث، به بخش دیگرى از این مناسک اشاره کرده، نخست، چنین مى گوید: بعد از آن باید آلودگى ها و زوائد بدن را بر طرف سازند (ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ). و به نذرهاى خود وفا کنند (وَ لْیُوفُوا نُذُورَهُمْ). و طواف خانه کعبه، خانه اى که خدا آن را از گزند حوادث مصون داشته و آزاد کرده است به جا آورند (وَ لْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ). تَفَثَ به گفته بسیارى از ارباب لغت و مفسران معروف، به معنى چرک، کثافت و زوائد بدن همچون ناخن و موهاى اضافى است و به گفته بعضى در اصل به چرک هاى زیر ناخن و مانند آن گفته مى شود.(۱) گر چه، بعضى از ارباب لغت منکر وجود چنین ریشه اى در لغت عرب شده اند، ولى گفته اى را که راغب در مفردات آورده که: یک عرب بیابانى به مخاطب خود که بسیار کثیف و آلوده بود گفت: ما أَتْفَثَکَ وَ أَدْرَنَکَ؟: چقدر کثیف و آلوده اى ؟ دلیل بر این است که این واژه عربى است و ریشه در لغت عرب دارد. در روایات اسلامى نیز کراراً این جمله، به گرفتن ناخن، پاکیزه کردن بدن و کنار گذاشتن احرام تفسیر شده است، و به تعبیر دیگر، این جمله اشاره به برنامه تقصیر است که از مناسک حج محسوب مى شود. در بعضى از روایات نیز به تراشیدن سر که یکى دیگر از طرق تقصیر است تفسیر شده. در کنز العرفان از ابن عباس نقل شده که در تفسیر این آیه مى گفت: منظور انجام تمام مناسک حج است .(۲) ولى هیچگونه دلیلى بر گفته ابن عباس در اینجا نداریم. جالب این که: در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: آن حضرت، جمله ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ را تفسیر به ملاقات امام(علیه السلام) کرد، و هنگامى که راوى توضیح خواست و اشاره به تفسیر این آیه در مورد گرفتن ناخن و مانند آن کرد، امام(علیه السلام)فرمود: قرآن، ظاهر و باطنى دارد . یعنى مسأله ملاقات امام در اینجا مربوط به باطن آیه است.(۳) این حدیث، ممکن است اشاره به یک نکته لطیف باشد که زوّار خانه خدا بعد از انجام مناسک حج، همان گونه که آلودگى هاى بدن را برطرف مى سازند، باید آلودگى هاى روح و جان خود را با ملاقات امام(علیه السلام) و پیشواى خود بر طرف نمایند، به خصوص که در بسیارى از اعصار، خلفاى جبار اجازه چنین ملاقاتى را در شرائط عادى نمى دادند، و مراسم حج، بهترین فرصت براى رسیدن به این هدف بود. و به همین مناسبت، در حدیث دیگرى از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم: تَمامُ الْحَجِّ لِقاءُ الاِمامِ: تکمیل حج به آن است که انسان امام را ملاقات کند .(۴) در واقع هر دو تطهیر است یکى تطهیر ظاهر از چرک ها و آلودگى ها، و دیگرى تطهیر باطن از نا آگاهى و مفاسد اخلاقى. و اما منظور از وفاى به نذر، آن است که بسیارى از مردم نذر مى کردند: در صورت توفیق براى حج، علاوه بر مناسک حج، قربانى هاى اضافى و صدقات یا کارهاى خیرى انجام دهند، و گاه مى شد که بعد از رسیدن به مقصد، نذرهاى خود را به دست فراموشى مى سپردند، قرآن تأکید مى کند: در وفاى به نذر کوتاهى نکنند.(۵) اما این که: چرا کعبه را بیت العتیق گفته اند؟ با توجه به این که عتیق از ماده عتق به معنى آزاد شدن از بند رقیت است، ممکن است از این نظر باشد که خانه کعبه از قید ملکیت بندگان آزاد است، و در هیچ زمانى جز خدا، مالکى نداشته است و نیز از قید سیطره جبارانى همچون ابرهه ها آزاد شده است. یکى از معانى عتیق گرامى و گرانب ها است که این مفهوم نیز در خانه کعبه به وضوح دیده مى شود. دیگر از معانى عتیق ، قدیم است، چنان که راغب در مفردات مى گوید: اَلْعَتِیْقُ الْمُتَقَدَّمُ فِى الزَّمانِ أَوِ الْمَکانِ أَوِ الرُّتْبَهِ: عتیق چیزى است که از نظر زمان یا مکان و یا مرتبه متقدم باشد . این نیز روشن است که خانه کعبه قدیمى ترین کانون توحید است و به گفته قرآن اولین خانه اى است که براى انسان ها بر پا شده.(۶) ✍ پی نوشت: ۱ ـ اقتباس از قاموس اللغة ، مفردات راغب ، کنز العرفان ، تفسیر مجمع البیان و تفاسیر دیگر. ۲ ـ کنز العرفان ، جلد ۱، صفحه ۲۷٠. ۳ ـ نور الثقلین ، جلد ۳، صفحه ۲۹۲. ۴ ـ وسائل الشیعه ، جلد ۱٠، صفحه ۲۵۵، ابواب المزار، باب ۲، حدیث ۱۲ (جلد ۱۴، صفحه ۳۲۴، چاپ آل البیت). ۵ ـ بعضى از مفسران احتمال داده اند: منظور از نذور انجام مناسک حج است، ولى با مراجعه به موارد استعمال کلمه نذر در قرآن مجید، روشن مى شود که به هنگام اطلاق کلمه نذر، همان معنى معروف و معهود از آن اراده مى شود، بنابراین، استعمال آن در مناسک حج بدون قرینه خلاف ظاهر است. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۲۹ و ۳۰ سوره مبارکه حج 📝 مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۱۰ ✅ تقوا، سرآمد اخلاق رئيس صفات پسنديده: امام(عليه السلام) در اين گفتار كوتاه و حكيمانه به نكته مهمى درباره رابطه تقوا با صفات برجسته و اخلاق انسانى بيان مى كند، مى فرمايد: «پرهيزكارى، رئيس صفات پسنديده است»; (التُّقَى[1] رَئِيسُ الاَْخْلاَقِ). براى پى بردن به عمق كلام امام(عليه السلام) لازم است نخست مفهوم تقوا را آن چنان كه هست بدانيم. تقوا در اصل از ماده «وقاية» به معناى نگهدارى يا خويشتن دارى گرفته شده و به گفته راغب در مفردات «وقاية» در اصل به معناى نگهدارى اشيا در برابر امورى است كه به آن ها زيان مى رساند و تقوا به معناى قراردادن روح و فكر در پوشش حفاظتى در برابر خطرها و گناهان است. بنابراين، تقوا آن حالت خداترسى و احساس مسئوليت درونى است كه بازدارنده انسان در برابر سرپيچى از فرمان خداست. عبدالله بن معتز (متوفاى قرن سوم) اين سخن را به شعر درآورده و گفته است: خَلِّ الذُّنوبَ صَغيرَها * وكبيرَها فهو التُّقى واصنَعْ كَماش فَوقَ أر * ضِ الشَّوكِ يَحذَرُ ما يَرى لاتَحقِرَنَّ صَغيرةً *** إنّ الجِبالَ مِن الحَصى همه گناهان را از كوچك و بزرگ رها كن كه حقيقت تقوا همين است. و همچون كسى باش كه در يك زمين پرخار با نهايت احتياط گام برمى دارد و پيوسته مراقب اطراف خويش است. گناهان صغيره را كوچك مشمر كه كوه هاى بلند از سنگريزه ها تشكيل شده است. اما «اخلاق» جمع «خُلق» (بر وزن قفل) و «خُلُق» (بر وزن افق) به معناى قوا و سجايا و صفات درونى است كه با چشم دل ديده مى شود و آثارى در ظاهر دارد و گاه به همان آثار و اعمال و رفتارى كه از خلقيات درونى ناشى مى گردد اخلاق گفته مى شود و در واقع، اولى، اخلاق صفاتى است و دومى اخلاق رفتارى و اخلاق به دو بخش تقسيم مى شود: اخلاق فضيله كه سرچشمه كارهاى نيك مى شود و اخلاق رذيله كه منشأ كارهاى زشت است. در زمينه رابطه علم و اخلاق، رابطه اخلاق و عرفان و اين كه آيا اخلاق قابل تغيير است و نقش اخلاق در زندگى انسان ها، بحث است كه در اين مختصر نمى گنجد.[2] با توجه به اين دو تفسير (تفسير تقوا و تعريف اخلاق) روشن مى شود كه تقوا رئيس اخلاق است زيرا اين ملكه درونى، انسان را از بخل و حسد و كينه و عداوت و غيبت و ظلم و ستم و كبر و غرور و مانند آن بازمى دارد و به همين دليل امام(عليه السلام) آن را رئيس اخلاق شمرده است و نيز به همين دليل آن ها كه از تقواى الهى بى بهره اند آلوده انواع رذايل اخلاقى مى شوند. شايد به همين دليل است كه قرآن مجيد تقوا را تشبيه به لباس كرده است و مى فرمايد: (وَلِبَاسُ التَّقْوَى ذَلِكَ خَيْرٌ).[3] همانگونه كه لباس، بدن انسان را از آسيب هاى فراوانى كه در هر لحظه ممكن است بر جسم انسان وارد شود حفظ مى كند تقوا نيز كه لباس معنوى و روحانى است انسان را از آسيب مفاسد اخلاقى حفظ مى نمايد. ✍پی نوشت: [1]. «تقى» جمع «تقاة» به معناى تقواست و گاه به صورت مفرد و به معناى مصدرى همانند تقوا استعمال شده است. [2]. علاقه مندان مى توانند به كتاب ما، «اخلاق در قرآن» ج 1 مراجعه كنند. [3]. اعراف، آيه 26. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ⪻ اندوه‏ نفس‌‏گیر و آسیب به دین! ⪼ 💭 گفتگو با خداوند مانند تمام گفتگوهای دیگر نیازمند زمینه است. گاهی دعا برای نیازهای دنیوی و گاه برای رسیدن به جایگاه اخروی و گاه تنها برای مناجات با خداوند است. ₪ در دعای هفتم ، اندوه‌‏های نفس‌‏گیر و گرفتاری‌‏هایی که بر انسان نازل می‌‏شود زمینۀ گفتگو با خدا را پدید آورده است. ...در گزاره‌‏های پایانی دعای هفتم برای زدودن گرفتاری‌‏ها از خداوند مدد می‌‏جوییم. ⩸ ...آثار گرفتاری و پیشامد‏های ناگوار برای همۀ افراد یکسان نیست. برخی در برابر گرفتاری‌‏ها گنجایش بیشتری و برخی شکیبایی کمتری دارند. برخی با باورهای خود به خداوند اعتماد می‌‏کنند و از او درخواست گشایش دارند و برخی همان دین زبانی خود را هم ترک می‌‏کنند. ⪨ در گزاره‌‏های پایانی دعای هفتم، #امام_سجاد_علیه_السلام از خداوند درخواست می‌‏کند که گرفتاری‏ها سبب آسیب رساندن به دین نشود: ✧ وَ لَا تَشْغَلْنِي بِالاِهْتِمامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِكَ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِكَ. و مرا به سبب غم و اندوه از رعايت واجباتت و به کار بستن مستحباتت سرگرم و غافل مساز. ⁜ در متون دینی به انجام دادن مستحبات در هنگام نشاط سفارش شده است و هنگامی که دل اندوهگین و خسته است باید به انجام واجبات بسنده کرد. در سیرۀ برخی معصومان علیهم السلام آمده است که اگر غم و اندوهی داشتند مستحبات را ترک می‏کردند. بنابراین، درخواست امام از خداوند کنایه از آن است که با زدودن غم و اندوه حال عبادت مستحبات بازگردد و پریشان فکری انسان را به سستی در واجبات نکشاند. 📗 #احمد_غلامعلی ، آشنایی با صحیفه سجادیه، ادعیه و زیارات مأثور ، ص۱۳۶ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 💥 پاداش مقاومت و استقامت در راه خدا! 🎥 رفیعی حجت الاسلام @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و پنجاه و سه 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی 5⃣1⃣ ﻏﺪﻳﺮﻳﻪ 15 ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺍﺑﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻟﮕﻮﻧﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻔﺮﻩ‌ﻫﺎ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﻭ ﻧﮕﺎﺭ ﺑﻲ ﺯﺑﺎﻥ، ﺍﺯ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻫﺎﻥ ﺍﻱ ﺁﺯﺍﺭ ﺭﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺫﻳﺖ ﻭ ﺑﺪ ﮔﻮﺋﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻋﻠﻲ، ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﻲ، ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻋﻠﻲ، ﺳﺨﻨﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻲ‌ﺷﻨﻮﻱ، ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﺭﺩ، ﭼﻪ ﻧﭙﺬﻳﺮﻱ ﻭﭼﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻱ. ﻣﻦ ﻋﻠﻲ ﺭﺍ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﺮﺩﻩ ﻣﻲ‌ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﺎﺭﻱ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻢ. ﺁ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﺮﺩﻩ ﮔﻴﺮﺩ، ﻣﺮﺍ ﻳﺎﻭﺭ ﺳﺨﻦ ﭘﺮﻭﺭ ﺍﻣﺎﻡ، ﺑﻴﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ)، ﻋﻠﻲ، ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﻱ ﺳﺮﺯﻧﺸﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﺑﺮﺩﺍﺭ. ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻜﺘﺎ ﭘﺮﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﻋﻠﻲ، ﺭﻫﺒﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺎﻁ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺩﻳﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ، ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺧﺖ. ﻋﻠﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻮﺽ (ﻛﻮﺛﺮ) ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺪﺍﻓﻌﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ، ﮔﻨﻬﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﻳﻢ ﺁﻥ ﻣﻲ‌ﺭﺍﻧﺪ. ﻋﻠﻲ، ﻗﺴﻴﻢ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺑﺮ. ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻮﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻜﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺰﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺸﻮ. ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻱ، ﺳﺘﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ. ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﺧﺮﺕ، ﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺍﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﻣﻲ‌ﭘﻮﺷﺪ. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ، ﺍﺯ ﻋﻠﻲ - ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺗﻘﺮﺏ ﻣﻲ‌ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩﻱ [جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 75] ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ، ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ - ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ، ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﺭﻫﻨﻤﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﺮ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻃﻮﺑﺎﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺴﺘﺮ ﻣﻲ‌ﺑﺮﻧﺪ. ﻋﻠﻲ، ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻖ ﺍﻭ، ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺣﻖ ﻭﻱ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﻨﻲ ﻭ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺍﻭ، ﺻﺪﻳﻘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺯﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﻱ ﺟﺰ ﺑﺘﻮﻝ ﻣﺮﻳﻢ، ﻧﺪﺍﺭﺩ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۲۹ و ۳۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی به هر حال، هیچ مانعى ندارد که اطلاق این کلمه، بر خانه خدا به ملاحظه تمام این امتیازات در آن باشد، هر چند، هر یک از مفسران به بخشى از آن اشاره کرده اند و یا در روایات مختلف در هر یک به نکته اى اشاره شده است. و اما این که: منظور از طواف در آخرین جمله آیه فوق، کدام طواف است در میان مفسران گفتگو است (مى دانیم بعد از مراسم عید قربان در منى، حجاج باید دو طواف به جا آورند که طواف اول را معمولاً طواف زیارت و طواف دوم را طواف نساء مى نامند). بعضى از فقهاء و مفسران معتقدند چون لفظ آیه قید و شرطى ندارد، مفهوم آن عام است و شامل طواف زیارت و طواف نساء و حتى طواف عمره هم مى شود.(۷) در حالى که بعضى دیگر عقیده دارند: منظور از آن تنها طواف زیارت است که بعد از بیرون آمدن از احرام حج واجب مى شود.(۸) ولى در روایات متعددى که از طرق اهلبیت(علیهم السلام) به ما رسیده، تصریح شده که منظور، از آن: طواف نساء است: امام صادق(علیه السلام) در تفسیر وَ لْیُوفُوا نُذُورَهُمْ وَ لْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ فرمود: منظور طواف نساء است .(۹) همین معنى از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) نیز نقل شده است.(۱٠) این همان طوافى است که اهل سنت آن را طواف وداع مى نامند. به هر حال، تفسیر اخیر، با توجه به احادیث فوق قوى تر به نظر مى رسد به خصوص این که: ممکن است از جمله ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ این معنى نیز استفاده شود که: علاوه بر پاک کردن بدن از چرک و موهاى زائد، براى تکمیل آن باید از بوى خوش نیز استفاده شود، و مى دانیم استفاده از بوى خوش در حج تنها بعد از طواف و سعى جائز است، و طبعاً در این حال طواف دیگرى جز طواف نساء بر ذمه او نمانده است (دقت کنید). * * * آیه بعد، به عنوان یک جمع بندى اشاره به بحث هاى آیات گذشته کرده مى گوید: برنامه حج و مناسک آن چنین است که گفته شد (ذلِکَ).(۱۱) بعد براى تأکید بر اهمیت وظائفى که بیان گردید، اضافه مى کند: و هر کس برنامه هاى الهى را بزرگ بشمرد، و احترام آنها را حفظ کند براى او نزد پروردگارش بهتر است (وَ مَنْ یُعَظِّمْ حُرُماتِ اللّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ). روشن است حرمات در اینجا اشاره به اعمال و مناسک حج است و ممکن است احترام خانه کعبه خصوصاً و حرم مکّه عموماً نیز بر آن افزوده شود. بنابراین، تفسیر آن به خصوص محرمات یعنى آنچه از آن نهى شده به طور کلى، یا تمام واجبات، خلاف ظاهر آیات است. ضمناً، باید توجه داشت حرمات جمع حرمة در اصل به معنى چیزى است که باید احترام آن حفظ شود و در برابر آن بى حرمتى نگردد. پس از آن به تناسب احکام احرام، به حلال بودن چهار پایان اشاره کرده مى گوید: چهار پایان (همچون شتر، گاو و گوسفند) بر شما حلال شده است، مگر آنچه بر شما خوانده مى شود و دستور منعش صادر خواهد گشت (وَ أُحِلَّتْ لَکُمُ الأَنْعامُ إِلاّ ما یُتْلى عَلَیْکُمْ). جمله إِلاّ ما یُتْلى عَلَیْکُمْ ممکن است اشاره به تحریم صید بر مُحرِم، بوده باشد که در آیه ۹۵ سوره مائده که بعداً نازل گردیده، به آن اشاره شده است: یا أَیُّهَا الَّذِیْنَ آمَنُوا لاْ تَقْتُلُوا الصَّیْدَ وَ أَنْتُمْ حُرُمٌ: اى کسانى که ایمان آورده اید در حال احرام کشتار صید نکنید . و نیز ممکن است اشاره به جمله اى باشد که در ذیل آیه مورد بحث، راجع به تحریم قربانیانى که براى بت ها ذبح مى کردند، آمده است; زیرا مى دانیم: حلال بودن حیوان تنها در صورتى است که به هنگام ذبح آنها نام خدا گفته شود، نه نام بت ها و نه هیچ نام دیگر. ✍ پی نوشت: ۷ ـ کنز العرفان ، جلد ۱، صفحه ۲۷۱. ۸ ـ مجمع البیان ، جلد ۷، صفحه ۸۲، این تفسیر را ذیل آیه مورد بحث از بعضى از مفسران ـ بى آن که نام ببرد ـ نقل کرده است. ۹ و ۱٠ ـ وسائل الشیعه ، جلد ۹، صفحه ۳۹٠، ابواب الطواف، باب ۲ (جلد ۱۲، صفحه ۴۶۵، چاپ آل البیت). ۱۱ ـ این کلمه جمله محذوفى دارد و در تقدیر چنین است: کذلک امر الحج و المناسک . ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۱۰ ✅ تقوا، سرآمد اخلاق رئيس صفات پسنديده: در خطبه 230 امام(عليه السلام) اين مطلب را به شكل ديگرى بيان كرده، مى فرمايد: «فَإِنَّ تَقْوَى اللَّهِ مِفْتَاحُ سَدَاد، وَ ذَخِيرَةُ مَعَاد، وَ عِتْقٌ مِنْ كُلِّ مَلَكَة، وَ نَجَاةٌ مِنْ كُلِّ هَلَكَة. بِهَا ينْجَحُ الطَّالِبُ، وَ ينْجُو الْهَارِبُ، وَ تُنَالُ الرَّغائِبُ; به يقين تقوا و پرهيزكارى كليد درهاى راستى است و ذخيره روز قيامت و سبب آزادى از هرگونه گناهى است كه بر انسان چيره مى شود و موجب نجات انسان از هرگونه هلاكت است. به وسيله تقوا جويندگان به مقصود خود مى رسند و فرار كنندگان (از كيفر الهى) رهايى مى يابند و با تقوا به هر هدف و خواسته رفيع و بلندى مى توان رسيد». چنانچه «تقى» را جمع بدانيم، با توجه به اين كه «اخلاق» نيز جمع است و هر دو شاخه هاى مختلفى دارند ممكن است كلام امام(عليه السلام) اشاره به اين باشد كه هر شاخه اى از تقوا شاخه اى از اخلاق را سرپرستى مى كند. تقواى مالى جلوى بخل را مى گيرد، تقواى زبانى جلوى تهمت و غيبت را مى گيرد و به همين طريق. اين بحث را با حديثى از امام صادق(عليه السلام) پايان مى دهيم. فرمود: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ خَصَّ الاَْنْبِياءَ بِمَكَارِمِ الاَْخْلاَقِ فَمَنْ كَانَتْ فِيهِ فَلْيحْمَدِ اللَّهَ عَلَى ذَلِكَ وَمَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ فَلْيتَضَرَّعْ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَلْيسْأَلْهُ إِياهَا قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ مَا هُنَّ قَالَ هُنَّ الْوَرَعُ وَالْقَنَاعَةُ وَالصَّبْرُ وَ الشُّكْرُ وَ الْحِلْمُ وَ الْحَياءُ وَ السَّخَاءُ وَ الشَّجَاعَةُ وَالْغَيرَةُ وَ الْبِرُّ وَ صِدْقُ الْحَدِيثِ وَأَدَاءُ الاَْمَانَةِ; خداوند متعال پيامبران را به فضايل اخلاقى آراست. كسى كه اين فضايل در او باشد خدا را بر آن سپاس گويد و كسى كه نداشته باشد به درگاه خداوند متعال تضرع كند و آن ها را از او بخواهد. راوى مى گويد: عرض كردم: فدايت شوم، اين مكارم اخلاق كه فرموديد چيست؟ فرمود: ورع، قناعت، صبر، شكر، حلم، حيا، سخاوت، شجاعت، غيرت، نيكوكارى، راستگويى و اداى امانت است».[4] آرى كسى كه اين اوصاف دوازده گانه را داشته باشد به يقين انسان كامل و برجسته و در خط انبيا و اولياست.[5] * ✍ پی نوشت: [4]. كافى، ج 2، ص 56، ح 3. [5]. سند گفتار حكيمانه: در كتاب مصادر در ذيل اين گفتار حكيمانه نيز اشاره شده كه ميدانى آن را در مجمع الامثال نقل كرده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 291). اضافه مى كنيم كه زمخشرى آن را در ربيع الأبرار و ابن طلحه شافعى در مطالب السؤول از اميرمؤمنان(عليه السلام) آورده اند. (ربيع الابرار، ج 2، ص 238، ح 180; مطالب السؤول، ص 203)   ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 🏷 از کسی پروا ندارد! ☀️ امام هادی علیه السلام «هر كه از آفريدگار فرمان بَرد، از خشم آفريدگان پروا ندارد». 🔹«مَن أطاعَ الخالِقَ لَم يُبالِ سَخَطَ المَخلوقِينَ» 📚 گزیده تحف العقول ص ٦٥ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 💚 لزوم جدیت در کار مهدویت 🎥 استاد عالی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و پنجاه و چهار 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻧﺴﺒﺘﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ، ﭼﻮﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺠﻴﺐ ﻭ ﻛﻠﻴﻢ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ، ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ، ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻤﺮﺩ ﻋﺮﺏ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻋﺮﺏ ﻭﺍﺟﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺩﺭ ﺩﻭﺡ ﺧﻢ، ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻫﻨﮕﻲ ﺭﺳﺎ ﺍﺑﻬﺎﻣﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ. ﻫﺎﻥ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭﻳﺎﻥ، ﺑﻪ ﺭﻛﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮔﺮﺩ ﺁﻟﻮﺩ ﺭﻭﻱ ﻣﻲ‌ﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ﻣﻲ‌ﺁﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺸﺪ، ﺑﻪ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﻓﺘﺎﺩ. ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﺍﻣﺮ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻭ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻋﻠﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻩ‌ﻫﺎﻱ ﻣﺤﻜﻢ ﺩﻳﻦ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻭ ﻣﻲ‌ﺳﭙﺮﺩ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩ: (ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺩﻭ ﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ) " ﺣﺎﻓﻆ ﻣﺮﺯﺑﺎﻧﻲ " ﺩﺭ " ﺍﺧﺒﺎﺭ " ﺍﻟﺴﻴﺪ " ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺳﻴﺪ ﺣﻤﻴﺮﻱ، ﻧﺴﺨﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺑﺎﺽ، ﺭﻫﺒﺮ ﺍﺑﺎﺿﻴﻪ، ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ " ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ "، ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺭﺍ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻭ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻗﺘﻠﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻨﺼﻮﺭ، ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺎﺽ ﺭﺳﻴﺪ. ﺳﺨﺖ [جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 76] ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻱ ﻓﻘﻬﺎﺀ ﻭ ﻗﺮﺍﺀ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺟﻠﻪ ﺑﺼﺮﻩ ﺑﻮﺩ، ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻛﺎﺭ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻋﻮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺳﻴﺪ، ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﺟﻌﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ. ﻣﻨﺼﻮﺭ ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ. ﺳﭙﺲ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﺋﻲ؟ ﮔﻔﺖ: ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ (ﺹ) ﺭﺣﻤﺖ ﻓﺮﺳﺘﻢ. ﺍﻳﻨﻚ، ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﺎﺽ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﺑﺮ ﻋﻠﻲ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻭ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﻓﺮﺳﺘﺪ. ﻣﻨﺼﻮﺭ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺎﺽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭﻭﺩ ﺑﻔﺮﺳﺖ. ﺍﻭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ، ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﺩﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺶ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﺮﻧﺪ. ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺩ. ﻣﻨﺼﻮﺭ، ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﺩﻫﻨﺪ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2