#در_محضر_اهل_بیت 💡امام رضا (علیه السّلام) : آدم پیمان شکن❌ از پیشامد بد در امان نیست.‼️ 🌾ميزان الحكمه @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🤲در مسیر بندگی 🔷ترک خودخواهی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: صد و یکم 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی 44- ﺳﻴﺪ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻮﻫﺐ ﺣﺴﻴﻨﻲ، ﺑﺨﺎﺭﻱ، ﻣﺘﻮﻓﺎﻱ 932 ﻟﻔﻆ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺹ 101 ﮔﺬﺷﺖ. 45- ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﻋﺴﻘﻠﺎﻧﻲ، ﻫﻴﺘﻤﻲ، ﻣﺘﻮﻓﺎﻱ 973 ﺩﺭ " ﺍﻟﺼﻮﺍﻋﻖ ﺍﻟﻤﺤﺮﻗﻪ " ﺻﻔﺤﻪ 26 ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻔﺎﺩ ﺣﺪﻳﺚ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ (ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺍﻭﻟﻲ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻤﻴﺸﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻲ ﺑﺎﻣﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻱ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭﺳﺖ، ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ: ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﺣﺪﻳﺚ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ، ﭼﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ (ﺳﺨﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺍ) ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎﻭ (ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻱ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻲ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻣﻮﻣﻦ... ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺩﺍﺭ ﻗﻄﻨﻲ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 46- ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺷﻬﺎﺏ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻫﻤﺪﺍﻧﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ " ﻣﻮﺩﻩ ﺍﻟﻘﺮﺑﻲ " ﺑﻠﻔﻆ ﺑﺮﺍﺀ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ. 47- ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺷﻴﺨﺎﻧﻲ، ﻗﺎﺩﺭﻱ، ﻣﺪﻧﻲ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ (ﺍﻟﺼﺮﺍﻁ ﺍﻟﺴﻮﻱ ﻓﻲ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺁﻝ ﺍﻟﻨﺒﻲ) ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺑﻮ ﻳﻌﻠﻲ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﺪﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺀ ﺑﻦ ﻋﺎﺯﺏ ﺭﺿﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﺣﺠﻪ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻟﺨﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ.. ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻟﻔﻈﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺪﻭ ﺫﻛﺮ ﺷﺪ. ﻭ ﺳﭙﺲ ﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺎﻓﻆ ﺫﻫﺒﻲ ﮔﻔﺘﻪ: ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻄﺒﻪ ﻏﺪﻳﺮ (ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺍﻭ) ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﻳﺪ: ﻭ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺳﺖ: " ﺍﻟﺴﺖ ﺍﻭﻟﻲ ﺑﻜﻢ ﻣﻮﻣﻦ ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻪ " ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺮ ﻣﻮﻣﻨﻲ ﺍﻭﻟﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﺭﻱ، ﻫﺴﺘﻲ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻳﻦ (ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺍﻭﻳﻢ، ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ، ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺪﺍﺭ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺪﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻋﻤﺮ ﺭﺿﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ (ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ) ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﮔﻮﺍﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ، ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻣﻮﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ، ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻱ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺣﺴﻦ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺫﻛﺮ ﺷﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻪ‌ﻫﺎ ﻭ ﺍﻓﺘﺮﺍﺁﺕ ﻣﺪﻋﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ... ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ: ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺣﺪﻳﺚ، ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. 48- ﺷﻤﺲ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﻭﻱ، ﺷﺎﻓﻌﻲ، ﻣﺘﻮﻓﺎﻱ 1031 ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ " ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻘﺪﻳﺮ " ﺟﻠﺪ 6 ﺹ 218 ﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ (ﺣﺪﻳﺚ ﺍﻟﻮﻟﺎﻳﻪ) ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ (ﻃﺒﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﺭ ﻗﻄﻨﻲ ﺍﺯ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻭﻗﺎﺹ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ): ﮔﺮﺩﻳﺪﻱ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻲ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻣﻮﻣﻦ. ↩️ ادامه دارد.. @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَيَوْمَ نَبْعَثُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا ثُمَّ لَا يُؤْذَنُ لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَلَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ (به خاطر بیاور) روزى را که از هر امّتى گواهى (بر آنان) بر مى انگیزیم. سپس به آنان که کفر ورزیدند، اجازه (سخن گفتن) داده نمى شود. (بلکه اعضاى آنها گواهى مى دهند.) و اجازه عذرخواهى و تقاضاى عفو نیز به آنان نمى دهند. (نحل/۸۴) * وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ ظَلَمُوا الْعَذَابَ فَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ وَلَا هُمْ يُنظَرُونَ و هنگامى که ستمکاران عذاب را ببینند، دیگر نه از مجازاتشان کاسته مى شود، و نه مهلت داده مى شوند. (نحل/۸۵) * وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ أَشْرَكُوا شُرَكَاءَهُمْ قَالُوا رَبَّنَا هَٰؤُلَاءِ شُرَكَاؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُو مِن دُونِكَ ۖ فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّكُمْ لَكَاذِبُونَ و هنگامى که مشرکان معبودهایى را که همتاى خدا قرار دادند مى بینند، مى گویند: «پروردگارا! اینها همتایانى هستند که ما به جاى تو، آنها را مى خواندیم (و پرستش مى کردیم).» در این هنگام، معبودان به آنها مى گویند: «شما دروغگو هستید! (شما هواى نفس خود را پرستش مى کردید.)» (نحل/۸۶) * وَأَلْقَوْا إِلَى اللَّهِ يَوْمَئِذٍ السَّلَمَ ۖ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ و در آن روز، آنها (ناگزیر) در پیشگاه خدا تسلیم مى شوند. و آنچه را (نسبت به خدا) دروغ مى بستند، از نظرشان گم و نابود مى شود. (نحل/۸۷) * الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِيلِ اللَّهِ زِدْنَاهُمْ عَذَابًا فَوْقَ الْعَذَابِ بِمَا كَانُوا يُفْسِدُونَ کسانى که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا باز داشتند، بخاطر فسادى که مى کردند، عذابى بر عذابشان مى افزاییم. (نحل/۸۸) *** وَيَوْمَ نَبْعَثُ فِي كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا عَلَيْهِم مِّنْ أَنفُسِهِمْ ۖ وَجِئْنَا بِكَ شَهِيدًا عَلَىٰ هَٰؤُلَاءِ ۚ وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِّكُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِينَ (به یاد آور) روزى را که از هر امّتى، گواهى از خودشان بر آنها بر مى انگیزیم. و تو را گواه بر آنان قرار مى دهیم. و این کتاب را که بیانگر همه چیز، و مایه هدایت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است، بر تو نازل کردیم. (نحل/۸۹) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه نحل آیات ۸۴ تا ۸۹ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی آنجا که تمام درها به روى بدکاران بسته مى شود در تعقیب آیات گذشته، که واکنش نادرست منکران حق را در برابر نعمتهاى گوناگون پروردگار، بیان مى کرد، در این آیات به گوشه اى از مجازاتهاى دردناک آنها در جهان دیگر، اشاره مى کند تا سرنوشت شوم خود را دریابند و تا دیر نشده، به تجدید نظر برخیزند. نخست، مى گوید: به خاطر بیاورید روزى را که ما از هر امتى گواهى بر آنها مبعوث مى کنیم (وَ یَوْمَ نَبْعَثُ مِنْ کُلِّ أُمَّة شَهِیداً). آیا با وجود علم بى پایان خدا، نیازى به وجود شهید و گواه دیگرى نیز هست؟ این سؤالى است که: فوراً در اینجا به ذهن مى رسد، اما با توجه به یک نکته پاسخ آن روشن مى شود، و آن این که: این امور، غالباً جنبه روانى دارد یعنى انسان هر قدر مراقبین و گواهان بیشترى در برابر خود ببیند، بیشتر حساب کار خود را مى رسد، حداقل از شرمسارى و رسؤائى در میان افراد فزونترى نگران مى شود. سپس اضافه مى کند که در آن دادگاه، اجازه سخن گفتن به کافران داده نمى شود (ثُمَّ لایُؤْذَنُ لِلَّذِینَ کَفَرُوا). آیا ممکن است خداوند اجازه دفاع به مجرمى ندهد؟ آرى، در آنجا نیاز به سخن گفتن با زبان نیست، دست و پا و گوش و چشم و پوست بدن و حتى زمینى که انسان بر آن گناه یا ثواب کرده است، گواهى مى دهند. بنابراین، نوبت به زبان نمى رسد، این حقیقتى است که، از آیات دیگر قرآن نیز استفاده مى شود. نه تنها به آنها اجازه سخن گفتن داده نمى شود بلکه توانائى بر جبران و اصلاح و تقاضاى عفو نیز ندارند (وَ لا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ). چرا که آنجا سراى برخورد با نتیجه ها و بازتابهاى عمل است، نه جاى انجام عمل و یا جبران و اصلاح، درست همانند میوه اى که از شاخه جدا مى شود که دوران رشد و نموش پایان گرفته است. * * * آیه بعد اضافه مى کند: این ظالمان ستم پیشه، هنگامى که از مرحله حساب گذشته، و در برابر عذاب الهى قرار گرفتند، گاهى تقاضاى تخفیف و گاهى تقاضاى مهلت مى کنند، اما هنگامى که ظالمان مجازات را ببینند نه به آنها تخفیف عذاب داده مى شود و نه مهلت (وَ إِذا رَأَى الَّذِینَ ظَلَمُوا الْعَذابَ فَلایُخَفَّفُ عَنْهُمْ وَ لا هُمْ یُنْظَرُونَ). نکته جالب توجه این که: در این دو آیه به چهار مرحله از حالات مجرمان اشاره شده که مشابه آن را در این جهان نیز با چشم خود مى بینیم: نخستین مرحله این که: مجرم مى کوشد با پشت هم اندازى خود را تبرئه کند. هنگامى که به این هدف نائل نشد، در مرحله دوم تلاش مى کند: طرف را بر سر مهر آورد، سرزنشهاى او را به جان بخرد و رضایت او را حاصل کند. اگر این مرحله نیز کارگر نشد، در مرحله سوم تقاضاى تخفیف عذاب مى کند، مى گوید مجازات بکن! اما کمتر؟ اگر آن هم به خاطر عظمت گناهش مؤثر نیفتاد تقاضاى مهلت مى کند، و این آخرین تلاش براى نجات از مجازات است. ولى قرآن مى گوید: اعمال این ستمکاران آن قدر زشت و بار گناهانشان سنگین است که نه اجازه دفاع مى یابند، نه موفق به جلب رضایت مى شوند، نه تخفیفى در کارشان است، و نه مهلتى!. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2