خواستند از تو بگویند شبی شاعرها ؛

عاقبت با قلمِ شرم نوشتند : نشد ...!

مادرم گفت که عاشق نشوی، 
گفتم: چشم
چشم‌های تو مرا بی‌خبر از "چشمم" کرد!

این سر که ز اندیشه مرا بر سرِ زانوست
گر بر سرِ زانوی تو می‌بود، چه می‌بود؟

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم

مگر دشمن کند اينها که من با جان خود کردم

طبيبم گفت درماني ندارد درد مهجوري

غلط مي گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

مگو وقتي دل سد پاره اي بودت کجا بردي

کجا بردم ز راه ديده در دامان خود کردم

ز سر بگذشت آب ديده اش از سر گذشت من

به هر کس شرح آب ديده گريان خود کردم

ز حرف گرم وحشي آتشي در سينه افکندم

باو اظهار سوز سينه سوزان خود کردم

ماجرایِ شادِ باد و بید را باور ندارم
عطر موهایت نباشد عید را باور ندارم

عید باید لا‌به‌لای جنگل موی تو باشم
عید در آبادی تبعید را باور ندارم

من به گرمای تو محتاجم، به خورشید حضورت
بی حضورت گرمی خورشید را باور ندارم

با تو می‌پنداشتم زیباترین صبح جهان را
آه، این نوروزِ بی امید را باور ندارم

من شهید بوسه های تلخ و شیرین تو هستم
دیگری جز من تو را بوسید را باور ندارم.

گفتیم عشق را به صبوری دوا کنیم
هر روز عشق بیشتر و صبر کمتر است

 پا به پای غم من پیر شد و حرف نزد !!!
داغ دید از من و تبخیر شد و حرف نزد !!!

شب به شب منتظرم بود و دلش پر آشوب !!!
شب به شب آمدنم دیر شد و حرف نزد !!!

غصّه می خورد که من حال خرابی دارم !!!
از همین غصّه ی من سیر شد و حرف نزد !!!

وای از آن لحظه که حرفم دل او را سوزاند !!!
خیس شد چشمش و دلگیر شد و حرف نزد !!!

صورت پر شده از چین و چروکش یعنی !!!
مادرم خسته شد و پیر شد و حرف نزد !!!

با آن که دلم از غم هجرت خون است
شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!
هجرانش چنین است، وصالش چون است؟