مثلا وقتی یکی برامون کادو خرید یا سوغاتی آورد بخاطر "ادب!" و "خجالت" یا "احترام!" جلوی طرف بازش نمی کنیم و میذاریم کنار. در حالی که اگه همون لحظه با ذوق کادوشو باز کنیم و  ‏استفادش کنیم و بجای تشکر سرد و خشک، با خوشحالی و ذوقمون از استفاده اون هدیه ازش تشکر کنیم، اینجوری حتماً خوشحال تر میشه

یا وقتی میریم جایی و یکی برامون غذا درست کرده، بجای اینکه به رسم ادب غذا رو کم بخوریم و جلوی خودمونو بگیریم، شروع کنیم هرچقدر ممکنه با اشتیاق غذا رو بخوریم،
‏اینجوری آشپز خوشحال تر میشه. من خودم تا وقتی خودم آشپزی نکرده بودم سعی میکردم همش کلامی با تعارف از آشپز و میزبان تشکر کنم، ولی وقتی خودم آشپزی کردم دیدم اینکه همه با لذت غذا رو تا ته میخورن هزار برابر بیشتر لذت می برم.

سخن زيبا، نشانه فراواني عقل است.

هرچند عیان کردی این عشق نهانی را
 برهم زده این قصه یک نظم جهانی را

هر نقطه از این خانه یک خاطره است از تو
بگذار کنار امسال این خانه تکانی را

ما را که به کم دادی خود را نفروش ارزان
این گونه تکان دادی بازار گرانی را

بوی نم گیسویت برده ست حواسم را
مشغول تو بودم که بردند جوانی را

می گفت که در قلبم غیر تو کسی هرگز..
هرچند که در دل داشت او عشق فلانی را...

دور از نوازش‌هایِ 
دستِ مهربانت

دستان من 
در انزوای خویش، تنهاست

گرچه شاعر نشدم  با همه ی طبع ترم !
چه بلاها که سر شعر نیامد به سرم !

مثل  افراد گرفتار در  آتش , دائم 
نگرانم ، نوزد شعله ای از دور و برم !

من از این کوچه ، که دل می شکنند آدمهاش 
به  گمانم  نتوانم  ، سر  سالم  ببرم !

شب جمعه ست ، نثار دل مرحوم خودم 
میروم ازسر بازارچه خرما بخرم !

گیرم گناه از من و گیرم خطا زِ تو،
کوته به بوسه عاقبت این ماجرا کنیم...

حقیقت این است که هر انسانی تو را خواهد رنجاند. فقط باید آنهایی را پیدا کنی که ارزش این را داشته باشند که بخاطرشان، رنج بکشی

چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد

تو صبر از من توانی کرد وُ من صبر از تو نتوانم

دمی با دوست در خلوت بِه از صد سال در عشرت

من آزادی نمی‌خواهم که با یوسف به زندانم