‌ ‌ ‌اولین بار است دارم به صورت رسمی از شما می‌نویسم. برای همین است که هول کرده‌ام. مدام می‌نویسم و پاک می‌کنم. چیزی مثل یک آونگ در سرم دنگ دنگ می‌کند و این جمله را می‌کوبد به دلم که تو را چه به نوشتن از او!‌ جمله‌اش زهری دارد که تلخی‌اش، دلم را می‌گزد.‌ ‌ ‌ ‌‌آونگ‌ را درمی‌آورم و پرت می‌کنم به یک جای خیلی دور. می‌خواهم راحت برایتان بنویسم. می‌خواهم بگویم من شما را آن روز شناختم که توانستم ساده و بی‌هیچ آداب و تکلف، رو به قبله بایستم دستم را روی قلبم بگذارم و از اعماق وجودم بگویم السلام علیک ایها الامام الحاضر. اصلا اینجوری صدا کردنتان قند در دلم آب می‌کند. امام حاضر.‌ ‌ ‌ ‌‌‌نمی‌دانم کم‌کاری از کجا بوده است آقا جان اما راستش ما گاهی با امام حسین، با امام علی، با امام رضا، ... احساس قرابت بیشتری می‌کنیم تا با شما. چون از کودکی خیلی تصویر شیرین از لحظه‌های ناب زندگی پدرانتان برایمان گفته‌اند اما به شما که رسیده، به اشتباه، بیشتر، غم و غصه سرگردانی در بیابان‌ها را تحویل‌مان داده‌اند. راستش آنقدر که به ما گفته‌اند برای آرامش قلب شما دعا کنیم گاهی باور کرده‌ایم که خدای نکرده ما برای خودمان خیلی آدم هستیم و زبانم لال، شما محتاج به ما هستید! به ما نگفته‌اند که اصلا آرامش قلب تمام آدم‌ها دست شماست. نگفته‌اند که اصلا همینکه ما وجود داریم به خاطر وجود مبارک شماست.‌ ‌ ‌ ‌‌اصلا چه فرقی دارد شما کجا باشید. همینکه هستید خیلی خیلی خیلی خوب است. همینکه دلمان قرص است امام داریم یعنی غرق در نعمتیم. خدا می‌داند که چقدر دوست دارم تا قبل از مرگ، ببینمتان؛ ولو به اندازه یک چشم برهم زدن؛ اما من ندیده هم عاشقتان هستم. یک عاشق پر و پا قرص. می‌شود امشب که شب تولدتان است و زمین و آسمان غرق در شادی‌ست، با محبت نگاهمان کنی و دل ما را برای خودت صید کنی امام حاضرم؟...‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ #دلنوشته‌‌‌‌‌ #امام_حاضرم‌ #نیمه_شعبان‌ #‌@mahfelmag‌ @Negahe_To