#معرفی_مقاله 🌀 مقاله: احقاف نمونه‌ای از افزایش وضوح در روند تاریخی تفسیر #چکیده 🔹واژه ها و یا نامهای ذکر شده در قرآن کریم، می توانند در دوره های مختلف تاریخی، در مقام تعیین مرجع از وضوح بیشتر یا کمتری برخوردار باشند. 🔹 به عنوان مبنایی کلی در رویارویی با متون، انتظار بدوی آن است که برخی از واژه ها یا نامهای یاد شده در قرآن کریم که در صدر اسلام دارای مرجعی واضح بوده اند، به تدریج با دور شدن از آن عصر، با ابهام در مرجع یابی مواجه شده باشند. 🔹 هیچ دور نیست که صحابه و تابعین درباره ی تعیین معنای یک واژه یا مسمای یک نام آگاه بوده باشند، اما به تدریج با دور شدن از عصر آغازین، با از دست رفتن بافت پیرامتنی از وضوح درباره ی واژه ی احقاف روی داده باشد. 🔹 نزد نخستین مفسران، درباره ی احقاف دیدگاه ها، دور از وضوح و پر اختلاف است، در حالی که در سده های بعدی بر وضوح این نام افزوده شده و از احساس ابهام درباره ی مرجع آن کاسته شده است. بر این پایه، مطالعه ی احقاف، می تواند زمینه ی دستیابی به شاخص مناسبی برای مطالعه ی چنین رخدادی در روند تاریخی تفسیر باشد. 🌀 منبع: مطالعات تاریخی قرآن و حدیث؛ تابستان و پاییز 1386 - شماره ی 40 ISC (21 صفحه - از 8 تا 28) 🆔 @ostadpakatchi

#فایل_PDF_مقاله 🌀 عنوان مقاله: احقاف نمونه ای از افزایش وضوح در روند تاریخی تفسیر 🔹نویسنده: دکتر احمد پاکتچی 🆔 @ostadpakatchi

#همایش_مجازی 🔹 سلسله نشست های میان رشته ای در قالب وبینار - نشانه شناسی و کرونا 🔹 عنوان ارائه: لحظه ی پیش بینی ناپذیر لوتمان در مواجهه با کرونا 🔹 با سخنرانی: دکتر پاکتچی 🔹 زمان: 8 اردیبهشت 1399 🆔 @interdisciplinarity 🆔 @OstadPakatchi

#کارگاه 🔹موضوع: آشنایی با نظام سلامت در اسلام «پرسش های اساسی در باره ی سلامت در روایات» 🔹قسمت چهارم 🔹 سخنران: دکتر احمد پاکتچی 🔹 تاریخ: 16 دی ماه 1395 🔹 مکان: شیراز 🆔 @ostadpakatchi

#معرفی_مقاله 🌀 مقاله: ارزش معرفتی واسازی در اندیشه ی تولستوی #چکیده 🔹آن گاه كه دريدا مسئله ی واسازی را در ارائه ی انديشه ی پست مدرن خود مطرح ساخت، بر اين باور بود كه واسازی، خود همواره اتفاق می افتد و اين روشی نيست كه وی به ميان آورده باشد. 🔹در مقاله ی حاضر، گونه ای از انديشه ی واسازی كه در آثار نظری و ادبی تولستوی، انديشمند سده ی 19 روس خود نموده، بازخوانی و صورتبندی شده است. 🔹خاستگاه انديشه ی واسازی نزد تولستوی، بحران معناداری است كه بر سراسر آثار او سايه افكنده است. اين بحران اگرچه زمينه ای اجتماعی دارد، اما او را به گذار از معانی سطحی و راه يافتن به نظامی وسيع تر از معناداری سوق داده است. 🔹او در همين راستا به پرورش انديشه هايی در باره ی عدم قطعيت معنا، سيال بودن معنا و نقد سيطره ی كلام و لوگوسانتريسم روی آورده است. بحران معناداری، در آثار تولستوی با رديابی معنا دنبال می شود و شگردهايی پيجويی می گردد كه بتوان از طريق آن به معنايی درك پذيرتر دست يافت. 🔹مهم ترين دستاورد تولستوی در اين راستا، انديشه ی بيگانه سازی يا آشنايی زدايی است كه بعدها توسط صورتگرايان بازخوانی شده است. 🔹تحليل و بازگردانی به پيشينه، يافتن افتراقات ميان اموری كه همسان به نظر می آيند و اشتراكی ميان اموری كه متفاوت می نمايند، از ديگر شگردهای تولستوی در اين باره است. 🔹حاصل انديشه ی واسازی نزد تولستوی، روی آوردن او به بحث از تعدد نظام های معناداری و انتقال ميان آنهاست؛ شگردهايی مانند وارونه سازی قطب های غالب و مغلوب، دگرنگری در ارزشيابی، نقد خُردنگری در ارزشيابی، بسيار به آنچه چند دهه بعد در واسازی متاخر ديده می شود، نزديك است. 🌀 منبع: نشریه ی پژوهشنامه ی فرهنگستان هنر؛ مهر و آبان 1386 شماره ی 5. 🆔 @ostadpakatchi

#فایل_PDF_مقاله 🌀 عنوان مقاله: ارزش معرفتی واسازی در اندیشه ی تولستوی 🔹نویسنده: دکتر احمد پاکتچی 🆔 @ostadpakatchi

#کارگاه 🔹موضوع: آشنایی با نظام سلامت در اسلام «پرسش های اساسی در باره ی سلامت در روایات» 🔹قسمت پنجم 🔹 سخنران: دکتر احمد پاکتچی 🔹 تاریخ: 16 دی ماه 1395 🔹 مکان: شیراز 🆔 @ostadpakatchi

#معرفی_مقاله 🌀 مقاله: آغاز دعوت ابراهیم (علیه السلام) در قرآن و مقایسه ی آن با منابع یهودی - مسیحی #چکیده 🔹در بازتابی که از شخصیت حضرت ابراهیم خلیل (علیه السلام)، به عنوان شخصیتی محوری در منابع ادیان ابراهیمی دیده می شود، دوره ی زندگی ابراهیم (علیه السلام) در موطن پدری بسیار بیش از دوره زندگیش در شام مورد توجه قرآن و منابع اسلامی بوده است و این در حالی است که در منابع یهودی و مسیحی تنها در متون محدودی پرداخت به آن دیده می شود. 🔹از آنجا که قصص مربوط به آغاز دعوت ابراهیم (علیه السلام) در منابع هر سه دین، به صورت پراکنده و گسیخته نقل شده اند، در مقاله ی حاضر این قصص نخست به صورت قطعات داستانی مطالعه شده اند، بدون آن که روند روایت شناختی در آن ها لحاظ گردد و سپس این قطعات مورد به مورد در قصص قرآنی صورت بندی شده اند تا ترکیب داستانی در روند هر قصه ی قرآنی به دست آید. 🔹این صورت بندی بر اساس مؤلفه های مشترک بر آمده از قطعات پیش مطالعه شده، تنظیم شده و در مقام مقایسه امکان می دهد که بتوان صورت بندی های کلان از داستان ها را به دست آورد. 🔹به موازات قرآن کوشش مشابهی نیز با همین گام ها در راستای دستیابی به صورت بندی های کلان در منابع یهودی – مسیحی انجام شده است تا زمینه ساز یک مطالعه ی مقایسه ای باشد. 🔹در مقایسه ی نهایی به دست می آید روندهای داستانی با محوریت رویارویی ابراهیم (علیه السلام) با قوم خود و تحمل مصائبی از جانب ایشان که با نجات او خاتمه پذیرد، بن مایه ی مشترک میان بیشتر قصص اسلامی و یهودی – مسیحی است. 🔹طیف کوچک تری از قصص چالش های ابراهیم (علیه السلام) در فضای خانه پدری است که این طیف در قصص قرآنی بر محور تبیین وجه استغفار ابراهیم برای پدر است، در حالی که در قصص یهودی – مسیحی، بیشتر به دنبال تبیین آن است که هاران برادر ابراهیم چگونه کشته شده است. 🔹در طیف اخیر داستانی قرآنی استغفار ابراهیم (علیه السلام) برای پدرش، درسی آموزنده درباره ی نحوه ی رفتار با والدین گمراه و نیز درسی شامل تر درباره ی نحوه ی رفتار پیامبران با دشمنا ن دین است و به کلی از روند و مقاصد داستان هایی با صورت بندی اول تمایز یافته است. تمایزی که در صورت بندی اول ناظر به ستیزی بی امان با اصل کفر، و در صورت بندی دوم ناظر به نوعی نرمش در رویارویی با مبتلایان به کفر است. 🔹در حالی که این صورت بندی دو وجهی در پرداخت های قرآن کریم به وضوح دیده می شود. چنان که مشاهده شد، در متون یهودی به نفع صورت بندی اول با رویکرد ستیز، قطبی شده است. 🌀 منبع: مجله‌ی مطالعات تاریخی قرآن و حدیث؛ پاییز و زمستان 1388 - شماره ی 46. 🆔 @ostadpakatchi

#فایل_PDF_مقاله 🌀 عنوان مقاله: آغاز دعوت ابراهیم (علیه السلام) در قرآن و مقایسه ی آن با منابع یهودی - مسیحی 🔹نویسنده: دکتر احمد پاکتچی 🆔 @ostadpakatchi

#معرفی_مقاله 🌀 مقاله: اِهلال به مثابه‌ی شاخص در مطالعه‌ی پیوستار فرهنگی جاهلی- قرآنی #چکیده 🔹اهلال از شمار آن دسته از واژه های قرآنی است که در مقام نفی برخی از رسوم جاهلی در خصوص قربانی حیوان به کار رفته و از آنجا که دارای کارکرد ثبوتی در شریعت اسلامی نبوده، عملاً در تداول متشرعه زمینه ای برای کاربرد نیافته است. 🔹عوامل متعدد مانند عدم کاربرد واژه در دوره ی اسلامی برای قربانی، فاصله گرفتن از دوره ی جاهلی و فراموش شدن رسوم آن دوره و مطرح شدن مسئله ی تسمیه بر ذبح حیوان - هر چند برای مصرف گوشت روزانه و نه برای مقاصد آیینی - موجب شده است تا طیف وسیعی از مفسران و فقیهان در مذاهب مختلف اسلامی مفهوم اهلال بر حیوان را به مفهوم تسمیه بازگردانند. 🔹در این مقاله با کاوش در خصوص ریشه ی واژه و کاربردهای کهن آن کوشش شده است تا بافت معنایی این واژه در کاربردهای پیش از اسلام بازشناخته شود و نشان داده شود آنچه در دوره ی جاهلی اهلال خوانده می شده، هم از نظر آیینی بودن و هم از نظر اختصاص به برخی از قربانی ها، تا چه حد محدودتر از کاربردی است که در شریعت اسلامی برای تسمیه بر ذبیحه در نظر گرفته شده است. 🔹ضمناً توجه به کاربرد سلبی اهلال در قرآن کریم اهمیت دارد، یعنی اینکه هرگز امر به اهلال وجود ندارد و صرفاً از خوردن گوشت حیوانی که اهلال آن برای غیر خدا بوده باشد، نهی شده است. 🔹با توجه به این نکات، می توان نتیجه گرفت که آیات مربوط به اهلال مستقیماً و بر اساس دلالت ظاهر نمی توانند در مسئله ی تسمیه بر ذبح مورد استناد قرار گیرند و از منظر فقهی، برای تسمیه باید به دنبال مستندات بود که رأساً به عنوان سنت یا در مقام تأویل اهلال در کتاب به موضوع تسمیه پرداخته باشند. 🌀 منبع: مجله‌ی مطالعات قرآن و حدیث؛ سال دوم؛ پاییز و زمستان 1387؛ شماره ی 1 (پیاپی 3) 🆔 @ostadpakatchi

#فایل_PDF_مقاله 🌀 عنوان مقاله: اِهلال به مثابه‌ی شاخص در مطالعه‌ی پیوستار فرهنگی جاهلی- قرآنی 🔹نویسنده: دکتر احمد پاکتچی 🆔 @ostadpakatchi

#کارگاه 🔹موضوع: آشنایی با نظام سلامت در اسلام «پرسش های اساسی در باره ی سلامت در روایات» 🔹قسمت ششم 🔹 سخنران: دکتر احمد پاکتچی 🔹 تاریخ: 16 دی ماه 1395 🔹 مکان: شیراز 🆔 @ostadpakatchi

#کارگاه 🔹موضوع: آشنایی با نظام سلامت در اسلام «پرسش های اساسی در باره ی سلامت در روایات» 🔹قسمت هفتم 🔹 سخنران: دکتر احمد پاکتچی 🔹 تاریخ: 16 دی ماه 1395 🔹 مکان: شیراز 🆔 @ostadpakatchi

#نشست #وبینار #فایل_متنی 🔹عنوان نشست: بیست‌وهفتمین نشست از مجموعه درس ‌گفتارهایی درباره‌ی شمس تبریزی 🔹موضوع: «دوستی اساس خلقت و پایه‌ی زندگی از منظر شمس تبریزی» 🔹 سخنران: دکتر احمد پاکتچی 🔹 تاریخ: چهارشنبه 15 مرداد ماه 1399 🔹 مکان: تهران، مرکز فرهنگی شهر کتاب. 🆔 @ostadpakatchi

#بیان_استاد #سیره_نویسی #امام_حسین_علیه_السلام 🔹 مخاطبان در دوره‌های پس از معصومان، به دلیل آن که درکی مستقیم از حیات آنها ندارند، برای شناختشان به سیره‌ها متوسل می‌شوند و از این رو مؤلفان سیره، بین مخاطب و معصومان قرار می‌گیرند. در این میان نکته ی حايز اهمیت این است که مؤلف سیره با انتخاب‌های خود، برخی کاربردهای آن را برجسته و بعضی دیگر را کمرنگ می‌سازد. به عنوان مثال، زندگی امام حسین (علیه السلام) و حیات سیاسی آن حضرت، پس از صلح معاویه ی امام حسن (علیه السلام) با معاویه آغاز می‌شود و تا شهادت وی 20 سال به طول می‌انجامد؛ در حالی که اگر سیره ی سیدالشهدا را به معنای متن نگارش‌یافته در نظر بگیریم، تنها ناظر به حوادث دو ماه پایانی عمر آن حضرت است. از این منظر، سیره به معنای آن چیزی که توسط مؤلف نگارش می‌یابد، همواره دربرگیرنده ی کل زندگی یک فرد نیست. همین مساله برای محققانی که به دنبال کاربردهای سیره در زندگی امروز هستند، دارای اهمیت است؛ به این معنی که ما برای الگوسازی بر مبنای زندگی معصومان نیازمند درک آن بخش‌هایی از زندگی آنها هستیم که در سیره‌نگاری‌ها مغفول مانده است. 🔹 درک هر گروه از مسلمانان و همچنین شیعیان از سیره، درگیر محدودیت‌هایی نظیر شرایط مکانی، زمانی، بافت جامعه، شیوه ی زندگی و نظایر آن است. مثلاً در آستانه ی انقلاب سال 1357 ایران، فهم مردم از ماجرای کربلا و سیره ی امام حسین (علیه السلام) صبغه‌ای کاملا متفاوت نسبت به دوره‌های پیش می‌یابد؛ حتی فراتر از آن می‌توان مدعی شد که درک سیره ی نبوی نزد شیعیان با اهل سنت دارای تفاوت‌هایی اساسی است. 🌀 گوشه‌ای از بیانات استاد در پنجمین جلسه ی کارگاه سیره‌نگاری با عنوان «بررسی جایگاه جماعت شیعه و امت اسلامی در فهم سیره»... 🆔 @OstadPakatchi