✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: سالروز نزول سوره "هل اتی" در شأن امیرالمؤمنین (ع) و خانواده ایشان موضوع: #احکام_صدقه ۴ ❓‪آیا دادن صدقات به گدایانی که درب منازل را می‏زنند یا در خیابان‌ها می‏نشینند جایز است یا اینکه بهتر است به یتیمان و مساکین داده شود و یا با ریختن آنها در صندوق صدقات در اختیار کمیته امداد قرار گیرد؟ ✅ صدقات مستحبی بهتر است به فقير عفيف و متديّن داده شود و همچنين گذاشتن آن در اختيار کميته امداد هرچند با ريختن در صندوق صدقات هم باشد اشکال ندارد؛ ولی صدقات واجب بايد توسط خود شخص و يا به وسيله وکيل او به فقرايی که مستحق هستند، داده شود ولی در صورتی که انسان بداند که مسئولين کميته امداد، پول‌های صندوق‏ها را جمع آوری کرده و به فقرای مستحق می‏دهند، ريختن آن نیز در صندوق‏های صدقات اشکال ندارد. ❓آيا دادن صدقه مستحبى به سيّد جايز است؟ ✅ مانع ندارد. 📚 استفتائات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#شکوه_ايثار»        روز جمعه، ١۴٠٢/٠۴/٢٣ ✍️ مناسبت روز: ٢۵ ذی‌الحجه سالروز نزول #سوره_هل_اتی (#انسان - #دهر) می‌باشد که بنا بر روایات متعدد در کتب شیعه و اهل‌سنت، در ستایش از حضرت فاطمه (س) و امیرالمؤمنین (ع) نازل شده که به سبب انجام نذرشان، روزه گرفتند و هنگام افطار، غذای ساده خویش را برای رضای خدا به مسکین و یتیم و اسیر، ایثار کردند؛ همچنین این روز در تقویم به عنوان «روز خانواده و تکریم از بازنشستگان» نامگذاری شده است، لذا ضمن گرامیداشت این روز فرخنده، سخن امروز را با عنوان «شکوه ايثار» آغاز می‌نمائیم؛ شیخ صدوق (ره) در کتاب «امالی» از قول امام باقر (ع) نقل می‌کند که: «روزی امام حسن و امام حسین (ع) در دوران طفولیت، به شدت بیمار شدند؛ پیامبر اکرم (ص) به همراه تنی چند از اصحاب به عیادت آنان رفتند و به حضرت علی (ع) پیشنهاد نمودند تا برای شفای آن دو بزرگوار، نذر کرده و روزه بگیرند؛ پس امیرالمؤمنین (ع)، حضرت زهرا (س) و فضه نذر کردند که اگر آنها بهبودی یافتند به شکرانه آن، برای خدا، سه روز روزه بگیرند، و حسن و حسین نیز آن را شنیدند و گفتند: اى پدر، براى خدا در گردن ما نیز همان باشد که شما فرمودید؛ پس خداوند شافی، آنها را شفا داد، و همگی آنان برای ادای نذرشان، سه روز، روزه گرفتند؛ اما در هنگام افطار، مقدار نان و غذایی را که برای افطاری تهیه کرده بودند، به فقیر و یتیم و اسیری که به در خانه آنها آمدند، بخشیدند و به این ترتیب روزه خود را با آب افطار نمودند؛ در صبح روز چهارم، رسول خدا (ص)، بر آنها وارد شدند و حضرت امیر (ع)، فاطمه زهرا (س) و حسنین (ع) را در آن حال دیدند؛ که ناگاه فرشته وحی الهی، حضرت جبرئيل (ع) نازل شد و به پیامبر گرامی اسلام (ص) به خاطر داشتن چنین خاندان ایثارگر و با گذشتی تبریک گفت و سپس در ستایش اهل‌بیت رسول خدا، ٢٢ آیه اول سوره‌ی انسان را بر حضرت نازل نمود که در بخشی از آن آمده: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا🔹إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا»: «آنانکه، در راه دوستی خدا طعام (خود) را به فقیر و یتیم و اسیر می‌دهند، (و می گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می‌دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی طلبیم» سپس خداوند برای اهل‌بیت فداکار پیامبر(ص) غذایی از آسمان فرو فرستاد که تا هفت روز از آن تناول می‌کردند؛ و بدین گونه خداوند سبحان از امیرالمؤمنین (ع) و خانواده بی‌نظیر حضرت، تقدیر وتکریم نمود و قلب پیامبر (ص) را تسلی بخشید.» (امالی شیخ صدوق، ص ١۵۵؛ بحارالانوار، ج ٣۵، ص ٢٣٧؛ و مناقب، ج ٢، ص ١٢۴ و...) ✍️ لازم به ذکر است که این حدیث به صورت‌های مختلف در کتب معتبر شیعه و اهل‌سنت ذکر شده و علاوه بر تصدیق علمای شیعیان، مورد تأیید و تصدیق پیشوایان بزرگ علمی اهل‌سنت می‌باشد و همه اتفاق نظر دارند که سوره انسان، در فضیلت امیرالمؤمنین (ع) و اهل بیت ایشان نازل شده است؛ لذا بی‌شک این ماجرا، یکی دیگر از دلایل افضلیت حضرت امیر (ع) بر تمامی امت پیامبر (ص) است؛ 👈 در پایان، دقت در این نکته درس آموز نیز خالی از لطف نیست که «فضه» خادمه حضرت زهرا (س) نیز با تبعیت از اهل بیت(ع) در این فضیلت بزرگ، همراه و شریک آنان بوده، لذا مسلماً ما نیز با الگوگیری و تأسی و تبعیت از سیره‌ی گفتاری و رفتاری اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) می‌توانیم به مقام والای شیعه بودن و همراهی با اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) برسیم، و مصداق کلام حضرت رسول (ص) شویم، آنجا که دست بر شانه امیرالمؤمنین (ع) گذاشته و فرمودند: «هذا و شیعته هم الفائزون»: «این [مرد] و شیعیان او از رستگارانند» (بحار الانوار، ج١۵، ص١٧٨) https://eitaa.com/ROOZBARG

🔰 «گلبرگ احکام» مناسبت: «ایام خاتم بخشی امیرالمؤمنین (ع) و نزول آیه ولایت در شأن آن امام همام، و ایراد برخی شبهات توسط نواصب و دشمنان اهل‌بیت (ع)» موضوع: «احکام نواصب» ❓ناصبی به چه کسی می‌گویند و حکم شرعی او چیست؟ ✅ ناصِبی کسی است که با حضرت علی (ع) یا یکی از اهل بیت عصمت و طهارت (ع) دشمنی داشته و دشمنی خود با آنان را آشکار کند؛ همچنین انکار علنی فضایل اهل بیت (ع) ، لعن و سب ائمه اطهار، و نیز دشمنی علنی با شیعیان آنها از مصادیق ناصبی‌گری دانسته شده است؛ ✅ از نظر فقهای شیعه، «نواصب» نجس و در حکم کفار هستند؛ از این‌رو خوردن حیوانی که توسط آنان ذبح شده، پرداخت صدقه به آنها و ازدواج با آنان جایز نیست و از مسلمانان ارث نمی‌برند؛ ✍️ بدیهی است از آنجا که عزیزان اهل سنت، مُحِب اهل بیت عصمت و طهارت (ع) هستند، ناصبی محسوب نمی‌شوند. 📚 من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۴۰۸؛ جواهر الکلام، ج۶، ص۶۴. ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#مباهله، #سند_حقانیت_شیعه»        روز شنبه، ١۴٠٢/٠۴/٢۴ ✍️ مناسبت روز: در دو روز گذشته از خاتم بخشی امیرالمؤمنین (ع) و نزول آیه ولایت؛ و همچنین ایثار آن حضرت و همسر گرامیشان و نزول سوره دهر در شأن و منزلت آن حضرات سخن گفتیم، و امروز نیز از یکی دیگر از دلایل افضلیت امیرالمؤمنین (ع) که در روز بیست و چهارم ذی‌الحجه به وقوع پیوسته و در تاریخ به عنوان «مباهله» ثبت گردیده، سخن خواهیم گفت؛ «مُباهله» به معنای درخواست لعن و نفرین الهی برای اثبات حقانیت است که بین دو طرفی رخ می‌دهد که هر دو ادعای بر حق بودن دارند که در تاریخ اسلام آمده که رسول خدا (ص) پس از نامه‌نگاری و دعوت مسیحیانِ نجران به اسلام و مناظره با آنها و متأسّفانه ایمان نیاوردن آنان، پیشنهاد «مباهله» دادند و مسیحیان نیز پذیرفتند؛ اما در روز موعود، «ابوحارثه» بزرگ مسیحیان نجران با دیدن چهره نورانی پیامبر اکرم (ص)، امیرالمؤمنین (ع)، حضرت زهرا (س) و حسنین (ع)، از این کار منصرف شد و خطاب به مسیحیان گفت: «من صورت‌هایی را می‌بینم که اگر از خدا درخواست کنند که کوهی را از جای خود بركَنَد، هر آینه کنده خواهد شد؛ پس مباهله نکنید که هلاک می‌شوید و حتی یک مسیحی بر روی زمین باقی نخواهد ماند!» سپس «ابوحارثه» نزد پیامبر اکرم (ص) آمد و گفت: «ای ابوالقاسم، از مباهله با ما درگذر و با ما مصالحه کن بر چیزی که قدرت ادای آن را داشته باشیم»؛ پس، حضرت پیشنهاد او را پذیرفتند و به وسیله امیرالمؤمنین (ع) با ایشان مصالحه نمودند که هر سال، دو هزار حلّه (لباس نو) بدهند که قیمت هر حلّه، چهل درهم باشد، و همچنین اگر جنگی با یمن روی دهد، سی زره، سی نیزه و سی اسب را به مسلمانان، عاریه دهند، و بالاخره پس از نوشته‌شدن صلحنامه، آنها برگشتند و رسول خدا (ص) فرمودند: «سوگند به آن خداوندی که جانم در قبضه قدرت اوست، که هلاکت اهل نجران نزدیک شده بود و اگر با ما مباهله می‌کردند هر آینه همگی به میمون و خوک مسخ می‌شدند و هر آینه تمام این وادی برایشان آتش می‌شد و می‌سوختند و حق تعالی جمیع اهل نجران را نابود می‌کرد و حتی پرنده‌ای بر سر درختانشان باقی نمی‌ماند و همه نصاری پیش از اتمام سال می‌مردند» [مفید، الارشاد، ج۱، ص۱۶۶-۱۷۱] ✍️ بنابر اعتقادات شیعیان، جریان مباهله علاوه بر این‌که نشانگر حقانیت رسول خدا و دین مبین اسلام است، بر افضلیت همراهان پیامبر (ص) در این ماجرا دلالت می‌کند؛ و حضرت علی(ع) که بر اساس آیه مباهله، به منزله‌ی «نَفْس و جان پیامبر خدا» معرفی شدند، افضل بر تمام امت آن حضرت هستند؛ چنانچه خدا می‌فرماید: «فَمَنْ حَاجَّكَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَكُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَكُمْ وَ أَنفُسَنَا وَ أَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل‌لَّعْنَتَ اللَّـهِ عَلَی الْكَاذِبِینَ»: «(ای پیامبر) پس هر كه با تو، بعد از (وحی) علم و دانشى كه به تو رسيده است، درباره او (حضرت عيسى ع) به ستيز و محاجّه برخيزد (و از قبول حقّ شانه خالى كند) بگو: بيائيد پسرانمان وپسرانتان، وزنانمان وزنانتان، وخودمان را (كسى كه به منزله خودمان است) وخودتان را بخوانيم، سپس (به درگاه خدا) مباهله و زارى كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم» (آل‌عمران/۶١) ماجرای این واقعه عظیم و نزول آیه مباهله در شأن اهل‌بیت (ع) علاوه بر کتب شیعه، در منابع معتبر اهل سنت آمده، چنانچه در کتاب «احقاق الحق» حدود شصت منبع از منابع اهل سنت ذکر شده که در آنها بر این واقعه تصریح گردیده و «قاضی نورالله شوشتری (ره)» می‌گوید، این موضوع که «انفسنا» اشاره به امیرالمؤمنین (ع) دارد، مورد اجماع مفسرین شیعه و سنی است‌؛ [إحقاق الحق، ص۴۶-۷۲]؛ همچنین علامه مجلسی (ره) احادیث دلالت کننده بر این‌که آیه مباهله در شأن آل‌عبا (اهل‌بیت) نازل شده را متواتر دانسته است؛ [حق الیقین، ج‏۱، ص۶۷] ✍️ در پایان سخن امروز، بر اساس تفسیر آیه مباهله به چند نکته مهم اشاره می‌نمائیم: 1️⃣ سندی بر حقانیت رسالت پیامبر اکرم (ص) و دین مبین اسلام؛ 2️⃣ سند حقانیت شیعه و أفضلیت حضرت علی (ع) بر تمام امت، چراکه ایشان، بر اساس کلام الهی، نَفس و جان رسول خدا (ص) هستند: «أَنفسنا»؛ 3️⃣ سندی بر عظمت مقام اهل بیت (ع)، و مستجاب‌الدعوه بودن آنها؛ 4️⃣ آخرین برگ برنده و سلاح مؤمن، دعاست: «فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ»؛ 5️⃣ در مجالس دعا، كودكان را نيز با خود ببريم، چراکه دعای آنها مؤثر است؛ «أبنائنا» 6️⃣ در دعا، کیفیت و حالات اهل دعا مهم است، نه تعداد افراد؛ چنانچه گروه مباهله کننده تنها پنج نفر بودند؛ 7️⃣ در نگاه اسلام، زن و مرد در کنار همدیگر مؤثرند. https://eitaa.com/ROOZBARG

🔰 #گلبرگ_احکام مناسبت: «ایام خاتم بخشی امیرالمؤمنین (ع) و نزول آیه ولایت در شأن آن امام همام، و ایراد برخی شبهات توسط نواصب و دشمنان اهل‌بیت (ع)» موضوع: «#احکام_نواصب» ✅ در روز گذشته عرض شد که از نظر فقهای شیعه، «نواصب» که آشکارا با امیرالمؤمنین و اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) و شیعیان ایشان دشمنی می‌کنند، نجس و در حکم کفّارند؛ ✅ و امروز نیز به برخی از احکام نواصب می‌پردازیم: ⬅️ خوردن حيوان ذبح شده توسط آنان جایز نیست؛ [طوسی، تهذیب الاحکام، ج۹، ص۷۱] ⬅️ ازدواج با آنان جایز نیست؛ [من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۴۰۸] ⬅️ خواندن نماز میت بر آنان جایز نیست؛ [المهذب، ج۱، ص۱۲۹] ⬅️ اقتدا در نماز به ناصبی جایز نیست؛ [طوسی،النهایه، ص۱۱۲] ⬅️ نیابت از ناصبی در حج، جایز نیست؛ [المعتبر، ج۲، ص۷۶۶] ⬅️ ناصبی از مسلمان ارث نمی‌برد؛ [بهجت، جامع المسائل، ج۶، ص۱۵۶] ⬅️ صدقه دادن به نواصب جایز نیست؛ [امام خمینی، رسالة النجاة، ص۳۰۹] ⬅️ کفاره دادن به نواصب‌ جایز نیست؛ [طوسی، النهایه، ص۵۷۰] ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#قضاوت_با_شما»        روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۴/٢۵ ✍️ مناسبت روز: در چند روز گذشته از افضلیت حضرت امیرالمؤمنین (ع) بر تمامی امت پیامبر (ص)، و ماجرای خاتم بخشی حضرت در مسجد، و نزول آیه ولایت، و همچنین تأیید و تأکید علماء و مفسرین شیعه و سنی بر صحت این موضوع سخن گفتیم؛ اما متأسفانه در این ایام، برخی از نواصب و دشمنان اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) در شبکه‌های ماهواره‌ای و در فضای مجازی و حقیقی برای فرار از اقرار به افضلیت حضرت امیر (ع) ، شبهاتی را در این زمینه ایراد نموده‌اند که البته این شبهات تازگی ندارد و در طول تاریخ توسط افراد متعصب دیگری مانند «فخر رازی» نیز مطرح شده است که دراین مجال کوتاه به دو شبهه‌ی مهم در این زمینه پاسخ می‌دهیم: ✍️ «شبهه اول»: ❓در روایات آمده که حضرت علی(ع) در حال نماز، چنان غرق در مناجات پروردگار می‌شدند که پیکان تیر را از پایشان بیرون می‌آوردند و متوجه نمی‌شدند؛ حال چگونه ممکن است صدای سائلی را شنیده و از یاد خدا در نماز، غافل شده باشند و به او صدقه داده باشند؟ ✅ پاسخ: 1️⃣ اولاً آنها که این ایراد را وارد کرده‌اند از این نکته غفلت نموده‌اند که شنیدن صدای سائل و صدقه دادن به او، پرداختن و توجه به غیر خدا نیست؛ بلکه توجه به عین دستور الهی است؛ لذا حضرت علی (ع) در حال نماز از خود و غیر خدا بیگانه بودند، نه از خدا و دستورات او؛ و به تعبیر روشن‌تر، پرداختن زکات در نماز، انجام عبادت در ضمن عبادت است که نه تنها با روح عبادت سازگار است، بلکه باعث تعالی آن می‌گردد. 2️⃣ ثانیاً معنی غرق شدن در توجه به خدا در نماز این نیست که انسان، از خود بی‌اختیار شود و احساس و فهم و ادراک خود را از دست بدهد؛ بلکه به این معناست که با اراده خویش، توجه خود را از آن چه در راه خدا و برای خدا نیست برگیرد؛ چنانچه وقتی تیر را در حال نماز از پای حضرت خارج ساختند، حضرت، مسلماً متوجه خروج تیر و درد حاصل از آن بوده‌اند، ولی با ارتباط معنوی با مبدأ هستی، آنچنان لذتی از عبادت می‌بردند که فوق درد حاصل از تیر بوده، لذا به راحتی درد را تحمل نموده‌اند. ✍️ «شبهه دوم»: ❓فخر رازی و برخی دیگر از متعصبین گفته‌اند که اشاره حضرت علی (ع) به سائل، برای این که انگشتر حضرت را بیرون بیاورد، مصداق «فعل کثیر» است و با صحت نماز، منافات دارد و آن را باطل می‌نماید! ✅ پاسخ: 1️⃣ اولاً باید بدانیم طبق فقه شیعه و مذاهب اهل‌سنت در نماز، کارهایی جایز است که به مراتب از این اشاره کوچک با دست، بسیار بیشتر است و در عین حال ضرری به نماز نمی‌رساند؛ اعمالی مانند کشتن مار و عقرب و یا برداشتن و گذاشتن کودک و یا حتی شیردادن بچه شیرخواره که فقها، هیچ یک را جزء «فعل کثیر» ندانسته‌اند؛ پس چگونه یک اشاره کوچک با دست، منافات با نماز داشته و فعل کثیر محسوب می‌گردد! 2️⃣ ثانیاً کسانی که این شبهه را وارد کرده‌اند ظاهراً فراموش کرده‌اند که طبق روایات، آن نمازی که حضرت علی (ع) در آن، انگشتری به فقیر داده‌اند، نماز مستحبی بوده نه واجب! و در نمازهای مستحبی، طبق نظر تمامی فقهای مذاهب اسلامی، «استقبال و استقرار» شرط نیست؛ یعنی کسی که می‌خواهد نماز مستحبی به جا آورد، لازم نیست در یک محل به طور کامل، استقرار داشته باشد و حتی لازم نیست که حتماً رو به قبله باشد؛ لذا می‌توان نماز مستحبی را در حال حرکت و راه رفتن، به‌جا آورد و برای رکوع و سجود هم با اشاره به طرف پایین، رکوع و سجود انجام داد؛ بر این اساس مسلماً در نماز مستحبی حرکت دادن دست و توجه به عبادت دیگری مانند دادن صدقه، هیچ ضرری به نماز نمی‌رساند. ✍️ در پایان توجه به این نکته نیز ضروری است که این افراد مغرض فراموش کرده‌اند یا از روی بغضشان به امیرالمؤمنین (ع)، خود را به فراموشی زده‌اند که خداوند متعال در آیه ولایت (مائده/۵۵) از این حرکت حضرت امیر (ع)، تکریم و تمجید نموده، و زکات و صدقه دادن در حال رکوع نماز را نه تنها منافی حضور قلب، و فعل کثیر ندانسته، بلکه از امتیازات و فضایل بزرگی دانسته که حضرت علی (ع) به واسطه انجام آن در مقام ولایت، پس از حضرت حق و رسول خدا قرار گرفته‌اند. 💠 قضاوت با شما... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: ایام پایانی ماه ذی‌الحجه و آغاز ماه محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓آیا سیاه پوش کردن مسجد و پوشیدن لباس مشکی در مراسم عزاداری کراهت دارد؟ ✅ سیاهپوش کردن مساجد و پوشیدن لباس مشکی در ایام عزاداری خاندان عصمت و طهارت (علیهم السلام) به منظور تعظیم شعائر الهی و اظهار حزن و اندوه موجب ترتب ثواب الهی است؛ و در هر صورت کراهت پوشیدن لباس سیاه در غیر نماز ثابت نیست.  ❓آیا به راه انداختن دسته‌جات عزاداری در معابر عمومی که گاهی اوقات باعث اذیت و بسته شدن راه برای عابرین و وسائل نقلیه می‌شود، اشکال دارد؟ ✅ به راه انداختن دسته‌های عزاداری برای سیدالشهداء و اصحاب ایشان (علیهم السلام) و شرکت در امثال این مراسم، امر بسیار پسندیده و مطلوبی است و از بزرگترین اعمالی است که انسان را به خداوند نزدیک می‌کند؛ ولی باید از هر عملی که باعث اذیّت دیگران می‌شود، و یا فی نفسه از نظر شرعی حرام است، پرهیز کرد. 📚 استفتائات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: #صلح_حسنی و #قیام_حسینی دو روی یک سکه         روز دوشنبه، ١۴٠٢/٠۴/٢۶ ✍️ مناسبت روز: در روزهای پایانی ماه ذی‌الحجه و آغاز ایام #محرم‌الحرام قرار داریم، لذا از امروز سخن خود را به قیام حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و برخی از سؤالات و شبهات در این زمینه اختصاص می‌دهیم؛ هرگاه موضوع «قیام حسینی» مطرح می‌شود، برخی از مغرضین و همچنین غافلین، بلافاصله آن را در تقابل با «صلح حسنی» قرار می‌دهند؛ لذا یکی از سؤالات پرتکرار در این ایام، این است که چرا امام حسین(ع) راه امام حسن(ع) را نرفتند و با بنی‌امیه صلح نکردند؟ ✅ برای جوابگویی به این سؤال، ابتدا می‌بایست حرکت و رویکرد امام حسن (ع) را مورد مطالعه و بررسی قرار دهیم؛ در تاریخ آمده که پس از شهادت امیرالمؤمنین (ع)، امام حسن مجتبى (ع) بر منبر رفتند و خطبه‌ای غراء ایراد فرمودند و سپس مردم با ایشان به عنوان امام و خلیفه مسلمین بیعت کردند؛ از فرداى آن روز امام، کارگزاران وحکّام خود را در ولایات منصوب نمودند و جاسوسى را که از طرف معاویه وارد کوفه شده بود، دستگیر کرده و گردن زدند؛ و به ابن عباس، حاکم خود در بصره نوشتند تا جاسوس دیگرى را که در بصره دستگیر کرده را گردن بزنند؛ و به دنبال آن نامه‌اى با لحن تند به معاویه نوشتند که جاسوس مى‌فرستى و مکر و حیله می‌کنى؟! از قرار معلوم گویا قصد جنگ دارى؛ اگر چنین است، بدان که من آماده‌ام؛ (ارشاد، ج٢، ص۵) این مکاتبات ادامه داشت تا زمانی که به امام حسن (ع) خبر دادند معاویه لشکر فراوانى آماده کرده و به عراق گسیل داشته است؛ پس حضرت به منبر رفتند و مردم را براى مقابله با معاویه ترغیب کردند و پس از مهیا نمودن لشگری بزرگ از کوفه خارج شده و در نخیله اردو زدند و اولین گروه را براى مقابله با لشکر معاویه فرستادند؛ اما معاویه ملعون که می‌دانست در جنگ روبرو مانند جنگ صفین شکست خواهد خورد، باز هم متوسل به تزویر شد، و با دادن رشوه‌های کلان، و وعده و وعيد به فرماندهان لشگر حضرت، و همچنین اعلام جایزه بزرگ دویست هزار درهمی به همراه ازواج یکى از دخترانش برای قتل امام حسن (ع)، مردم سست عنصر کوفی را فریب داد؛ به‌گونه‌ای که طولى نکشید که به امام خبر دادند که فرماندهان لشکریان پیشتاز حضرت به معاویه پیوسته و شیرازه لشکر را متلاشی نموده‌اند؛ و حتى برخی از آنها به معاویه پیام داد‌ه‌اند: که در صورت تمایل، حاضرند امام حسن (ع) را دست بسته تحویل او دهند؛ لذا حضرت مجتبی (ع) ضمن خطبه‌ای خطاب به لشکریانشان فرمودند: «وای بر شما! سوگند به خدا‍! معاویه به وعده‌هایی که برای کشتن من به شما داده است عمل نمی‌کند و اگر من تسلیم او گردم، هرگز اجازه نمی‌دهد بر اساس دین جدم رفتار نمائید» (بحارالأنوار، ج۴۴، ص٣٣) ✍️ بر این اساس امام حسن (ع) ابتدا در برابر بنی‌امیه قیام کردند اما به دلایلی که برخی از آنها در تاریخ آمده، مجبور به پذیرش صلح‌ با معاویه شدند؛ که در این مجال به برخی از آنها اشاره می‌نمائیم: 1️⃣ خستگی زیاد کوفیان از جنگ‌ها طولانی و پی‌درپی قبلى، از جمله جمل، صفین و نهروان، و نداشتن آمادگى روحى لازم براى مبارزه‌ مجدد با شامیان؛ 2️⃣ حیله‌گرى و تزویر معاویه و خیانت عناصر سست عنصر در لشگر امام تا جایی که حتی حضرت را ترور و زخمی نمودند؛ 3️⃣ حفظ انسجام امت اسلامی در برابر خطرات بیرونى که جامعه اسلامى آن زمان را تهدید مى‌کرد؛ 4️⃣ آشکار نمودن چهره دروغین و مکار معاویه که خود را به عنوان «خال المؤمنين» و ادامه دهنده راه کتاب خدا و سنت پیامبر (ص) معرفی کرده بود؛ 5️⃣ حفظ اصل اسلام و ممانعت از خاموش شدن چراغ مکتب اهل‌بیت (ع)؛ 6️⃣ حفظ جان شیعیان باقیمانده؛ و البته دانستن این نکته نیز ضروری است که امام حسین (ع) در تمامی مراحل صلحِ حسنی، همراه و پیرو ولیّ زمان خود بودند و در این صلح‌نامه، از برادر گرامیشان کاملاً تبعیت نمودند و حتی پس از شهادت امام حسن (ع) نیز به مدت ١٠ سال در زمان زنده بودن معاویه و عدم تغییر شرایط همچنان از قیام خودداری نمودند؛ ✍️ «لذا با اندک تأمل در تاریخ و بررسی شرایط ویژه دو برهه‌ی زمانی، به‌راحتی می‌توان دریافت که اگر امام حسین (ع) به جای امام حسن (ع) بودند، قطعاً با معاویه صلح می‌کردند؛ و اگر امام حسن (ع) نیز در موقعیت برادر گرامیشان بودند، حتماً در برابر یزید قیام می‌کردند و بین نظر این دو امام همام در باب صلح و قیام هیچ اختلافی وجود نداشته و اصلاً اگر صلحِ حسنی انجام نمی‌شد و ماهیّت واقعی معاویه و منافقینِ اُمَوی‌، برای مسلمانان آشکار نمی‌گردید، قیام حسینی از نظر مردم، قیام موجّهی نبود و هرگز اهداف بزرگ آن محقق نمی‌گردید.» (برگرفته از کتاب صلح امام حسن (ع)، ترجمه رهبر فرزانه انقلاب) https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#حی_علی_العزا»        روز سه‌شنبه، ١۴٠٢/٠۴/٢٧ ✍️ مناسبت روز: امشب اولین شب ماه #محرم، ماه حزن و اندوه آل‌محمد (ص) است، که همه‌ی اولیاء و انبیاء و ملائکه و شیعیان و محبین اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) در سراسر عالم محزونند؛ و طبق روایات از امشب دیگر لبخندی بر لب ائمه اطهار (ع) دیده نمی‌شد و حزن و اندوه، آن ذوات مقدس را فرا می‌گرفت و اهل آسمان نیز از امشب محزون و عزادارند؛ چنانچه در روایت آمده که شخصی از امام صادق (ع) سوال کرد که وقتی فردی از دنیا می‌رود، بازماندگان بعد از مرگ او، برایش مجلس #عزا برپا می‌کنند، ولی شما و شیعیانتان شب اول ماه محرم که می‌رسد، مجالس عزا برای سید الشهداء (ع) برپا می‌کنید؛ در حالی که حضرت را در دهم محرم به شهادت رسانده‌اند؟ امام صادق (ع) در جواب او فرمودند: «وقتی هلال ماه محرم می‌رسد، ملائکه، پیراهن پاره پاره و غرق به خون سید الشهداء (ع) را در آسمان منتشر (آویزان) و ظاهر می‌کنند، پس ما و شیعیانمان آن را با چشم دل می‌بینیم و اشکمان جاری می‌شود» (الخصائص الزینبیه، خصیصه ١٩؛ ثمرات الأعواد، ص ۳۶) در روایتی دیگر نیز، امام رضا (ع) فرمودند: «زمانی که #ماه_محرم می‌رسید، پدرم (موسی بن جعفر) را کسی­ خندان نمی‌دید و پیوسته محزون بودند تا اینکه ده روز سپری می‌شد و زمانی که روز عاشورا می‌رسید، آن روز، روز مصیبت و گریه ایشان بود و می‌فرمودند: این همان روزی است که جدم حسین (ع) در آن کشته شده است» (امالی صدوق، مجلس ٢٩) همچنین مورخین آورده‌اند که امام رضا (ع) در #دهۀ_اول_محرم، همه ساله، مجلس عزا برپا می‌کردند و در مجلس، خودشان شخصاً شرکت نموده و می‌فرمودند برای زن‌ها پرده‌ای آویزان کنند تا مخّدرات پشت پرده بنشینند... و به مداحان و شعراء می‌گفتند: برای جدّم حسین (ع) بخوانید و همه گریه می‌کردند؛ و نیز می‌فرمودند: «همانا روز شهادت #حسین (ع)، پلک چشم ما را مجروح کرد، و اشک‌های ما را روان ساخت، و عزیز ما را در زمین کربلا زمین‌گیر کرد، و محنت و بلا را برای ما تا روز قیامت به ارث گذارد، پس باید بر مثل حسین (ع) ‌گریه کنندگان بگریند، زیرا گریه بر ایشان، گناهان بزرگ را از بین می‌برد» (همان) در روایت دیگری نیز شیخ صدوق (ره) در امالی نقل می‌کند که: در روز اول ماه محرم «ریّان بن شبیب» خدمت امام رضا (ع) رسید؛ حضرت به او فرمودند: ای پسر شبیب! «إن کنت باکیاً لشیء فابک للحسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام... »: «اگرخواستی بر چیزی گریه کنی بر حسین بن علی (ع) گریه کن، چه اینکه آن حضرت را کشتند، همانطوری که گوسفندان را ذبح می‌کنند؛ و با آن حضرت، هجده نفر از اهل‌بیت ایشان نیز کشته شدند که روی­ زمین شبیه و نظیری نداشتند؛ پس زمین و آسمان‌های هفتگانه در شهادت آن حضرت گریستند و چهار هزار ملک در روز عاشورا برای نصرت آن حضرت آمدند و دیدند که حضرت شهید شده‌اند، به همین خاطر، پریشان و غبارآلود در کنار قبر مطهر آن حضرت آماده هستند، تا حضرت قائم (عج) ظهور کنند و آنها از یاران ایشان باشند و شعارشان «#یالثارات_الحسین» است...؛ ای پسر شبیب! اگر دوست داری که با ما در درجات عالی بهشت باشی، برای حزن ما محزون باش و در شادی ما شادباش، و بر تو باد به ولایت و دوستی ما، و بدان که اگر کسی چیزی را (در دنیا) دوست داشته باشد، خداوند متعال او را (در آخرت) با همان محشور می‌نماید...» (بحارالانوار، ج۹۸، ص۱۰۲؛ امالی صدوق، مجلس ٢٩؛ و عیون اخبار الرضا، ج۱، ص۲۳۳) ✍️ لذا شیعیان و محبین اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) همه ساله، مجالس عزاداری خود را از شب اول محرم آغاز کرده و از این فرصت ویژه برای عزاداری و تبیین احکام دین و معارف اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، و اهداف عالی قیام حضرت سید الشهداء (ع) و فلسفه سوگواری برای آن حضرت بهره‌برداری لازم می‌نمایند. 👈 و سخن امروز را با دو بیت شعر از ژولیده نیشابوری به پایان می‌بریم: عالم همه مست‌از گل‌رخسار حسین‌است ذرات جهان در عجب از کار حسین است دانی که‌چرا خانه حق گشته سیه ‌پوش؟ زیرا که خدای تو عزادار حسین است... أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ https://eitaa.com/ROOZBARG