این چه جنگی‌ست که چشمان تو با من دارد این دلِ خسته چرا این همه دشمن دارد

خود بگو جز منِ دل‌سوخته مهرپرست آتش عشق تو را کيست که روشن دارد؟

شمعم و گریه‌ام از جانِ برافروخته است به خدا آن‌چه سرم آمده شیون دارد

در غمم جامه ز تن می‌درد و می‌گرید هرکه احساس به قدرِ سر سوزن دارد

مثل اسپند مرا هر تپشی فریاد است قصه رنجِ من ای دوست «شنیدن» دارد

برای آرامش شب ✨

- سوختم زین آشنایان، ای خوشا بیگانه‌ای'! #ملک‌الشعرای‌بهار🌱

وقتی چیزی مرا رنج میداد، در مورد آن با هیچکس حرفی نمیزدم خودم در موردش فکر میکردم، به نتیجه میرسیدم و به تنهایی عمل میکردم نه اینکه واقعا احساس تنهایی بکنم نه، بلكه فکر میکردم که انسان ها، در آخر، باید خودشان، خودشان را نجات دهند ...! #هاروکی‌موراکامی🌱

گمان می‌کند اگر بگریزد نجات یافته است، دریغا که اندوهِ انسان بودن سنجاق است بر سینه‌ی آدمی... #سید‌محمد‌‌مرکبیان

لا تجرحوا أحداً فلا يمكن للإعتذار أن يمحي أثر الجُرح کسی را جریحه دار نکنید عذرخواهی نمی تواند تاثیر زخم را از بین ببرد #عربیات🌱

گاه در وجودمان به قبرستانی محتاجیم برای چیزهایی که درونمان می‌میرند. #محمود‌درویش

بهانه ها را مرور کردم گذشته را به آفتاب سپردم. #محمد‌علی‌سپانلو🌱

دنیا همه را می شکند عده ای، از همانجا که می شکنند قوی می شوند.🌱

و هر چند دشوار است آزردگی را در دلِ خود رام کنیم... هر قدر رنجیده باشیم بیایید آن‌چه را که رفته بپذیریم... #شوپنهاور🌱

الليلُ مسمار يُدَقُ في صدري الصديع. شب، میخی است که در سینه‌یِ دردمندم کوبیده می‌شود. #عبد‌الوهاب‌البیاتی #عربیات🌱

پرسیدم بَهار چیست؟؟ گفت : امیدواری دانه‌ای در دلِ خاکِ سرما زده، شوقِ عشقی در جانِ خسته‌ی آدمیزدادی . . #رکیذ🌱

تو صفِ خوب کردنِ حالِ آدم‌ ها، بیا اولِ صفِ خودت.. #رکیذ🌱

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد دلشوره ی ما بود، دل آرام جهان شد

در اوّل آسایش مان سقف فرو ریخت هنگام ثمر دادن مان بود خزان شد

زخمی به گل کهنه ی ما کاشت خداوند اینجا که رسیدیم همان زخم دهان شد

آنگاه همان زخم، همان کوره ی کوچک، شد قلّه ی یک آه، مسیر فوران شد

با ما که نمک گیر غزل بود چنین کرد با خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد