مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست! #فاضل‌نظری

آدم‌ها نمی‌توانند ابعاد تنهایی هم را بفهمند. وقتی من می‌گویم تنهای‌ام، برداشت مخاطبم از اندازه‌ی تنهایی‌ام، نهایتِ همان چیزی است که خودش تصور می‌کند. کی می‌داند که کدام‌مان تنهایی بزرگ‌تری داریم؟ مثال می‌زنیم، وضعیت‌مان را توضیح می‌دهیم، دردها و غصه‌ها را مثل ادویه‌های تند و معطر به روایت‌مان اضافه می‌کنیم و در انتها مخاطب، فقط می‌تواند با تنهاترین لحظه‌ی خودش مقایسه‌مان کند و بگوید بله تنهایی سخت است. کلافه می‌شویم و ترجیح می‌دهیم با توضیح دادنِ چیزی که توضیح دادنی نیست، تنهایی‌مان را عمیق‌تر نکنیم. اما انزوا از همان لحظه احاطه‌مان می‌کند. ذره‌هاش را روی تن‌مان حس می‌کنیم. مه‌آلود و منزوی می‌رویم تا به تنهایی‌مان ادامه دهیم. و مهم نیست، چقدر بزرگ‌تر شده باشد.🌱

در معرکه عشق ز جرأت خبری نیست غیر از سپر انداختن اینجا سپری نیست #صائب‌تبریزی

و پس از اندوه‌ هایمان همچون بهار زنده خواهیم شد، انگار که هرگز مزه‌ی تلخی را نچشیده‌ایم‌🌱

‌ ‌[خُدا‌وسط‌نا‌امیدیت یه‌گُل‌میکاره‌تو‌باغچه‌غُصه‌هات🌼🌿]

قاصدک‌ های پریشان را که با خود باد برد با خودم گفتم مرا هم می‌توان از یاد برد #فاضل‌نظری

مطبوع و دلچسب مثل آرامشِ عصر پائیزی ‌. ‌.🍁 https://eitaa.com/Rakiz_1

تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه؟ ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

[ جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه ]

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید