این همیشه‌ها و بیشه‌ها، اینهمه بهار و اینهمه بهشت، اینهمه بلوغ باغ و بذر و کشت، در نگاه من پر نمی‌کنند جای خالی تو را... #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی برشی از یک #نیمایی @Selectedpoems

دشوارترین شکنجه، این بود که ما یک یک به درون خویش تبعید شدیم #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی #تک_بیت @Selectedpoems

هرکس سوی میله‌ای مرا می‌رانَد مانند خدا در قفسِ ادیانم #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی #تک_بیت @Selectedpoems

ورق می‌زنم برگ‌های گل اطلسی را ورق می‌زنم سال‌ها روزها را ورق می‌زنم آسمان را زمین را ورق می‌زنم عمر را -آشکار و نهانی- به دنبال آن لحظهٔ جاودانی #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی #نیمایی @Selectedpoems

قرنی گذشت و ما به هزار امّید خود را هلاکِ حرف زدن کردیم بی آنکه خود، تکان بخوریم از جای پرواز -مثل بادبزن- کردیم #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی #قطعه @Selectedpoems

آخرین روزهای اسفند است از سرِ شاخ این برهنه‌چنار مرغکی با ترنّمی بیدار... آخرین شکوِه از زمستان است؟ یا نخستین ترانه‌های بهار؟ #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی برشی از یک #نیمایی @Selectedpoems

پرنده‌ای که در آن اوج می‌پرد به شتاب در این غروب پر از بدگمانی و تشویش نشانه‌هایی از آواز و روشنایی را گرفته است به منقار و می‌برد با خویش #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی #قطعه @Selectedpoems

معنای انحنای زمان چیست؟ جز خم شدن به حرمت این عشق در لحظه‌ای که می‌گذرد از کنار ما #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی برشی از یک #نیمایی @Selectedpoems

گام می‌نهی به سوی من بادرنگ و بی‌شتاب گام می‌نهم به سوی تو آنچنان که مؤمنی به مسجدی و عارفی به خانقاه در میان جذبهٔ جلیلِ لحظه‌های آبیِ برهنه، بی‌نقاب می‌تپد دلم مثل قلبِ زخم‌خوردهٔ پرنده‌ای در غروب آفتاب... #محمد_رضا_شفیعی_کدکنی #نیمایی @Selectedpoems