✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_شصت_و_سه

جراحت گلو و تار های صوتی
راوی: مادرشهید




حمید آهسته خودش را کنار من کشید و به ارامی گفت :«عباس تو سر محمدحسین را گرم کن و مواظب باش نفهمد تا من بروم!»...


گفتم:«حمید نرو! خیلی خطرناک است، ممکن است ارتشی ها اشتباه بگیرند و به رگبارت ببندند، صبر کن همه با هم می رویم.»


گفت :«نمی شود زیاد صبر کرد. همین طور دارد از بچه ها خون می رود. تازه عراقی ها هم هر لحظه ممکن است از راه برسند.»


گفتم :« من نمی دانم، ولی محمدحسین ناراحت می شود.»


این زمزمه ی آهسته ی ما را محمدحسین شنید، تا حمید آمد دوباره چیزی بگوید، یک مرتبه بلند شد و ایستاد، حرف که نمی توانست بزند، با دست جلوی حمید را گرفت و اشاره کرد که نباید از جایش تکان بخورد.
در واقع با اشاره دست فهماند که بنشین و حرکت نکن، وقتش که شد همه با هم می رویم. 


حدود دو ساعت روی تخته سنگ نشستیم، نزدیکی های ساعت سه بود که محمدحسین بلند شد و اشاره کرد را بیفتیم. دیگر مشکلی نبود، در آن ساعت نیرو های خودی انتظار داشتند که برگردیم. به خط که رسیدیم، کلمه ی رمز را گفتم و وارد شدیم. بعد بلافاصله سوار ماشین و به طرف مقر خودمان حرکت کردیم. محمدحسین مهدی شفازند را بیدار کرد و با تخریب چی به سمت اسلام آباد حرکت کردند و واقعا خدا به هر دوی آن ها رحم کرد، چون خونریزی از محل جراحت آن ها را تا مرز بیهوشی رسانده بود . 

جالب اینکه مهدی می گفت او در همان حال بیهوشی لب هایش تکان می خورد و ذکر می گفت.


#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد

✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_شصت_و_چهار
راوی: مادر شهید


طولی نکشید در حالی که هنوز محمدحسین خوب نشده بود ، راهی جبهه شد. دیگر گوش دادن به اخبار رادیو و پیگیری خبرهای جبهه گار هر روز خانواده بود، چون محمدشریف هم راهی جبهه شده بود.

وقتی مارش نظامی از رادیو پخش می شد، دلم از جا کنده می شد.، مطمئن بودم که عملیاتی انجام شده و محمدحسین و محمدشریف در آن شرکت دارند.


رفتار و کردار محمدحسین، نه تنها برای دوستان و همرزمان، بلکه برای خواهر ها و برادرهایش درس بود.
عبادت و راز و نیازش با خدا ، خلوص در کارها، صبر و تحملش در مصائب و سختی ها، بی تفاوتی اش نسبت به دنیا و ما فیها، همه، برای خانواده و دوستان درس بود.

محمدحسین هر زمان که به کرمان می آمد به برادرش محمدعلی سر می زد، گاهی می نشستند تا دیر وقت با هم صحبت می کردند؛ حرف هایی که رنگ الهی داشت و انسان را به یاد خدا می انداخت.


یادم هست در یکی از روزها محمدعلی به خانه ی ما آمدو گفت :«مادر جان! دیشب تا دیروقت با محمدحسین حرف می زدیم، صحبت هایمان که تمام شد، من رفتم تا جای خوابش را آماده کنم، هوا خیلی گرم بود.


روی آن تختی که کنار حیاط داشتیم، رخت خواب راحت و تمیزی پهان کردم، حیاط را آب  پاشیدم و یک پارچ آب یخ را کنار تخت گذاشتم و محمدحسین را صدا کردم که بیاید استراحت کند.


 وقتی آمد و چشمش به آنچه آماده کرده بودم افتاد، قیافه اش در هم شد.» گفت :«تو می خواهی مرا از راهی که دارم بازداری! این چیه؟ چه وضعیتی است که درست کرده ای؟!»


من یک دفعه جا خوردم. گفتم حتما کوتاهی کرده ام یا آن طور که در خور و شایسته ی او بوده است، انجام وظیفه نگرده ام. خیلی آشفته بود، اما به خاطر حجب و حیایی که داشت، چیزی نمی گفت.
 من اصلا نمی دانستم قضیه از چه قرار است. سردرگم پرسیدم :«مگر من چه کار کرده ام؟!»😳



#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد