💔

🔰 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 🔰
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️

✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت95


- حیدر حیدر، عابس!

بی‌سیم را جلوی دهانم می‌گیرم و با تردید پاسخ می‌دهم:
عابس خودتی؟🤨

صدای خش‌دار ولی آشنای حامد را میان فش‌فش بی‌سیم می‌شنوم:
آره. بگو هوامو داشته باشن دارم میام!

یک لحظه یک سیلی به خودم می‌زنم که ببینم خوابم یا بیدار. 

حتماً از خستگی خوابم برده و حامد می‌خواهد به خوابم بیاید. 

احتمالاً الان در همان اتاقک بیدار می‌شوم و می‌فهمم دارم خواب می‌بینم؛ اما درد سیلی نشان‌دهنده بیداری ست.

دوباره حامد داد می‌زند: کجایی؟ هوامو داشته باشین اومدم! منم دارم میام!

به سیاوش نگاه می‌کنم که رفته پشت تیربار و می‌خواهد ماشینی که به خیال خودش انتحاری است را به رگبار ببندد. 

بجای جواب به حامد، می‌دوم به سمت سیاوش و با تمام توان داد می‌زنم: نزن! نزن!

سیاوش مثل دیوانه‌ها نگاهم می‌کند. می‌گویم: حامده داره میاد! همین الان بهم بی‌سیم زد!

سیدعلی و مجید جلو می‌آیند و تقریباً داد می‌زنند: چی می‌گی؟ مگه می‌شه؟ مطمئنی؟

- آره! خودش بهم بی‌سیم زد!

و جلوی چشمان حاج احمد به حامد بی‌سیم می‌زنم:
عابس عابس حیدر!

با چند ثانیه تاخیر می‌گوید: عابس به گوشم. نزنین! دارم از تیررس خارج می‌شم.

چند قدم به جلو برمی‌دارم. کم‌کم می‌شود ماشینش را با چشم غیرمسلح هم دید.

زیر لب صلوات می‌فرستم. کمی جلوتر بیاید از تیررس موشک‌ها خارج می‌شود، فقط کمی جلوتر.

هنوز حس می‌کنم خوابم. امکان ندارد...

حواسم نیست که بلند بلند دارم می‌گویم: یا فاطمه زهرا... یا قمر بنی‌هاشم... یا امام حسین!

دوباره صدای بی‌سیم درمی‌آید: حیدر حیدر عابس!

اشک خودش را رسانده به لبه پلک‌هایم.
لب‌هایم می‌لرزند و از ته دل می‌گویم: جانم عابس؟

- بگو آمبولانس اعزام کنن. مجروح آوردم.



رو به حاج احمد که پشت سرم ایستاده می‌کنم:
گفت آمبولانس بگیم بیاد. مجروح آورده!

حاج احمد خیره شد به تویوتای هایلوکس خاکستری رنگِ حامد که داشت به ما نزدیک می‌شد:
چه دل شیری داره این پسر! زد تو دل آتیش! الله اکبر!

تویوتا را در فاصله پنج متری نگه می‌دارد.

با این که جانی در پاهایم نمانده، به طرفش قدم برمی‌دارم.

از ماشین پیاده می‌شود و قبل از این که من به او برسم، سیاوش و مجید و سیدعلی می‌دوند به طرفش و حامدِ از دمِ مرگ برگشته را در آغوش می‌گیرند.

حامد فقط می‌خندد و اشاره می‌کند به کابین عقب و قسمت بارِ ماشین:
برید به مجروحا کمک کنید.

سیاوش زودتر از همه در ماشین را باز می‌کند. دور حامد که خلوت می‌شود، من مقابلش می‌ایستم و جلوی ریختن اشک‌هایم را می‌گیرم.

مرد که گریه نمی‌کند؛ حتی اگر اشک شوق باشد. 

می‌گویم:
واسه همین دیوونه‌بازیاته که بهت می‌گن عابس؟

سرش را تکان می‌دهد و من را در آغوش می‌کشد. 

چندبار با کف دست به پشتم می‌زند و می‌گوید:
از قیافه‌ت معلومه حلوام رو هم خورده بودین!

- موشک هدایت‌شونده بود...چطور نتونستن بزننت؟

خودم را از آغوشش بیرون کشیدم و به چهره آرامش نگاه کردم.

انگار نه انگار که همین الان از مرگ برگشته است؛ از دل آتش.

لبخند می‌زند:
آیه وجعلنا* رو گذاشتن واسه همین وقتا دیگه!

و دستش را می‌گذارد سر شانه‌ام:
مهم نیست دشمنت چی داره. مهم اینه که تو خدا رو داری یا نه؟

جمله‌اش در سرم می‌پیچد. مهم این است که خدا را داری یا نه؟

اولین بارش نبود. حداقل من تا قبل از این هم یکی دو چشمه از این کارهایش را دیده بودم.

حامد با مرگ بازی می‌کرد.

#ادامه_دارد...
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞

کپی فقط با ذکر نام نویسنده و آیدی #کانال_آه...`

💔

🔰 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 🔰
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️

✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت96



اولین بارش نبود. حداقل من تا قبل از این هم یکی دو چشمه از این کارهایش را دیده بودم.

حامد با مرگ بازی می‌کرد.
یک بارش در عراق بود، همان وقتی که رفته بودیم برای حفاظت از زوار. فکر کنم سال نود و چهار بود.

در یکی از هتل‌های شهر کربلا بمب گذاشته بودند. 

وقتی رسیدیم بالای سر بمب، فهمیدیم تایمر دارد و تایمرش با کنترل از راه دور فعال می‌شود.

حامد یک نگاه به تایمر پنج دقیقه‌ی روی بمب کرد که داشت چشمک می‌زد و هنوز به کار نیفتاده بود و یک نگاه به من.

گفت: تا بچه‌های تخریب برسن این‌جا طول می‌کشه، اگه هتل رو تخلیه کنیم هم مردم می‌ترسن. معلوم نیست اونی که کنترل دستشه کِی تایمر رو فعال کنه.

راست می‌گفت. حامد یک نفس عمیق کشید و بمب را با احتیاط برداشت:
من اینو می‌برم خارج از شهر.

و راه افتاد به سمت خروجی هتل. عرق سرد روی تنم نشست.

در ذهنم دنبال راهی غیر از این می‌گشتم.

تا خواستم دهان باز کنم و حرفی بزنم، حامد اجازه نداد: 
تو هم رد کسی که کنترل بمب دستشه رو بگیر. نباید زیاد دور شده باشه. اگه موفق شدی قبل از فعال کردن تایمر پیداش کنی که هیچی، خیلی عالیه. اگرم نه من بازم پنج دقیقه وقت دارم برسم به یه زمین بایر اطراف شهر تا بمبش به کسی آسیب نزنه.

رسیدیم به در پشتیِ هتل. اعتراض کردم: داری دیوونگی می‌کنی!

قبل از این که سوار ماشینش شود، برگشت و با آرامش نگاهم کرد:
تمام این شهر حرم آقاست، توی حرم آقا هم جای این چیزا نیست.

- بذار من برم!

- تو بهتر می‌تونی اون تروریست رو پیدا کنی. موفق باشی. یا علی.

و رفت؛ با یک بمب حدوداً سه کیلویی.

دوست داشتم بنشینم روی زمین و زارزار گریه کنم، برای حامدی که مرگ را با خودش برده بود.

وقتی رد بمب‌گذار را زدیم و پیدایش کردیم، هنوز انقدر دور نشده بود که تایمر را فعال کند.

وقتی برگشت، حس الان را داشتم. اشک شوق تا لبه پلک‌هایم آمده بود.

حامد هم مثل الان، هیچ نشانی از ترس در صورتش نبود.

فقط لبخند زد و گفت: #مردم_دلگرمی‌شون_به_ماست، ما رو پناه خودشون می‌دونن؛ ولی #پناه همه ما، پناه همه عالم خود #سیدالشهداست.

***
هر چند ثانیه یک بار به بیرون خانه سرک می‌کشم.

حامد هنوز دارد نماز می‌خواند؛ کنار کوچه.

روی اموال مردم، حساس است.
با این که حکم شرعی‌اش را پرسیده‌ایم و می‌داند بخاطر شرایط جنگی و رها شدن خانه‌ها، نماز خواندن داخل آن‌ها هم اشکال ندارد، باز هم تا رضایت صاحب‌خانه را نگیرد داخل خانه‌ها نماز نمی‌خواند.
حتی اگر مطمئن باشد خارج از خانه در تیررس است.

کمیل به دیوار تکیه داده وقتی من را می‌بیند که برای چندمین بار سراغ حامد آمده‌ام، می‌گوید:
خب چکارش داری؟ برو به کارات برس، اینی که من می‌بینم حالا حالاها نمازش تموم نمی‌شه. سیمش تازه وصل شده. وقتی تموم شد خبرت می‌کنم.

#ادامه_دارد...
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞

کپی فقط با ذکر نام نویسنده و آیدی #کانال_آه...`

باید قتلگاهۍ رقـم زد؛
باید ڪشت!
منیت را،
تڪبر را،
دلبستگۍ را،
غرور را،
غفلت را،
آرزو هاے دراز را،
حسد را،
حرص را،
ترس را،
هوس را،
شہوت را،
حب دنیا را...