سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی! به عمل کار برآید به سخندانی نیست #سعدی

#تمهیدات #عین‌القضات_همدانی #عشق_صدق

من عاشقی کردم تو عادت، فرق ما این بود اهل سیاست بودی و اهل هنر بودم ای کاش آن روزی که گفتی دوستت دارم یا لال بودی، نه ! زبانم لال! کر بودم... @TAMASHAGAH

آن‌سوی قلمرو چشم‌هامان، درختانی ایستاده‌اند، هزار بار سبزتر از این جنگل کال. بعد از اینجا، اقیانوسی‌ست آبی‌تر از زلال، یله در بی‌کرانگی، چونان ابدیتی بی ارتحال...

جان جانان من ! ستوده باد نامت که بر مدار عشق تربیتم نمودی به من آموختی نیکی دیگران را به بی‌نظیر بودن شخصیتم معنا نکنم یادم دادی بر راه کسی، نگاه کسی و تن پوش کسی مداخله نکنم و قدردان انسان‌هایی باشم که در سختی ها قلبم را بوسیدند و در تنگناهای بودن همراهم بودند. سپاسگزارم عشق جان سپاسگزارم🙏 @TAMASHAGAH

یاری اندر کس نمی‌بینیم، یاران را چه شد؟ دوستی کِی آخر آمد؟ دوست‌دار‌ان را چه شد؟ آب حیوان تیره‌گون شد، خضر فَرُّخ‌پِی کجاست ؟ خون چکید از شاخِ گل، بادِ بهار‌ان را چه شد؟ کس نمی‌گوید که یاری داشت حقِّ دوستی حق‌شناسان را چه حال افتاد؟ یاران را چه شد؟ لعلی از کانِ مُروّت برنیامد سال‌هاست تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد؟ شهرِ یاران بود و خاکِ مهر‌بانان این دیار مهربانی کِی سر آمد؟ شهریار‌ان را چه شد؟ گویِ توفیق و کرامت، در میان افکنده‌اند کس به میدان در نمی‌آید، سوار‌ان را چه شد؟ صدهزاران گل شکفت و بانگِ مرغی برنخاست عندلیبان را چه پیش آمد؟ هَزاران را چه شد؟ زهره سازی خوش نمی‌سازد، مگر عود‌ش بسوخت؟ کس ندارد ذوقِ مستی، مِی‌گسار‌ان را چه شد؟ #حافظ اسرارِ الهی کَس نمی‌داند، خموش از که می‌پرسی که دورِ روزگار‌ان را چه شد؟ @TAMASHAGAH

سلام بر تو که قبل از تَنم غَمَم را در آغوش کشیدی و درِگوشم زمزمه کردی "مَعَکُم..." نَترسی ها. من با "تواَم"! ای قوت قلبم در تمام ثانیه های عُمرم سپاس سپاسگزارم عشق جان سپاسگزارم @TAMASHAGAH

آنجا که عاشقان‌اند اختر به‌ عکس گردد دل در بلا سعید است سر در خطر مبارک! نظیری نیشابوری @TAMASHAGAH

خواب بیداریست              چون با دانشست                         وای بیداری که                                  با نادان نشست #مولانای_جان @TAMASHAGAH

 #حضرت_مولانا آمد رمضان و عید با ماست قفل آمد و آن کلید با ماست بربست دهان و دیده بگشاد وان نور که دیده دید با ماست @TAMASHAGAH

حضرت مولانا انچنان از ماه رمضان در اشعارش ستايش كرده كه در اثار ديگر شاعران ان هيجان و شور كمتر ديده ميشود ، گويي وجود حضرت عشق با حلول ماه رمضان سرشار از عِطر عاشقي ميشود و در ضيافت حضرت حق حضور يار را احساس ميكند . در تفكرات عارف بلخ باده روحاني قابل مقايسه با لذات جسماني و عيش و طرب دنيوي نيست . روزه و روزه داري در نگاه حضرت عشق ويژگي هاي خاصي دارد به عقيده وي روزه دار نه تنها از حرام ميپرهيزدبلكه از بسياري از حلال هاي غير لازم نيز إمساك ميكند و او بر اين باور است  كه انسان بايد به گرسنگي عارفانه برسد كه البته فقط سينه چاكان  در گاه الهي هستند كه ميتوانند اين مراحل را طَي كرده و نفس اماره را مهار كنند و مهمان خاص اين سفره باشند .. مبارك باد امد ماه روزه رهت خوش باد اي همراه روزه شدم بر بام تا مه را ببينم كه بودم من به جان دلخواه روزه #مولانا🥀🍃 @TAMASHAGAH