✍️اصالتِ شر ♦️در یک تقسیم‌بندی متداول، شر را از جهت مصداق، به دو دسته تقسیم می‌کنند: شر اخلاقی و شر طبیعی. شر اخلاقی، شری است که با یک فعل و مستقیماً در نتیجه عمل ناپسند (انسانی و غیر انسانی) به وجود می‌آید؛ همانند قتل، دزدی، غارت و تجاوز و ... و شر طبیعی، شری است که بدون فعل، و ظاهراً در فرآیند طبیعت، رخ می‌دهد؛ همچون زلزله، آتشفشان، سیل، طوفان، مرگ، امراض و ... البته، شر را به اشکال غیربشری حیات نیز، بسط داده‌اند، تا شامل زجر حیوانات از شرور طبیعی و ستم‌های بشری علیه آنان نیز بشود. ♦️سه حالت، متصور است: ۱- شر وجود دارد؛ و خير، «عدم شر» است؛ و اصالت با شر مى‌باشد. ۲- خیر وجود دارد؛ و شر، «عدم خیر» است؛ و اصالت با خیر مى‌باشد. ۳- هم شر و هم خیر، هر دو‌ وجود دارند، و هیچکدام، عدم دیگری نیستند؛ و هر دو، اصالتِ مستقل دارند. ♦️اگر فرض بگیریم که شر، وجودِ مستقل دارد؛ از دو حال خارج نیست: الف. شر، مخلوق خداوند است. ب. شر، مخلوق خدا نیست. هر دو حالت بالا، در کلام اسلامی و غير اسلامى، کفر و ناسزا محسوب می‌گردد؛ و به همین خاطر، متکلمین اديان، تلاش دارند تا شر را «اصیل» ندانند؛ و آن را عدم خیر تصور و تعریف نمایند. 💠نکته مسئله شر، پرسش از چگونگی وفق‌دادن وجود شر با «خدایِ قادر ِمطلق» و «خیرخواه مطلق» و «دانای مطلق» است. یک مدل از برهان شر، ادعا می‌کند که، چون شر وجود دارد، یا خدا وجود ندارد، یا خدا همه آن سه ویژگی بیان‌شده را ندارد. مسئله شر، یکی از جدّی‌ترین و خطیرترین ایرادهایی به شمار می‌رود که در خصوص اعتقاد به وجودِ خدایِ خداباوران، صورت گرفته ‌است. حتی برخی، می‌گویند که از تمام براهین خداناباورانه، فقط «برهان شر» است که سزاوار است واقعاً جدی گرفته شود. #تأمل #کلام #کلام_جدید #شرور #توحید #خداشناسی 👇👇 @Taammolate_talabegi