5⃣برخورد #امام_حسن_عسکری_علیه_السلام با انحرافات و تحریفات : ✅از دیگر فعالیتهای علمی و فرهنگی امام عسکری(ع) برخورد با بدعتها، تحریفات و انحرافاتی بود که در جامعه پیش می آمد؛ مخصوصا اگر این انحرافات از ناحیه اهل قلم و دانشمندان و علما سر می زد. حضرت(ع) نسبت به آن خیلی حساس بود، و این خود درس بزرگی است برای علما که در مقابل انحرافات و تحریفات و بدعتهایی که در جامعه ایجاد می شود، سکوت اختیار نکنند. در منابع آمده است که : «اسحاق کِنْدی» که از فلاسفه اسلام و عرب به شمار می رفت و در عراق اقامت داشت، کتابی تألیف کرد به نام «تناقضهای قرآن»! او مدتهای زیادی در منزل نشسته و گوشه نشینی اختیار کرده و خود را به نگارش آن کتاب مشغول ساخته بود. روزی یکی از شاگردان او به محضر امام عسکری(ع) شرفیاب شد. هنگامی که چشم حضرت(ع) به او افتاد، فرمود : آیا در میان شما مرد رشیدی وجود ندارد که گفته های استادتان «کندی» را پاسخ گوید؟ شاگرد عرض کرد : ما همگی از شاگردان او هستیم و نمی توانیم به اشتباه استاد خود اعتراض کنیم. امام(ع) فرمود : اگر مطالبی به شما تلقین و تفهیم شود، می توانید آن را برای استاد خود نقل کنید؟ شاگرد گفت : آری! حضرت(ع) فرمود : بعد از برگشتن نزد استاد با او به گرمی و محبت برخورد کن و سعی نما با او انس و الفت پیدا کنی. هنگامی که کاملاً انس و آشنایی به عمل آمد، به او بگو : مسئله ای برای من پیش آمده است که غیر از شما کسی شایستگی پاسخ آن را ندارد و آن این است که : آیا ممکن است گوینده قرآن از گفتار خود معانی ای غیر از آنچه شما حدس می زنید، اراده کرده باشد؟ او در پاسخ خواهد گفت : بلی! ممکن است چنین منظوری داشته باشد. در این هنگام بگو : شما چه می دانید، شاید گوینده قرآن معانی دیگری غیر از آنچه شما حدس می زنید، اراده کرده باشد و شما الفاظ او را در غیر معنای خود به کار برده باشید! امام(ع) در اینجا اضافه کرد : او آدم باهوشی است، طرح این نکته کافی است که او را متوجه اشتباه خود کند. شاگرد به حضور استاد رسید و طبق دستور امام(ع) رفتار کرد تا آنکه زمینه برای طرح مطلب مساعد گردید. سپس سؤال امام(ع) را مطرح و جواب پیش بینی شده را گرفت. استاد که می دانست شاگرد او چنین سؤالی را از پیش خود نمی تواند طرح نماید و در حدّ اندیشه او نیست، رو به شاگرد کرد و گفت : تو را قسم می دهم که حقیقت را به من بگویی، چنین سؤالی از کجا به فکر تو خطور کرد؟ شاگرد گفت : چه ایرادی دارد که چنین سؤالی به ذهن من آمده باشد؟ استاد جواب داد : نه! تو هنوز زود است که به چنین مسائلی رسیده باشی. به من بگو این سؤال را از کجا یاد گرفته ای؟ شاگرد گفت : حقیقت این است که «ابو محمد» مرا با این سؤال آشنا کرد. استاد جواب داد که اکنون واقع امر را گفتی. سپس افزود : چنین سؤالهایی تنها زیبنده این خاندان است! [آنان هستند که می توانند حقیقت را آشکار سازند]. آن گاه استاد با درک واقعیت و توجه به اشتباه خود، دستور داد آتشی روشن کردند و آنچه را که به عقیده خود درباره «تناقضهای قرآن» نوشته بود، تماما سوزاند. از آنچه گفته شد به خوبی وسعت تلاشهای علمی حضرت(ع) آشکار می گردد. 📚منابع : ۱)مناقب ابن شهر آشوب، ج۴۴، ص۴۳۷ ۲)اثبات الهداه حرّ عاملی، ج۳، ص۴۰۷ ۳)سیره پیشوایان استاد پیشوایی، صص ۶۲۸ـ۶۳۰ @TarikhEslam

6⃣تالیفات خود #امام_حسن_عسکری_علیه_السلام : ✅حضرت امام حسن عسکری(ع) علاوه بر تربیت شاگردان و تشویق نویسندگان، خود نیز دست به قلم برده و کتب و نامه های فراوانی را برای توسعه علم و دانش و هدایت و راهنمایی جامعه از خود به یادگار گذاشته است که به نمونه هایی اشاره می شود : ۱)تفسیر القرآن که حسن بن خالد برادر محمد بن خالد آن را نقل کرده است. قابل یادآوری است که امروزه کتابی با عنوان «تفسیر الامام العسکری(ع)» موجود است که عالمان رجال و حدیث بر آن نقدها دارند و آن را غیر از نوشته اصلی می دانند. ۲)کتاب «المنقبه» که مشتمل بر بسیاری از احکام و مسائل حلال و حرام است. به جز اینها کتب دیگری نیز به آن حضرت منسوب است. 📚منابع : ۱)الذریعه علامه تهرانی، ج۳، ص۱۴۹ ۲)تدوین السنّة حسینی، ص۱۸۵ @TarikhEslam

📚✍📚✍📚✍📚✍📚✍ 9️⃣0️⃣2⃣ #معرفی_کتاب：📚 کتاب «حیاة الامام الحسن العسکری(ع)» بیان تاریخ زندگانی امام حسن عسکری(علیه السلام) در زمینه های مختلف از جمله سلوک فردی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و فعالیت های علمی و دینی ایشان به زبان عربی؛ اثر شیخ باقر شریف قرشی✍📚👇 @TarikhEslam

📚✍📚✍📚✍📚✍📚 کتاب «زندگانی امام حسن عسکری(ع)» @TarikhEslam

✨🔹🔷🔶♦️🔶🔷🔹✨ ❤️نهم ربیع الاول، روز تجدید عهد با منجی عالم بشریت، قائم آل محمد(عج)🌹 @TarikhEslam

#پرسش_و_پاسخ سوال5⃣8⃣1⃣ : آیا برگزاری مراسم آغاز امامت امام عصر(ارواحنا فداه) در نهم ربیع الاول بدعت است؟👇 📚پاسخ این سوال، در بیان #استاد_عندلیب_همدانی :👇 @TarikhEslam

✍پاسخ : عده ای گفته اند : چون در هیچ روایتی ولو ضعیفة السند، دستور به برپایی چنین مراسمی در نهم ربیع داده نشده است، پس انجام این عمل بدعت است!! علاوه براین شما این جشن را چرا برای آغاز امامت امامان دیگر هم نمی گیرید؟ وانگهی آغاز امامت ایشان نهم ربیع الاول نیست، بلکه هشتم آن ماه است! پس چرا نهم را جشن می گیرید؟ در پاسخ عرض می شود : 1⃣بدعت یعنی کسی غصب مقام شارع کند و گفتار یا رفتاری را به دین خدا نسبت دهد که در دین نیامده است. پس اگر امری موافق کلام شارع بود، دیگر بدعت نیست. و موافقت با سخن شارع بر دو نوع است : 🔸۱)به طور خاص دلیل معتبری بر شرعی بودن آن عمل دلالت کند، مثل گریه ی بر مصائب حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) 🔸۲)دلیلی معتبر به صورت عام این عمل را هم شامل شود، مثل زنجیر زدن که تحت عنوان عام جزع داخل است. واضح است هیچ یک از دو مورد فوق بدعت نیست، بله در مورد دوم نباید انجام خصوص این عمل رابه شارع منتسب کنیم، یعنی نباید بگوییم شارع به طور خاص زنجیر زنی را توصیه فرموده است. حقیر در مباحث فقه الشعائر از دسته ی اول تعبیر به شعائر منصوصه به نص خاص کرده ام، و نام بخش دوم را شعائر منصوصه به نص عام گذاشته ام. حال عرض ما این است که؛ برقراری مراسم جشن در موالید معصومین(علیهم السلام) به دلیل خاص در کدام روایت معتبر آمده است؟! اگر نیامده که قطعا نیامده است، چرا آنها را بدعت نمی دانیم؟ پاسخ این است که چون مصداق احیاء و زنده نگاه داشتن نام و یاد ائمه(علیهم السلام) است و چون مصداق شادمان بودن در شادمانی آنهاست، و از آنجا که هر دو عنوان در روایات آمده است، و از آنجا که این مراسم مصداق عرفی آن دو عنوان عام هست، پس قطعا بدعت نیست. حال برقراری مراسم جشن به نام امام زمان(ارواحنافداه) در نیمه شعبان چه تفاوت ماهوی با نهم ربیع دارد که یکی را مصداق شعائر می دانید و دیگری را بدعت می شمرید؟! مگر نه این است که بدعت نبودن مراسم نیمه ی شعبان از این روست که مصداق عرفی «احیاء امر امامت» و «یفرحون لفرحنا» می باشد، حال چرا مراسم جشن و شادی در آغاز امامت امام عصر(عجل الله فرجه) بدعت شد؟! با اینکه قطعا مصداق عرفی هر دو عنوان یاد شده است. حقیقت این است که با توجه به بیان فوق ،جشن و شادمانی در آغازین روزهای امامت آن حضرت، از مصادیق بارز شعائر دینی منصوصه به نص عام است و بدعت شمردن آن قطعا و یقینا ناروا و ناصحیح است. به این عزیزانی که این گونه مطالب را بیان و یا پخش می کنند عرض می کنم : مگر نه این است که الان شیوه های عزاداری تفاوتهایی صوری با گذشته پیدا کرده است، در عین حال اگر این اعمال به عنوان اولی مباح باشند و نه حرام، همه ی فقها آنها را به عنوان ثانوی(= شعائر) مستحب می شمرند، ومی گویند : اگر چه خصوص این عمل دلیل خاصی ندارد، اما چون مصداق آن عناوین کلی است، پس انجام آن بلامانع است. آیا عرف، روز آغاز رهبری رهبر محبوب خود را روز شادی نمی داند؟! آیا با این جشنها مردم به یاد امام غائب از نظرشان نمی افتند؟! 2⃣آیا نباید در عصر طولانی غیبت که در روایات از سختی و دشواریش بسیار سخن به میان آمده است، و چه بسا دلهای مردم از نام و یاد او غافل بماند، و فراموش کنند که امامی دارند که در عین غیبت ناظر گفتار و رفتار آنهاست، روز شروع امامت او را به آنها متذکر شد؟! آیا قیاس این زمان با زمانهای دیگر صحیح است؟! به راستی جای شگفتی دارد یک استاد حوزه بگوید : چون برای امامان دیگر مراسم آغاز امامت نمی گیریم، پس برای آغاز امامت امام عصر هم نباید جشن گرفت!! 3⃣درست است شروع امامت از روز هشتم است، ولی معلوم است که آن روز را به حرمت شهادت امام حسن عسکری(سلام الله علیه) جشن نمی گیرند، آیا اگر با فاصله ی کمی آن هم به حرمت امام عسکری(ع) این جشن صورت گرفت بدعت است؟! شما چرا به برقراری مراسم میلاد امام عصر تا چند روز بعد از آن که در همه جا مرسوم است و خودتان هم به حق مؤید و مروج آن هستید، چنین اشکال سستی را مطرح نمی کنید؟! عجیبتر اینکه گوینده ی محترم نه تنها مردم شادمان در آغاز امامت امامشان را متهم به بدعت می کند، بلکه انجام این عمل را موجب ناخشنودی قلب مقدس حضرت صدیقه(سلام الله علیها) و غضب آن حضرت(ع) می شمرد!! 📚منبع : کانال تلگرامی (حسینیه) استاد عندلیب همدانی https://t.me/andalibhamedani @TarikhEslam