💠 حرمت آبرو 🔹 وجود مبارك یوسف (سلام الله علیه) به آن زندانی كه هم بندش بود فرمود وقتی آزاد شدی برو سؤال بكن كه گناه من چیست؟ چرا من در زندانم؟ این توسل نیست، #دفاع است، این لازم است، زیرا زیر ستم‌ رفتن حرام است! آبروی هر كسی #امانت_خدا است؛ این بیان نورانی را مرحوم كلینی از معصوم (سلام الله علیه) نقل كرده است كه خدای سبحان مؤمن را آزاد گذاشته كارهای او را در اختیار او قرار داده؛ ولی #آبروی_مؤمن امانت خداست: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَوَّضَ إِلَى الْمُؤْمِنِ أُمُورَهُ كُلَّهَا وَ لَمْ یفَوِّضْ إِلَیهِ أَنْ یذِلَّ نَفْسَه»؛ فرمود هیچ كسی حق ندارد كاری بكند كه آبرویش در خطر باشد. 🔹 ما موظفیم آبرو را حفظ بكنیم نه بریزیم! مثل اینكه كسی حق ندارد انتحار بكند، حالا انتحار استشهادی كه «فی سبیل ‌الله» است مطلب دیگر است. آدم حرفی بزند، كاری بكند، تقاضایی بكند و جایی برود كه آبرویش برود، خب این حرام است! مگر كسی حق دارد بگوید من می خواهم آبروی خودم را بریزم؟! بله آدم آبروی خودش را #در_راه_دین می ‌ریزد، این حرف دیگر است؛ مثل اینكه خون خودش را در راه دین می‌ ریزد. زیر ستم‌ رفتن، حرام است؛ وجود مبارك یوسف فرمود برو بپرس گناه من چیست: ﴿اذْكُرْنِی عِنْدَ رَبِّك﴾، او باید می ‌رفت دفاع می‌ كرد که نرفت ﴿فَأَنْسَاهُ الشَّیطَانُ ذِكْرَ رَبِّه﴾. #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 سوره مبارکه یوسف جلسه 46 تاریخ: 1383 🆔 @a_javadiamoli_esra

💠 خودِ ملکوتی 🔹 عقل كه با #فطرت_الهی آمیخته است و آن عقلِ عملی كه خدا او را مُلهم كرده به فجور و تقوا, نورانیتی است در درون انسان، موجود مجرّدی است در درون انسان كه خدا این را به ما تملیك نكرد, این را به ما #امانت داد كه ما از این چراغ استفاده كنیم؛ مثل اینكه چراغی را دیگری می ‌دهد می‌ گوید آقا این چراغ را بگیر و این راه را برو، دیگر تملیك نكرده, این چراغ را به او به عنوان امانت داده، حالا اگر او شیشه این چراغ را بشكند یا این شیشه را غبارآلود كند كه نور این چراغ به جایی نرسد خب به این چراغ ظلم كرده، به صاحب چراغ ظلم كرده و حقّ دیگری را برده است. 🔹 آن ﴿فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیهَا﴾ مِلك ما نیست، آن ﴿وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ٭ فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا﴾ #امانت_الله است مِلك ما نیست. اگر كسی در بخش اندیشه به آن عقل اهانت كند، به آن خودی که امانت الهی است ظلم كرد؛ اگر در بخش انگیزه, شهوت و غضب به آن عقلی كه «عُبد به الرحمن»، تعدّی بكنند، او را به بند بكشند و خودشان امیر قافله بشوند، به آن خود ظلم كردند. ما دو خود داریم: یك خود كه امانت الله است و یك خود كه به حسب ظاهر مِلك ماست. در سوره مباركه «حشر» و در سوره مباركه «آل‌عمران» بین این دو خود فرق گذاشته است؛ در سوره «حشر» فرمود اینها چون خدا را فراموش كردند خدا اینها را از یاد خودشان برد و اینها خودشان را فراموش كردند: ﴿لاَ تَكُونُوا كَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ﴾، آن گاه در آیه دیگر درباره همین افرادی كه خودشان را فراموش كردند فرمود اینها فقط به فكر خودشان ‌اند: ﴿أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ﴾. 🔹 خب چطور می ‌شود كه فرمود اینها خودشان را فراموش كردند بعد فرمود اینها فقط به فكر خودشان ‌اند؟ این كدام خود است كه انسانِ معصیتكار به فكر اوست و آن كدام خود است كه انسان تبهكار او را فراموش كرده است؟ خدای سبحان این #خود_حیوانی را به ما داد كه ما با آن زندگی می ‌كنیم اما آن #خود_انسانی اوصافی دارد مَلكاتی دارد حقوقی دارد كه ما امینِ آن هستیم كه باید #امانت_خدا را حفظ بكنیم. #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 سوره مبارکه نور جلسه 1 🆔 @a_javadiamoli_esra