خبر خیر تو از نقل رفیقان سخت است حفظ حالات من و طعنه آنان سخت است لحظه بغض نشد حفظ کنم چشمم را در دل ابر نگهداری باران، سخت است کشتی کوچک من هرچه که محکم باشد جستن از عرصه هول آور طوفان، سخت است ساده عاشق شده‌ام؛ ساده تر از آن رسوا شهره شهر شدن با تو چه آسان، سخت است ای که از کوچه معشوقه ما می‌گذری بی محلی سر این کوچه، دو چندان، سخت است زیر باران که به من زل بزنی خواهی دید فن تشخیص نم از چهره گریان، سخت است #کاظم_بهمنی

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را او که هرگز نتوان یافت همانندش را منم آن شاعر دل‌خون که فقط خرج تو کرد غزل و عاطفه و روح هنرمندش را از رقیبان کمین‌کرده عقب می‌ماند هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را مثل آن خواب، بعید است ببیند دیگر هر که تعریف کند خواب خوشایندش را مادرم بعد تو هی حال مرا می‌پرسد مادرم تاب ندارد غم فرزندش را عشق با این‌که مرا تجزیه کرده است به تو به تو اصرار نکرده است فرایندش را قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت مشکل از توست اگر پس‌زده پیوندش را حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید بفرستند رفیقان به تو این بندش را: منم آن شیخ سیه‌روز که در آخر عمر لای موهای تو گم کرد خداوندش را #کاظم_بهمنی

خبر خیر تو از نقل رفیقان سخت است حفظ حالات من و طعنه آنان سخت است لحظه بغض نشد حفظ کنم چشمم را در دل ابر نگهداری باران، سخت است کشتی کوچک من هرچه که محکم باشد جستن از عرصه هول آور طوفان، سخت است ساده عاشق شده‌ام؛ ساده تر از آن رسوا شهره شهر شدن با تو چه آسان، سخت است ای که از کوچه معشوقه ما می‌گذری بی محلی سر این کوچه، دو چندان، سخت است زیر باران که به من زل بزنی خواهی دید فن تشخیص نم از چهره گریان، سخت است #کاظم_بهمنی

هرگز تو هم مانند من آزار دیدی ؟! یار خودت را از خودت بیزار دیدی ؟! آیا توهم هر پرده‌ای را تا گشودی از چار چوب پنجره دیوار دیدی ؟! اصلا ببینم تا به حالا صخره بودی ؟! از زیر امواج آسمان را تار دیدی ؟! نام کسی را در قنوتت گریه کردی ؟! از « آتنا » گفتن « عذابَ النّار » دیدی ؟! در پشت دیوارِ حیاطی شعر خواندی ؟! دل کندن از یک خانه را دشوار دیدی ؟! آیا تو هم با چشمِ باز و خیسِ از اشک خواب کسی را روز و شب بیدار دیدی ؟! رفتی مطب بی‌نسخه برگردی به خانه ؟! بیمار بودی مثلِ من ؟! بیمار دیدی ؟! حقا که با من فرق داری - لا اقل  تو - او را که می‌خواهی خودت یک بار دیدی ؟! #کاظم_بهمنی

تکه یخی که عاشقِ ابرِ عذاب می‌شود سرِ قرارِ عاشقی همیشه آب می‌شود به چشم فرش زیر پا، سقف که مبتلا شود روز وصالشان کسی خانه خراب می‌شود کنار قله‌های غم نخوان برای سنگ‌ها کوه که بغض می‌کند سنگ مذاب می‌شود باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند صبح به دیگ می‌رود، غنچه گلاب می‌شود چه کرده‌ای تو با دلم که از تو پیش دیگران گلایه هم که می‌کنم شعر حساب می‌شود ... #کاظم_بهمنی

تیر برقی چوبی‌ام در انتهای روستا بی‌فروغم کرده سنگ بچه‌های روستا ریشه‌ام جامانده در باغی که صدها سرو داشت کوچ کردم از وطن، تنها برای روستا آمدم خوش خط شود تکلیف شب‌ها، آمدم - نور یک فانوس باشم پیش پای روستا یاد دارم در زمین وقتی مرا می‌کاشتند پیکرم را بوسه می‌زد کدخدای روستا ... حال اما خود شنیدم از کلاغی روی سیم؛ قدر یک ارزن نمی‌ارزم برای روستا ... کاش یک تابوت بودم، کاش آن نجار پیر؛ راهی‌ام می‌کرد قبرستان به جای روستا ... قحطی هیزم اهالی را به فکر انداخته است؛ بد نگاهم می‌کند دیزی سرای روستا ! من که خواهم سوخت حرفی نیست اما کد خدا؛ تیر سیمانی نخواهد شد عصای روستا ... #کاظم_بهمنی

برگ‌هایم ریخت بر روی زمین، یعنی درخت خود به مرگ خویشتن، رای ِ موافق می‌دهد #کاظم_بهمنی

مقصدِ عشق آنگونه که گفتند به ما ، روشن نیست دوستان نیمه‌ی راهید اگر، برگردید #کاظم_بهمنی

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را او که هرگز نتوان یافت همانندش را منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد غزل و عاطفه و روح هنرمندش را از رقیبان کمین کرده عقب می ماند هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر هر که تعریف کند خواب خوشایندش را مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد مادرم تاب ندارد غم فرزندش را عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو به تو اصرار نکرده است فرایندش را قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید بفرستند رفیقان به تو این بندش را : منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر لای موهای تو گم کرد خداوندش را #کاظم_بهمنی

در جـمـعـشان بـودم که پـنـهـانی دلـم رفت بــاور نـمـی کــردم بــه آســـانی دلـم رفت از هـم سـراغـش را رفـیـقـان می گـرفـتـنـد در وا شـد و آمــد بـه مـهـمـانی... دلم رفت رفــتــم کـنــارش ، صـحـبتـم یـادم نـیـامــد!! پـرسـیـد: شعـرت را نمی خـوانی؟ دلم رفت مـثـل مـعــلـم هـا بـه ذوقـــم آفـریـن گــفـت مــانـنــد یـک طــفــل دبـسـتــانـی دلـم رفت مــن از دیــار «مـنــزوی» ، او اهــل فـــردوس یک سیـب و یـک چـاقـوی زنجانی ؛ دلم رفت ای کاش آن شب دست در مویش نمی بـرد زلـفش که آمــــد روی پـیـشـانی دلم رفــــت ای کـاش اصـلا مـــن نمی رفــتـم کــنــارش امـا چـه سـود از ایـن پشیــمـانی دلـم رفـت دیگـر دلـم ــ رخت سفیدم ــ نـیـست در بـنـد دیـروز طـوفـان شد،چه طـوفـانی دلم رفت #کاظم_بهمنی

لذت مرگ نگاهی است به پايين کردن بين روح و بدنت فاصله تعيين کردن! نقشه می‌ريخت مرا از تو جدا سازد «شک» نتوانست، بنا کرد به توهين کردن زير بار غم تو داشت کسی له می‌شد عشق بين همه برخاست به تحسين کردن! آن قدر اشک به مظلوميتم ريخته‌ام که نمانده است توانايی نفرين کردن! «باوفا» خواندمت از عمد که تغيير کنی گاه در عشق نياز است به تلقين کردن! «زندگی صحنه ی يکتای هنرمندی ماست» خط مزن نقش مرا موقع تمرين کردن! وزش باد شديد است و نخم محکم نيست! اشتباه است مرا دورتر از اين کردن! #کاظم_بهمنی

گِردش همه جمع‌اند ولی جان‌به‌لبی نیست تحویل نگیرند مرا هم عجبی نیست چشمان من ابرند و دلم مرتع رنج است ابرند و شبی نیست نبارند، شبی نیست انداخت مرا دور و کسی نیست بگوید این جامْ عتیقه‌ست شکستی، حلبی نیست بی‌علت و یک‌باره دلم خون نشد از دوست نومید شد از وصل، همین کم سببی نیست این شورشی از سلطه‌ی او خسته شد اما یک ذره به دنبال جدایی‌طلبی نیست سَم خوردم و رفتم به درش با گله و اشک گفتند که رفته‌ست سفر، چند شبی نیست! #کاظم_بهمنی

کم به دست آوردمت، افزون ولی انگاشتم بیش از این‌ها از دعای خود توقع داشتم بید مجنون کاشتم، فکر تو بودم، خشک شد زرد می‌شد مطمئناً کاج اگر می‌کاشتم آن که زد با تیغ مکرش گردنم را، خود شمرد چند گامی سوی تو بی‌سر قدم برداشتم ای شکاف سقف ِبر روی سرم ویران شده کاش از آن اول تو را کوچک نمی‌پنداشتم آه ِمن دیشب به تنگ آمد، دوید از سینه‌ام داشت می‌آمد بسوزاند تو را، نگذاشتم #کاظم_بهمنی

اجل رسید و لبش را برابرم آورد چقدر‌بوسه‌اش‌از‌خستگی‌درم‌آورد #کاظم_بهمنی

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی شعر اگر می‌شد قریب پنج دیوان داشتم #کاظم_بهمنی #باران

ای درآمیخته با هر کسی از راه رسید می‌توان از تو فقط دور شد و آه کشید پرچم صلح برافراشته‌ام بر سر خویش نه یکی، بلکه به اندازهٔ موهای سفید سال‌ها مثل درختی که دم نجاری است وقت روشن‌شدن ارّه وجودم لرزید ناهماهنگی تقدیر نشان داد به من به تقاضای خود اصرار نباید ورزید شب کوتاه وصالت به «گمان» شد سپری دست در زلف تو نابرده دو تا صبح دمید من از آن کوچ که باید بروی کشته شوی زنده برگشتم و انگیزهٔ پرواز پرید تلخی وصل ندارد کم از اندوه فراق شادی بلبل از آن است که بو کرد و نچید مقصد آن‌گونه که گفتند به ما، روشن نیست دوستان نیمهٔ راهید اگر، برگردید! #کاظم_بهمنی

ابرِ مستی تيره‌گون شد باز بی‌حد گريه کرد با غمت گاهی نبايد ساخت، بايد گريه کرد امتحان کردم ببينم سنگ می‌فهمد تو را از تو گفتم با دلم ، کوتاه آمد ؛ گريه کرد #کاظم_بهمنی

"قدر‌نشناس ِ عزیزم، نیمه ی من نیستی قلبمی اما سزاوار تپیدن نیستی   ! مادر این بوسه های چون مسیحایی ولی مُرده خیلی زنده کردی، پاکدامن نیستی من غبارآلود ِهجرانم تو اما مدتی است عهده‌دار ِ آن نگاه ِ لرزه افکن نیستی یک چراغ از چلچراغ آرزوهایت شکست بعد ِمن اندازه ی یک عشق، روشن نیستی! لاف آزادی زدی؛ حالا که رنگت کرده فصل از گزندِ بادهای هرزه ایمن نیستی! چون قیاسش می کنی با من، پس از من هرکسی هرچه گوید عاشقم،می‌گویی: اصلا نیستی! دست وقتی که تکان دادی عجب حالی شدم اندکی برگشتم و دیدم که با من نیستی #کاظم_بهمنی

رسیده‌ام به چه جایی... کسی چه می داند رفیق گریه کجایی؟ کسی چه می داند میان مایی و با ما غریبه ای... افسوس چه غفلتی! چه بلایی! کسی چه می داند تمام روز و شبت را همیشه تنهایی «اسیر ثانیه هایی» کسی چه می داند برای مردم شهری که با تو بد کردند چگونه گرم دعایی؟ کسی چه می داند تو خود برای ظهورت مصمّمی اما نمی شود که بیایی کسی چه می داند کسی اگرچه نداند خدا که می داند فقط معطل مایی کسی چه می داند اگر صحابه نباشد فرج که زوری نیست... تو جمعه جمعه می‌آیی کسی چه می‌داند #کاظم_بهمنی

نـه فـقـط از تـو اگــر دل بـکنـم می‌میرم سایـه‌ات نـیـز بـیـفـتـد به تنـم می‌میرم بین جان من و پیراهن من فرقی نیست هـر یکی را کـه بـرایـت بـکَـنـم می‌میرم بـرق چـشمـان تــو از دور مـرا می گـیـرد مـن اگـر دسـت بـه زلفـت بزنم می‌میرم بـازی مـاهی و گـربـه است نظر بـازی مـا مثل یک تنگ شبی می شکنم می‌میرم روح ِبرخاسته از من ...! ته ِ این کوچه بایست بیش از ایـــن دور شوی از بـدنـــم میمیرم... #کاظم_بهمنی

زمین شناس ِ حقیری تو را رصد می کرد به تو ستاره ی خوبم، نگاه ِ بد می کرد کنارت ای گل زیبا، شکسته شد کمرم کسی که محو ِتو می شد، مرا لگد می کرد تو ماه بودی و بوسیدنت نمی دانی چه ساده داشت مرا هم بلند قد می کرد بگو به ساحل چشمت که من نرفته چطور به سمت جاذبه ای تازه جزر و مد می کرد؟ چه دیده ها که دلت را به وعده خوش کردند چه وعده ها که دل من ندیده رد می کرد کنون کشیده کنار و نشسته در حجله کسی که راه شما را همیشه سد می کرد #کاظم_بهمنی

کسی که در حضور تو غـزل ارائه می‌کند حـرف نمی زند تو را ،عمل ارائه می‌کند فقـط برای کام خود لـب تو را نمی‌گزم کسی که شهد می‌خورد عسل ارائه می‌کند نشسته بین دفترم نگاه ِ لــــرزه افـکنت و صفحه صفحه شاعرت گسل ارائه می‌کند به کُشته مرده‌های تو قسم که چشم محشرت به خاطر ِ معـــاد تـو اجـــل ارائه می‌کند « رفــاه ِ » دست‌های تو شنیده‌ام به تازگی برای جــذب مشتری « بغـــل » ارائه می‌کند بگو به کعبه از سحر درون صـــف بایستد ظهــر، قریش ِ طبع من هُبَل ارائه می‌کند ظهــر، کیس ِ دینی و مـن و تـو و معـلمی که هی برای بـــودنت عـلل ارائه می‌کند! و غیبتی که می زند برای آن کسی ست که نشسته در حضــــور تو غزل ارائه می‌کند! #کاظم_بهمنی

زهرِ دوری باعث شيرينيِ ديدارهاست آب را گرمای تابستان، گوارا می كند! #كاظم_بهمنى

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را او که هرگز نتوان یافت همانندش را ... منم آن شاعر دل‌خون که فقط خرج تو کرد غزل و عاطفه و روح هنرمندش را ... حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید بفرستند رفیقان به تو این بندش را: منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر لای موهای تو گم کرد خداوندش را #کاظم_بهمنی @abadiyesher

نـه فـقـط از تـو اگـر دل بـکَنـم می‌میرم سایـه ات نـیـز بـیـفـتـد به تنـم می‌میرم بین جـان من و پیراهن من فرقی نیـست هـر یکی را کـه بـرایـت بـکَـنـم می‌میرم بـرق چـشمـان تـو از دور مـرا می‌گـیـرد مـن اگـر دسـت بـه زلفـت بزنم می‌میرم بـازی مـاهی و گـربـه است نظر بـازی مـا مثل یک تنگ شبی می‌شکنم می‌میرم روحِ برخاسته از من، تهِ این کوچه بایست بیش از ایـن دور شوی از بـدنـم می‌میرم #کاظم_بهمنی 🆔@abadiyesher