ما چیز مهمیست! با شنیدن صداے مادرم ڪہ مشغول خداحافظیست با عجلہ نامہ را داخل پاڪت میگذارم و تقریبا خودم را از اتاق پرت میڪنم بیرون. از پشت پنجرہ مے بینم در حیاط را بست،پاڪت را روے مبل میگذارم. دوبارہ بہ اتاقم برمیگردم،شالم را از روے سرم پایین میڪشم. دروغ نگفت! جملہ ے آخر نامہ اش...! منظورش منم... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_49 قاشقم را داخلِ پیالہ ے ماست فرو میڪنم و بالا مے آورم،میخواهم بہ سمت دهانم ببرم ڪہ یادم مے افتد! با صداے نسبتا بلند میگویم:بسم اللہ الرحمن الرحيم. یاسین نگاهے بہ من مے اندازد و میگوید:مرسے ڪہ گفتے آبجے! لبخندے میزنم و ماستم را میخورم. چند سالیست بہ این ڪار عادت ڪردہ ام،اوایل تنها سر سفرہ ے خودمان بلند میگفتم تا اگر ڪسی‌ یادش نبود بگوید. ڪم ڪم خجالت را ڪنار گذاشتم و در مهمانے ها هم گفتم،سخت‌ بود؛بد نگاهم میڪردند! پیش خودشان میگفتند براے جلب توجہ این ڪارها را میڪنم،براے اینڪہ نشان بدهم مثلا آدم خوبے هستم! گاهے سست شدم،براے بلند گفتن یڪ "بسم اللہ الرحمن الرحيم" سادہ! اما فڪر ڪردم‌ همین ڪہ باعث بشوم دیگران زمانے ڪہ سر برڪت خدا نشستہ اند یادش ڪنند مے ارزد بہ قضاوت ها! با خودم عهد بستم اگر در جمع لحظہ اے براے خودنمایے بخواهم ذڪر را بلند بگویم جلوے دهانم را بگیرم! سخت است... اینڪہ بخواهے فقط خدا تو را ببیند سخت است... از همین بسم اللہ الرحمن الرحیم سادہ گفتن ڪہ با خلوص نیت باشد یا خودنمایے تا ڪارهاے بزرگتر! نگاهے بہ بشقاب پر از عدس پلویم مے اندازم و قاشق را روے غذا میڪشم. اشتها ندارم! اتفاقات اخیر عجیب ڪنجڪاوم ڪردہ! مخصوصا شهاب! _چرا با غذات بازے بازے میڪنے؟! بدون اینڪہ مادرم را نگاہ ڪنم‌ جوابش را میدهم:گرسنہ نیستم! _تو ڪہ چیزے نخوردے! این بار پاسخے نمیدهم،بے میل قاشقم را پر از محتویات بشقاب میڪنم و میخورم. یاسین دست از غذا خوردن میڪشد،با دقت بہ پیالہ ے خالے ماستش نگاہ میڪند،سپس نگاهش را بہ پیالہ ے ماستِ من مے ڪشاند. زبانش را دور دهانش مے گرداند و مظلوم مے گوید:آبــــجــــے آیــــہ...! میفهمم چہ میخواهد. _جونم! آب دهانش را قورت میدهد:ماست بهم میدے؟! مادرم سریع میگوید:انقد تند غذا نخور دل درد میگیرے بچہ!برو از یخچال بردار! یاسین براے بلند شدن قصد مے ڪند ڪہ پیالہ ے ماستم را جلویش میگذارم. لبخند میزند:همہ ش مالِ من نہ،خودتم بخور! نورا همانطور ڪہ قاشق را داخل دهانش مے برد میگوید:یاسین منم آبجیتم تحویل بگیر! یاسین نگاهش را بہ نورا مے دوزد:چرا تورم تحویل میگیرم. از لحنش همہ مان میزنیم زیر خندہ. نورا با شیطنت میگوید:ولے آیہ رو بیشتر دوس دارے! یاسین با دهان پر جوابش را میدهد:خب توام طاها رو بیشتر از من دوس دارے! اونم‌ مثِ من پسرہ دیگہ،تو چرا اونو بیشتر از من دوس دارے؟ نورا مے خندد:ڪے گفتہ من طاها رو بیشتر از تو دوست دارم؟! با خندہ میگویم:چیزے ڪہ عیان است چہ حاجت بہ بیان است؟! گونہ هاے نورا رنگِ شرم میگیرد،نگاهے بہ پدرم مے اندازد و بہ من چشم‌ غرہ میرود. مادرم میگوید:راستے مصطفے! _بلہ! _امروز بہ پسر جوونے اومدہ بود جلو در،برات نامہ آوردہ بود. پدرم بہ صورت مادرم زل میزند،از ظرف سبزے ریحانے برمیدارد و متعجب میگوید:چہ نامہ اے؟! مادرم نگاہ پرسشگرانہ اش را بہ من‌ مے اندازد:نمیدونم...آیہ ڪجا گذاشتیش؟ بدون اینڪہ منتظر جواب من باشد ادامہ میدهد:خیلے ام اصرار داشت فقط بہ خودت بدہ!‌ پدرم در فڪر فرو مے رود:ڪو این نامہ؟! قاشقم را ڪنار بشقاب میگذارم:رو مبلہ! پدرم بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:لطفا برام بیار. سریع بلند میشوم،مشتاقم واڪنشش را ببینم! نورا با خندہ میگوید:چشم مون روشن برا حاج بابامون نامہ میارن جلو در،مامان خانم چشم شما روشن ترِ تر! مادرم و یاسین میخندند،لبخند ڪم رنگے روے لبان پدرم‌ نقش مے بندد! ڪاش آینہ بہ دستش بدهم تا ببینید چقدر لبخند چهرہ ے مردانہ اش را زیبا میڪند نہ اخم هاے همیشگے اش! نامہ را از روے مبل برمیدارم و دوبارہ پیش جمع برمیگردم. نامہ را بہ دست پدرم مے دهم و سر جایم مے نشینم. همانطور ڪہ غذایش را مے جود نامہ را باز میڪند و با چشمانش شروع میڪند بہ خواندن! میان ابروانش گرہ اے مے افتد. هر لحظہ گرہ بین ابروانش عمیق و عمیق تر میشود! همین ڪہ بہ تڪ ڪلمہ ے نوشتہ شدہ در آخر نامہ مے رسد غذا در گلویش مے پرد! شروع میڪند بہ سرفہ ڪردن! رنگ‌ پریدہ ے چهرہ اش نگرانم میڪند،دلم آشوب میشود از حضورِ این شهاب! هر فڪرے بہ ذهنم مے رسد و ڪنجڪاوم هر چہ سریع تر بفهمم‌ ڪدام یڪ از فڪر و خیال هایم درست است! مادرم سریع لیوانے آبے دستش میدهد و آرام چند ضربہ بہ ڪمرش میزند! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮

join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_50 پدرم بے توجہ بہ هر چیز بہ صورتم خیرہ میشود. نگرانے در چشمانش موج میزند‌... و یڪ چیزِ دیگر... چیزے بہ نام ترس! مادرم مدام در حال سوال پرسیدن درمورد آن نامہ است! پدرم بہ صفحہ ے تلویزیون زل زدہ و جوابے نمیدهد. نورا با موبایلش مشغول است،سخت نیست حدس زدن اینڪہ بہ طاها پیام میدهد! یاسین زود خوابش برد،خوش بہ حالشان چقدر بے خیالند! پدرم نفسش را با شدت بیرون میدهد و از روے مبل بلند میشود. نگاہ ڪوتاهے بہ من مے اندازد و آرام لب میزند:آیہ! بیا! ابروهایم بالا مے روند،مادرم متعجب نگاهے بہ من و سپس بہ پدرم مے اندازد:چے ڪارش دارے؟! پدرم وارد حیاط میشود و با صداے نسبتا بلند میگوید:چند ڪلمہ نمیتونم با بچہ ے خودم حرف بزنم؟! _وا! موهایم را از روے شانہ هایم‌ با دست پشت گوش هایم مے اندازم. بلوز بافت آبے رنگے با شلوار مشڪے از جنس مخمل بہ تن دارم. چادر مادرم را از ڪنار در برمیدارم و روے سرم مے اندازم،همین ڪہ مقابل چهار چوب در مے ایستم سوز هوا خودش را بہ صورتم میڪوبد و سپس بہ اندام لاغرم! ڪمے بہ خودم مے لرزم اما بے توجہ دم پایے هاے انگشتے مشڪے ام را پا ڪنم و نزدیڪ پدرم میشوم. وسط حیاط ایستادہ و نگاهش را بہ آسمانِ آرام شب دوختہ. _ڪارم داشتے بابا؟! سرش را بہ سمتم برمیگرداند،بہ صورتم زل مے زند:آرہ! ساڪت بہ صورتش نگاہ میڪنم،ادامہ میدهد:تو این پسرہ رو میشناسے؟! جا میخورم! مُرَدد میشوم،باید بگویم؟! سڪوتم را ڪہ مے بیند با لحن ملایم میگوید:با توام آیہ؟!‌ آشنا نیس؟! چند لحظہ مڪث میڪنم و سپس میگویم:چرا! ڪنجڪاو نگاهم میڪند و ڪمے آشفتہ! ادامہ میدهم:همون پسرہ بود ڪہ اون شب اومد خونہ مون! مردمڪ‌ هاے فندوقے رنگ چشمانش بے رمق تلو تلو میخورند! _همونے ڪہ اون روز جلو مدرسہ م دیدے فڪر ڪردے ڪہ... ادامہ نمیدهم. بہ سمتم مے آید،آرام میگوید:دیگہ؟ با آرامش میگویم:هیچے! با همین امروز ڪہ نامہ آورد!‌ با... چشمانش را ریز میڪند:با چے؟! نمیگویم روز خواستگارے هم زنگ زد! شاید جواب تمام ‌‌سوال هایم را بدهد. صدایش میزنم:بابا! _بلہ! _این پسرہ ڪیہ؟! لبش را مے گزد و میگوید:هیچڪس! از این اختلافاے ڪارے الڪے! این را میگوید ولے چشمانش حرفش را تایید نمے ڪنند! میخواهم بہ داخل خانہ برگردم ڪہ نگاہ سنگین پدرم نمیگذارد! _برم تو بابا؟ فاصلہ اش را با من ڪم میڪند،با تردید هر دو دستش را بہ رویم باز نگہ میدارد! گیج از حالتش بے حرڪت مے ایستم. بہ ثانیہ نمیڪشد ڪہ خودم را میان حصار بازوان پدرم مے بینم! چشمانم ڪم ماندہ از حدقہ بیرون بزند! پدرم بعد از مدت ها مرا در آغوش گرفتہ،آن هم نہ بهانہ ے عیدها یا تولدها! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... اینستاگرام:Leilysoltaniii سروش

شهادت: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_51 گیج از وضعیتے ڪہ پیش آمدہ میخواهم بہ صورتش نگاہ ڪنم ڪہ اجازہ نمیدهد! دست لرزانش را آرام روے سرم میڪشد،چادرم از روے موهاے آزادم سُر میخورد. میدانم اینجا ڪہ هستم،اینجا در آغوش پدرم،براے ڪسے دید ندارد پس دست بہ چادرم نمے برم. دستش میان خرمن موهاے لختم مے لغزد و پدرانہ شروع میڪند بہ نوازششان! دست هاے زبرش ڪمے مے لرزند. چقدر خوش طعم است آغوشش! و چقدر پاڪ! صداے پر از نگرانے اش بہ گوشم میخورد:میدونے ڪہ چندتا خواستگار دارے؟ آرام میگویم:بلہ! _نسبت بہ چندتاشون اصرار دارم؟ فڪرے میڪنم و پاسخ میدهم:تقریبا هیچڪدوم جز... حرفم را ڪامل میڪند:جز هادے! با شنیدن نامش نفسم را با حرص بیرون میدهم. صداے پدرم زنگِ عجیبے بہ خود میگرد! زنگِ التماس! _چون میدونم خوشبختت میڪنہ! بهش فڪر ڪن آیہ! بہ خدا صلاحتو میخوام! هر چہ زودتر ازدواج ڪنے خیال منم راحت ترہ. میخواهم حق بہ جناب از ڪارهاے هادے بگویم! از حرف زدن غیر مودبانہ اش،از غرور و خودشیفتگے اش،از اینڪہ بہ من نمیخورد! از اینڪہ دل بہ دو چشمِ آسمانے سپردہ! اما سڪوت میڪنم. از حرف هاے پدرم میفهمم میخواهد مرا از شهاب دور نگہ دارد! از او میترسد...و از اینڪہ نزدیڪِ من‌ باشد! اما ذهنم را خالے از این‌ فڪرها و قلبم را پر میڪنم‌ از حسِ عشق پدر دخترے مان ڪہ تقریبا براے اولین بار مے چشم. سرم را بہ سینہ اش مے چسباند،درست روے قلبش! تازہ میفهمم "آذر" گرمترین "ماہ" سال است! پدرم میخواهد از گنجینہ اش محافظت ڪند... از من... شروع تمام دل آشوبے ها... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد...

این‌ بار طاها با شیطنت جواب میدهد:یعنے خوب! فڪر ڪنم‌ نورا نگاہ غضب آلودش را نثارش میڪند ڪہ میگوید:دوازدہ تومن! با فریاد نورا ڪر میشوم:دوازدہ ملیون تومن؟! با حرص ادامہ میدهد:اونوقت چرا نذاشتے از بابام بگیرم؟! اون بیچارہ میخواست بدہ! طاها چیزے نمیگوید. _با توام!‌ طاها باز هم‌ چیزے نمیگوید! نورا با لحن ملایم میگوید:من ڪلاس ڪنڪور نمیخوام! خونہ درس میخونم مگہ غیر ڪتاباے درسیہ؟! طاها میگوید:تو خواستے منم‌ سعے ڪردم خوبشو فراهم ڪنم! نورا مظلومانہ میگوید:من هیچ جا نمیرم! آیہ رو میرسونیم بعدش میرے سرڪار! لبخند میزنم،وقتے نمیگوید نمیروم واقعا نمے رود! طاها با تحڪم میگوید:میرے! نورا جدے میگوید:نِ...مے...رَم! سہ بخشہ! طاها با حرص میگوید:اونوقت چرا؟! _چون نمیخوام خرج بیخود ڪنیم! بمیرمم تو سختے نمیندازمت! _میرے! هیچ سختے ام نیس! _نمیرم!‌ چقدر دعوایشان شیرین است. هر دو براے راحت بودن دیگرے بحث میڪنند! نورا براے طاها و طاها براے نورا! چشمم بہ ڪوچہ ے مدرسہ مے افتد،سریع میگویم:شڪر میون ڪلامتون یاڪریماے عاشق! من همینجا پیادہ میشم! نورا حرصے تر میشود:یعنے چے یاڪریم؟! میخندم:وا پرندہ بہ این ماهے! طاها نزدیڪ درِ مدرسہ ماشین را نگہ میدارد. تشڪر میڪنم،دستگیرہ ے در را براے پیادہ شدن مے فشارم ڪہ نورا میگوید:صبر ڪن آیہ! ڪیفش را باز میڪند و مشغول گشتن میشود،چند لحظہ بعد بستہ ے شڪلاتے بہ سمتم میگرد و میگوید:بیا صُبونہ نخوردے. شڪلات را از دستش میگیرم:مرسے آجے! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ

یم! ویشڪا با لحن بدے میگوید:خب بابا پاستوریزہ! نخواستم ڪہ برام بمب اتم نگہ دارے! بگو میترسم! سپس فندڪ را با حرص دوبارہ داخلِ جیبش مے اندازد. میدانم تمام حرف هایش براے تحریڪ ڪردن من است،ظرف غذاے مطهرہ را از روے میز برمیدارم:آرہ عزیزم اگہ تو بہ جرات نہ گفتن میگے ترس! پس میترسم! محدثہ و مینو طورے نگاهم میڪنند ڪہ انگار خون پدرشان را بدهڪارم! دوستشان دارم‌ ڪہ در اشتباهشان شریڪ نمیشوم! مطهرہ هم بلند میشود،ویشڪا سریع بہ سمت مطهرہ مے آید و میگوید:مطهرہ جون تو میتونے ڪمڪ ڪنے؟! صورتش را مظلوم میڪند:لطفا! بہ تو ڪہ اصلا شڪ نمیڪنن! مطهرہ من من ڪنان نگاهے بہ من و سپس بہ ویشڪا مے اندازد،با خجالت میگوید:خب...باشہ! هاج و واج نگاهش میڪنم! حرصم میگیرد از این همہ سادگے اش! ویشڪا با لبخند پر رنگے گونہ اش را مے بوسد:قوووووربونت برم من! محدثہ و مینو هم شروع میڪنند بہ تعریف از شجاعت و وفاے مطهرہ! با حرص نفسم را بیرون میدهم. سرم را بہ نشانہ ے تاسف براے مطهرہ تڪان میدهم،دستش را محڪم میگیرم،همانطور ڪہ با خودم از ڪلاس بیرون میڪشمش میگویم:حالا بیا بریم زنگ تفریح! خفہ شدم تو ڪلاس! ساڪت دنبالم مے آید،همین ڪہ از ڪلاس خارج میشویم میگوید:آخہ ویشڪا میخواس... نمیگذارم حرفش را ادامہ بدهد،با حرص دندان هایم را روے هم میسابم:ندیدے رفتارشونو؟! دور از جونت انگار هالو گیرت آوردن! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۵۴ گونہ هایش طبق معمول سریع سرخ میشوند:خب بیچارہ ها ڪمڪ میخواستن! شمردہ شمرہ میگویم:ڪمڪ یعنے یہ جورے نذارے اشتباہ ڪنن نہ اینڪہ شریڪشون بشے! نفسے میڪشم:بیا بریم تو حیاط تا بهت بگم چرا نذاشتم! دستم را میگیرد،باهم از سالن طویل میگذریم و وارد حیاط شلوغ مدرسہ میشویم. جا براے سوزن انداختن نیست! گوشہ هاے مانتویم را با دست میگیرم و میگویم:باید رو زمین بشینیم! مانتویم را بالا میدهم و روے زمین مینشینم،خدا را شڪر زیاد سرد نیست! مطهرہ هم بہ تبعیت از من مے نشیند. آستین هایم را تا روے آرنج بالا میدهم و میگویم:یم:ببین مطهرہ! تو تازہ اومدے اینجا خب! _خب! _ناراحت نشو اما اینا میخوان از سادگے و مهربونیت سواستفادہ ڪنن! وقتے ڪلاسو بگردن همہ رو میگردن! فڪر ڪن اون بستہ سیگارو از تو بگیرن! ڪمے فڪر میڪند و میگوید:خب میگم مالہ من نیس! بے اختیار میخندم:با ڪدوم مدرڪ و شاهد؟! جز ما تو ڪلاس ڪے بود؟! همہ چے میوفتہ گردن تو،ڪَڪِ ویشڪا و دوستاشم نمیگزہ! نهایتا پنج تومن ضرر ڪردن! رنگش مے پرد:یعنے واقعا اینطورے ان؟! تنِ صدایم را پایین مے آورم:آرہ! همہ رو مثل خودت خوب نبین! ترس در چشمانش موج میزند،خندہ ام میگیرد:قیافہ شو! حالا چیزے نشدہ ڪہ! مظلوم‌ نگاهم میڪند،ڪاش همہ مثل اون اینقدر سادہ و مهربان بودند. دستش را میگیرم و میفشارم:بہ خدا الان مخم دارہ منفجر میشہ چرا دوستاے هم سن خودم دغدغہ شون سیگار ڪشیدنہ و همدیگہ رم بہ یہ نوع اعتیاد تشویق ڪنن! دوسشون دارم ڪہ قبول نڪردم و نمیخوامم تو قبول ڪنے! میشینیم باهم یہ فڪرے میڪنیم تا دُرُس ڪمڪشون ڪنیم! صداے زنگِ بلند پایان زمان استراحت در ڪل حیاط مے پیچد! مطهرہ بلند جیغ میڪشد:واے! از حالت چهرہ اش شروع میڪنم بہ خندیدن،ڪم ماندہ وسط حیاط پخش شوم. بیچارہ داشتہ در ذهنش صحنہ گشتن ڪیف ها را تجسم میڪردہ! بہ زور بلند میشوم:پاشو بریم! در ڪمتر از یڪ دقیقہ خودمان را بہ ڪلاس میرسانیم،در ڪلاس ڪسے نیست! مطهرہ متعجب میگوید:وا اینا ڪہ از بغل ڪیفاشون جُم نمیخوردن! آرام لب میزنم:نمیدونم! فڪرے بہ ذهنم میرسد:میشہ ڪیفتو ببینم؟! مطهرہ با خجالت میگوید:آرہ! اما انگار راضے نیست. لبخند میزنم:خوبہ الان برات یہ نمونہ نہ گفتن نشون دادم! خب بگو وسیلہ ے شخصیمہ نبین! لبخند شیرینے میزند و میگوید:حالا ببین! زیپ ڪیفش را میڪشم و تمام محتویاتش را روے میز میریزم! درست حدس زدہ بودم! بستہ ے سیگار و فندڪ طلایے رنگ را از لاے ڪتاب هایش بیرون میڪشم. همانطور ڪہ مقابل صورتش میگیرمشان میگویم:خیالشون راحت شدہ! با بهت بہ بستہ ے سیگار و فندڪ خیرہ میشود،طولے نمیڪشد ڪہ اخم هایش درهم میرود. با حرص بستہ سیگار و فندڪ را از دستم میڪشد و میگوید:پررو رفتہ سر ڪیفم سرخود گذاشتہ! _بهت ڪہ گفتم! صورتش از خشم سرخ شدہ،با عجلہ بہ سمت پنجرہ میدود و وسیلہ هاے درون دستش را با تمام قدرت پرت میڪند بیرون! ڪنارش میروم،تقریبا خودم را ار پنجرہ آویزان میڪنم،در حالے ڪہ با دقت حیاط پشتے مدرسہ را نگاہ میڪنم میگویم:اینجا ڪہ نیوفتادن؟! صدایش از شدت عصبانیت مے لرزد:نہ! افتاد اون ور دیوار! صاف مے ایستم. _فڪ ڪنم فندڪش طلا بود مطهرہ! با حرص میگوید:بہ جهنم اصلا الماس باشہ! ابروهایم از تعجب بالا میروند:چہ تاثیرے دارم من! در ڪسرے از ثانیہ تحول ڪاملا در تو مشهود است ا

ے دوست! همین ڪہ پایم را از مدرسہ بیرون میگذارم میگویم:آخیش! انقد خستہ ام امروز دَرس مَرس تعطیل! فقط میخوام بخوابم! مطهرہ مشغول مرتب ڪردن چادرش میشود:خیلے خستہ ایا! باهم چند قدم برمیداریم. _مطهرہ! صداے ویشڪاست! بہ سمتش برمیگردیم،خندان بہ سمت ما میدود،همانطور ڪہ آدامسش را میجود میگوید:مطهرہ جون میشہ امانتیمو بدے؟ نگاهے بہ مطهرہ مے اندازم و چیزے نمیگویم. مطهرہ آرام میگوید:ڪدوم امانتے؟! ویشڪا چشم میزند:همون بستہ سیگار و فندڪ دیگہ! _تو چیزے بہ من ندادے! میدانم ویشڪا بل بَشو راہ مے اندازد،میگویم:بریم مطهرہ؟! دیر شد! میخواهیم راہ بیوفتیم ڪہ ویشڪا دوبارہ زبان باز میڪند:خودم گذاشتم تو ڪیفت! _آهان! اونا رو میگے!‌ ویشڪا میخندد:آرہ دیگہ! مطهرہ جدے میگوید:ڪسے بہ من ندادتشون! بے اجازہ اومدہ بودن نو ڪیفم منم انداختمشون دور! ویشڪا بلند میگوید:چیییے؟! براے دفاع از مطهرہ جدے میگویم:گفت انداختشون دور! ڪارت اصلا درست نبود! خصمانہ نگاهے بہ من مے اندازد و میگوید:تو ساڪت شو خانم فیلسوف! این بچہ دهاتے این چیزا حالیش نمیشہ ڪہ تو یادش دادے! مطهرہ با حرص میگوید:حرف دهنتو بفهم! تو ڪہ بچہ شهرے چے اے مثلا؟! بازویش را میڪشم و خونسرد میگویم:بیا بریم ارزش بحث ندارہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۵۵ ویشڪا محڪم با دو دست روے قفسہ ے سینہ ے مطهرہ میڪوبد و میگوید:آخہ دهاتے اون فندڪ بہ ڪلِ هیڪلِ تو مے ارزہ! با شڪ‌ نگاهے بہ هر دویمان مے اندازد و ادامہ میدهد:نڪنہ خودتون برش داشتید پس نمیدید؟! من و متعجب با چشمان گرد شدہ یڪدیگر را نگاہ میڪنیم،مطهرہ میخواهد چیزے بگوید ڪہ سریع میگویم:تهمت نزن!‌ وقتے برا وسیلہ ت صاحب درنمیاے همسایہ تو دزد نڪن! پوزخند میزند:جرات دارید ببرید بفروشیدش دزدا! چون هدیہ ے عشقم عمرا بگذرم! باید پسم بدید. همانطور ڪہ ڪولہ اش را روے دوشش جا بہ جا میڪند ادامہ میدهد:دارم براتون! سپس بہ سمت شاسے بلند مشڪے رنگے ڪہ سر ڪوچہ پارڪ شدہ میدود! _آیہ اینا دنبالمونن! بدون اینڪہ بہ شاسے بلند مشڪے ڪہ از دم مدرسہ تا اینجا دنبالمان افتادہ نگاہ ڪنم میگویم:ولش ڪن! نمیدونم پسرہ ڪیہ افتادہ دنبالمون ڪہ مثلا بترسونتمون! نزدیڪ خیابان خودمان میرسیم،مطهرہ باز میگوید:این پسره یہ جورے نگامون میڪنہ آیہ! ویشڪام هے با حرص باهاش حرف میزنہ! با آرامش لبخند میزنم:نمیبینے چقد ترسوان؟! از دم مدرسہ تا اینجا ڪلان شلوغ بود نیومدن جلو میخواستن ڪارے ڪنن تا الان میڪردن! با خندہ ادامہ میدهم:فڪر نڪنم پسرہ اسید آمادہ داشتہ باشہ از فردا بترس! با مشت آرام روے بازویم میڪوبد:اِ! ببین ترس تو جونم میندازے یا نہ؟! ساعت نزدیڪ سہ بعد از ظهر است و محلہ ے ما طبق معمول خلوت! ماشین گوشہ ے خیابان پارڪ میڪند،پسر قد بلند و لاغر اندامے پیادہ میشود. همانطور ڪہ نگاہ خصمانہ اش را بہ ما دوختہ تا مثلا بترسیم بہ سمتمان مے آید! مطهرہ دستم را محڪم میگیرد:بدو بریم! جدے نگاهش میڪنم:چرا میترسے؟! ڪہ سوژہ بدے دست ویشڪا تو ڪلاس بشینہ بگہ سوپرمنش یہ نگا بہ آیہ و مطهرہ انداخت دَر رفتن؟! مطهرہ سرش را تڪان میدهد:واقعا واژہ ے سوپرمنم برازندہ شہ! _عادے بہ راهمون ادامہ میدیم،مگہ بہ خودمون شڪ داریم؟! زیر چشمے میبینم ویشڪا هم از ماشین پیادہ میشود و ڪنار پسر راہ مے آید. پسر رو بہ ما میگوید:یہ لحظہ! بدون توجہ عادے قدم‌ بدمیداریم. _با شمام! باز توجهے نمیڪنیم ڪہ با سرعت خودش را بہ ما مے رساند. همانطور ڪہ نگاهے بہ ویشڪا مے اندازد:همینان؟! ویشڪا با پوزخند نگاهمان میڪند:آرہ! پسر نزدیڪ ما مے ایستد،دستانش را در جیب هاے شلوارش جینش فرو مے رود و میگوید:فندڪ دوست دخترمو‌ رد ڪنید بیاد! جا میخورم! جا میخورم از اینڪہ با چہ لفظے یڪ دختر،یڪ ریحانہ را توصیف میڪند! "دوست دختر"! قداست عشق ڪجا گم شدہ؟! بدون توجہ رو بہ ویشڪا میگویم:میرفتے پشت مدرسہ فندڪتو پیدا میڪردے،اگہ میخواستے بزرگترم بیارے جرات داشتے مامان باباتو میاوردے! صداے پسر بالا میرود:هوے درست صحبت ڪن! اخمانم درهم میروند:اینجا خونہ تون نیست ڪہ اینطورے صحبت میڪنید آقاے محترم! میخندد:آخہ تویہ اُملِ دزد چے میفهمے؟! آب دهانم را با حرص قورت میدهم،براے امثال او جوابے جز سڪوت ندارم! هرچہ میخواهد فڪر ڪند. دست مطهرہ را میڪشم براے رفتن ڪہ پسر ادامہ میدهد:تا فردا فندڪو برگردونید ڪہ هیچ! اگہ برنگردوندین واے بہ حالتون! نگاہ چندشش را بین من و مطهرہ مے گرداند و با لحن بدے میگوید:همچین مالے ام نیستید واسہ حال دادن ولے براے ڪتڪ خوردن بہ درد میخوردید! بہ ویشڪا نگاہ میڪنم ڪہ از این بہ اصطلاح حمایتِ دوست پسرش لذت میبرد! سرم را بہ نشانہ ے تاسف برایش تڪان میدهم،چہ ڪم دارد ڪہ دلش بہ ڪسے ڪہ امروز در خیابان هست و فردا نیست خوش شدہ؟! طا

قت نمیاورم،با حرص میگویم:همہ رو مثل مادر و خواهرت نبین! پوست گندمے اش سرخ میشود و رگ‌ هاے گردنش برجستہ! دندان هایش را عصبے روے هم میفشارد:چہ زرے زدے؟! خونسرد میگویم:اونو ڪہ تو دارے میز.... نمیگذارد حرفم تمام شود! دستش محڪم روے صورتم مینشیند! آنقدر محڪم و سنگین ڪہ زمین میخورم! بے اختیار چشمانم را میبندم،جارے شدن خون از بینے ام بہ روے لب ها و چانہ ام را حس میڪنم... صداے فریاد مطهرہ بلند میشود،گوشم سوت میڪشد! دستم را روے گوشم میذارم و چشمانم را محڪم روے هم مے فشارم. اما مے شنوم صداے قدم‌ هاے بلندے را ڪہ نزدیڪ ما میشود و صداے مردانہ ے آشنایے را ڪہ فریاد میزند:چہ غلطے ڪردے؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد

#‌ɦɨcɦ🔪: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۵۶ مطهرہ ڪنارم مینشیند و حالم را مے پرسد. جوابے نمیدهم. دستش سنگین بود... عجیب هم سنگین بود... با حرص نفسم‌ را بیرون میدهم،میخواهم‌ بابت این ڪارش تڪہ تڪہ اش ڪنم! ویشڪا مضطرب میگوید:حامد بدو! همان صداے آشنا با قدرت بہ گوشم میخورد:وایسید ببینم! پشت سرش مطهرہ فریاد میزند:ڪجا؟! جرات دارید وایسید! اما بہ جاے جوابے از دهان صداے قدم هاے بلند شان روے آسفالت در گوشم مے پیچد. چشمانم را آرام باز میڪنم،مطهرہ در حالے ڪہ بازویم را میگیرد با نگرانے میگوید:خوبے؟ سرم را بہ سمت چپ و راست تڪان میدهم و لب میزنم:یڪم سرم گیج میرہ! چشمانم بہ ڪفش هاے اسپرت مشڪے مردانہ اے مے افتد ڪہ ڪمتر از یڪ متر با من فاصلہ دارد. نگاهم را از ڪفش هایش تا صورتش بالا میڪشم،ڪتِ نوڪ مدادے اش را شلختہ روے آرنجش انداختہ،همانطور ڪہ نفس نفس میزند میگوید:خانم حالتون خوبہ؟! چقدر چهرہ اش آشناست! گنگ نگاهش میڪنم،ڪجا دیدمش؟! گونہ هایش ڪمے سرخ شدہ،نفس عمیقے میڪشد و بہ زور میگوید:دو...دو...یید...م نفس ڪم‌ مے آورد. این بار عمیق تر نفس میگرد و آرام نفسش را رها میڪند. _دوییدم دنبالشون اما زود سوار ماشین شدن. میخواهم از روے زمین بلند شوم ڪہ صداے آشناترے اجازہ ے حرڪت نمیدهد:چے شدہ؟! سرم را برمیگردانم،با تعجب سبزے چشمانش را بہ ما دوختہ! شهاب! چرا همہ جا هست؟! پسرے ڪہ رو بہ رویم ایستادہ میگوید:نمیدونم! مثل اینڪہ مزاحمشون شدہ بودن! بہ ڪمڪ مطهرہ مے ایستم،گیج بہ شهاب نگاہ میڪنم! پسر ادامہ میدهد:مرتیڪہ زد تو صورتش! و با سر بہ من اشارہ میڪند. شهاب با حرص لبش را بہ دندان میگرد و سریع رها میڪند. آرام بہ سمتمان مے آید،اخم ڪم رنگے ابروانش را بہ هم نزدیڪ ڪردہ. سبزے چشمانش تیرہ تر بہ نظر مے رسند،رو بہ من میگوید:مے شناختینشون؟ مطهرہ سریع میگوید:آرہ...یعنے نہ... پسرے ڪہ ڪنار شهاب ایستادہ میگوید:یعنے چے؟! آب دهانش را قورت میدهد:یعنے فقط دخترہ رو میشناسیم،هم ڪلاسے مو... اجازہ نمیدهم ادامہ بدهد زمزمہ وار میگویم:ڪمڪم ڪن بریم! بہ صورتم خیرہ میشود،حلقہ هاے اشڪ مردمڪ‌ هاے مشڪے اش را در آغوش میگرند:از دماغت دارہ خون میاد...دستش بشڪنہ... گوشہ ے چادرش را روے انگشت شصت و اشارہ اش میڪشد،میخواهد بینے و لبم را پاڪ ڪند ڪہ دستش را میگیرم:نہ دست نزن! متعجب نگاهم میڪند،دستش را میڪشم:بیا بریم! بدون حرف ڪمڪم میڪند بایستم،بہ چادرم زل میزند. بوے خون و خیسے اَش روے صورتم اذیت میڪند،از آن بدتر چادر خاڪے ام... میخواهیم راہ بیوفتیم ڪہ شهاب میگوید:فرزاد شمارہ پلاڪشونو دیدہ،میریم پیداش میڪنیم. بدون اینڪہ نگاهش ڪنم میگویم:ممنون نیازے بہ ڪمڪ نیست! با تحڪم ادامہ میدهم:نیازے بہ ڪمڪ غریبہ ها نیست! نمیخواهم دور و برم باشد،پا میگذارم روے ڪنجڪاوے ام،زندگے آرامم را دوست دارم... انگار دلم از روزهاے پیشِ رو آگاہ شدہ... چند قدم دیگر برمیداریم ڪہ سایہ ے ڪسے ڪنارمان مے آید:خانم! واژہ ے خانم را یڪ جورے میگوید. یڪ‌ جورے ڪہ انگار من را مناسب این واژہ نمیبیند! تنها براے ناراحت نشدنم این لفظ را بہ ڪار میبرد،گویے "خانم" را جایگزین واژہ "دخترخانم" ڪردہ! همانطور ڪہ با مطهرہ قدم برمیداریم جدے جواب میدهم:بلہ! ڪتش را بہ سمت شهاب پرت میڪند و رو بہ من میگوید:از چے میترسید؟! با این آدما باید برخورد شہ ما ڪہ شاهد بودیم پیگیر شید؛مگہ هر ڪے بہ هر ڪیہ؟! جلوے درمان میرسیم،شلوغے داخل ساختمان رو بہ رویے ڪہ در حال ساخت است گوش هایم را اذیت میڪند. چهرہ ام درهم میشود،مطهرہ با صداے لرزان میگوید:تو مطمئنے خوبے؟! سرت بہ جایے نخورد؟! آرام میگویم:وایسا! سرم را برمیگردانم،شهاب ڪتِ فرزاد را روے دستش انداختہ و با اخم نگاهمان میڪند. سوال هاے در ذهنم بیشتر میشود،شهاب همراہ این پسرے ڪہ چهرہ اش برایم آشناست اینجا چہ میڪند؟! _مهندس! متعجب بہ ڪارگرے ڪہ در ساختمان رو بہ رویے ڪار میڪند و لفظ مهندس را خطاب بہ ما میگوید نگاہ میڪنم. فرزاد میگوید:بلہ! _از شرڪت زنگ زدن گفتن ڪار واجب دارن. چشمان مشڪے اش را بہ زمین مے دوزد و دستش را داخل جیبِ شلوار ڪتان مشڪے اش میبرد. همانطور ڪہ داخل جیبش را میگردد میگوید:بگو دارہ میاد شرڪت! _آخہ برادرتون گفتن... جدے و با‌ تحڪم میگوید:بہ مهندس بگید تا چند دیقہ دیگہ شرڪتم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... #‌ɦɨcɦ🔪: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۵۷ هم زمان با گفتن این حرف موبایل نقرہ اے اش را از جیبش بیرون میڪشد،سیب گاز خوردہ ے معروف روے موبایلش خودنمایے میڪند. ڪارگر چشمے میگوید و دوان دوان بہ سمت ساختمان میرود. انگشت اشارہ ام را روے زنگ میگذارم. صداے مادرم است از آیفون میپیچد:ڪیہ؟ با صدایے ڪہ انگار از تہ چاہ بلند شدہ میگویم:منم مامان! چند لحظہ بعد در باز

میشود،چشمانم بین شهاب و پسرے ڪہ فرزاد خطابش ڪرد مے چرخد. اتفاقات و سوالات تمام این مدت جلوے چشمانم رژہ میروند،طاقت نمیاورم آشفتہ میگویم:ما قبلا همدیگہ رو ندیدیم؟! فرزاد بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:تو مغازہ ے پدرتون همدیگہ رو دیدیم! بہ فڪر فرو میروم،مغازہ ے پدرم؟! باز هم چیزے یادم نمے آید. انگار از چهرہ ام میخواند:پدرم با پدرتون ڪار داشتن،ساجدے ام فرزاد ساجدے! نام خانوادگے اش را در ذهنم مرور میڪنم. تازہ یادم مے افتد! چند وقت پیش ڪہ قانون شڪنے ڪردم و بہ محل ڪار پدرم رفتم،همراہ پدرش بہ مغازہ آمدہ بود. آهانے میگویم،میخواهم وارد خانہ شوم ڪہ با عصبانیت میگوید:چرا بہ این آدما بها میدید؟ شما میترسید بقیہ باید توانشو بدن؟! اخمانم درهم میرود،خونم بہ جوش مے آید و باز از بینے ام راہ مے افتد. _تاوان؟! موبایلش را داخل جیب شلوارش میگذارد:بلہ تاوان! چون اینا فڪر میڪنن ڪسے صداش درنمیاد هر غلطے دلشون بخواد آزادن انجام بدن نهایتا باباشون با یڪم پول حل میڪنہ، امروز وسط خیابون جرات ڪرد دست رو شما بلند ڪنہ فردا یڪے دیگہ! پوزخند میزنم،من میترسم؟! لابد فڪر ڪردہ چہ سر و سرے بینمان بودہ یا تو سرے خورم! مطهرہ با اشارہ ے من وارد حیاط میشود،پشت سرش وارد میشوم. همانطور ڪہ میخواهم در را ببندم نگاهے بہ صورتش مے اندازم و محڪم میگویم:من از ڪسے نمیترسم! سپس در را میبندم! صدایش را میشنوم:بچہ! احساسم درمورد طرز "خانم" گفتنش بے مورد نبود! اهمیتے نمیدهم. پوفے میڪنم و رو بہ مطهرہ میگویم:تو شاهدم میشے؟! گنگ نگاهم میڪند. ادامہ میدهم:دارم براش! تازہ بہ دوران رسیدہ با یہ فندڪ طلا و یہ ماشین فڪ ڪردہ خیلے بزرگہ! صداے مادرم نزدیڪ میشود. _چرا نمیاے تو؟! دو ساعتہ جلو در... مادرم با دیدنِ من حرفش را میخورد،چشمان قهوہ اے اش نگرانے را فریاد میزنند. با دست روے گونہ ے سمت راستش میڪوبد و میگوید:یا امام‌ زمان!‌ چے شدے آیہ؟! سپس بہ سمتم میدود. مطهرہ سلام میڪند اما مادرم بہ قدرے حواسش پرتِ من شدہ ڪہ صدایش را نمیشنود! پدرم از داخل خانہ میگوید:چے شدہ پروانہ؟! مادرم بدون توجہ بہ صداے پدرم چانہ ام را بہ دست میگیرد و مبهوت میگوید:صورتت چے شدہ؟! تصادف ڪردے؟! خوردے زمین؟! با برخورد دستش ڪمے درد بین اجزاے صورتم میپیچد. با ترس ادامہ میدهد:دماغت چرا اینطوریہ؟! لبم را میگزم،پدرم میان چهارچوب در مے ایستد. وقتے مے بینمش انگار تمام پشت و پنهانم را پیدا ڪردہ ام! حامے ام‌ میبینم! انگار نہ انگار دست این مرد هم چندبار روے صورتم‌ نشستہ... نہ! پاڪ‌ میڪنم از ذهنم برخوردهاے سنگین دستش را... بہ جایشان تنها صحنہ هاے نوازش ڪردن هاے عاشقانہ اش را مے نشانم. اما سیلے این نامحرم عجیب روحم را زخمے ڪردہ... بغض گلویم را میفشارد،در مردمڪ هاے گشاد شدہ چشمش تنها خودم را میبینم. قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد،صداے بغض آلودم‌ را بلند میڪنم:اون پسرہ...بابا... نمیتوانم ادامہ بدهم سیلِ اشڪانم جارے میشوند،خودم‌ را در آغوش مادرم مے اندازم. خیالم راحت است! دو ڪوہ را ڪنارم دارم! بہ وضوح میبینم پوست گندمے پدرم مثلِ گچِ دیوار میشود! حیران بہ گوشہ هاے چادر خاڪے ام‌ نگاہ میڪند سپس بہ صورت بے حال و خونے ام. صدایش مثل همیشہ نیست،انگار اصلا صدایے ندارد بہ زور میشنوم ڪہ میگوید:ڪدوم پسرہ؟! و ریتم نفس هاے غیر عادے اش موسیقے صحنہ میشود... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد.. #‌ɦɨcɦ🔪: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۵۸ صدایے از گلویم خارج نمیشود تا حرفے بزنم،با شدت آب دهانم را فرو میدهم. حالت چهرہ ے پدرم تغییر میڪند. نفس عمیقے میڪشد،آنقدر عمیق ڪہ گویے ریہ هایش تمام اڪسیژن جهان را نیاز دارند! مطهرہ میخواهد چیزے بگوید ڪہ صداے زنگِ در پیش دستے میڪند. سریع از ڪنار در دور میشوم،همراہ با قدم هایے ڪہ با عجلہ برمیدارم چادرم روے شانہ هایم سُر میخورد. مادرم چون حجاب مناسبے ندارد با عجلہ وارد خانہ میشود،از داخل خانہ میگوید:بیا تو ببینم چے شدہ؟ مُردم از نگرانے دختر! پدرم اخمے میان ابروانش جاے میدهد و در را باز میڪند. سریع بہ خودش مے آید،مثل همیشہ محڪم و جدے! میخواهم وارد خانہ شوم ڪہ با شنیدن صدایش مے ایستم! _سلام آقاے نیازے! پدرم سرفہ اے میڪند و با لحن جدے همیشگے اش جواب میدهد:سلام مهندس! از این طرفا؟! سرم را برمیگردانم،تنها رو بہ روے پدرم ایستادہ؛خبرے از شهاب نیست. آستین هاے پیراهن مشڪے اش را تا روے آرنج بالا زدہ،چهرہ اش جدے و سرد است. نگاهے بہ برگہ ے ڪوچڪے ڪہ در دست دارد مے اندازد و میگوید:راستش... مُردد است،شاید فڪر میڪند بین من و آن پسر چیزے بودہ ڪہ خانوادہ خبر ندارند. با اینڪہ لختہ خون هاے خشڪ شدہ روے لب ها و چانہ ام اذیت میڪنند و از وضعیتم چندشم شدہ میگویم:بابا! ایشون خواستن بهم ڪمڪ ڪنن شاهد همہ

چیز بودن! پدرم متعجب نگاهش را میان من و فرزاد میچرخاند،مطهرہ بہ صورتم زل میزند و میگوید:بیا بریم صورتتو بشور! سرم را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان میدهم. میخواهیم باهم وارد خانہ بشویم ڪہ میبینم فرزاد برگہ ے در دستش را بہ سمت پدرم میگیرد و میگوید:شمارہ پلاڪ ماشینشو برداشتم! خواستید براے شهادتم میام. پدرم گیج سرش را تڪان میدهد و برگہ را میگیرد سپس بہ سمت من برمیگردد. اخم وحشتناڪے روے صورتش جاے خوش ڪردہ! دوبارہ بہ سمت فرزاد سر برمیگرداند. فرزاد بدون اینڪہ بہ جایے جز صورت پدرم‌ نگاہ ڪند دست راستش را بہ سمت پدرم دراز میڪند. _با اجازہ تون! پدرم دستش را میفشارد و میگوید:یاعلے! دستانشان از هم جدا میشود،یڪ قدم برمیدارد ڪہ انگار چیزے یادش مے افتد. جدے میگوید:راستے بابت اون قضیہ بازم فڪر ڪنید،پدر منتظرہ! پدرم سرش را تڪان میدهد و میگوید:سلام منو بهشون برسون! صداے موسیقے بے ڪلامے از سمت فرزاد مے آید،با عجلہ دستش را داخل جیبش شلوارش میبرد و موبایلش را بیرون میڪشد. همانطور ڪہ بہ صفحہ ے موبایل زل زدہ میگوید:بزرگے تونو میرسونم! یاعلے! انگشت شصتش را روے صفحہ موبایل میڪشد و بہ گوشش مے چسباند:جانم روزبہ! با بستن شدن در دیگر چیزے نمیبینم! همراہ مطهرہ وارد خانہ میشویم،بے رمق چادرم را از روے شانہ هایم پایین میڪشم. حضور ڪسے را پشت سرم احساس میڪنم،همین ڪہ سرم را برمیگردانم با چهرہ ے عصبے پدرم رو بہ رو میشوم. سعے دارد آرام باشد و جلوے مطهرہ چیزے نگوید! با صدایے ڪہ از شدت خشم و نگرانے دو رگہ شدہ میگوید:این چہ سر و وضعیہ؟! محبتش اینطور است! مختص بہ خودش،با همین جدے بودن و مردسالارے! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ مادرم با نایلونے پر از یخ بہ سمتم مے آید. سریع ڪنارم مے ایستد و مجبورم میڪند روے مبل بنشینم. همانطور ڪہ ڪنارم مینشیند بہ مطهرہ میگوید:مطهرہ جون شرمندہ! آیہ رو اینطور دیدم هول شدم. با لبخند ادامہ میدهد:بشین عزیزم. سپس رو بہ من ادامہ میدهد:گونہ ت ورم ڪردہ! مطهرہ با خجالت بہ پدر و مادرم نگاہ میڪند و معذب رو بہ روے من مینشیند. صداے پدرم ڪمے بالا میرود:جون بہ لب شدیم میگے چے شدہ یا نہ؟! این پسرہ چے میگہ؟!‌ شاهد چے بودہ؟! حالِ صحبت ڪردن ندارم. فریاد میزند:پسرِ تو ڪوچہ باید بدونہ چہ بلایے سر دختر من اومدہ،من نباید بدونم؟! مادرم بہ آرامش دعوتش میڪند:مصطفے آروم باش!دستانش را در هوا تڪان میدهد و میگوید:چطور آروم باشم؟! معلوم نیس چے بہ چیہ! صورتش سرخ شدہ،تا سڪتہ ڪردن فاصلہ اے ندارد. مظلوم بہ چشمان مطهرہ خیرہ میشوم. با زبان لبش را تر میڪند و میگوید:خب... سپس شروع میڪند بہ تعریف ڪردن تمامِ ماجرا! پدر و مادرم در تمام این مدت با دقت و نگرانے بہ لب هاے مطهرہ خیرہ شدہ بودند. با پایان صحبت هاے مطهرہ پدرم نفسِ راحتے میڪشد! فڪرش را میخوانم،ذهنش بہ سمتِ شهاب رفتہ. شهاب ڪیست ڪہ پدرم از او میترسد؟! ڪم ڪم رگ هاے برجستہ ے گردن و پیشانے اش خودنمایے میڪنند. دندان هایش را با حرص روے هم میسابد و میگوید:مرد نیستم پیداش نڪنم و پدرشو درنیارم! ریتم نفس هاے عصبے اش همہ مان را نگران میڪند،مادرم با انگشت شصت آرام گونہ ام را نوازش میڪند:دستش بشڪنہ ایشالا! ببین با صورتت چے ڪار ڪردہ! فردا میام اون مدرسہ رو سر دخترہ خراب میڪنم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... #‌ɦɨcɦ🔪: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۵۹ پدرم ڪتش را از روے رخت آویز برمیدارد،مادرم میگوید:ڪجا؟! همانطور ڪہ ڪتش را تن میڪند میگوید:میرم این عوضیو پیدا ڪنم،اسمم مصطفے نیس نڪشمش! سپس وارد حیاط میشود. مادرم با ‌نگرانے دنبالش میرود،من هم پشت سرش. قبل از اینڪہ چیزے بگوید لب باز میڪنم:بابا! صبر ڪن باهم بریم! جلوے در میرسد فریاد میزند:تو ڪجا؟! نگاهش بہ صورتم مے افتد،دستش را مشت میڪند و بہ زور میگوید:میدونم صورتشو چے ڪار ڪنم ڪہ تا آخر عمرش حَض ڪنہ برہ جلو آینہ! سریع میگویم:بابا قانونے میشہ اقدام ڪرد،شما ڪہ شمارہ پلاڪ ماشینشو دارے. بہ زور صدایش را ڪنترل میڪند:یعنے فقط برہ یڪم آب خنڪ بخورہ؟! جبران میشہ؟! انگشت اشارہ اش را با حرص سمت پایین تڪان میدهد:غیرتِ من جبران میشہ؟! حالِ مادرت جبران میشہ؟! صورتِ عین گُلت جبران میشہ؟! هاج و واج میمانم از لفظے ڪہ بہ ڪار برد! "صورتِ عین گلم" با حرص مدام نفسش را بیرون میدهد،مادرم با چشم ابرو اشارہ میڪند بروم. سرم را تڪان میدهم و بے حرف وارد خانہ میشوم،اما صداے پدرم را میشنوم. صداے آرامش قلبم را میلرزاند:یعنے دستِ منم با صورتش اینطور میڪرد پروانہ؟! من چقدر بے شرفم! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم میچڪد،تازہ فهمیدہ چہ میڪردہ! دیر فهمید... اما فهمید چہ خودش چہ هر مرد دیگرے،نامهربانے و زورش گلبرگ هایم را پر پر میڪند... جسمم‌ ترمیم میشود اما روحم شاید نہ... ڪاش این را درڪ ڪن

#‌ɦɨcɦ🔪: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۶۰ همانطور ڪہ بُرِس را آرام روے موهاے مشڪے ام میڪشم بہ چهرہ ام در آینہ نگاہ میڪنم. صورتم ڪمے از قبل لاغرتر شدہ،اما برق عجیبے چشمان قهوہ اے تیرہ ام را روشن ڪردہ! بہ چهرہ ام دقیق نگاہ میڪنم،چهرہ اے ڪاملا معمولے خبرے از زیبایے خاصے نیست. بیشتر شبیہ خواهر بزرگم مریم هستم،تنها تفاوتم با مریم رنگِ چشمان تیرہ ام است برعڪس چشمان عسلے او. نساء و نورا هم شبیہ بہ هم هستند و چهرہ شان زیباست،مخصوصا نورا ڪہ صورتش معصومیت خاصے دارد. لب و لوچہ ام را آویزان میڪنم و بہ خودم میگویم:فردا میخواے چے ڪار ڪنے آیہ؟! سر و صداهایے از داخل ڪوچہ مے آید،توجہ نمیڪنم. برس را ڪنار آینہ میگذارم و در فڪر فرو میروم. راهے براے معاف شدن از مهمانے فردا بہ ذهنم نرسیدہ،با هر دو دست موهایم را بالاے سرم جمع میڪنم و با پاپیون مشڪے رنگے میبندم. زیر لب میگویم:هادے ایشالا فردا بیام حلواتو بخورم! سپس با لحن مسخرہ اے ادامہ میدهم:موردِ تایید! فقط مورد تایید خونہ تونے بابا! نگاهم بہ ڪتاب تست اقتصادم ڪہ وسط زمین باز ماندہ مے افتد‌. براے برداشتنش خم میشوم،همانطور ڪہ برمیدارمش میگویم:نظر تو چیہ؟! حلواش خوشمزہ س؟! ڪتاب تست را داخل قفسہ هاے ڪتابم میگذارم و دوبارہ بہ سمت آینہ برمیگردم. با دو دست موهایم را میڪشم تا محڪم شود،دوبارہ میخواهم زبان بگیرم ڪہ صداے یاسین اجازہ نمیدهد:مامان! مامان! از داخل اتاق تقریبا فریاد میزنم:مامان خونہ نیس! صداے نفس نفس زدنش را میشنوم،ڪنجڪاو در اتاق را باز میڪنم. همانطور ڪہ با عجلہ ڪتانے هاے آبے رنگش را در مے آورد ڪیفش را روے زمین پرت میڪند. متعجب میگویم:یاسین خوبے؟! با عجلہ وارد خانہ میشود و بہ سمتم میدود. گونہ هایش قرمز شدہ،نفس نفس زنان رو بہ رویم مے ایستد. با دست بہ سمت حیاط اشارہ میڪند و میگوید:آ..‌.آ..‌بجے... دستانش را محڪم میگیرم و نگران میگویم:چندتا نفس عمیق بڪش بعد حرف بزن داداشے! نفس عمیقے میڪشد اما هنوز نفس نفس میزند،با ترس میگوید:با...با... _بابا چے؟! _دارہ دعوا میڪنہ! دستانش را رها میڪنم:با ڪے؟! اشڪ در چشمانش حلقہ میزند:با یہ پسرہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... #‌ɦɨcɦ🔪: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۶۲_۶۱ متعجب دوبارہ وارد اتاق میشوم،با عجلہ مانتویم را میپوشم و شالے روے سرم مے اندازم. چادر نمازم را برمیدارم و وارد پذیرایے میشوم. همانطور ڪہ چادرم را سر میڪنم میگویم:با ڪدوم پسرہ؟! ڪنارم راہ مے آید:دیدمشا! اما اسمشو نمیدونم! همین ڪہ وارد حیاط میشویم صداے فریاد پدرم بہ گوشم میخورد. نڪند شهاب را دیدہ؟! با عجلہ همراہ یاسین بہ سمت در مے دویم،در را باز میڪنم پدرم را میبینم ڪہ یقہ ے پیراهن فرزاد را گرفتہ و بر سرش فریاد میزند،چند تا از ڪارگرها هم دورشان جمع شدہ اند. گیج نگاهشان میڪنم. محڪم یقہ ے فرزاد را با دو دست سمت خودش میڪشد و همانطور ڪہ دندان هایش را روے هم مے سابد میگوید:بہ اون دوست عوضیتم بگو! از من و خانوادہ م دور باشید! فرزاد با حرص یقہ اش را از دستان پدرم جدا میڪند و میگوید:احترام سنتونو دارم ڪہ چیزے نمیگم! گفتم من چیزے نمیدونم شهابم همچین آدمے ڪہ شما میگید نیست! نگران صدایش میزنم:بابا! هر دو بہ سمتم برمیگردند،تازہ ردِ خونے ڪہ ڪنار لبِ فرزاد راہ افتادہ میبینم،سریع نگاهش را از من میگیرد. پدرم با خشم فریاد میزند:برو خونہ! درماندہ نگاهے بہ پدرم و چشمان پر اشڪ یاسین مے اندازم. پدرم انگشت اشارہ اش را محڪم چندبار روے ڪتفِ فرزاد میڪوبد و شمردہ شمردہ میگوید:من حرفامو زدم حواستو خوب جمع ڪن! دوبارہ بہ من نگاہ میڪند:تو ڪہ هنوز اینجایے! چادرم را محڪم با دست میگیرم و جوابے نمیدهم،فرزاد انگشت اشارہ اش را ڪنارِ لبش میڪشد؛سپس بہ خونے ڪہ روے انگشتش ڪشیدہ شدہ نگاہ میڪند. پدرم میخواهد دوبارہ چیزے بگوید ڪہ صداے بوق پرشیاے مشڪے رنگے ڪہ نزدیڪ جمعیت شدہ مانع میشود. همہ بہ ماشین نگاہ میڪنند،ڪارگرها با دیدن رانندہ سریع بہ سمت ساختمان میروند! چند لحظہ بعد پسرے بے اندازہ شبیہ بہ فرزاد از ماشین پیادہ میشود. پلیور قهوہ اے تیرہ با شلوار ڪتان ڪرمے رنگ پوشیدہ،اخم ڪم رنگے ابروهایش را بہ هم پیوند زدہ. چهرہ اش پر سن و سال تر از فرزاد بہ نظر میرسد. جدے بہ جمع نگاہ میڪند و میخواهد وارد ساختمان شود ڪہ نگاهش بہ فرزاد مے افتد. اخمش پر رنگ تر میشود. محڪم بہ سمت فرزاد و پدرم قدم برمیدارد،یڪ جورے میشوم. حس خوبے نسبت بہ او ندارم! بہ صورت فرزاد چشم مے دوزد و میگوید:این چہ وضعیہ؟! فرزاد با دست بہ داخل ساختمان اشارہ میڪند:هیچے! بیا تو نقشہ ها یہ ایرادایے هست. پسر بدون اینڪہ توجہ ڪند بہ سمت پدرم برمیگردد:بہ بہ آقاے نیازے! نگاهش را میان فرزاد و پدرم مے چرخاند:لابد گُلہ رو لبشو شما ڪاشتے

! فرزاد پوفے میڪند و میگوید:بیخیال روزبہ! پسرے ڪہ فرزاد روزبہ خطابش ڪرد جدے میگوید:تو ڪلانترے بیخیال میشم! سپس گستاخانہ رو بہ پدرم ادامہ میدهد:شما دردت چیہ؟! اون از قضیہ خونہ ڪہ میخواے چند برابر بہ ما بندازے اینم از حالا! ما بیخیالت شدیم شما ول ڪن نیستے؟! فرزاد سریع بازوے روزبہ را میگرد و با تحڪم میگوید:روزبہ! سپس با چشم و ابرو بہ ریش و موهاے سفید پدرم اشارہ میڪند! یعنے بزرگتر است احترامش را نگہ دار. پدرم دستش را مشت میڪند و محڪم میفشارد:من ڪے درمورد قیمت خونہ حرف زدم؟! خونمہ،مالمہ نمیخوام بفروشم! روزبہ پوزخند میزند:چون میدونے افتادہ تو نقشہ ساختمونا میخواے قشنگ نرخ ببرے بالا! پدرم میخواهد چیزے بگوید ڪہ پشیمان میشود جایش چند لحظہ بعد میگوید:ڪافر همہ را بہ ڪیش خود پندارد! ادب یاد بگیر مهندس! ڪلمہ ے مهندس را میڪشد! تڪہ مے اندازد بہ مدرڪ تحصیلے و تربیتش. دلم خنڪ میشود ڪہ جوابش را خوب داد! روزبہ جوابے نمیدهد در عوضش پوزخند تمسخر آمیزے روے لبانش مے نشاند! پدرم بہ من نگاہ میڪند:تو چرا هنوز اینجا وایسادے؟! سرم را تڪان میدهم،یاسین محڪم گوشہ ے چادرم را در دست میگیرد. میخواهم‌ بہ سمت خانہ برگردم ڪہ صداے لعنتے اش نگرانم میڪند:تو دادگاہ میبینیمتون آقاے نیازے! سپس بہ صورت فرزاد اشارہ میڪند و ادامہ میدهد:تا حواستون بہ دستتون باشہ! فرزاد دوبارہ پا درمیانے میڪند:ڪار فوریہ ها! بریم. متعجب میشوم از اینڪہ چند روز پیش اصرار داشت تا پیگیر ماجراے آن پسر شوم اما خودش حالا آرام است! اصرارے بہ دعوا و پیگیرے ندارد! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد... #‌ɦɨcɦ🔪: ﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۶۳ سوالات در مغزم بیشتر میشود،آنقدر ڪہ دیگر جایے براے فڪر ڪردن بہ فردا و هادے نمے ماند. نمیخواهم پدرم عصبے شود،دست یاسین را میگیرم و بہ سمت خانہ از آن ها روے برمیگردانم. یاسین با اڪراہ همراهم مے آید،قدم اول را داخل حیاط میگذارم. با نگرانے آرام میگوید:بابا؟! با آرامش نگاهش میڪنم:چیزے نیس ڪہ حرف میزدن! الان میاد. پدرم نگاہ خشمگینِ آخرش را نثار روزبہ و فرزاد میڪند و با عجلہ نزدیڪ ما میشود. همانطور ڪہ ریموت را بہ سمت ماشینش میگیرد میگوید:من میرم مغازہ،مادرتون اومد سریع بهش مُشتُلوق ندید. من و یاسین جوابے نمیدهیم. پدرم عصبے نفسے میڪشد،معلوم است فشارش رفتہ بالا‌. _تفهیم شد؟! یاسین بہ صورت پدرم زل میزند،لبان ڪوچڪش را تڪان میدهد:چشم بابا! سپس با اخم ابروهایش را بہ هم گرہ میزند و با حرص ادامہ میدهد:بابا برم بزنمشون؟! میخواستم‌ بیام جلو ولے... سرش را پایین مے اندازد و بغض میڪند:تَ...ر...سے...دم! دستم را محڪم دور "شانہ هاے نحیف مردانہ اش" حلقہ میڪنم. خوشحالم او از الان شبیہ پدرم نیست! مرد بودن را در این چیزها نمیبیند. باید مرد بودن را یادش بدهم،مثل تڪالیف مدرسہ اش،مثل املاء،مثل تمرین هاے ریاضے اش! پدرم دستش را میان موهایش مے لغزاند:عیب ندارہ بابا! فعلا مراقب خواهرت باش تا بیام بهت یاد بدم چطور خوب مشت بزنے. نفسم‌ را بیرون میدهم،چہ آموزش مهم و حیاتے اے! یاسین سرش را بلند میڪند و با لبخند دندان نمایے میگوید:باشہ! با گفتن این حرف دستش را مشت میڪند و بہ سمت پدرم میگیرد،پدرم آرام با مشت روے مشتش میڪوبد. سپس زیر لب خداحافظے اے میڪند و سوار ماشینش میشود. حرڪت میڪند،بہ حرڪت ماشین نگاہ میڪنم تا اینڪہ از دیدم دور میشود. بخاطرہ شهاب با فرزاد درگیر شدہ بود،فڪر میڪند فرزاد با شهاب همدست است. شاید درست فڪر میڪند! شاید هم نہ! نمیدانم! اصلا همدستِ چہ؟! فڪر و خیال هاے در سرم را پس میزنم،رو بہ یاسین میگویم:بریم خونہ. یاسین سرش را تڪان میدهد و ڪمے از من فاصلہ میگیرد. زبانش را دراز میڪند:بیا خونہ نترس من مراقبتم! مے خندم،فسقلے را چہ جَوے گرفتہ! قصد میڪنم براے بستن در،چادرم ڪمے عقب میرود. روزبہ و فرزاد مشغول جر و بحث هستند. چند سانت ماندہ در بستہ شود ڪہ نگاہ روزبہ بہ چشمانم گرہ میخورد. چشمان مشڪے اش ترسناڪند! یڪ جورے ڪہ... نمیدانم چہ جور! اما من میترسم! نمیدانم حالت چهرہ ام چطور است ڪہ با اخم میگوید:چیہ ڪوچولو لولو دیدے؟! اخمش را پر رنگ تر میڪند و بہ سمت ساختمان برمیگردد. هم زمان با بستہ شدن در بلند میگوید:خانوادہ شم مثل خودش اُمَلن! از قصد بلند گفت ڪہ بشنوم. سرم را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم،در را میبندم؛ارزش جواب دادن ندارد! وارد پذیرایے میشوم،بہ سمت اتاقم میروم. باید بدترین لباسم را براے فردا آمادہ ڪنم و یڪ نقشہ ے اساسے ....! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد