❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ دستم را زیر چانہ ام زدہ ام و بے حواس بہ خانم میلانے دبیر عربے ام خیرہ شدہ ام،مثلا حرف هایش را گوش میڪنم! بہ چند روز پیش فڪر میڪنم،بہ چیزهایے ڪہ راجع بہ مدافعان حرم شنیدم. بہ حرف هاے یاس و بہ جملہ ے آخر هادے! غرق افڪار خودم هستم ڪہ چیزے بہ سرم میخورد،آخے میگویم و دستم را روے سرم میڪشم. مطهرہ آرام میگوید:اینجا نیستیا! با اخم نگاهش میڪنم:تو بودے؟! _نچ! _پس ڪے بود؟! صدایے از پشت سرم میگوید:من بودم! سرم را بہ سمت عقب برمیگردانم،ویشڪا و محدثہ با تمسخر مے خندند. حوصلہ ے جر و بحث با آن ها را ندارم،سرم را برمیگردانم و دوبارہ بہ خانم میلانے خیرہ میشوم. ویشڪا آرام پشت سرم زمزمہ میڪند:چند روزہ سرڪلاس نیستیا! نڪنہ عاشق شدے حاج خانم؟ جوابے نمیدهم،محدثہ ریز میخندد:عاشق این پسر ریشوها! از اینا ڪہ ریششون تا نافشون میرسہ شبیہ سربازاے داعشے ان! ویشڪا آرام میخندد:آرہ! یہ تسبیحم میگیرن دستشون ڪلہ شون تو زمینہ مدام استغفراللہ میگن. نفس عمیقے میڪشم و سعے میڪنم دهانم باز نشود! میدانم دنبال بهانہ اند تا ڪل ڪل ڪنند،مطهرہ با اخم نگاهشان میڪند ڪہ جدے میگویم:ولشون ڪن! ویشڪا دست بردار نیست! _اوهو! چہ خونسرد شدے یهو! مثل اینڪہ برادر مورد نظر روت خیلے تاثیر گذاشتہ گفتہ زنِ لال دوست دارم،فڪر ڪنم چندماہ دیگہ بہ جاے دانشگاہ ببینیم ڪنج آشپزخونہ دارے حمالے میڪنے! چشمانم را میبندم و بہ هادے فڪر میڪنم،بہ خونسردے و آرامشش،بہ لبخند مهربانش،بہ طرز برخوردش با آن مرد میانسال،آرام میشوم! همین ڪہ چشمانم را باز میڪنم زنگ تفریح میخورد،از روے نیمڪت بلند میشوم و زیپ ڪولہ ام را پایین میڪشم. همانطور ڪہ ڪیف پولم را برمیدارم میگویم:مطهرہ پاشو بریم. مطهرہ نیم نگاهے بہ ویشڪا و محدثہ مے اندازد و بلند میشود. باهم بہ سمت در ڪلاس میرویم،ویشڪا متعجب نگاهم میڪند. دست مطهرہ را میگیرم و بہ سمت حیاط میدوم،میگوید:آرومتر! چرا میدویے؟ میخندم:نمیدونم! اخم میڪند:رسماً خل شدے تو. باز میخندم و چیزے نمیگویم. _آیہ خوبے؟! بہ حیاط میرسیم،مے ایستم هر دو نفس نفس میزنیم. نفس نفس زنان میگویم:خوب...خوب تر از همیشہ! دوبارہ دستش را میڪشم و مے دوم،مطهرہ میخندد:فڪر ڪنم حق با ویشڪا و محدثہ ست تو عاشق شدے! عاشق نامزد تحمیلیت! سپس چشمڪے نثارم میڪند،بے اختیار میگویم:شیش روزہ ندیدمش! مطهرہ متعجب میگوید:چے؟! ساڪت میشوم،قلبم دیوانہ وار خودش را بہ قفسہ ے سینہ ام مے ڪوبد. شش روز گذشت و خبرے از تو نیست... نہ پیامے،نہ تماسے،نہ دیدارے! تنها راہ ارتباطے ام با تو تلگرامے است ڪہ تازہ نصب ڪردہ ام،هر چند ساعت یڪ بار چِڪت میڪنم مثل دارو! وقتے آنلاین میشوے صداے اوپ اوپ قلبم ڪَرم میڪند،دستانم یخ میزند و بے قرار بہ صفحہ ے چت چشم میدوزم. منتظر آن آن جملہ ے لعنتے ام! "Hadi is typing..." اما تو انگار نہ انگار،نگاهے بہ تلگرامت مے اندازے و آفلاین میشوے،خبر ندارے ڪہ من منتظرت هستم... ڪلافہ میشوم از این همہ بے خیالے ات،اصلا حواست نیست تا یڪ ماہ و چند روز دیگر راهے سوریہ میشوے و دارے قلبِ دخترڪے را فتح میڪنے! دنبال بهانہ ام،براے دیدنت... براے عاشق ڪردنت... براے ماندنت... باید خودم دست بہ ڪار بشوم! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ چادرم را روے سرم مے اندازم:مامان! مطمئنے نمیاے؟ این را میگویم و وارد پذیرایے میشوم،مادرم همانطور ڪہ مشغول سبزے پاڪ ڪردن است میگوید:نہ! برو زود برگرد. ڪیفم را روے دوشم مے اندازم:آخہ تنها معذبم! نگاہ معنادارے نثارم میڪند و میگوید:فڪر ڪنم معذب بودنت بخاطرہ چیز دیگہ ست. نورا خواب آلود از اتاقش خارج میشود،همانطور ڪہ خمیازہ میڪشد میگوید:بالاخرہ دارے میرے؟ سرم را تڪان میدهم:آرہ! لبخند شیطنت آمیزے میزند:راستے بازم تغییرات نو مبارڪ! بے اختیار دستے بہ ابروهایم میڪشم:خیلے بد شدم؟! ڪنار مادرم مے نشیند:نہ! اتفاقا خیلے خوب شدے،فقط موندم چرا یهو تصمیم گرفتے بہ ابروهات دست بزنے اونم موقع مدرسہ! سریع میگویم:دو سہ هفتہ دیگہ مدرسہ تموم میشہ تا امتحاناے خرداد،حواسم هست متوجہ نشن البتہ اگہ ڪسے لو ندہ! سپس بہ سمت آینہ میروم،مادرم میخندد:از دیروز ڪہ از آرایشگاہ برگشتہ دہ هزار بار تو آینہ خودشو نگاہ ڪردہ. بسہ آیہ! آینہ خستہ شد! انگشت اشارہ ام را روے صورتم میڪشم و بہ خودم نگاہ میڪنم،از سہ روز پیش مُردد بودم در صورتم تغییرے ایجاد ڪنم یا نہ! تغییرے ڪہ مرا در نظرش زیباتر ڪند! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ دو دل با مادرم بہ آرایشگاہ رفتم و بہ بهانہ ے آخرین سال مدرسہ و فعلا نامزد بودنم ابروهایم را برداشتم! چهرہ ام خیلے تغییر ڪردہ،آن صورتِ نمڪینِ بچہ سال جایش را بہ صورت دخترے هفدہ هجدہ سالہ ے عاشق دادہ. نمیدانم چرا ولے دوست دارم خودم را بہ هادے ثابت ڪنم! اعتقاداتم را،اخلاقم را،احساساتم و حتے دلبرے هاے دخترانہ ام را! طاقت نیاوردم،تصمیم گرفتم بعد از نہ روز خودم بہ دیدنش بروم! بہ مادرم گفتم میخواهم بے خبر بہ فرزانہ و یڪتا و همتا سر بزنم تا فڪر نڪنند از آن ها فاصلہ میگیرم! روسرے فیروزہ اے رنگے ڪہ فرزانہ از مشهد برایم سوغات آوردہ بود بہ سبڪ لبنانے صورتم را همراہ چادر مشڪے سادہ قاب ڪردہ. مانتوے مشڪے شیڪے هم تنم ڪردم،هواے اسفند بهارے شدہ و خبرے از سرماے روزهاے قبل نیست. از آینہ دل میڪنم و بہ سمت مادرم و نورا میروم. _خب من برم دیگہ. مادرم بدون اینڪہ سر بلند ڪند مے پرسد:زنگ زدے آژانس؟ _آرہ گفت بیرون باشم میاد. میخواهم خداحافظے ڪنم ڪہ مادرم میگوید:سر راهت گل یا شیرینے ام بخر. میخندم:مگہ دارم میرم خواستگارے؟! نورا چشمڪ میزند:اینطور بہ نظر میرسہ! اخم میڪنم:لوسِ بے مزہ! از مادرم و نورا خداحافظے میڪنم و بہ سمت در میروم،ڪمے اضطراب دارم و ڪلے اشتیاق! وارد ڪوچہ میشوم چند ثانیہ بیشتر نمیگذرد ڪہ تاڪسے زرد رنگے مقابلم مے ایستد،رانندہ ے جوان شیشہ را پایین میدهد:خانم نیازے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و سوار میشوم. همین ڪہ تاڪسے راہ مے افتد ڪیفم را باز و داخلش را بررسے میڪنم. همراهم آوردمش! عطرے ملایم و شیرین... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ مُردد نگاهے بہ در خانہ مے اندازم و سپس بہ اطراف،ڪوچہ خلوت است. عطرم را از داخل ڪیف بیرون میڪشم و ڪمے روے مچ ها و زیر گردنم میزنم. عطر را داخل ڪیف برمیگردانم،دستانم ڪمے مے لرزند. از آمدنم پشیمانم،نفس عمیقے میڪشم و بہ خودم میگویم "تو اومدے اینجا فقط بہ خانوادہ ے بہ اصطلاح نامزدت سَر بزنے همین!" و دلم میگوید فقط همین نیست! انگشتم را روے زنگ میگذارم دو سہ دقیقہ میگذارد اما ڪسے جواب نمیدهد. دوبارہ زنگ را میفشارم،یڪ دقیقہ بعد صداے فرزانہ مے پیچد:بعلہ؟! مقابل آیفون مے ایستم و لبخند پر رنگے میزنم:منم! متعجب میگوید:تویے آیہ جان؟! بیا تو. سپس در باز میشود،وارد حیاط میشوم و در را میبندم،همانطور ڪہ بہ سمت ساختمان قدم برمیدارم زیر لب آیت الڪرسے میخوانم تا آرام بشوم! از حیاط عبور میڪنم و نزدیڪ در ورودے میرسم ڪہ فرزانہ در را باز میڪند. چشمانش ڪمے پف دارند و خواب آلود است،سریع میگویم:سلام! واے بد موقع مزاحم شدم! لبخند میزند:سلام! نہ عزیزم دیگہ وقتش بود بیدار بشم. خوش اومدے،بیا داخل! دستہ گلے ڪہ مخلوطے از رزهاے سفید و صورتے رنگ است بہ سمتش میگیرم:گفتم چند روزہ همو ندیدیم بیام بهتون سر بزنم،باید خبر میدادم ببخشید! دستہ گل را میگیرد و با ذوق میگوید:اینا چقدر خوشگلن،خوب ڪردے اومدے دیگہ ڪم ڪم باید تعارفو بذارے ڪنار! باهم وارد سالن میشویم،همانطور ڪہ بہ سمت آشپزخانہ میرود میگوید:همتا و یڪتا دانشگاهن یڪم دیگہ میان،هادے ام با یڪے از دوستاش قرار داشت از صبح رفتہ بیرون. منو تڪ و تنها گذاشتنو رفتن. گویے سطل آب یخے روے سرم میریزند! هادے خانہ نیست! قلبم میگوید: "دیدے براے دیدن اون اومدی"! چادرم را از روے سرم برمیدارم،فرزانہ گلدان شیشہ اے بزرگے را داخل ڪابینت بیرون مے آورد:تو خوبے آیہ جان؟ مامان و بابا خوبن؟ چادرم را تا میڪنم:ممنون همہ خوبیم،مامان خیلے سلام رسوند دوست داشت بیاد ولے تو خونہ ڪار داشت. فرزانہ با احتیاط ربان را از دور رزها آزاد میڪند و با دقت داخل گلدان مے گذاردشان. میخواهد چیزے بگوید ڪہ متعجب بہ چهرہ ام خیرہ میشود،مضطرب میگویم:چیزے شدہ فرزانہ جون؟! گرہ پیشانے اش باز میشود و لبانش بہ لبخند:ابروهاتو برداشتے؟! خجالت میڪشم،لبخند شرمگینے میزنم:خیلے بد شدم؟ _نہ!نہ! میگم چقدر تغییر ڪردے! لبخندم را پر رنگ تر میڪنم،ادامہ میدهد:دارے امیدوارم میڪنے! خودم را بہ آن راہ میزنم مے پرسم:شما خوبید؟عمو... سریع حرفم را قطع میڪنم،فرزانہ میخندد،خجول ادامہ میدهم:بابا مهدے خوبہ؟ با دست بہ مبل ها اشارہ میڪند:بشین! آرہ مهدے ام خوبہ و درگیر ڪاراش،دیگہ زودتر از دہ یازدہ نمیاد خونہ! دلم میخواهد بپرسم هادے ڪے بہ خانہ برمیگردد اما هم خجالت میڪشم هم ممڪن است بگوید سراغ نامزدت را از من میگیرے؟! روے مبل مے نشینم و چادرم را روے پایم میگذارم:همتا و یڪتا خیلے دیر میان؟ #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ ڪترے را پر از آب میڪند:فڪر ڪنم نیم ساعت یہ ساعت دیگہ بیان،هادے ام ڪم ڪم پیداش میشہ. گویے منظورم را فهمید،بہ سمتم مے آید:میخواے برو بالا تا آب جوش میاد لباساتو تو اتاق هادے عوض ڪن‌. میخواهم دهانم باز ڪنم ڪہ با خندہ میگوید:منڪہ هادے یا مهدے نیستم! لبخند خجولے میزنم و بلند میشوم،با انگشت اشارہ بہ طبقہ ے بالا اشارہ میڪنم:پس برم بالا چادر و روسرے مو بذارم اشڪالے ندارہ؟ _نہ عزیزم برو! چادرم را در دست میفشارم و آرام از روے پلہ هاے شیشہ اے بالا میروم،مقابل در اتاق هادے مے ایستم. جایے ڪہ هادے در آن بیشتر نفس میڪشد،آب دهانم را فرو میدهم و دستگیرہ ے در را بہ سمت پایین میڪشم؛در باز میشود. نگاهم را دور تا دور اتاق مے چرخانم،همہ چیز مرتب و با نظم است مثل دفعات قبل! بوے عطر خنڪے در فضا پیچیدہ،چادرم را روے تخت میگذارم. میخواهم روسرے ام را دربیاورم ڪہ نگاهم بہ دفترِ روے میز تحریر مے افتد،بحس ڪنجڪاوے ام گُل میڪند! نگاهے بہ راهرو مے اندازم و در را میبندم،فقط میخواهم ببینم چیزے راجع بہ من نوشتہ یا نہ! بہ سمت میز میروم،دفتر را باز میڪنم و ورق میزنم،بہ تاریخ رور محرمیت میرسم. یڪ جملہ نوشته: "مجبور شدم تسلیم بشم هم بخاطرہ خودم و اعزام دوبارہ م هم بخاطرہ درس خوندن اون دختر!" صفحات را ورق میزنم جز تڪ بیت و گاها تڪ جملہ چیزے نیست. چند صفحہ ڪہ ورق میزنم میبینم تعدادے از صفحات ڪندہ شدہ! متعجب نگاہ میڪنم،دوبارہ از اول ورق میزنم،نہ چند صفحہ نیست! درست از تاریخ هفتہ ے دوم محرمیت مان تا بہ امروز! آرام میگویم:یعنے چے؟! زیر میز را نگاہ میڪنم،خبرے از برگہ نیست،حتما چیزهاے مهم نوشتہ بودہ ڪہ آن برگہ ها را ڪندہ! قلبم آرام و قرار ندارد،ممڪن است راجع بہ من چیزے نوشتہ باشد؟! یا مثلِ من درگیر این حس عجیب و شیرین شدہ باشد؟! با دقت زیر میز را نگاہ میڪنم،خبرے از سطل زبالہ نیست. دفتر را میبندم و مرتب سرجایش میگذارم،بہ سمت ڪتابخانہ میروم. بہ ڪتاب ها ڪہ نگاہ میڪنم آہ از نهادم بلند میشود،گشتن این همہ ڪتاب ڪم ڪم دو سہ ساعت زمان میبرد! زیر لب با حرص میگویم:مرموز نم پس نمیدہ! ناامید ڪتابخانہ را نگاہ میڪنم و لا بہ لاے چندتا از ڪتاب ها را میگردم هیچ خبرے نیست! بے اختیار زیر تخت را نگاہ میڪنم،روے زمین دراز میڪشم و زیر تخت را دید میزنم! جز ساڪ مشڪے هادے چیزے نیست،مے نشینم؛شاید داخل ساڪش گذاشتہ باشد! نگران بہ در چشم میدوزم،زیر لب میگویم:اگہ ڪسے بیاد تو چے؟! ولے مثل همیشہ حس ڪنجڪاوے ام پیروز میدان میشود! ساڪ را آرام بیرون میڪشم،باز پشیمان میشوم! میخواهم ساڪ را سر جایش برگردانم ڪہ قلبم میگوید:"حقتہ بدونے اون چہ حسے نسبت بهت دارہ!" چشمانم را میبندم و زیپ ساڪ را میڪشم،زیپ را ڪہ تا آخر میڪشم چشمانم را باز میڪنم. داخل ساڪ را خوب میگردم،جز چند دست لباس و لباس نظامے اش چیزے نیست! دوبارہ خوب بررسے میڪنم خبرے نیست! نگاهم روے لباس نظامے اش متوقف میشود،پیراهنش را بیرون میڪشم و مثل ڪسے ڪہ چیز عجیب و غریبے پیدا ڪردہ گیج و متفڪر نگاهش میڪنم. پیراهن را روے زمین دراز میڪنم و رویش دست میڪشم،حس عجیبے وجودم را فرا میگیرد! حسے از جنس آسمان... حسے از جنس بال و پرِ هادے بودن... لبخند میزنم،میشود هربار من این لباس را برایش بشویم،اتو ڪنم و سپس تنش؟! هادے در این لباس خواستنے تر میشود...دستم را روے آستین سمت چپ پیراهن میڪشم. روے نشانِ پرچم سہ رنگ ڪشورم،سپس آستین راستش. نشانے ڪہ مُزین بہ نام علے اڪبر (ع) است،دستم روے پیراهن لیز میخورد و روے جملہ ے لبیڪ یا زینب ڪہ سمت چپ پیراهن نقش بستہ متوقف میشود! انگشت اشارہ ام را رویش میڪشم و بے اختیار مے بوسمش! زمزمہ میڪنم:ڪلنا عباسڪ یا زینب! پیراهن را با دستانم مقابل صورتم میگیرم:یعنے منم میتونم مثل یاس باشم؟! جملہ ام ڪہ تمام میشود چند تقہ بہ در میخورد،رنگ از رخم مے پرد! سریع بلند میشوم،بہ زور میگویم:ڪے...ڪیہ؟! صداے هادے مے آید:منم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ نفسم بالا نمے آید،نگاهم روے ساڪ و لباس هاے پخش شدہ ڪنارش مے افتد! لبانم را چند بار باز و بستہ میڪنم اما نمیتوانم چیزے بگویم،لبم را بہ دندان میگیرم و زمزمہ میڪنم:حالا چہ غلطے ڪنم؟! میخواهم بهانہ اے بیاورم تا هادے وارد اتاق نشود ڪہ دستگیرہ ے در تڪان میخورد و در باز میشود. آب دهانم را با شدت فرو میدهم،هادے سر بہ زیر وارد میشود. همانطور ڪہ ڪت ڪرم رنگش را در مے آورد سرش را بلند میڪند. میخواهد دهان باز ڪند ڪہ نگاهش بہ پیراهن لباس نظامے اش ڪہ تقریبا بغلش ڪردہ ام میخورد! دست هایم مے لرزند،نمیتوانم چیزے بگویم،چشمانش روے ساڪ و لباس هاے بہ هم ریختہ مے لغزند. متعجب نگاهم میڪند،سرم را پایین مے اندازم و پیراهن را چنگ! منتظرم فریاد بڪشد،اما یڪے دو دقیقہ میگذرد و چیزے نمیگوید! با ترس و لرز پیراهن را روے تخت میگذارم و لب میزنم:من...من... با حرص میگوید:فقط داشتے از اینجا رد میشدے! بغض گلویم را میگیرد،بہ زور میگویم:عذر میخوام! سیاهے چشمانش آرام و قرار ندارند،باز شدہ هادے روزهاے اول! سریع چادرم را برمیدارم و تقریبا بہ سمت در میدوم ڪہ هادے مقابلم مے ایستد! سرم را تا آخر پایین مے اندازم و چادرم را در بغل میفشارم. صدایش دو رگہ است:تو ڪہ نمیخواے بزنے زیر قول و قرارمون؟! متعجب سر بلند میڪنم،مردمڪ هاے چشمانم از خیرہ شدن بہ چشمانش فرار میڪنند. متعجب مے پرسم:ڪدوم قرار؟! سرش را ڪمے خم میڪند تا نزدیڪ صورتم برسد،فاصلہ ے صورت هایمان سہ چهار سانت میشود‌. بہ چشمانم خیرہ میشود و زمزمہ میڪند:تو خواستگارے چہ قرارے گذاشتیم؟! تازہ یادم مے افتد،قلبم بہ تپش افتادہ و این بغض لعنتے هر آن ممڪن است سر باز ڪند! اما ظاهرم را حفظ میڪنم بہ چشمانش زل میزنم میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ عجیب میگوید:قبل از اینڪہ جواب بدے یادت باشہ درمورد چشمات چے گفتم! نفسم در سینہ حبس میشود اما بہ خودم مے آیم و پوزخند آشڪارے میزنم:من پاے قول و قرارمون هستم! فقط...فقط...ڪنجڪاو شدم لباس نظامے تونو ببینم! پیشانے اش را بالا میدهد:فڪر نمیڪنم! اخم میڪنم:برام مهم نیست چہ فڪرے میڪنید! تاڪید میڪنم بہ فعل هاے جمع! جورے طلبڪار شدہ ام ڪہ انگار او وارد اتاقم شدہ و فوضولے ڪردہ! نگاهم را از صورتش میگیرم و جدے میگویم:اگہ برید ڪنار میرم! ڪمے جا بہ جا میشود،میخواهم از ڪنارش عبور ڪنم ڪہ سرد میگوید:راستے میخواستم باهاتون صحبت ڪنم! چیزے نمیگویم،ادامہ میدهد:راجع حرفاے چند شب قبلتون تو جشن سالگرد ازدواج مامان و بابا! گیج نگاهش میڪنم،باز میشود همان هادیِ مغرور و سرد:با حرفاتون موافقم! تو همین هفتہ بہ بقیہ بگیم باهم بہ نتیجہ اے نرسیدیم و دیگہ نمیخوایم ادامہ بدیم. چشمان بے حسش را بہ چشمان بے تابم میدوزد:همہ چیزو هرچہ سریع تر تموم ڪنیم! قلبم مے ریزد... مثل آوارہ هاے یڪ خرابہ بعد از زلزلہ اے هشت ریشترے... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

✅ ایام تبلیغ کاملا #کورونایی قسمت سوم اون ساعت کلی خندیدیم و حرف زدیم. مزاحم کار دکترا و پرستارا نبودم. اونا هر وقت میخواستن میومدن و به هر مریضی که نیاز بود سر میزدن و سرم وصل میکردن و داروها رو توزیع میکردن و این چیزا. اینم بگم که خنده زیاد باعث افزایش سرفه عده ای از کوروناییا شده بود. بهشون گفتم: مثل وقتی هست که یه بچه اومده وسط و داره خرابکاری میکنه و والیدنش همش سرفه میکنن و چشم و ابرو میان که مثلا بگن حواست جمع باشه و خرابکاری نکنا ، الان همون حس رو دارم. هم صدای سرفه ها زیاده و هم بعضیا موقع سرفه کردن، قیافشون خیلی عوض میشه و انگار دارن از ته دلشون یه چیزی بارمون میکنن با یه صلوات، ختم جلسه را اعلام کردیم. ته گلوم خشک شده بود. میخواستم آب بخورم اما مکافات داشتیم. نمیشد به راحتی بری سراغ آب سردکن و شیرو باز کنی و بریزی توی یه لیوان یه بار مصرف و ماسک و دم و دستگاهت برداری و قورت و قورت بدی بالا! به دردسرش نمی ارزید. منم که کلا اخلاق شیرازی بودنم وقتی گل میکنه، میشم مثل همون بنده خدایی که ازش آدرس پرسیدم. یه نگا به کاغذ کرد و یه نگا به منتهی الیه افق! بعدش چش و چالش کرد تو هم و گفت: «عامو خیلی دوره! نمیشه نری؟» خلاصه از قید آب زدم. رفتم ایستگاه پرستاری. دیدم یکی از پرستارا به خاطر اینکه از شب قبلش نخوابیده بود و خیلی بهش فشار اومده بود و ناهار و شام هم خیلی منظم تقسیم نکرده بودند، فشارش افتاده بود. خیلی دلم سوخت. با اون حجم زیاد کار و استرس و بعضی بیماران کم حوصله و ... نمیدونم چرا اما یهو از دهنم در رفت و گفتم: ببخشید کاری از دستم برمیاد؟ یکی از دوستاش که نشسته بود بالا سرش گفت: الان نه اما اگه تا نیم ساعت دیگه حالش خوب نشه، زحمت اشهدش باشماست! گفتم: حالا بالا سرش اینجوری نگین. بنده خدا هول میکنه. راستی شما واستون اضافه کار چقدر رد میکنن که حاضرین به این مرحله برسین که دوستتون رسیده؟ ابرو در هم کشید و مثل اینکه حرف خیلی زشتی شنیده باشه گفت: شما فکر کردین ما واسه پول اینجاییم؟ یه نگا دور و برم انداختم و مثلا خیلی سِرّی و سکرت پرسیدم: واسه پول نیست؟ با چشمای بِر و متعجب گفت: حاج آقا حالت خوبه؟ کدوم احمقی حاضر میشه برای پول بیاد توی این جهنم؟ گفتم: آهان ... گرفتم ... پس لابد مجبورتون کردن. آره؟ خدا بگم چیکارشون کنه! خیلی بی رحمن! از چشماش خشم میبارید! گفت: مجبور؟ شما اصلا خبر داری که هممون فرم رضایت نامه پر کردیم و حتی بعضیا خانوادشون هم پر کردن؟ مجبور کدومه؟ چرا همیشه باید زور بالا سرمون باشه که کار کنیم؟ با لحنی موذیانه گفتم: والا چه بگم! مردم میگن! پرستاره که واقعا داشت میسوخت از حرفام گفت: لابد میخوای بگی تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها! آره؟ بازم با لحن موذیانه تر فقط یه کلمه گفتم: حالا به هر حال! اگه بگم دوستش یه کم حالش سر جاش اومده بود و با اینکه رنگش مثل گچ سفید شده بود اما یه کم سرش چرخوند طرف من و با حالت ناجونی گفت: حاج آقا اگه خدایی نکرده خواهر و مادر خودتم توی این بخش مریض بودن و افتاده بودن روی تخت، بازم به ما میگفتی واسه پول اومدین و مجبورتون کردن که به این مریضا برسین؟ با شیطنت گفتم: اون موقع فرق میکرد! با هم گفتن: عجب حاج آقای چیزی هستی شما! آخه چه فرقی میکرد؟ خواهر مادر مردم هم خواهر مادر شمان! فرق میکنه؟ این چه حرفیه؟ گفتم: حالا ... من بلدم از مادر خواهرم مراقبت کنم. ادامه دارد... #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

😁جوک حلال😁 آهای کسانی که یه جین صابون و ژل ضدعفونی خریدین و انبارکردین میدونستین برای اینکه کرونا نگیرین دیگران هم باید دستاشون تمیز باشه😉😉😉😂😂 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

😁جوک حلال😁 من نگران بعد قرنطینه‌ام دیگه کی حال داره از جاش پاشه😂😂 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

😁جوک حلال 😁 برای اولین بار درطول تاریخ میتوانیم با لم دادن جلو تلویزیون و هیچ کاری نکردن نسل بشر را نجات بدهیم!!! اینو هم اگه نتونیم انجام بدیم، همون بهتر که منقرض شیم😂😂 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

😁جوک حلال 😁 وضعیت عمومی آقایون‌ بعد از قرنطینه😜 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

🌺 طرح ختم جمعی قرآن کریم🌺 🔹سهم هر نفر : ۳ صفحه 👈 با صرف تنها ۵ دقیقه ، هر روز در ثواب اهدای ختم قرآن به یکی از اولیای الهی سهیم شوید . 🌺 ختم شماره 5⃣ 🔹 هدیه به کریم اهل بیت حضرت امام حسن مجتبی (ع) ☑️ جهت دریافت سهم قرائت ، عبارت «ختم قرآن» را به @Hosna_ad ارسال کنید. 📌 دعوت کننده دیگران به این کار ساده و پر خیر و برکت باشید... 🌸موسسه فرهنگی حُسنی🌸 🌸ویژه بانوان و دختران🌸 🔹https://eitaa.com/joinchat/1337982996C304685a6a5 🔸https://gap.im/Hosna_ch 🔹https://ble.ir/hosna_ch