جامعه‌ای که اسیر و برده‌ی دنیا شد، دچار مرگِ اراده می‌شود؛ و مرگ اراده مساوی است با مرگ انسان. چون آن‌چه انسان را انسان می‌کند، «اراده‌ی انسانی» است. نشانه‌ی حیات انسان، اراده‌ی حق است؛ این‌که اراده‌اش در اختیار عقل حق‌بینش باشد، نه هوی و هوس. انسانی که چنین نشانه‌ای نداشته باشد، عملا مرده است. همان‌گونه که داشتن علائم حیات نباتی، برای زنده شمردن حیوانات کافی نیست، داشتن علائم حیات حیوانی نیز برای زنده شمردن انسان‌ها کافی نیست. قرآن دعوت خدا و رسولش(ص) را دعوت به «زنده شدن» می‌داند؛ لذا ما مُردگانیم که تنها حیوانیتی از ما زندگی می‌کند. قرآن، مقدمه‌ی زنده شدن را ایمان و عمل صالح می‌داند. مقدمه‌ی عمل صالح، ایمان است. ایمان، میل و گرایش قلبی است. مقدمه‌ی چنین گرایشی، علم و آگاهی است. اما ایمان زمینه‌ای می‌شود برای اراده؛ به شرطی که انسان، اراده‌ی خود را نکشته باشد. آن‌چه باعث می‌شود مردم کوفه، علی‌رغم آگاهی به حقانیت امام حسین(ع) و میل به امامت ایشان، باز هم در مقابل او بایستند و حتی بعضا با چشم گریان او را به شهادت برسانند، این است که اراده‌ی حق ندارند و عملا مرده‌اند. امام حسین(ع) از پیش از مرگ معاویه، آگاهی‌بخشی را آغاز کرده. پس از به حکومت رسیدن یزید، بیعت نمی‌کند و به نشانه‌ی اعتراض از مدینه به سمت مکه خارج می‌شود. کسانی از او می‌خواهند که از بیراهه و پنهانی برود، اما ایشان از راه اصلی می‌رود. این قیام، برای آگاهی‌بخشی است؛ باید علنی باشد. در مکه سخنرانی‌ها و گفت‌وگوهای متعدد دارد. اما گو این‌که اثری بر مردم نمی‌گذارد. قرآن هم به پیامبر(ص) فرمود که تو نمی‌توانی به «مردگان» حرفی بشنوانی! افراد متعددی امام حسین(ع) را از این قیام برحذر می‌دارند و همگی او را نسبت به «کشته شدن» بیم می‌دهند؛ اما امام(ع) گو این‌که اصرار دارد اصلا این مرگ، مسأله نیست؛ مسأله، قیام به حق است. لذا در پاسخ همه می‌گوید که می‌دانم کشته می‌شوم و البته هرجا بروم مرا می‌کشند. اما امام(ع) از این حذر ندارد. آن‌گاه می‌فرماید: آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل نهی نمی‌شود؟! در این شرایط، مؤمن باید مشتاق لقاءالله باشد؛ من مرگ را جز سعادت و زندگی با ظالمان را جز بدبختی و رنج نمی‌دانم. امام حسین(ع)، می‌داند که شهادت، مرگ نیست، بلکه آغاز زندگی حقیقی است؛ می‌داند که خداوند فرموده شهدا را مرده حساب نکنید، بلکه زنده‌اند. می‌داند که قرآن فرموده زندگی حقیقی در سرای آخرت است، نه دنیا. او مردم را فرا می‌خواند به زنده شدن که آغازش از این دنیاست و کمالش در سرای جاودان. امام خمینی(ره) در ابتدای شکل‌گیری نهضت مستمر انقلاب اسلامی، از مردگی امت و لزوم اشتیاق برای مرگ می‌گوید و همان جملات امام حسین(ع) را یادآوری می‌کند. پیکر بی‌جان امت اسلامی، نیاز به شوکی داشت تا از کُما خارج شود و خون تازه‌ای در رگ‌هایش جاری ‌شود. قیام عاشورا در حکم این شوک بود. شهادت اباعبدالله(ع) زنده‌کننده‌ی امت و تاریخ بود. #رضا_طبیب_زاده #یادداشت_های_یک_طلبه_نوپا T.me/reza_tabibzade #احوال_حوزه #شیراز #برده #قرآن #مکه کانال #احوال_حوزه را دنبال کنید https://eitaa.com/ahvaalehowze