هدایت شده از بایگانی
#کفایه_اوامر_۲۳؛
#المبحث_التاسع_ص_۱۱۶؛
✅ محقق خراسانی：حق آن است که صیغه امر دلالت بر فور یا تراخی ندارد، زیرا متبادر از صیغه امر فقط طلب ایجاد طبیعت است و هیچ دلالتی بر فور یا تراخی ندارد و برای دلالت بر فور یا تراخی به دلیل دیگری نیاز داریم؛ البته مقتضای اطلاق صیغه امر جواز تراخی است.
💠 ابن حزم：برخی از آیات دلالت بر وجوب فوریت دارند：
🔹آیه ۱۳۳ سوره آل عمران：و سابقوا الی مغفره من ربکم.
🔹آیه ۱۴۸ سوره بقره：فاستبقوا الخیرات.
💠 در این دو آیه با صیغه امر دستور به مسارعه و استباق به سوی مغفرت و خیر داده است؛ و مغفرت فعل خداوند است و معنی ندارد ما به سوی فعل خداوند متعال سبقت بگیریم؛ پس مراد آیه مسارعه و استباق به سوی اسباب خیر و مغفرت می باشد؛ و واجبات از اسباب مغفرت و خیر هستند، پس انجام واجبات به دلیل امر به سرعت و سبقت، واجب فوری است.
✅ محقق خراسانی：
1⃣ سیاق این آیات با استحباب مولوی مسارعه و استباق سازگار است و با وجوب مسارعه و سبقت سازگار نیست؛ زیرا اگر سرعت و سبقت واجب بود مناسبتر این بود که آیه ما را از ترک سرعت و سبقت تحذیر کند و بگوید ترک این دو باعث غضب الهی و شر می شود؛ اما سیاق آیه که تشویق به سرعت و استباق کرده بیشتر با استحباب آن دو می سازد.
🔹فافهم：خیلی از واجبات به صورت تشویقی بیان شده اند و تحذیری بیان نشده اند؛ پس این نوع از بیان دلیل بر استحباب نمی شود.
2⃣ اگر این دو آیه دلالت بر وجوب فوریت کنند باعث تخصیص اکثر می شود و تخصیص اکثر قبیح است، زیرا خیلی از واجبات موسع و مضیق و خیلی از مستحبات فوریت ندارند؛ پس بهتر است این دو آیه را حمل بر استحباب مولوی یا حمل بر مطلق طلب کنیم؛ یعنی آیه فقط مسارعه و استباق را طلب می کند و دلالتی بر وجوب یا استحباب این دو ندارد.
3⃣ بعید نیست که این دو آیه دلالت بر استحباب ارشادی مسارعه و استباق داشته باشند، مانند امر در آیه اطیعوا الله و اطیعوا الرسول که امر ارشادی است؛ امر به امور ارشادی برای رسیدن به مصلحتی است که در ماده آن امر وجود دارد و این مصلحت در آن ماده همیشه وجود دارد چه امری به آن تعلق بگیرد و چه تعلق نگیرد و از امر ارشادی وجوب تشریعی استفاده نمی شود.
🔹فافهم：اینکه اصل امر به اطاعت ارشادی باشد دلیل نمی شود که کیفیت اطاعت (مسارعه و استباق) هم ارشادی باشد.
@alafzal1400