اين حديث را حافظ‍‌ خطيب بغدادى در جلد چهارم تاريخ خود در صفحۀ ۴۱۰ با دقت در سند ثبت نموده است. |الغدیر جلد اول|

گاهی وقت‌ها عکس خود شرحی است پر سر و صدا. به قدری پرسر و صدا که گاه تشخیص برایت مشکل می‌شود. نمی‌دانی نفیر و ناله‌شان از حب است یا بغض. گاهی گم می‌شوی میان صداهای بازار و مسجدجامع شام و می‌شنوی صدای آنانی که سب علی می‌کنند و دندان برهم می‌فشارند. گاه هم صدای حق حق گفتن و هوکشیدن غالیان و صوفیان از حُب‌شان است که گوشَت را پرمی‌کند. ایستاده به بلندای تاریخ صدایش بلند است که«قومی از حب من به آتش وارد می‌شوند و قومی از بغض». و سروصداهاست که نمی‌گذارد صدا برسد به گوش آن دو قوم و برهند از جهالت. گاهی سردرگم می‌شوی. قومی به تلاوت قرآن صدا بلند می‌کنند: « برخی از مردم غیر خدا را همانند خدا گیرند و چنانکه خدا را بایست دوست داشت با آنها دوستی ورزند، لیکن آنها که اهل ایمانند کمال محبّت و دوستی را فقط به خدا مخصوص دارند.» و بخواهند تو را از محبت امیرالمومنین دور کنند. و نمی‌دانند که حب ما به حضرت امیر، طولی است و نه در عرض خدا و رسولش. نمی‌دانند یا نمی‌خواهند بدانند که فرمود عنوان صحیفه‌ی مومن حب علی‌ست و تمام اعمال بدون آن بی ارزش. گروهی دیگر صدا بلند می‌کنند که لا هو الا هو و هوالهو علی. چه لذتی‌ست بالاتر از ستودن کمال. و به واسطه‌ی این ستایش‌هاست که گروهی مشرک می‌شوند. اینان نشنیدند یا نمی‌خواهند بشنوند سخن امیرالمومنین را که قومی از حب من کافر می‌شوند. ‌

گروهی سوم علمایی هستند همچو علامه‌ی امینی، میر حامد حسین و مجلسی و آقای قاضی و حضرت امام و آقا و باقی علما و عرفای ما. لبریزند از عشقِ علی و آن حب واسطه‌ای است برای رسیدن به حضرت معبود. فرموده‌اند پیمودن طریقت بدون استاد ممکن نیست و حضرت رسول فرمود که منم شهر علم و علی‌ست باب آن. حب حضرت امیر اصل دین و توحید است و دین نیست جز حب و ولایت امیرالمومنین. ‌

‼️ گویا چنین آیه‌ای نیامده و ما تکلیفی نداریم! 🔰خداوند می‌فرماید: «بَلَوْناهُمْ بِالْحَسَناتِ وَ اَلسَّيِّئاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ» (اعراف/۱۶۸) ما آنها را با خوشی‌ها و ناخوشی‌ها مبتلا می‌کنیم، به این امید که برگردند؛ اما آنها می‌گویند اینها ربطی به خدا ندارد! یک وقت هم ویروسی پیدا می‌شود و چند میلیون انسان را مبتلا می‌کند؛ بالاخره دنیا همین است! و باید ساخت! 🔰اما خداوند می‌فرماید: همین طوری نبود که یک روز ویروسی بیاید؛ بلکه هدفمند بود!«لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ»، «لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ» حال از آنهایی که خدا را قبول ندارند، توقعی نیست؛ شما که قرآن را می‌بوسید، شما دیگر چرا؟! انگار نه انگار که اصلا خدا کاره‌ای هست و گویا چنین آیه‌ای نیامده و ما تکلیفی نداریم! ۹۹/۳/۶ 🔹 پی نوشت: ویروس هدفمند!!! با هدف بازگشت به خدا و عالم معنویت! متأسفانه با این همه مبانی محکم معرفتی که در کلام قرآن و روایات و لسان علما آمده و بارها امام خامنه‌ای در همین اوضاع ویروس #کرونا بر جریان #معنویت و #استغفار و دعا تأکید کرده اند، باز هم در این داستان، کم توجهی می‌شود!!! #سلامت_معیشت_معنویت @gofteman_emam

حیف است دنیا تو را بدزدد.«ولا تکونوا کالذین نسوا الله فانساهم انفسهم». صد چهره، پنجاه چهره، هزار چهره، حرف چندین پهلو، قلم چندین پهلو، حرکات جور واجور، دربرابر چو گوسفند سلیم در قفا همچو گرگ آدم خوار چه می‌خواهید از دنیا؟حیف است که دنیا شما را از شما بدزدد.این بیان، یک صنعتی است که یادگرفته‌ایم؛ ولی باید در نفس پیاده شود. |استاد علامه حسن زاده آملی، کتاب صد و ده اشاره، اشاره‌ی98، در شرح نمط نهم اشارات و تنبیهات| ‌

حرف‌های زائد آزار می‌دهد. دل را تیره می‌کند. خواندن داستان‌ها و رمان‌ها آدم را کج و معوج می‌کند. چرا با آن‌ها؟! چرا قرآن نخوانیم! چرا وحدت و خلوت نداشته باشیم! چرا شب و روز یک وقتی با ملکوت عالم ننشینیم و با او نگذرانیم! |استاد علامه حسن زاده آملی، کتاب صد و ده اشاره، اشاره‌‌ی چهارم| ‌

خدای عزیز و جلیل این خیمه بلند و سقف محفوظ، یعنی آسما‌ن‌های فراداشته شده و زمین‌های گسترده را برای سرور جوانان جنّت، سرای اندوه و خانه غصّه، آفریده است. به عبارت دیگر پیش از آنکه ایشان متولّد گردد و حتّی پس از تولّدش تا روز قیامت، این جهان را سرای عزاداری حسین قرار داده است. و از مخلوقات خدای مهربان هر چه را که ببینی همگی شایسته و اسباب و اموری هستند که متعلّق به برپا کردنِ عزاداری در این دنیای حسینی می‌‏‌باشند که در زمین و زمان برقرار و گسترده شده‏‌اند. ای شیفتگان و دوستدارانِ امام حسین! به جانم سوگند این مطلب شایسته و دقیقی را که گفتم از عقایدی بود که در دلم جای گرفته بود، ولی جرأت و جسارتم از آشکار کردن آن و گفتنش ناتوان بود. |ملا آقا دربندی، اسرارالشهاده، مقدمه کتاب| ‌

اهل کتاب متاب نیستید😁

قرآن، بر هر كتابی برای معرفت، برای هدايت بايد مقدم بشود. ظلم اين است كه كتب فلان و فلان را ميزان كنی، قرآن را به او بسنجی؛ اين ظلم است. عدل اين است كه قرآن را ميزان كنی، افكار عالميان را به قرآن بسنجی. اگر غیر از این شد، بدون شک گمراهی است. |آیت‌الله‌وحید‌خراسانی|