ــ ـــــ حضرتـِامامخامنہای ؛
مُورخِ
۱۳۹۸/۰۸/۰۸. وقتي بَصیرت نبود ، مثل انسانيست که چشمۍ ندارد و راھ را نمیبیند .. بصیرت برای یك کشور، یك ملّت و ، آحاد یك مجموعہ ، بھ همین اهمیت است. در نظامِ اسلامۍ ، یکایك شما باید ببینید، بیندیشید، بشناسید .. تشخیص دھید وَ عمل کنید، احساسِ تکلیف بکنید و مراقب باشید کھ در محاسباتِ فکريتان، دشمن تأثیرے ، نگذارد.
هدایت شده از مَن چیزهایي شنیدم؛
آقابابا . .
میرزا .
جناب ، سیّد . شفیع . .
متبرك کنندهی نونِ توی سفره .
دست بکشین روی سر ما ،
جون بگیریم .
دماغمون و بکشیم بالا .
تنبمون و سفت کنیم و
بهجای یك کلاغچهل کلاغ . .
قوت بشیم و عافیت ،
برای هَم .
قفل بزن روی زبونِ هوچیگر
و یأسپراکن ما . .
شدیم بلایِ هم با این زبون
توی این روزگارِ پدرسوخته . .
آخرالامر شرمندهی روی بلند
و مبارك شما میشیم که
بله . .
نیش بودیم و نیشکر نبودیم .
ــــــــ ـ
میگفت: - اگر اهلِبیت نباشند، من هیچم.
هر سحر خودم را مۍرسانم حرم حضرت
معصومھۜ و کمک میخواهم. از بزرگوارۍ
آنهاست که درِ این خانه هنوز بـاز مانده
و من بہ مردم خدمت میکنم - نمیدانم،
شاید راست میگفت. بعضیها در خلوت
خودشان آنقدر بہدنبال خورشید میدوند
که آخر سر، ماھ میشوند.
محمد براۍ اولین بار، حرف مرا رد کرد.
جواب داد:«مامان جان ! ببخشیدا، ولی
من ایـن حرف شما رو قبول ندارم. چرا
همیشه میگین خوشبہحال شماها کھ
مردین که مۍتونین برین جبھه؟ خـدا
بهاندازهٔ وظیفهیِ هرکسی بهش تکلیف
کرده و ازش سوال ميکنه.
شما کھ خانومی اگہ وظیفهت بهاندازهٔ
دوختن یه درز از لباس رزمندهها باشھ
و ندوزي، مسئولی من اگه تکلیفم رفتن
باشه و نرم هرکسی جایی که باید باشه
رو خالۍ بذاره، یھ بخشی از کار جنگ
لنگ میمونه.
کار که برای خدا باشه، دیگه آشپزخونه
و خط مقدم نداره. قیچی قندشکنۍ و
چرخ خیاطۍ و کـارد آشپزخونھ هم با
اسلحہ فرقی نمیکنه !