چندین پیام از مخاطبین عزیز در ارتباط با فرسته قبلی دریافت کردم که وجه عاشورایی دانستن غزل حضرت حافظ برایشان مورد سوال بود. هرچند شرح و توضیح این غزل در این فرسته مختصر ممکن نیست، اما چند شاهد بر ارتباط این شعر با عاشورای سیدالشهدا محضرتان تقدیم می گردد. ۱. در بیت اول حافظ می گوید از زمانی که سلیمی (سیدالشهدا) در عراق ساکن شد، از عشق و محبت او به من رسید. سکنای معشوق در عراق شاهدی بر عشورایی بودن غزل است. ۲. به قرینه وجود ساروان و رکبان (شتر سواران) در بیت دوم متوجه می شویم که کاروانی در عراق به سوی منزل دوست (حضرت حق) در حال حرکت اند. ۳. زنده رود در بیت سوم معنایی باطنی دارد که اشاره به امام حسین است (الامام الماء العذب) و حیات امت به اوست و حافظ توصیه می کند خرد و عقل خود را به امام متصل کن و به مقام عشق و مستی نائل شو و با آوای عراقی (اشاره به لهم دوی کدوی النحل که روایت مناجات و نشاط اصحاب در شب عاشوراست) اصحاب سیدالشهدا (جوانان عراقی) از می ناب امام بنوش. ۴. چنگ نماد پیر طریق است و با اذن او سماع و رقص صوفیانه آغاز میشود. در بیت ششم اشاره به اذن سیدالشهدا برای به میدان رفتن ساقی کربلا و دست افشانی ایشان دارد... . ۵. بیت نهم اشاره به فضیلت و آثار گریه بر سیدالشهدا ست که فرمود أنا قتیل العبرة. #یا_لیتنی_کنت_معکم #إن_من_الشعر_لحکمه #عرفان_ناب_اسلامی #شعر_عاشورایی #ادبیات_عرفانی #عرفان_حافظ https://eitaa.com/amin_asadpour