🟢اولیا و عرفای الهی به آن حقیقت ولایت امیرالمؤمنین رسیده‌اند و به آن معنا وقوف پیدا کرده‌اند، لذا جریان عید غدیر در نزد این بزرگان با سایر اعیاد تفاوت دارد.
🔸من به‌یاد می‌آورم که آن حال و هوایی که مرحوم آقا (علامه طهرانی) و بزرگان و اولیا و اساتید ایشان در روز #عید_غدیر داشتند، با سایر اعیاد بسیار متفاوت بود و در چهرۀ آنها مشخص بود! هم‌چنین آن مطالبی که راجع به اولیای ما قبل، مثل مرحوم قاضی و آخوند ملا حسین‌قلی همدانی از ایشان نقل شده است، خیلی تفاوت می‌کرد!
🔹بنده در همان سال‌هایی که در زمان حیات ایشان بودم، هیچ عید و هیچ خوشی و بهجتی را که برای مؤمنین دست می‌دهد، مانند آن بهجت و ابتهاج و سرور و تبدّل حالی که در روز عید غدیر برای ایشان پیش می‌آمد، ندیدم!
🔸به‌طور کلی حال و هوای ایشان از صبح تغییر می‌کرد و تا شب هم ادامه پیدا می‌کرد. حتی در روز میلاد امام زمان علیه‌السّلام هم این‌طور نبود، در روز مبعث هم این‌طور نبود، در روز ولادت خود امیرالمؤمنین هم به این کیفیّت نبود.
🔸حالا اینکه اینها چه درک می‌کردند و از این مسئله چه شعور و ادراکی داشتند، در طاقتِ فهم و افق فکری و ذهنیِ ما نیست؛ منتها ما باید خودمان را به این افق نزدیک کنیم و همین‌طور صرفاً به شرکت در مجالس نگذرانیم.
📚 سید محمدمحسن حسینی طهرانی، آموزه‌های ولایت ج 1، ص 240
💠کلمه علیا در توقیفیت أسماء
🔰سخن در اين است كه آيا آدمى مجاز است اوصاف و احوالى را به انديشه و ادراك خويش مبادى محمولات قرار دهد، و آن محمولات را بر خداوند اطلاق كند اطلاقى كه به عنوان تسميه باشد نه به طور وصف، يا اين كه اسماء الله توقيفى اند يعنى بايد در اطلاق آنها بر خداوند اذن شرعى رسيده باشد؟ (ص 3)
🔰قاضى عضدايجى در علت توقيفى بودن اسماء چنان كه در السنه متشرعه بويژه متكلمان رائج است گويد: تسميه حق تعالى به اسماء توقيفى است يعنى اطلاق آنها بر بارى تعالى بر اذن شرعى است كه بايد احتياط كرد تا از اسمائى كه موهم و مشعر معنى باطل اند احتراز شود زيرا كه خطر و اهميت تسميه بسى عظيم است. نظر قاضى عضد صورت خطابى دارد، بدين بيان كه چون انسان در شناخت بارى ناقص است، و هم احاطه به خصوصيات موارد استعمال لفظ ندارد، مبادا لباس الفاظى را كه افكار و عقول انسانى بريده است بر قامت معنى نارسا باشد.(ص13)
🔰متكلمان در توقيفيت اسماء لفظى دليل نقلى ندارند، و نيز دليل عقلى كه برهان بر توقيفيت اسماء باشد در كتب كلاميه ديده نشده است، و تنها دليلى كه اقامه كرده اند گفتار قاضى عضدايجى در مواقف است كه مذكور شد، و چنان كه گفته ايم آن خود دليلى استحسانى و خطابى و اقناعى است، نه برهانى. و ظاهر بعضى از روايات كه موهم توقيفيت است در فصول آينده گفته آيد.(ص 14)
🔰مفاد اين گونه روايات همينقدر است كه خداى سبحان خود را به صفات كمال وصف فرموده است، ما نيز به حكم عقل و به معاضدت فرموده معصوم مر حكم عقل را خداى سبحان را بايد به صفات كمال وصف كنيم. اما مفاد آنها اين باشد كه هر لفظى دلالت بر وصف كمال دارد در اطلاق آن بر خداى سبحان بايد اذن شرعى داشته باشيم چنين نيست، و همين كه منع شرعى در اطلاق نداريم كافى است.(ص17)
🔰سلسله جليله عارفان را در توقيفيت اسماء الهى سخن فراتر از آنچه كه در كتب كلامى رائج است مى باشد، و فهم آن مبتنى بر فرق بين اسم و صفت است كه به مبناى اصيل و قويم خود دارند، و اين اسم است كه بتعبير قيصرى در شرح فص داودى فصوص الحكم «: بين الاسم و المسمى عند اهل الحقيقة مناسبة جامعة». (ص 369 ط 1 چاپ سنگى). در بيان آن گوييم: ذات يكتاى عين واقع و متن اعيان اعنى وجود صمدى جلت عظمته را، همواره شئون تجليات و نسب و اضافات اشراقيه است كه از آنها تعبير به مظاهر و اسماى الهى مى شود. پس بدان كه محض وجود صمدى بحث به حيثى كه از ممازجت غير و از مخالطت سوى مبرى باشد از آن به غيب هويت و لا تعين و مقام احديت تعبير مى كنند، و حضرت اطلاق ذاتى نيز گويند كه مجال هيچ وجه اعتبارات حتى همين اعتبار عدم اعتبار نيز در آن نيست، و مشوب به هيچ گونه لواحق اعتبارى نمى باشد، و اصلا تركيب و كثرت در آن راه ندارد، و اين مقام لا اسم و لا رسم است، زيرا كه اسم ذات ماخوذ به صفتى و نعتى است. يعنى متن ذات و عين آن به اعتبار معنايى از معانى خواه آن معانى وجوديه باشند و خواه عدميه اخذ شود. و آن معنى را صفت و نعت مى گويند. مانند رحمن و رحيم و راحم و عليم و عالم و قاهره كه عين ذات ماخوذ به صفت رحمت و علم و قهر است. و به عبارت ديگر ذات با اعتبار تجلى اى از تجلياتش اسم است، پس اگر ذات يعنى حقيقت وجود صمدى با صفت معينى از صفات كماليه اش اخذ شود اسم ذاتى است، و اگر با اعتبار تجلى خاصى از تجلياتش اخذ شود اسم فعلى است.(ص33)
🔰مراعات ادب مع الله اين است كه اسماى حسنى را بر وى اطلاق كنيم. و حال كه چنين است چه بهتر كه تا مى توانيم آن اسمائى را بكار بريم كه در كتاب و سنت وارد شده اند. اين يك دستور استحسانى و ادب اخلاقى است. حال اگر اسمائى جز آنها را كه مقرون با ادب مع الله اند بر وى اطلاق كنيم، آيا در اين اطلاق منع شرعى داريم، كه اگر اسمائى بغير از آنچه در كتاب و سنت آمده اند بر حق تعالى اطلاق كنيم خلاف دين اسلام را مرتكب شده ايم؟ حقا چنين ادعائى محض افتراء به شرع انور است، و خواجه طوسى و ديگر اعاظم علم و دين هيچ يك چنين ادعائى نكرده است.(ص58)
📚کلمه علیا در توقیفیت اسماء، آیت الله حسن زاده آملی.
#اعتقادات
#فلسفه
🆔@aqldin2
🌐https://aqldin.blog.ir
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
💠کسی که عرفان ندارد نه دنیا دارد، نه آخرت!
📚علامه طهرانی، معادشناسی، ج۹ ،ص۱۱۵.
#نکته_ناب
#سید_جمال‌الدین_گلپایگانی
🆔@aqldin2
🌐https://aqldin.blog.ir
🔰 اگر فیلسوف شهامت داشته باشد...
🔹اگر فیلسوف شهامت داشته باشد هرجا که نتوانست عدم مغایرت خود را ثابت کند، به آن اعتراف می‌کند، مثل ابن‌سینا که گفت معاد جسمانی را نمی‌توانم با عقلم ثابت کنم، ولی وظیفه ما تصدیق نبوت است، بعد این جمله زیبا را در الاهییات گفت: أخبرنا سیّدنا و نبیّنا و مولانا محمد.
🎙آیت الله احمد بهشتی، عضو هیئت مؤسس مجمع عالی حکمت اسلامی.
#فلسفه
لطفا در ایتا مطلب را دنبال کنید
مشاهده در پیام رسان ایتا