اینک با زخم های بی شمار روی دست هایم تنها مانده ای در کوره راه غربت ای زخمی ای وامانده ای زندگی و کسی برای ما ماشین نگه نمی‌دارد باید برگردیم به روستایمان باید برگردیم به کوه هایمان آنجا که معجون هزار علف در زیر زبان بره ها حس می شود و فواصل در خانه های کاهگلی آنقدر کم است که چراغ کوچک نفتی هر تاریکی را روشن می سازد. #تهمینه_ظروفی✍ نقداثر توسط بانو #صفیه_قومنجانی @arayehha