🌱🇮🇷🌱🇮🇷🌱🇮🇷🌱🌱🇮🇷🌱🇮🇷🌱🇮🇷رمان بلند، فانتزی، انقلابی و عاشقانه 🌱 #خاطرات_یک_مجاهد ✍قسمت ۲۴۷ و ۲۴۸ مونا و دایی در کنار هم مینشینند و بر سر سفره‌ی عقد که یک پارچه‌ی ساتن سفید است؛ قرآن، آینه و شمعدان چیده اند. همینقدر ساده و صمیمی! لپ‌های لاله گون مونا را میتوانم خوب ببینم‌. ذکر زیر لب خانم جان قطع نمیشود و برای خوشبختی پسرش دعا میکند. روحانی شروع میکند به خواندن خطبه عقد موقت، زمان و عقربه هایش مکث میکنند تا عروس بله را بگوید. مونا لب میگزد و با صدایی که از ته چاه می آید میگوید: _با اجازه‌ی پدر و مادرم بله! زن عمو و خاله‌ی مونا کِل میکشند و ما هم دست میزنیم. دایی هم بله را میگوید و تبریکات شروع میشود. مرد روحانی رو میکند به دایی و پدر عروس که وقتی میخواهند خطبه‌ی دائم را بخوانند اول باید این خطبه باطل شود. آنها هم تشکر میکند و روحانی با برداشتن یک شیرینی مجلس را با عجله ترک میکند. لحظه های تکرار نشدنی است، دایی از خجالت سر در گریبان کرده و از آنهایی که تبریک میگویند تشکر میکند. دایی حلقه‌ی نامزدی را در انگشت مونا قرار میدهد و دوباره دست زدن‌ها تکرار میشود. خانم جان، عروسش را به آغوشش میچسابند و قربان صدقه اش میرود. من حواسم به صحبت های خانم جان است و وقتی سرم را برمیگردانم با لباسهای چسبناک و صورت پر از شیرینی زینب مواجه میشوم. دود از کله ام بلند میشود و دلم برای لباس جدید کباب میشود. دست را می گیرم و به دستشویی میرویم. مقابل روشوی می ایستم و شیر آب را میچرخانم. مشت پر از آبم را به صورت زینب میزنم و زیر لب غرهایم را هم میگویم. دستی به لباسش میکشم تا از ضایع بودن درآید و باهم به جمع میپیوندیم. با اشاره به محمد میفهمانم که شیرینی ها را از محمدحسین دور کند. نق زدن های محمدحسین شروع میشود و مجبور میشوم با احتیاط خودم شیرینی را در دهانش بگذارم. بعد از پذیرایی کم کم همگی بلند میشویم. خانم جان دستی به خانم مرادی میرساند و میگوید: _دیگه زحمتو کم می کنیم رقیه خانم. انشاالله برای شام تشریف بیارین. رقیه خانم اخمی به پیشانی اش میدهد. _این چه حرفیه! ما تدارک دیدم شما حتما تشریف بیارین. تا مادر آخه ای بگوید رقیه خانم اصرارهایش شروع میشود و خانم جان قبول میکند. دایی سر به زیر پیش ما می آید و به خانم جان با هزار خجالت و شرم میگوید: _اگه میشه من بمونم و کمک کنم. مادر پشت چشمی نازک میکند و با شیطنت طعنه میزند: _کمک دیگه؟ خنده ام را نمیتوانم جمع کنم. قطره ای عرق از روی پیشانی دایی ولو میشود و در جواب سر تکان میدهد. خانم جان لبش را به دندان میگیرد و بعد رو به دایی میگوید: _اشکالی نداره ما با تاکسی میریم. دایی دستش را از توی جیب بیرون میکشد و فوراً سوئیچ را به طرف من میگیرد. _نه! ریحانه شما رو میبره. وحشت زده پلکی میزنم و آب دهان قورت میدهم. _من؟ _آره دیگه... یاد داری. چادرم را بیشتر جلوی صورتم میگیرم و میخواهم نه بگویم اما دلم نمی‌آید. مطمئنم دایی حاضر نمیشود با تاکسی برویم و از طرفی شوق و ذوقش را که میبینم دوست ندارم نا امیدش کنم. چند هفته قبل از اعزام مرتضی به کردستان او به من رانندگی را یاد داده بود تا در مواقعی که پیش می آید از ماشین استفاده کنم اما من دلش را نداشتم. موقع تمرین که باهم به بیابان میرفتیم مرا با خواهش و تمنا پشت فرمان مینشاند و کمی رانندگی میکردم. رانندگی را یاد گرفته ام اما نه آنقدر که در شهر هم برانم. دیگر چاره ای نیست و با اکراه سوئیچ را از دایی میگیرم. خداحافظی میکنیم و میگویم شب برمیگردیم. تا رسیدن به ماشین، محمد مدام دور و برم میچرخید تا سوئیچ را بدهم و او براند اما ترس برم میدارد و این کار را نمیکنم. برای همین سر سنگین صندلی عقب مینشیند‌. نفس عمیق میکشم و سوئیچ را داخل قفل میچرخانم. یکهو ماشین به لرزه می افتد و چند سانتی جلو میرود. هول میکنم و ماشین را خاموش میکنم. مسخره کردن‌های محمد بدجور ذهنم را بهم میپیچد اما اهمیت نمیدهم و دوباره سعی میکنم. پایم را روی کلاژ فشار میدهم و ماشین را از دنده خارج میکنم. لاستیک‌ها شروع به حرکت میکنند و با استرس از کوچه خارج میشویم.مادر و خانم جان که عین خیالشان نیست و محمد هم سرگرم بچه هاست، تنها من در این میان در دلم رخت میشویند. خلاصه با سلام و صلوات به خانه میرسیم و ماشین را رو به روی در پارک میکنم. به محض رسیدن مجبورم لباس بچه ها را بشویم و پهن کنم. خانم جان جورابهایش را میدوزد و مادر هم مانتوی دیگرش را اتو میکند. کم کم غروب میشود و اذان کوچه را پر میکند. مادر و خانم جان هوس زیارت میکنند و همگی لباس های پلوخوری مان را میپوشیم و در حرم نماز میخوانیم.

بعد هم دوباره با همان دردسرها سوار میشویم و به خانه‌ی مرادی ها میرویم. دایی و دوستش در حیاط کنار دیگ نشسته اند و گاهی میخندند. خانم جان جلوتر از همه یا الله گویان وارد میشود. احوالپرسی کوتاهی میشود و خانم جان عذر زحمات میگوید. به قول خانم جان شب پخته شده و توی ایوان سفره می اندازند. مونا با مانتو سفید و چادر قهوه ای اش در حال کمک کردن است. من هم بچه ها را با مادر میگذارم و به مونا و دخترهای فامیلشان کمک میکنم. سفره‌ی بالا و بلندی پهن میشود و دایی گوشه مینشیند. مونا کنار مادرش نشسته که با ایما و اشاره به او میفهماند کنار دایی بنشیند. حس دوگانگی اش را میفهمم و با شرم و با فاصله در کنار دایی مینشیند.زینب را غذا میدهم و بعد خودم شروع میکنم. محمد حسین همچنان به مادر وابسته شده و او را به زحمت می اندازد. هنگام جمع کردن با این که زینب جلوی دست و پایم را میگیرد و پیش آنها غریبی میکند اما کمک میکنم. آستین بالا میزنم تا ظرف ها را بشویم که مونا و مادرش مانع میشوند. میان کش و قوص های تعارف هستم که با قسم خوردن ادامه می یابد! دیگر تعارف را کنار میگذارم و زینب را بغل میگیرم و از آشپزخانه بیرون می آییم. محمد کنار دایی نشسته و گاهی خنده‌هایشان از گوشم غافل نمیماند.کم کم نوای رفتن بلند میشود و همگی خداحافظی کنان بیرون میرویم. توی ماشین منتظر دایی هستیم که او هم خیلی زود میرسد.خسته و کوفته هر کسی گوشه ای ولو میشود‌. تشک و پتو ها را وسط نشیمن میگذارم تا هر کس برای خودش بردارد. محمدحسین دست مادر را میگیرد و به اتاق میبرد تا برایش لالایی بخواند. من هم از خدا خواسته بچه ها را به او میسپارم و از خستگی غش میکنم. همه چیز خوب پیش میرود تا اینکه خانم جان بهانه‌ی مرغ و خروس هایش را میگیرد. مادر و محمد هم دلشان برای مشهد تنگ شده و دلواپس لیلا است. به ترمینال میروم و محمد حسین با دیدن رفتن مادر بی تابی میکند. اشکهای محمدحسین تمامی ندارد و میان اتوبوس ها میچرخانمش تا سرگرم شود. روزهای بی مادر آغاز شده است. در چند روز گذشته که بقیه بودن کمتر احساس تنهایی میکردم اما حالا بیشتر متوجه نبود مرتضی هستم. با نوشتن خودم را سرگرم میکنم و گاهی از سختی ها و خوشی های روزگار میگویم و خنده و اشکم با هم مخلوط میشود. درد را با قلم میان کاغذ کاهی حک میکنم و رویش را با کلمات امیدبخش پر میکنم. روزها در انتظار تنها خبری از مرتضی میگذرانم که در یک صبح آفتابی، هنگامی که در حال جارو کردن حیاط هستم تلفن به صدا درمی‌آید. مثل همیشه که صدای تلفن مستم میکند، با عجله به طرفش میروم. نفس‌هایم منظم نشده و گوشی را جلوی دهانم میگیرم. نفس در گلویم حبس شده و با شنیدن صدای مرتضی خنده ام به هوا میرود و چشمانم در اشک غوطه ور. مرتضی هم دست کمی از من ندارد، از صدای خسته اش میتوانم بفهمم چند شب است که پلک روی پلک نگذاشته.بعد از سکوتی پر معنا مرتضی شروع میکند به چاق سلامتی. از خودم و بچه ها میپرسد، سعی دارم صدایم نلرزد و میگویم: _خو... خوبیم. الان که زنگ زدی بهترم هستیم. خنده اش قند در دلم آب میکند. _خب خدا رو شکر... اینجام بدون شما خوش نمیگذره. انشاالله اینم تموم میشه. _واقعا؟ اینجا که خبرا سانسور شده میرسه. تازه شنیدم غائله‌ی عربا تموم شد، نه؟ _آره... دست خیلی از خائنا هم رو شد. به اسم استقلال میخواستن کشورو به آشوب بکشونن. امام خوب درایتی داشتن و دارن. اهومی در جوابش میدهم. _راستی چه خبرا؟ خبر جدیدی که نیست تو این دو هفته؟ _اولا که خبرای داغِ داغ دارم، ثانیاً دو هفته و شش روز. _ببخشید دیگه حساب دوریت از دستم در رفته! آخ که چقدر دلم تنگ اون لبخنداته. شرم در گونه هایم میپیچد و با حجب و حیا میپرسم: _لابد کسی اونجا نیست که داری اینجوری حرف میزنی. _اممم... یه جورایی آره، اومدم اتاق ستاد گفتم یه زنگی هم به تو بزنم. یکهو از ترس به خود میلرزم و برای یادآوری از او میخواهم که: _ببین چقدر پول مکالمه مون میشه، بهشون بدی. درست نیست از وسایل بیت‌المال استفاده کنی. _خوب شد گفتی. چشم حتما! گفتم شاید خوشحال بشی. 🌱ادامه دارد... ✍نویسنده؛ مبینا رفعتی(آیه) 🇮🇷https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🇮🇷🌱🌱🇮🇷🌱🌱🇮🇷

🌱🇮🇷🌱🇮🇷🌱🇮🇷🌱🌱🇮🇷🌱🇮🇷🌱🇮🇷رمان بلند، فانتزی، انقلابی و عاشقانه 🌱 #خاطرات_یک_مجاهد ✍قسمت ۲۴۹ و ۲۵۰ نمیتوانم حس این که صدایش را میشنوم برایش توصیف کنم. یک ذوق عجیب که در دلت است و تنها برای یک نفر روشن میشود. _خوشحال که خیلی... ولی سعی کن از تلفن عمومی باشه. _اینجا کم تلفن عمومی گیر میاد ولی چشم. سکوت در گوشی فریاد به پا میکند که مرتضی لب میگشاید: _من دیگه باید برم. لطفا خیلی خیلی مراقب خودت و بچه ها باش. میدونم سختته، تموم فشار زندگی روی توعه اما صبر کن. ل هایم را روی هم فشار میدهم و بغض را در گلو سرکوب میکنم. _چشم... صبر میکنم. فقط تو سالم برگرد من صبر میکنم. راستی دایی هم عقد کرد. صدایش تغیر میکند و بهت در کلامش رنگین میشود. _واقعا؟ من نبودم چیکارا که نکرده!انشاالله خوشبخت بشه. _انشاالله خودتو برای عروسی برسون. فکر کنم دایی برای مراسم عجله داشته باشه! نوای خنده اش در گوشم میخزد و میگوید: _باشه باشه! خب من برم. کاری نداری؟ بغض هر لحظه بالا و بالاتر می آید، گلویم را فشار میدهم تا بتوانم بگویم نه و خداحافظ... بوق ممتد تلفن کاسه‌ی دلم میشکند و بی اختیار قطره اشکی سمج به روی گوشی میریزد. دستان لرزانم گوشی را سر جایش میگذارند و به حیاط میروم تا بچه ها گریه کردنم را نبینند. کاسه‌ی دم باغچه را برمیدارم و زیر شیر میبرم. به گلهای شمعدانی و یخ کنار پنجره نگاه میکنم که از بیحالی تنشان خمیده شده. آب را جرعه جرعه پای شان میریزم.دوباره کاسه را آب میکنم تا گلدانهای روی ایوان بدهم. کاسه‌ی آب را روی پله ها رها میکنم و تن خسته ام را به دیوار تکیه میدهم. سرم را برمیگردانم به طرف ایوان که زینب را میبینم. صورت به غم نشسته اش با دلم بازی میکند. دستم را به طرفش دراز میکنم و میگویم: _بیا مامان، بیا! سر به زیر پیش می آید و دستم را میان انگشتهای کوچکش میگیرد. لبخند ریزی به لبهایم میچسبد و از او میپرسم: _چیزی شده؟ روی پایم مینشانمش که بغضش سر ریز میشود. با گلوی گرفته اش لب میزند: _مامان، بابا کی میاد؟ دستی به موهای بلندش میکشم. _میاد مامان... میاد... تن صدایش بالا میرود و حالت اعتراضی به خود میگیرد. _خب کی؟ همه‌ی دوستام بابا دارن، بابا هاشون اونا رو همه جا میبرن. دوستام با باباهاشون بازی میکنن. نگاهم را در چهره‌ی معصومش میچرخانم و برخلاف غم جمع شده توی دلم لبخندم بیشتر کش می آید. _ببین عزیزم بابای تو داره کارای بزرگی میکنه و یکم دیگه برمیگرده. بعدشم من تو و محمدحسینو میبرم بیرون، تازه باهم کلی بازی میکنیم. یکهو از روی پایم بلند میشود و دستانش را بهم میپیچاند. بغض تبدیل به لج بازی میشود و پایش را به زمین میکوبد. _نخیر! من بابامو میخوام. دوست دارم با بابام برم بیرون و بازی کنم. من خسته شدم با تو بازی کنم. دلم میخواد بابا بیاد! بدون این که منتظر بماند حرفی بزنم دوان دوان داخل خانه میرود. چند باری صدایش میکنم اما نمی ایستد. نفسم را همراه آه بیرون میدهم.زینب هم حق دارد، با دیدن بچه ها و پدرانشان یاد پدر خودش می افتد. حق هر کودکی به سن او است تا با پدرش بگردد. دخترها بابایی اند و طبیعتشان است. نگاهم را از موزائیک های کف حیاط میگیرم. دست به زمین از جا برمیخیزم. هنوز هیچی نشده لرزش زانوهایم را احساس میکنم. دستم را روی دیوار جا به جا میکنم و وارد خانه میشوم. زینب گوشه ای نشسته و پشتش را به من و محمد حسین کرده است. محمد حسین را صدا میزنم و میپرسم: _چیشده؟ صورتش را مچاله میکند و رنگ بیخیالی در چشمانش به حرکت درمی‌آید. _دخترا لوسن! اصلا چرا من باید آبجی داشته باشم؟ من داداش میخوام که باهم بازی پسرونه کنیم. بچه های توی کوچه با داداشاشون دوچرخه سواری میکنن. زینب همش با عروسکاش بازی میکنه و من دوستش ندارم! دستم را روی شانه‌ی نحیف محمد حسین میگذارم و آهسته، طوری که زینب نفهمد میگویم: _اینجوری نگو! دفعه‌ی پیش که توی کوچه زمین خوردی و دستت خراشید. زینب نبود که برات گریه میکرد؟ تازه روی زخمت چسب هم گذاشت. مکثی کوتاه بینمان میشود. به طرف کابینتی میروم و دوتا شکلات برمیدارم. شکلاتها را کف دست محمدحسین میگذارم و بعد از قربان صدقه سفارش میکنم. _یکی برای خودت، یکی برای زینب...با هم دوست باشین. باشه ای میگوید. قدم برمیدارد و سر جایش می ایستد. مامان گفتنش آنقدر آرام و با سوز است که میفهمم او هم حرفی دارد. _مامان زینب ناراحته. همش میگه بابا، الانم من بهش گفتم لوس. فکر کنم باهم قهره! بوسه ای به گونه اش میزنم و دست باز شده اش را مشت میکنم. _نه عزیزم، زینب باهات قهر نیست. تو برو ازین شکلاتا بهش بده حتما باهات حرف میزنه.

با شنیدن حرف من خوشحال به طرف زینب میرود. من هم زیر زیرکی نگاه شان میکنم و خودم را با گردگیری سرگرم نشان میدهم. محمد حسین روی شانه‌ی زینب میزند و مشت اش را باز میکند. زینب شکلاتی برمیدارد و بهم لبخند میزنند. هنوز پنج دقیقه نگذشته که صدای خنده شان بلند میشود. محمدحسین دوست دارد زینب با او بازی پسرانه کند. زینب هم قبول میکند و شمشیر پلاستیکی شان را برمیدارند. همانطور که مشغول سرخ کردن بادمجان ها هستم، برمیگردم و بهشان میگویم مراقب باشند. آنها هم عین خیالشان نیست و صدای جیغ زینب و دویدن محمدحسین گوشه کنار ها را پر میکند.تا غذا حاضر شود آن دو نفس زنان گوشه‌ای مینشینند و محمدحسین با افتخار از موفقیتش میگوید. زینب هم که شکسته خورده ناراحت است. قابلمه را برمیدارم تا سر سفره بگذارم که زینب دورم میکند. _مامان، محمد حسین همش جِرزنی می کنه! یه چیزی بهش بگو. همانطور که سعی دارم زینب را دور کنم و قابلمه را بالا بگیرم، به محمدحسین توصیه میکنم: _محمدحسین تقلب نداریم ها! محمد حسین هم با غیض جواب میدهد: _مامان به من چه! اون یاد نداره بازی کنه. پیش از این که دعوایی رخ دهد آنها را با غذا سرگرم کنم. دایی کمتر به من سر میزند و حق هم به او میدهم. ولی آن شب با دستی پر از اسباب بازی و خوراکی وارد خانه میشود. بچه ها با دیدنش شاد میشوند و او وسایل را روی ایوان میگذارد. آنها را محکم به بغل میگیرد و زینب را قلم دوش میکند و بعد محمدحسین را دورتا دور خانه میچرخاند. با دیدن من توی آشپزخانه پیش می آید و دستش را روی چارچوب در عَلَم میکند. _سلام، خوبی؟ دیدنش جانی دوباره به من میبخشد. پارچه‌ی کهنه را روی کابینت میگذارم و جواب سلامش را میدهم. جویای حال خودش و مونا میشوم. همانطور که به ایوان میرود و با دست پر برمیگردد،تعریف میکند: _خدا رو شکر... خوبه اون هم. زینب و محمدحسین از ذوق زیاد داد و فریاد به راه انداخته اند. دایی توپ پارچه ای را به محمدحسین میدهد و عروسک مو کاموایی را به زینب. حالا جر و بحث آن ها سر این شده که مال من خوشگل تره! دایی با خنده به شان اشاره میکند و با صدای بلندی میگوید: _هر دوتاشون خوبه! بعد رویش را به من میکند و سر تکان میدهد. _با این شیطونا چیکار میکنی تو؟ چند قدمی از سینک فاصله میگیرم و دستهایم را با حوله خشک میکنم. _چی میشه کرد دیگه! روزی نیست که این دوتا به جون هم نیوفتن. دایی نایلون و پاکت میوه را به طرف میگیرد و سرش را پایین می اندازد. _قابلتو نداره. توی دلم شرمنده میشوم. خجالت از سر و کولم بالا میرود و به دایی میگویم: _چرا زحمت کشیدی؟ بخدا هر وقت میای ما رو بد عادت میکنه. این بچه ها هم پرو شدن دیگه! دایی بار توی دستش را روی کابینت و کنار سینک میگذارد. لبخندش را پر رنگ تر میکند. _این چه حرفیه؟ کمترین کاری که میتونم بکنم همینه! تو غصه‌ی منو نخور جیبم خالی نمیمونه. زیر لب تشکری به گوشش میرسانم و هم زمان که از چارچوب رد میشود میگوید خواهش میکنم. صدای محمدحسین و دایی بلند میشود که دارند کشتی میگیرند. به ماهیتابه‌ی نگاه میکنم و آخرین کوکو سیب زمینی را با کفگیر از روغن بیرون میکشم. گوجه های خورد شده را به همراه سفره توی دستانم میگیرم. دایی و زینب کنار هم نشسته اند روی پارچه ای گل گلی. زینب لیوان کوچولو اش را به دایی میدهد: _چای تونو سر بکشین. دایی هم مثل خود زینب، دستش را گوشه‌ی لیوان میگیرد و آهسته به لبش میرساند. بعد هم قبل از این که بنوشد مثل دخترها میگوید: _ممنون زینب جون! خنده ام را زیر دستم قایم میکنم. محمدحسین با چادر نمازم از توی اتاق بیرون می آید. قیافه‌ی افتاده ای به خود میگیرد و با غیض حرفش را میزند: _خوب شد دایی؟ دایی به زور خنده اش را محو میکند و میگوید کنارشان بنشیند. محمدحسین با گره‌ کردن دستش، چادر را مثل خودم میگیرد. از چهره اش می‌بارَد که راضی به این بازی نیست. زینب با شوق نگاه محمد میکند: _اسم تو فاطمه اس، مثلا دوست منی! محمدحسین لب کج میکند که مثلا از این حرف چندشش شده. _نخیر! من محمدحسینم! دایی دستش را به کمر محمد میکشد و بعد از چشکمی دور از نگاه زینب میگوید: _حالا محمد حسین برای چند لحظه میخواد فاطمه بشه! نه...؟ 🌱ادامه دارد... ✍نویسنده؛ مبینا رفعتی(آیه) 🇮🇷https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🇮🇷🌱🌱🇮🇷🌱🌱🇮🇷

👈👈ادامه رمان شنبه👉👉

💚🤍❤️💚❤️💚🤍❤️ 🇮🇷 #نظرات_شما ☆ن‍‌اش‍‌ن‍‌اس ب‍‌م‍‌ون ☆ن‍‌ظ‍‌رس‍‌ن‍‌ج‍‌ی ش‍‌رک‍‌ت ک‍‌ن https://EitaaBot.ir/poll/8e7vpx?eitaafly

۱. 😄 ۲. سلام آره ممنون👏

سلام خواهری خوبی. ممنونم🌸باید سعی کنی نماز رو اول وقتش بخونی برای اینم چند تا کار میتونی کنی گلم؛ به یکی از اهلبیت که دلت خیلی نزدیک هست متوسل شو ازشون بخواه مثلا یکی از دوستان میگفتن: "موقع اذان که میشه صدای اذان گوشیم رو بلند میکنم پیش خودم میگم الان اقاجانم صاحب الزمان دارن نماز میخونن زود برم نمازمو اقامه کنم پشت سرشون🥺" یا میشه از شهدا کمک بخواین که نماز اول وقت باشه اولش سخته شیطون واقعا نمیذاره😑 ولی تو قوی باش و انجامش بده... یا مثلا میشه نزدیک ظهر یا غروب میشه تلویزیون روشن کنی صدای قرآن و اذان تو خونه بپیچه و هی به خودت بگو پاشم نمازمو بخونم. شیطون نمیذاره ها ولی اصلا محلش نده🥰 یا مثلا یه دفترچه بردار روزایی که نماز رو اول وقت میخونی به خودت جایزه بده روزی هم که نمیخونی خودتو جریمه کن.

۱. سلام اینو ذخیره کنین👇 https://eitaa.com/asheghane_mazhabii/32344 ۲. واقعا عالیه رمان‌های خانم شکیبا😄