┏◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚┓ ☆اَلابِذِکرِالله‌تَطمَئِنَّ‌القُلوب ☆☆رمان بلند امنیتی-بصیرتی-عاشقانه ☆ #کابوس_رویایی ☆☆قسمت ۲۹ و ۳۰ _مشکلی نیست، تا زمانی که کیفم رو بیارید وقت هست. سرش را بالا می‌آورد و انگار کمی از حرفم جا خورده. زیر لب به آرامی تشکر میکند‌. نمیتوانم از سوالاتی که آرامشم را ربوده اند حرفی به میان نیاورم: _ببخشید من کلی سوال ازتون دارم. 🔥_اگه بشه جواب داد، حتما پاسخ میدم. دستانم را بهم گره میزنم و همانطور که فنجان چای را به لبم نزدیک میکنم، میپرسم: _شما چیکار میکنین؟ خلاف کارین؟ دزدین؟ خنده ای کوتاه می‌کند و سرش را به علامت منفی تکان میدهد. توقع دارم حرف بزند و ادامه بدهد اما به یک سر تکان دادن قناعت میکند! انگار باید با موچین از زیر زبانش حرف کشید. _فقط همین؟ من پرسیدم چیکارین، اگه دزد و قاتل نیستین پس کی هستین؟ 🔥_ما #آزادی میخوایم. _این شغلتونه؟ 🔥_این تموم زندگیمونه! کمی متوجه میشوم. به گمانم از همان روشنفکرهاست که میخواهد جهان را متحول کند. _جز کدوم دسته هستین؟ پوزخندی می زند که تا ته گلویم را میسوزاند. لبش را تکان میدهد و به طعنه میگوید: _هر چی کمتر بدونین بهتره. از جواب‌های نصفه و نیمه اش کلافه میشوم. سوالات بیشتری در ذهنم شکل میگیرد، اما چون میدانم چیزی نمیگوید اصرار نمیکنم. _باشه... چای اش را سر میکشد و بلند میشود. نگاهم را به جان زمین می‌اندازم و برای بدرقه اش چند قدمی لنگ لنگان برمیدارم. دستش را به در میگیرد و میگوید: _من با شما در تماسم. سری تکان میدهم و خداحافظی میکنیم. در که بسته می شود تک و تنها میمانم. به طرف بوم نقاشی ام میروم و با دیدن خط سیاهی شوکه میشوم. با خودم به 🔥پیمان🔥 می گویم: " دستت درد نکنه با این آوردنت! ببین با بوم خوشگلم چیکار کرده!" هر کار میکنم تا آن خط محو شود نشدنی است. رنگ و بوم را به حال خودشان رها میکنم. فکری به سرم میزند با خودم می گویم شاید سیما چیزی از #گروه‌های_مبارز بداند. با خودم می گویم شاید ماشین را تحت نظر داشته باشند و با تاکسی به خانه‌ی سیما میروم. سیما با صورت ماسک زده اش در را باز میکند اول از قیافه اش وحشت میکنم اما با روی خوشش لبخندی به لبم مینشیند و وارد میشوم. سیما به خدمتکارشان میگوید قهوه و کیک برایمان بیاورد.باهم وارد اتاقش میشویم و روی تختش مینشینم. از لنگ زدنم تعجب میکند و میپرسد: _چرا کج و کوله راه میری؟ خنده ای کوتاه به دهانم می‌نشیند و میگویم: _هیچی، بی احتیاطی کردم. همانطور که جلوی آینه با ماسک روی صورتش ور میرود، میگوید: _خب چیشده یاد ما افتادی؟ _همین جوری. من تموم ارثمو فروختم که برگردم پاریس. نفسش را همراه آهی بیرون میدهد و لب میزند: _خوشبحالت... مامان من اجازه نمیده از کنارش جم بخورم. بابامم که با زن جدیدش خوشه! بخاطر دل مامانه که تا حالا نرفتم اروپا. _آفرین، خوب کاری میکنی. در باز میشود و خدمتکار قهوه و کیک شکلاتی را روی میز میگذارد. سیما اشاره میکند و از اتاق خارج میشود. سیما از من میپرسد: _با اون همه پول میخوای چیکار کنی؟ به پولش فکر نکرده بودم، چون به اندازه‌ی کافی از راه نمایشگاه تابلو، و اموال پدری پول بدست می آوردم. سیما بازویم را ویشگونی می گیرد و با آخ از فکر بیرون می آیم. بازویم را محکم می گیرم و به جانش نق میزنم. _تقصیر خودته! میگم میخوای چیکار کنی. _بهش فکر نکردم؛ تو اگه پول میخوای بگو. _نه ممنون. منظورم کمک نبود. _میدونم عزیزم... همین جوری گفتم. روی صندلی اش لم می دهد تا ماسکش خراب نشود. کمی میانمان سکوت میشود و تعارف میکند تا قهوه بردارم.فنجان قهوه را پیش میکشم و آهسته آهسته قورت میدهم. مزه‌ی تلخ خوبی دارد.دو دل هستم چیزی از سیما بپرسم یا نه. میترسم بویی ببرد و جانش به خطر بیوفتد.کم کم مقدمه می چینم و با تردید لب میزنم: _سیما شنیدی که... میان صحبتم جفت پا میپرد و میپرسد: _که؟ _که... که چند روز پیش مستشارای آمریکایی رو کشتن؟ یکهو از روی صندلی جست میزند. ماسک از روی صورتش ولو میشود و با دلخوری به من زل میزند‌.همانطور که میرود صورتش را بشوید به من میگوید: _آ... آره شنیدم. در آن چند دقیقه‌ای که نیست فکر میکنم تا بتوانم موضوعی را پیدا کنم و از فکر مستشارها بیرون بیاید. صاف جلویم می نشیند و حوله را روی صورتش میکشد. _گفتی مستشارا؟ خب چیشد که یاد اونا افتادی؟ لبخند مصنوعی میزنم و برای طبیعی جلوه دادن همه چیز میگویم: _ها؟ هیچی اصلا ولش کن! _خب باید بدونم چرا پرسیدی. راستش منم تو روزنامه خوندم، میگن کار #مجاهدین_خلق بوده. _مجاهدین؟ مثل کارآگاه ها یواش صحبت میکند و لبش را کج میکند. _آره... دفعه اولشون نیست که چند سال پیشم چندتا افسر آمریکایی رو ترور کردن.باورت میشه؟ خیلی وقاحت داره ☆ادامه دارد..... ☆☆نویسنده؛ مبینا رفعتی(آیه) ☆ https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 ┗◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛┛