📪 پیام جدید https://eitaa.com/atticlibrary/1608 این داستان، ویژگی های یک قاتل خوب: #هدی

+++++

-

writing core:

یه پرونده‌ی جدید داریم دوسِتان.✨

🕯️ پرونده: «مرگ پشت نقاب» محل وقوع: ویلای قدیمی در حاشیه شهر 🏠 مناسبت: مهمانی سالانه‌ی نقاب‌ها – فقط افراد خاص دعوت می‌شن، با قوانین عجیب: ۱. هیچ‌کس اجازه نداره نقابش رو برداره تا پایان شب. ۲. هویت مهمون‌ها نباید فاش بشه. ۳. هر سال یک “بازی راز” بین مهمون‌ها برگزار می‌شه🧩 حادثه🔪: نیمه‌شب، درست وسط رقص نقاب‌ها، چراغ‌ها برای چند ثانیه خاموش می‌شن. وقتی روشن می‌شن، یکی از مهمون‌ها روی زمین افتاده — با خنجری در قلبش. هیچ‌کس چیزی ندیده. فقط صدای موزیک و خنده در فضا پیچیده بوده. سرنخ‌ها: روی خنجر، نقشی از بال‌های کلاغ حک شده. 📜قربانی برگه‌ای پاره در مشت دارد، با جمله‌ای ناقص: «او حقیقت را می‌داند...» 🎭یکی از مهمان‌ها، نقابش ترک خورده. نوشیدنی مخصوص قربانی، با رنگ متفاوتی بوده.🍾 #MORGANA

درست وقتی که ساعت روی دیوار به نیمه‌شب نزدیک شد، سالن پر از نورهای نرم و سایه‌های موزون شد — نور شمع‌ها با نرمی در نقاب‌ها می‌رقصیدند و صدای ویلُن مثل نخی ظریف همه را به هم وصل کرده بود. من کنار میز میوه ایستاده بودم، نقابم را با انگشتانم مرتب می‌کردم و تلاش می‌کردم نگذارم لبخندم واقعی به نظر بیاید. در چنین جمع‌هایی آدم یاد می‌گیرد که هر لبخند می‌تواند نقابی زیر نقاب باشد. چراغ‌ها یک‌دفعه پریدند. نفس همه در سینه حبس شد؛ لحظه‌ای شبیه آن‌هایی که وسط نمایش، بازیگرها سکوت می‌کنند. موزیک صدای خودش را از دست داد و به وضعی معلق افتادیم. صدای پاها، زمزمه‌ها و یک سرفه‌ی دور — بعد، وقتی نورها برگشتند، کنج رقص به رنگ سرخ درآمد. مردی را دیدم که روی زمین افتاده بود؛ نقابش جلوتر از صورتش افتاده بود و خنجرِ بسته به قلبش، مثل برگی سیاه توی لباسش فرو رفته بود. صداها تبدیل به جیغ شدند و بعد ساکت؛ هر کس سعی می‌کرد بفهمد کدام‌یک از این چهره‌های پوشیده قاتل است. من نزدیک شدم. هنوز کسی جرات نکرده بود به جسد دست بزند. روی تیغه خنجر طرحی بود — بال‌های کلاغ، ریز و دقیق، انگار مهرِ یک علامت. دستِ مرد منقبض بود و کاغذی پاره در مشتش بود، کاغذی که فقط نیم جمله‌اش خوانا بود: «او حقیقت را می‌داند…» و بعد خطی کج و پُر از لکه‌ٔ مرکب. بوی چیزی تلخ در هوا پیچیده بود؛ نه شبیه الکل مهمانی، بلکه شبیه چیزی که وقتی دست کسی به لیوان برسد، به‌خاطرش چهره‌اش رنگ می‌بازد. من این را حس کردم، چون همان ساعت قبل داشتم با او صحبت می‌کردم و لیوانش را دیده بودم — لیوانی با رنگی نامعمول؛ نه شراب قرمز، نه کوکتل معمولی، رنگش مثل آبِ هلو اما مات‌تر بود. نگاهم به اطراف وزید. زنی ایستاده بود که نقابش ترک برداشته بود؛ ترک از کنار چشمش آمده و آرایشش را به‌هم زده بود — انگار در یک لحظه مضطرب نقاب را محکم گرفته باشد. مچ دستش پاک و عریان بود اما روی لبهٔ چپ آستین کت مردی دیگر ذره‌ای خاک خشک دیده می‌شد؛ همین‌قدر کوچک که اگر دقت نکنی، متوجهش نمی‌شوی. از گوشهٔ اتاق، مردی با کت مخملی لبه‌دار به من چشم دوخت؛ او همیشه آرام بود، می‌خندید اما چشمانش پشت نقابش می‌سوخت. کفش‌هایش کمی گل‌آلود بودند — و ردیف کم‌عمقی از خاک زیر ناخن‌هایش جمع شده بود، انگار تازه از جایی خیس برگشته باشد. بیشتر از همه یک نکته توجهم را جلب کرد: میز نوشیدنی. سینیِ خدمتکار، همان کسی که هر سال این مهمانی را می‌چرخاند، ناگهان غیبش زده بود — شب قبل او با همان مرد مقتول جر و بحث کرده بود این را شنیده بودم؛ بحثی دربارهٔ یک راز قدیمی. کسی نزدیک به میز گفت که مقتول لحظاتی قبل از خاموشی چراغ‌ها، یک پیامک دریافت کرد و روی صورتش رنگ پرید. در گوشه‌ای از زمین خنجر، لکهٔ ریزی بود که با چشم معمولی شبیه لکهٔ جوهر یا خون نبود؛ نوعی چسب ماتِ سیاه که انگار تازه خشک شده باشد. حدس می‌زنم در بازجویی‌های بعدی، هر کدام داستان خود را خواهند گفت: زن با نقاب ترک‌خورده ادعا خواهد کرد که مشغول صحبت با میزبان بوده، مردی با کت مخملی خواهد گفت که برای گرفتن هوا بیرون رفته، و آن‌که روی آستینش خاک دارد، خواهد گفت که از باغچهٔ کنار ویلا برگشته — اما یک چیز برای من روشن است: قاتل از قوانینِ این مهمانی استفاده کرد؛ از تاریکی، از نقاب، و از لحظه‌ای که همه چشمانشان به جای دیگری خیره بود. او خواسته بود که قتل شبیه یک حادثهٔ ناگهانی به نظر برسد. امشب من قلم گرد گرفته‌ام و کلمات را برای ثبت آن‌چه دیدم میچینم. می‌توانم از لبهٔ ترک در نقاب، از رنگ نامعمول لیوان، از خاکِ نهان در لبهٔ آستین و از مهر بال‌های کلاغِ روی خنجر، ردِ قاتل را دنبال کنم. من نمی‌دانم چه کسی است — اما می‌ دانم قاتل کسی است که توانسته در میان صداها محو شود، اما ردِ کوچکی از خودش جا گذاشته، مطمئن هستم🩸 #MORGANA

هوا هنوز سنگین بود و بوی شمع و عطر گران‌قیمت مهمان‌ها در هم پیچیده بود، اما چیزی دیگر در فضا می‌چرخید — بویی تلخ و فلزی، شبیه خون تازه. به سختی می‌توانستم نفس بکشم بدون اینکه این بو را حس نکنم. نزدیک‌تر شدم و دیدم زن با نقاب ترک‌خورده هنوز دستش را روی صورتش گرفته و با چشمان گرد شده به من نگاه می‌کند. «من… من هیچ کاری نکردم!» صدایش لرزید، اما دستانش با چیزی آغشته بود که انگار اثر انگشتش به وضوح روی شیشهٔ خنجر باقی مانده باشد. مرد کت مخملی هنوز آرام ایستاده بود، اما کفش‌هایش که کمی گل‌آلود بود و خاک لبهٔ آستینش، به نظرم ارتباطی با باغچهٔ کنار ویلا نداشت — خاک تازه خشک شده بود، و بوی خاک مرطوب آن باعث شد فکر کنم کسی قبل از قتل به سرعت آنجا را ترک کرده است. نگاهم دوباره به میز نوشیدنی افتاد. سینی‌دار غیبش زده بود و این بار فهمیدم چرا: لیوان قربانی، همان با رنگ مات هلو، روی میز کمی جابه‌جا شده بود، و یک قطرهٔ ریز روی زمین افتاده بود. بوی این قطره با بقیه نوشیدنی‌ها فرق داشت؛ بویی تلخ و شبیه بادام تلخ یا سم میکروسکوپی. فقط کسی که لحظه‌ای دستش به لیوان خورده باشد، این بو روی انگشتانش می‌ماند. سرنخ جدید اما بیش از همه کنجکاوی من را برانگیخت: پشت یکی از پرده‌ها، یک نقاب اضافه با لکهٔ خون بسیار کوچک پیدا شد. خون آنقدر کم بود که شاید اگر کسی دقت نمی‌کرد، نمی‌دید. اما این نقاب به هیچ‌کس تعلق نداشت — یعنی قاتل قبل از خاموشی چراغ‌ها، نقابی را برداشته و دوباره جایش گذاشته بود، یا سعی کرده کسی را به اشتباه بیندازد. در میان همه، یک نکته عجیب هم وجود داشت: صدای پای کسی که با دقت و آرام حرکت می‌کرد، هیچ‌کس نشنیده بود. وقتی چراغ‌ها روشن شد، یکی از مهمان‌ها کنار پنجره ایستاده بود، درست جایی که هیچ کس انتظار نداشت. چهرهٔ پشت نقاب، آرام و بی‌تفاوت بود، اما با یک نگاه کوتاه، می‌شد فهمید که لبخندش کمی از حالت معمولی متفاوت است، و انگار از قبل همه چیز را می‌داند🗣 برای خوانندهٔ دقیق: اگر به رنگ لیوان، خاک روی آستین مرد کت مخملی، ترک در نقاب زن و نقاب اضافهٔ پشت پرده دقت کنی، رد قاتل شروع به آشکار شدن می‌کند. او کسی است که توانسته به راحتی بین جمعیت محو شود، اما اثر کوچکی روی محیط اطرافش گذاشته که تنها چشم تیزبین می‌تواند بفهمد. #MORGANA

📋به گوشه‌ای از سالن رفتم تا نفس تازه کنم و نگاه کنم چه کسی هنوز آرام ایستاده است. نگاه‌ها یکی پس از دیگری عبور می‌کردند و هیچ کس جرئت نمی‌کرد نزدیک جسد برود. اما توجه من به دستمال کوچک و سفید روی زمین کنار میز نوشیدنی جلب شد. دستمال، که در ابتدا به چشم نمی‌آمد، به وضوح با یک لکهٔ قرمز کم‌رنگ آلوده شده بود؛ اما نه خون، بلکه لکه‌ای از روغن بادام تلخ — همان ماده‌ای که در نوشیدنی قربانی بود. انگار قاتل قبل از برداشتن لیوان، دستمالی استفاده کرده تا رد انگشتانش را پاک کند، اما کمی از مادهٔ سمی روی زمین ریخته و حالا به چشم تیزبین می‌آید. در همان لحظه، توجه‌ام به مرد کت مخملی برگشت. او کنار پنجره ایستاده بود و هیچ کس را نگاه نمی‌کرد آیا قاتل او بود؟ #MORGANA

اگه قاتل رو پیدا کردید، با ذکر انگیزه‌ی احتمالیش، بفرستیدش اینجا. هشتگ یادتون نره*

-

ممبری که جواب دادی، واقعا کامل و دقیق بود.✨ ولی خب..😂