بارون بی وقفه میبارید و خیابون مثل زخم تازه ای بود که با چراغهای نئون خونریزی میکرد ... لارا با گام های سنگین پیش میرفت ، اسلحه در جیبش مثل یک راز داغ و زنده میتپید . بوی آهن و باروت با رطوبت هوا قاطی شده بود . هر قدم انگار پژواکی داشت که شهر را بیدار میکرد .
سایه ها از گوشه های تاریک کوچه ها بیرون خزیدند ، سایه ها حرف میزدند ، سایه ها نامش را میدانستند . چیزی اینجا طبیعی نبود . چشم ها در نور لرزان چراغ های نئونی ، برق میزدند . دستها مشت شدند ، چاقوها و میلهها بیرون کشیده شدند . لحظه ای همهچیز در مکثی بی رحم منجمد ماند ؛ مثل آستانه ی انفجار .
انگشت لارا آرام روی ماشه لغزید . قلبش نمیتپید ، کوبیده میشد ؛ نه از ترس ، از شور خامی که درونش میجوشید .
لبهایش بیحرکت مانده بودند . ناگهان ذهنش از هیاهویی پر شد که صدایش حتی از آژیرهای دوردست هم بلندتر بود .
اسلحه ها از جیب ها بیرون آمدند ، براق بودند و سنگین . تاریکی را در هم دریدند . شلیک اول ، سکوت را شکست ، و بعد همه چیز رنگی دیگر گرفت . آبی چراغ های پلیس از انتهای خیابان بالا خزید و روی پیکرهایی که در گل و باران افتاده بودند ، سایه انداخت .
سایهاش مانند شبحی بود میخواست تمام شهر را ببلعد .
شهر انگار زیر این نور تازه دوباره نقاشی میشد . نه سرخِ خون ، نه زردِ نئون ، بلکه آبی سرد و بیرحمی که همه چیز را از نفس انداخت .
لارا وسط این هیاهو ایستاده بود ؛ اسلحه هنوز در دستش بود ، بوی باروت در هوا پیچیده بود . و باران بود که لکههای رنگ را شست و تنها آبی را باقی گذاشت .
از دور صدای موتور ها نزدیک شد ، غرش شان سنگین تر از آژیرها بود . چراغ های دیگری در مه بارانی روشن شد ! نه آبی ، نه قرمز ...!
چیزی بین تاریکی و زهرآلودی . لارا سرش را بالا گرفت . انگار شب تازه میخواست آغاز شود ...!
#روانشناسروانی
