تفسیر سیاسی آل عمران-2 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ. الم .اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ*آل عمران1-2* خداست كه هيچ معبودِ ‏[‏بحقى‏]‏ جز او نيست و زنده ‏[‏پاينده‏]‏ است. بعد از اسم رمز حرف مقطعه ، سوره با توحید و صفات ذاتی و فعلی الهی آغاز شده است . تأکید بر توحید و حیات و قیومیت خداوند اشاره به مبنای فکری و اعتقادی در سیاست الهی است. یعنی همه چالش های سیاسی مطرح شده در سوره همانند ، جنگ بدر و شکست سنگین مسلمین در جنگ احد و ظهور منافقین در مدینه ، توطئه ها و آزار و اذیت یهودیان و فعال شدن جریان فکری و سیاسی مسیحیان ، ادامه ماجرای تغییر قبله ومسائل مربوط به مکه و حج و امر به معروف و نهی از منکر ، تولی و تبری و امانت و انفاق و تجربه انبیای پنجگانه اولواالعزم در این سوره همه بر مدار توحید است.صفت ذاتی حیات حقیقی خداوند و صفت فعلی قیّوم بودن پروردگار بنیاد آموزه های الهی در این سوره هستند.

محسن مهاجرنیا: امام رضا(ع) توحید را بنیادی‌ترین مبنای حکمت سیاسی معرفی کرد https://iqna.ir/fa/news/4087870/

✅ عدالت سیاستمداران در حکمرانی، بقاء حکومت را در پی خواهد داشت 🔻 حجت الاسلام دکتر محسن مهاجرنیا در نشست عدالت در سیره سیاسی اجتماعی امام رضا(ع): 🔹 ظهور عدالت که در کلام امام رضا علیه السلام وارد شده است، ناظر به کدام کارکرد عدالت است؟ تعاریف مختلف عدالت مانند «وضع الشیء فی موضعه» یا «اعطاء حق به صاحب آن» گویای آن است که عدالت وصفی است که به راحتی قابل تفسیر نیست. با توجه به روایت امام رضا علیه السلام می‏توان گفت: عدالت وصفی است که بر افعال سیاسی مترتب می‏شود و جزء اوصاف صورت‏بندی اجتماعی و سیاسی است نه ماده آن. 🔹 بنابراین اگر حاکم در رفتار، افعال و به طور کلّی در حکمرانی خود با مردم فعلی را خارج از موضع خود انجام دهد مرتکب ظلم شده و بدین ترتیب زمینه فروپاشی حکومت خود را فراهم می‏آورد. در سوی مقابل، امام علیه السلام عدالت و احسان و نیکوکاری را موجب دوام نعمت الهی برشمرده است. 🔹 عدالت با نگاه فلسفی در سیره سیاسی امام رضا علیه السلام جزء اوصاف و حالاتی است که عارض بر حکومت و افعال و رفتار سیاستمداران می‏شود. خود عدالت یک ماده یا صورت خاصی نیست بلکه می‏تواند عارض بر هر فعل و رفتار سیاسی حکومت و حاکمان شود. 📝 متن کامل: https://ihkn.ir/?p=36999 _ـ_ـ_ـ_ـ_ـ_ـ_ #قم #گزارش_خبری #تهران 🔳 با #مفتاح_اندیشه همراه باشید 🆔 @meftahandishe_com

عقلانیت سیاسی ،حلقه مفقوده سیاست‌ورزی های گفتمانی (قسمت-1) محسن مهاجرنیا امروز توفیقی شد دو کلیپ ارسال شده از حضرات آقایان اساتید جناب «مسعود عالی» و جناب «ناصر نقویان» را گوش دادم . یکی حکومت چندساله امیرالمؤمنین را ولایی نمی دانست و دیگری بر او نقد زد که اصلاً مأموریت تشکیل حکومت در دستور کار حضرت امیر(ع)نبوده تا ولایی باشد یا نباشد وجه مشترک دو دیدگاه دغدغه«حکومت» است. یکی درد حکومت ولایی با نصب مستقیم خدایتعالی را دارد . دیگری خدای متعال را از نصب حکومت دینی خلع کرده و اختیار حکومت را به عقل واگذار کرده است . پیشاپیش از تیزی عنوان این یادداشت عذرخواهم و حتماً دنبال این نیستم که عَلَم سومی را در کنار آن دو برافرازم اما علاقمندم تا ناقد و منقود را بر ترازوی انصاف نقد نمایم. به قول نانوائیان روزگاری است که ریش خویش به پای سیاست «آردی» نمودم. ملاحظات سیاسی به من آموخته است که «محافظه کاری» و مصلحت اندیشی همیشه دغل بازی نیست گاهی مقتضای عقلانیت است. من ناچارم وقتی به فلان شخصیت علمی برجسته یا فلان طیف و جناح سیاسی نقد می زنم با بدون عنوان یا با عنوان مستعار وارد شوم چون دَوَران امر میان «هستی و نیستی» است. اما امروز بقچه نگاهم در طاقچه خوش اقبالی قرارگرفته است زیرا دو قول از دو پایگاه فکری هستندکه خوشبختانه از دور و نزدیک با آنها حشر و نشر محفوف به ارادت داشته و دارم. و همین امر سبب می شود تا قلمم ازاتهام یک سونگری و جبهه گیری در مقابل جبهه های نوظهور مصون بماند.روشن است که انتشار یادداشت های انتقادی در فضای مجازی ، مجال اندکی دارد لذا ابتدا به مدعای دو دیدگاه اشاره می کنم تا اگر مجالی شد در قسمت های بعد «مبانی»، «خاستگاه فکری» و «آثار و نتایج» آنها را بررسی نمایم: جناب استاد مسعود عالی در حسینیه امام خمینی در حضور مقام معظم رهبری می گوید :« درباره نعمت جمهوری اسلامی قسم جلاله می خورم به والله العلی العظیم با تمام اعتقادقلبی ام می گویم که ... این نعمت جمهوری اسلامی از بزرگ ترین نعمت های پروردگار عالم است . شیعه در طول تاریخ حکومت ولایی نداشته است حتی زمان امیرالمؤمنین . تو زمان امیرالمؤمنین حکومت ولایی نبود کسانی که با حضرت بیعت کردند امام را به عنوان ولی خدا و خلیفه و جانشین رسول الله و امام معصوم نپذیرفتند بلکه به عنوان خلیفه چهارم پذیرفتند... تنها حکومت ولایی مال زمان ماست توی این 45 سال است که شیعیان که مؤمنین حاکم را به عنوان نائب امام زمان و به عنوان ولی خدا پذیرفتند. حاکم را با این عنوان پذیرفتند. ما دیگر نداشتیم آن وقت این نعمت نیست ؟ » جناب استاد ناصرنقویان در شب عاشورا می فرماید : «وظیفه امام هدایتگری است. وظیفه امام تشکیل حکومت نیست اینکه فلان آقا (اشاره به نظرآقای مسعود عالی) بگه تنها حکومت ولایی الآن بوده است حتی زمان امیرالمؤمنین نبوده است یک خرده بیشتر باید درس خواند. علی(ع) برای تشکیل حکومت نیامده است برای هدایت من و شما آمده حکومتی شد شد نشد هم نشد. حکومت غایت آمال انبیا و اولیا نیست . مثل اینکه بگوئیم امام علی آیا آپارتمان سازی ضدزلزله را هم یاد می دهد ؟ نه او می گوید اینها چه ربطی به من دارد اینها را برو از فیزیکدانها بپرس حکومت یعنی یه عده ای می خواهند یک جایی زندگی کنند یک قوانینی می خواهند عادلانه باشه حق آدم ها را به آدم ها بدهند خودتان می توانید برید آدم انتخاب کنید بهترین ها را انتخاب کنید واردترین ها را کاردان ترین ها و شایسته ترین ها را انتخاب کنید عقل دارید دیگه . مگر خدایی نکرده مریض شدید می روید پیش حضرت علی ؟ می روید نزد بهترین پزشک ؛ خواه مسلمان باشد یا یهودی ، با دین یا بی دین ، ریش تراشیده ...» ادامه دارد ...

در حالی که «حکومت ولایی» در بیان جناب آقای عالی با اعلام بیعت و وفاداری مردم محقق می شود اما «ولایت امر» و «امامت امت» که مفاد اصل پنجم قانون اساسی است، خروجی انتخاب خبرگان ملت در اصل یکصد و هفتم است که می گوید : « تعیین رهبر به عهده خبرگان منتخب مردم است. خبرگان رهبری درباره همه فقهاء واجد شرایط مذکور در اصول پنجم و یکصد و نهم بررسی و مشورت می‌کنند هر گاه یکی از آنان را اعلم به احکام و موضوعات فقهی یا مسائل سیاسی و اجتماعی یا دارای مقبولیت عامه یا واجد برجستگی خاص در یکی از صفات مذکور در اصل یکصد و نهم تشخیص دهند او را به رهبری انتخاب می‌کنند و در غیر این صورت یکی از آنان را به عنوان رهبر انتخاب و معرفی می‌نمایند. "رهبر منتخب خبرگان، ولایت امر" و همه مسوولیت‌های ناشی از آن را بر عهده خواهد داشت. رهبر در برابر قوانین با سایر افراد کشور مساوی است» این مبنای حقوقی با مبنای نخست که همه مشروعیت حکومت دینی را پیشاقانون اساسی می داند، متفاوت است.چون در مبنای اول نقش مردم را در قالب بیعت و اعلام وفاداری به ولی الله(و نه انتخاب او) در مرحله تحقق خارجی می داند. تا این تعارضات حقوقی حل نشود ادعای سلب «حکومت ولایی» از امیرالمؤمنین(ع) و اثبات حکومت ولایی برای ولی فقیه در جمهوری اسلامی قدری طبق مبنای شما(بند الف) شفاف نیست. اصل 56 قانون اساسی ج.ا.ا حکومت را در ادامه حاکمیت مطلق الهی، به مثابه سرنوشت انسان«حق خدادادی» مردم می داند که با روش های مرسوم انتخاب می شود : « حاکمیت مطلق بر جهان و انسان از آن خداست و هم او، انسان را بر سرنوشت اجتماعی خویش حاکم ساخته‌است. هیچ‌کس نمی‌تواند این حق الهی را از انسان سلب کند یا در خدمت منافع فرد یا گروهی خاص قرار دهد و ملت این حق خداداد را از طرقی که در اصول بعد می‌آید(از طریق انتخابات) اعمال می‌کند.» طبق این اصل و برخی از اصول دیگر مردم ایران به صورت غیرمستقیم یکی از فقهای واجد شرایط را برای منصب ولایت فقیه انجام می کنند و با این انتخاب او مشروعیت اعمال قدرت پیدا می کند.پیش از انتخاب او هیچگونه مشروعیتی برای حکومت نداشت چون حکومتی وجود نداشت. در حالی که مبنای نخست بیانگر آن است که حکومت ولایی تنها با پذیرش و اعتقاد ایمانی به «امام» و «نائب امام» محقق می شود. صرف انتخاب کردن امام و نائب او به عنوان حاکم اسلامی «حکومت ولایی » محقق نمی شود.بلکه حکومت امام به سطح حکومت «سایر خلفاء» غیر ولایی تنزل می دهد.در این صورت جناب آقای عالی باید روشن کنند که چنین حکومت غیر ولایی که مردم به عنوان«غیر ولایی » با آن بیعت کرده اند، چه سطحی از مشروعیت دارد ؟ به لحاظ نظری تنها با مبنایی سازگاری دارد که مشروعیت حکومت را پیشاحکومت و تعیین شده قطعی درعالم ثبوت می داند و برای انتخاب مردمی و «مردم سالاری دینی» هیچ نقشی جزء در عالم خارج قائل نیست. ادامه دارد ...

عقلانیت سیاسی ،حلقه مفقوده سیاست‌ورزی های گفتمانی (قسمت-3) =محسن مهاجرنیا= رویکرداین نوشتار نظری است و فارغ از ابعاد روان شناختی به موضوع می نگرد. بالطبع نیّت خوانی ندارد و به شخصیت افراد و شرایط مکانی و زمانی طرح مسئله هم توجه نمی کند. اما به دلیل اتهاماتی که بعضاً در فضای مجازی ،متوجه هر دو عزیز شده لازم است تأکید شود که این قلم دیدگاه آن دو را نه ناشی از چاپلوسی یکی و آزادگی دیگری و نه ناشی از افراط و سیاست زدگی می داند که این تلقی را جفای بر آن دو عزیز و خارج از اخلاق نقد می دانم.بر این باورم که دیدگاه هر دوی آنها علی المبناست و بدون بیان مبنایشان نقددیدگاه درگیر صاحب دیدگاه می شود. بنابراین، ابتدا به مبنای دیدگاه جناب عالی که شب نهم عاشورا مطرح کرد اشاره می کنم تا بعد به سراغ دیدگاه ناقد آن در شب دهم برویم. جناب استاد عالی می گوید :«کسانی که با حضرت امیر(ع)بیعت کردند امام را به عنوان ولی خدا و خلیفه و جانشین رسول الله و امام معصوم نپذیرفتند بلکه به عنوان خلیفه چهارم پذیرفتند.» همه گزارش های تاریخی و رویکردهای کلامی و فقهی اکثریت جامعه اسلامی آن روز ، این دیدگاه را تأیید می کند و ما هم با جناب استاد همراه هستیم اما اینکه می فرماید :«حکومت امیرالمؤمنین حکومت ولایی نبود» ولی جمهوری اسلامی «حکومت ولایی» است. روشن است که مقام ولایی«امامت» ثبوتاً همانند «رسالت» شأنی الهی و حاکمیتی دارد و زمام آن در دست خداوند است و قبول و عدم قبولش از ناحیه مردم در مقام ثبوت اثری ندارد و در مقام اثبات(اماشاکراً و اماکفوراً)، مربوط به ساحت دینداری و هدایت است و عدم مقبولیت آن خللی در آن ایجاد نمی کند. اما شأن حکومتی امام و نائب امام یعنی؛«حکومت ولایی»ایجاباً و سلباً مشروط به خواست، اراده و رضایت مردم است.(ان الله لایغیّرمابقوم حتّی یغیّروا ما بانفسهم)بدون تحقق این شرط، مشروط هم (فارغ از مقام ثبوتیش) قابل اثبات و تحقق نیست. بنابراین جناب استاد عالی که معتقدندحکومت ولایی آن است که مردم، «امام یا نائب امام» را با همین جایگاه الهی بپذیرند، باید مبانی اندیشگی آن نسبت به موارد ذیل روشن شود: الف) آیا «حکومت ولایی» امیرالمؤمنین(ع) یا حکومت ولی فقیه بدون در نظر گرفتن مردم، در عالم نفس الامر «جعل» و «انشاء» شده است؟ و تنها تحقق و کارآمدسازی آن در انتظار پذیرش مردم ولایتمدار بوده است؟ تا طبق این مبنا گفته شود مردم (بدون جایگاه مشروعیت ساز) امام بماهوامام را اگر پذیرفتند حکومت ولایی است و الا منتخب اگرامیرالمؤمنین(ع) هم باشد حکومتش ولایی نیست. ب‌) به چه دلیل «حکومت ولایی» ،نمی تواند خروجی انتخاب و بیعت مردمان انتخابگر باشد،آن زمانی که با رأی خود در عمل امیرالمؤمنین(ع) یا ولی فقیه را برگزیده اند؟ اعم از اینکه از اول به جایگاه قدسی آن اعتقاد داشته باشند یا بعداً در عمل بپذیرند یا به تعبیر جناب عالی پذیرش آنها از سنخ پذیرش خلفای قبلی باشد. ج) اگر گفته شود، حکومت ولایی در نزد خداوند از اول دو رکن اساسی داشته یکی صلاحیت های لازم دینی در سطح امیرالمؤمنین(ع) یا در سطح ولی فقیه و دوم پذیرش مردم و هر دو رکن لازمه ضروری «حکومت ولایی »هستند.یک رکن به تنهایی هیچ مشروعیتی برای حکومت ندارد به این معنا که حکومت ولی فقیه بدون مردم حتی در عالم ثبوت هم موضوعیت ندارد، تنها در حد یک صلاحیت و شأنیت بالقوه است،همانند حکم نماز جمعه است که مشروعیت اقامه آن حاصلجمع توأمانی و تضایفی امام و مأمومین است و هیچکدام از آن متضایفین به تنهایی متصف به عنوان نمی شوند تا جواز و مشروعیت خواندن نماز جمعه را داشته باشند. در این صورت جناب استاد عالی چگونه «حکومت ولایی»(= معلول) را قبل از تحقق جزء العلّه یعنی مقبولیت و باور مردم به جایگاه قدسی امام تصور می کنند؟ و نوع اقبال آنها را شرط «حکومت ولایی» می دانند. هر کدام از این سه صورت ، مبنای یک گفتمان فکری در مقوله مشروعیت حکومت اسلامی هستند .ظاهر دیدگاه جناب استاد عالی با (بندالف) سازگاری دارد در حالی که این مبنا با تنها «حکومت ولایی» شیعه که شرح آن در قانون اساسی جمهوری اسلامی منعکس شده قدری ناسازگار می نماید. ظاهر اصول5، 56 ، 107، 111 بیانگر آن است که حکومت ولایی از قبل تعیین شده نیست تا به اصطلاح دنبال «کشف» آن بود بلکه بخشی از حقوق و سرنوشت سیاسی شهروندان است که آن را «انتخاب» می کنند.

💠عقلانیت سیاسی ،حلقه مفقوده سیاست‌ورزی های گفتمانی💠 (قسمت-4) ✍️ محسن مهاجرنیا در قسمت قبل با اشاره به مبانی دیدگاه استاد مسعودعالی از ایشان تقاضا شد تا جهت تنویر افکار مخاطبانشان، مبانی خود را روشن کنند تا زمینه گفتگو و داوری درباره بازتاب ها، نتایج و آثار ایده « حکومت غیرولایی امیرالمؤمین(ع)» فراهم شود. در این قسمت اشاره ای به ایده و مبانی استاد ناصر نقویان داریم. ایشان فرمودند: «وظیفه امام هدایتگری است. وظیفه امام تشکیل حکومت نیست.» اقتضای چنین تلقی ای ، پذیرش «دین حداقلی» «تفکیک ذاتی دین از حکومت» و لازمه آن «جدایی دین از سیاست» است و در قسمت قبل گفتیم حاشا و کلاّ که جناب نقویان ملتزم بدان باشد. توضیح آنکه بخشی از ابهام در ایده ایشان به ابهام در مبانی فکری اشان بر می گردد که لازم است در چهار عرصه مبنایی ذیل روشنگری کنند: ✅نادیده گرفتن ضرورت«حکومت» از رسالت دینی امیرالمؤمنین(ع) مستلزم « دین حداقلی»است و البته رویکردهای درون دینی و برون دینی زیادی علی المبنی چنین ادعایی داشته اند،فهم مبنای ایده فوق نیازمند تبیین «مبنای» آن است. ✅میان عالمان علم سیاست نوعی توافق وجود دارد که موضوع این دانش یا صناعت، «قدرت»است و تجلی قدرت در «دولت» و «حکومـت»است،نفی عنصر دولت و حکومت از سیاست، مستلزم نفی اصل دانش است بنابراین ادعای اینکه اسلام رویکرد سیاسی دارد اما حکومت را ضروری نمی داند نیازمند بیان مبنای قوی ای برای این ادعا است . ✅باور به «عدم ضرورت حکومت در اسلام» اگر ناشی از روشنگری های عقلانی و دلایل برون دینی است، همان طوری که همه سکولارهای مدرن، بر طریق آن مشی کرده اند، لازم است بیان شود تا مخاطب تفاوت میان دین حداقلی در اسلام و دین حداقلی در مسیحیت را بداند. ✅نظریه اسلام حداقلی بدون حکومت، و استناد آن به امیرالمؤمنین(ع) که نهج البلاغه او ، سرشار از بیانات سیاسی و حکومتی است ، قاعدتاً نیازمند به ادله بسیار قوی و مبانی نقلی متقن از قرآن و روایات است بویژه آن که این نگاه معروف به «سکولاریسم دینی» در مقابل حقیقت وجودی انقلاب اسلامی و دیدگاه مؤسس آن قرار می گیرد. تبیین این چهار مبنا، باب گفتگو درباره « امیرالمؤمنین(ع) بدون حکومت» را باز می کند . 🔰کسانی که رسالت اسلام و مأموریت امیرالمؤمنین(ع) را در پیوند و ملازم با سیاست می دانند، مرادشان این است که اسلام تنها متکفل بیان قوانین زندگی فردی و اخلاقی نیست بلکه برای مناسبات قدرت و روابط اجتماعی میان شهروندان و شهریاران و مدیریت زندگی اجتماعی همه انسان ها برنامه دارد. چون عمده زندگی مادی و معنوی انسان ها در پیوند با دیگران در جامعه شکل می گیرد و بخش کوچکی از آن فردی است. اگر مأموریت وحی و رسالت و امامتبدون توجه به این بخش باشد و به تعبیر جناب استاد« اگر حکومت شد شد اگر نشد هم نشد» حتی با انحصار رسالت دین در «هدایتگری» هم نقض غرض می شود و معنایش آن است که دینِ هدایتگر برای بخش زیادی از عرصه هدایت یعنی «عرصه حیات اجتماعی» انسان ها برنامه ای ندارد یا نمی تواند داشته باشد . آیا حضرت موسی (ع) می توانست بدون ابزار قدرت، «فرعون» را هدایت کند؟ جالب است نه فرعون چنین باوری داشت و نه موسی فارغ از آن بود . فرعون به موسی(ع) گفت :« قَالَ أَجِئْتَنَا لِتُخْرِجَنَا مِنْ أَرْضِنَا»(طه57) و« قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا وَتَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِيَاءُ فِي الْأَرْضِ» (یونس79) آیا آمده ای قدرت و حاکمیت ما را بگیری و خودت حاکم بر مصر بشوی؟حضرت در جواب نفی نکرد بلکه گفت قوم خودم را آزاد بگذار تا من آنها را از این شهر خارج کنم و به جای دیگری برویم« أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ»(شعراء17) و حضرت به محض خروج بنی اسرائیل از مصر حکومت موسوی تشکیل داد.آیا تلاش سیزده ساله پیامبر اسلام(ص) در مکه، بدون حکومت، در هدایتگری کامل بود؟ یا نیاز به حکومت مدینه داشت تا با ابزار قدرت فتح الفتوح مکه را به راه اندازد؟ آیا اصولاً جامعه‏ی دینی هدایت شده بدون تشکیلات سیاسی حکومت دینی، قابل تحقق است؟ به تعبیر امام راحل(ره) چگونه می شود آن همه مقررات اجتماعی اسلام را تصور کرد و جنگ و صلح، اقامه حدود و دیات و اجرای مفاد سنگین نهی از منکر در مقابل قدرت های بزرگ و حفظ هویت مکتب و صیانت از حدود وثغور و تمامیت ارضی مسلمانان و مراقبت از دین و دنیای مردم را بدون اعتقاد به تشکیلات سیاسی و «حکومت» دانست؟ جالب است خود امیرالمؤمنین(ع) در تعبیری حسب نقل که مؤید به دلایل زیادی است به «ابوالدّرداء» و «ابو هریره» حاملان نامه معاویه به امام، بعد از قتل عثمان، فرمود:« وَالْواجِبُ فى حُکْمِ اللهِ وَ حُکْمِ الاِسْلامِ عَلَى الْمُسْلِمینَ ...اَنْ لایَعْملُوا عَمَلا وَلا یَحدثوا حَدَاً وَلا یُقَدِّمُوا یَداً وَلا رِجْلا وَلا یَبْدَؤُ

بِشَیئ قَبْلِ اَنْ یَخْتارُوا لاَنْفُسِهِمْ اِماماً عَفیفاً عالِماً وَرِعاً بِالْقَضاءِ وَالسُنَّةِ، یَجْمَعُ اَمْرَهُمْ وَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ وَ یَأخُذُ للمَظلُومِ مِنَ الظّالم حَقَّه وَ یَحْفَظُ اَطْرافَهُمْ وَ یُجْبى فَیْئَهُمْ وَ یُتِمُّ حِجَّتَهُمْ وَ یُجْبى صَدَقاتِهمْ»( کتاب سلیم بن قیس، صفحه 182)واجب در حکم خدا و حکم اسلام بر مسلمین (بعد از آنکه امام و پیشوایى از دنیا مى رود یا کشته مى شود، خواه گمراه باشد یا اهل هدایت، مظلوم باشد یا ظالم، خونش مباح باشد یا حرام،) این است که هیچ کارى نکنند، و دست به برنامه جدیدى نزنند، و گامى برندارند و چیزى را آغاز نکنند، پیش از آنکه براى خودشان امام و پیشواى پاکدامن، عالم، پارسا، آگاه به مسائل قضائى، و سنّت پیامبر(ص) برگزینند؛ تا کارهاى آنها را جمع و جور کنند، و در میان آنها حکومت نماید، و حقّ مظلوم را از ظالم بگیرد، و مرزها را نگهبانى کند، و اموال بیت المال را جمع آورى نماید، و حجّ را به طور منظّم بر پا دارد و زکات را جمع نماید، 👈🏾ادامه دارد...

عقلانیت استراتژیک (تأملی در پاسخگویی نظام به تجاوز اسرائیل) با توجه به تحمل ضربه سنگین جبهه مقاومت در چند جبهه، به نظر می رسد شورای عالی امنیت ملی بر اساس «عقلانیت استراتژیک» تصمیم به انتقام حساب شده دارد.جبهه مقاومت به عقلانیتی رسیده است که در تصمیم گیری خود نباید بر اساس احساسات و هیجانات عمل کند.برنامه ریزی راهبردی در طراحی عملیات انتقام سخت ، نیازمند توجه به موضوعات ذیل است 1.زمینه سازی حقوقی در نهادهای بین المللی و کشورهای جهان برای دفاع مشروع، 2.وضعیت دولت جدید که هنوز کابینه اش شکل نگرفته ، 3.شرایط عمومی کشور، 4.شرایط انتخابات آمریکا که هر گونه جنگ ممکن است به پیروزی ترامپ منجر شود ، 5.آماده سازی افکار عمومی داخلی و خارجی ، 6.خرید زمان جهت برنامه ریزی و هماهنگی لازم میان چهار جبهه مقاومت یمن، لبنان ، عراق و سوریه، 7.استفاده از تجربه عملیات وعده صادق، 8.ابداع روش غافلگیری غیر قابل محاسبه برای دشمن ، 9.ایجاد امید در میان رزمندگان فلسطینی و حماس ، 10.احیاء حیثیت امنیتی کشور، 11.حفظ برتری نظامی در موازنه قوای منطقه ، 12.توجه به موضوع عمر 25 ساله اسرائیل ، 13.پشیمان سازی دشمن در تجاوزها و ترورها ، 14.عدم استفاده اسرائیل و نتانیاهو از نتایج عملیات انتقام، 15.رعایت احتیاط در جلوگیری ازگسترش دامنه جنگ؛ 16.برنامه ریزی برای نشان دادن اقتدار جبهه مقاومت در مقابل دشمنان، چون اسرائیل همانند عملیات وعده صادق از ظرفیت دفاعی ناتو و کشورهای منطقه استفاده می کند، موارد فوق و دلایل دیگری سبب شده است تا لحن اولیه پیام ها و بیانیه ها قدری ملایم باشد . در اطلاعیه سپاه پاسداران به جای تهدید قاطع و فوری، حمله اسرائیل به کشور و شهید کردن مهمان و رهبر بزرگ مقاومت فلسطین ، «محکوم» شده است. و بازتاب خبری آن هم خیلی تهاجمی نبود. به نظر می رسد این بار برنامه ریزی دقیق تر و اثر گذار تر باشد . شرایط کشور نیازمند آن است که در آستانه اربعین حسینی همگی برای تعجیل در ظهور منتقم همه مظلومان دست دعا بلند کنیم و بگوئیم « اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکو إِلَیْک فَقْدَ نَبِیِّنَا وَ غَیْبَهَ وَلِیِّنَا وَ کثْرَهَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّهَ عَدَدِنَا وَ شِدَّهَ الْفِتَنِ بِنَا وَ تَظَاهُرَ الزَّمَانِ عَلَیْنَا اللهم عَجِّل فی فرج مولانا صاحب الزمان» مهاجرنیا

💠نمازمقاومت نماداتحاد اسلامی💠 ✍🏼 محسن مهاجرنیا بعد از نماز تاریخی مقام معظم رهبری بر جنازه سردار بزرگ اسلام شهیدالقدس حاج قاسم سلیمانی ، امروز دومین نماز با ویژگی های انحصاری توسط معظم له بر جنازه دومین سرداربزرگ مقاومت شهیدثانی قدس«دکتر اسماعیل هنیئه» برگزار شد. این نماز نمادین که توسط رهبر شیعی انقلاب اسلامی بر رهبرسنی فلسطینی اقامه شدحامل پیام ها و سیگنال های فراوانی است. مروری بر چهل و پنج سال گذشته نشان می دهد که «امت گرایی» از شاخص های بزرگ و شعارهای انقلاب اسلامی بود. برای تحقق این شعار در داخل و خارج، با ایجاد نهادها، اختصاص ایام خاص و مراسم وحدت و پروژه های زیاد، هزینه های سنگینی را صرف کرد.اما واقعیت آن است که به دلایل مختلف ، نتیجه مورد انتظار حاصل نشد و امروز شاهد خیانت های کشورهای اسلامی به مصالح و منافع مسلمانان و همدستی آنها با استکبار جهانی هستیم. بخشی از این ناکامی به روش های ناکارآمد، مدیریت های ضعیف، عدم توجه به واقعیت های فکری و عملی، و بخشی هم حاصل توطئه ها و سنگ اندازی دشمنان و مخالفان اتحاد مسلمین است.فعال سازی جریان های افراطی چون: وهابیت ، القاعده و طالبان و داعش و النصره و سپاه صحابه و راه اندازی پروژه شیعه کشی در شبه قاره و شبه جزیره وکشورهای عربی و آفریقایی همه از موانع این رویکرد انقلاب اسلامی بوده است. اما اندیشه انقلاب اسلامی در پشت این موانع متوقف نشد و وحدت را در میدان «مقاومت » جستجو کرد و عَلَم اتحاد را بر بام قبله گاه «بیت المقدس» برافراشت. آنجا که با تلاش گسترده سردار سرافراز اسلام حاج قاسم سلیمانی ، مجاهدان شیعی حزب الله و حشدالشعبی و فاطمیون و زینبیون، زیدی های یمنی، سنّی های فلسطینی و لبنانی همه بر آرمان واحد گردآمدند و با عبور از توطئه ها و وسوسه هایی با عنوان«رافضی» و «ناصبی» دوش به دوش مبارزه با استکبار و صهیونیسم را در پیش گرفتند این تجربه نشان داد که اندیشه «وحدت اسلامی» بر مدار توحید و«الذین قالوا ربّناالله» نیازمند پیوستی به نام «ثمّ استقاموا» است. اجتماع همه رهبران مقاومت در تشییع جنازه سردارسلیمانی در سال 1398و اجتماع آنها در تشییع جنازه امروز مجاهد بزرگ«دکتراسماعیل هنیئه» دلیل بر این ادعا است و مهم تر از همه اینها، پدیده انحصاری و نقطه عطف تاریخی اتحاد در اقامه نماز میّت توسط آیت الله خامنه ای رهبر شیعی انقلاب اسلامی بر رهبر انقلابی سنّی و مجاهد بزرگ «اسماعیل هنیئه» است. امیداست نهادهای مسئول با تدبیر و درایت این حادثه نوین را بازخوانی و بازسازی کنند تا نقطه عطفی در تاریخ اتحاد اسلامی قرار گیرد .