در سال ۲۰۲۳، یک استاد دانشگاه آمریکا با رنگ پوست نسبتاً سیاهش، دچار تبعیض است. اما این مطلب هر چقدر هم برای آمریکا و اساساً انسانیت شرمآور باشد، برای یک فیلم، مطلب جدید و جذابی نیست. حرف فیلم این است که خود آفریقایی-آمریکاییها نیز تا حدی به این نوع نگاه دامن زدهاند/میزنند و امروزه رمانهایی را مینویسند که نه راجعبه سیاهپوستها که راجعبه «سیاهی است». اینکه فقر و فلاکت و پایین بودن جایگاه سیاهها در رمانها و فیلمها باعث میشود سفیدهایی که عذاب وجدان دارند آرامش پیدا کنند و برای این آثار ایستاده کف بزنند عجیب نیست؛ آنچه عجیب مینماید بازی خود آفریقایی-آمریکاییها در وسط میدان این بازی هویتی است.
داستانِ «داستان آمریکایی» پیرامون ماندن و لق زدن میان سه نوع هویت از سیاهپوستان است: «آنچه دوست دارند باشند»، «آنچه واقعاً هستند» و «آنچه سفیدها از زیست و هویت سیاهها میپسندند». این حرکت آونگی میان هویتهای مختلف حتی تا پایانبندی فیلم هم ادامه مییابد و بیننده قرار است به «داستان بودن» کل این حرکت پی ببرد و برای هریک از هویتهای مذکور، یک مدل مجزای پایان را هم ببیند.
متن کامل ریویوی فیلم داستان آمریکایی را در پرونده اسکار بخوانید.
#داستان_آمریکایی
#پرونده_اسکار
#مجله_میدان_آزادی
#سینما
#فیلم
9⃣8⃣
@azadisqart