✨✨✨
🔆بــِســـمـِ الـلّـــهـ وَ هُــوَ الـــمُـــصَـوِّر🔆
#مادری_بدون_فیلتر
#چله_نویسی
#روز_سی_و_چهارم
۱۹/خرداد/۱۴۰۲
«رواق کتاب» کشف نوبرانه سفرمان بود. بعد از نماز، از دارالحجه که با پله‌برقی آمدیم بالا، بدوبدو رفت جلو و پیچید توی #صحن_قدس و یک راست رفت #رواق_کتاب. دور و برش را نگاه کرد و دید کلی نی‌نی نشسته‌اند روی زمین و چندتایی هم روی صندلی‌های مطالعه و دارند کتاب می‌خوانند. (البته درنظر داشته باشید که در منطق ریحان، واژه «نی‌نی» رنج سنی تا ۱۲سال را دربر می‌گیرد.)
رفت سمت یکی از قفسه‌ها، کتابی انتخاب کرد و نشست کنارمان و بلندبلند برایمان خواندش.
حس آن لحظه من؟
#خوشحالی همراه با #نگرانی. خوشحال از اینکه احتمالا ریحان راه #دانایی و #آگاهی را انتخاب خواهد کرد. راه #مطالعه و #پژوهش را. و نگران از دام‌های مسیر دانایی. دامی به بزرگی #خودداناپنداری و خودبرتربینیِ بعدش؛ همان #حجابِ_عِلم خودمان. همان که نمی‌گذارد بشنود و بیاموزد و نقد شود و رشد کند.
و کار من اینجا سخت می‌شود، خیلی سخت. اینجایی که باید به ریحان بیاموزم مطالعه، کتابخوان بودن و سیر کردن در دنیای کتاب، راه رفتن روی لبه تیغ است. ربحان باید بداند هرچقدر هم کتاب بخواند، بی‌نیاز نخواهد شد از #تفکر و #تدبر و #تعمق که تمام این‌ها #تواضع به همراه دارد و اصلا همان که جناب این‌سینا گفت:
«تا بدانجا رسید دانش من، که بدانم همی که نادانم».
و کار من اینجا سخت می‌شود. اینجایی که باید یادم باشد هدف، اهل مطالعه شدن ریحان نیست. هدف، #اهل_مطالعه_و_تفکر شدنش است.
🍃🍃🍃
☕️دعوتید به یک فنجان عطرِ |بٰاهٰارْنارَنج|
🔰 https://eitaa.com/joinchat/3291676979Cd3d47b01a3
🔰 @mrs_faaf
✨✨✨
🔆بــِســـمـِ الـلّـــهـ وَ هُــوَ الـــمُـــصَـوِّر🔆
📝#خرده_روایتهای_اربعین
3️⃣#روایت_سوم: رستاخیز در عمود چهار
روز شنبه‌ای که #بابا_علی جان از همان دم در حرمش قرآن بالای سرمان گرفت و راهیِ راه حسین‌مان کرد، گفتیم برویم زیارت اهل قبور وادی‌السلام و سلامی خدمت انبیا و اولیائش بکنیم و «نائب‌الزیاره‌تان خواهیم بود»ی بگوییم.
رزقمان را هم سر مزار #آیت‌الله_قاضی و #شهید_هادی_ذوالفقاری گرفتیم و همین‌طور که محکم خودمان و بچه‌ها و کوله‌هایمان را گرفته بودیم تا از پشت توک‌توک پرت نشویم، به سمت #مسجد_کوفه رفتیم. البته که بهتر است شروع پیاده‌روی اربعین از #مسجد_سهله باشد به نشانه #بیعت با صاحب پرچم سرخ حسین (ع)، بیعت با مهدی (عج)، پسر زهرا (س). اما شروع از مسجد سهله، یعنی طی طریق از «طریق العما» و برای ما که کودکان به ظاهر خردسال همراه‌مان بودند، مشایه، انتخاب بهتری بود؛ به جهت وجود موکب‌های بیشتر در آن.
پس، از مسجد کوفه بسم‌الله را گفتیم تا یادمان بماند #بصیرت که از عقل‌ها برود و #عدالت در سجده‌گاه قربانی شود، عجیب نیست دیدن پیکر چاک‌چاک حسین، زیر سُم اسبان.
تا بهراسیم از خودمان و اهل کوفه بودن و شدن. که #کوفه یک جغرافیا نیست، یک #تفکر است جاری در تاریخ و آه زینب (س)، نفرین زینب (س)، همواره همراهش است.
تا بترسیم از ترسیدن و جا زدن که کوفیان، اول پشت مسلم –نائب الحسین- را خالی کردند و بعد، حسین (ع) کشته شد. اینجاست که وقتی از مسجد کوفه به سمت عمود اول توی تاکسی نشسته‌ایم، نسبت‌مان با نائب المهدی را می‌سنجیم تا ببینیم آخرش با خودمان و #آقا_سید_علی چندچندیم و کجای #انقلاب_اسلامی ایستاده‌ایم و اصلا جایگاه‌مان را در این هنگامه #تمدن‌سازی پیدا کرده‌ایم یا هنوز سرگردان و حیران و بی‌برنامه فریاد می‌زنیم «آقا بیا»؟!
حالا که صحبت به اینجا رسید می‌گویم، هیچ‌کدام از این حدیث‌نفس‌ها و حساب‌کتاب‌ها از هیجان اربعین‌اولی بودن نمی‌کاهد. اربعین اولی که باشی حتی دیدن تابلوی سبزرنگ «1» که بین تابلوها و بنرهای رنگ و رورفته روی تیر چراغ برق به زحمت دیده می‌شود هم برایت هیجان‌انگیز خواهد بود. هیجانی از جنس یک #شروع_ویژه. مثل وقتی نوروز می‌افتد به شنبه و تو می‌خواهی تمام کارهای نکرده و برنامه‌های مهم اجرا نشده‌ات را بگذاری دقیقا از شنبه 1/1 شروع کنی.
همین می‌شود که میروی وسط بزرگراه، دقیقا زیر عمود می‌ایستی تا عکس واضح‌تری بگیری و همیشه یادت بماند یک روزِ شنبه‌ای، جلوی عمود 1 که زیرش نوشته بود «السلام علیک یا اباالفضل العباس (ع)» حرکت در مسیر حسین (ع) را آغاز کردی.
و قسمت هیجان‌انگیزتر ماجرا می‌شود ورود به اولین موکب برای استراحت و گذار از ساعات اوج گرما.
این «اولین ورود» برای ما در عمود 4 اتفاق افتاد. دو ساعت مانده به اذان ظهر. سوله‌ای نسبتا بزرگ و مفرش که دورتادورش پشتی چیده بودند. یک کولر آبی دقیقا جلوی در ورودی که بیشتر از باد، صدا داشت و درواقع کولر گازیِ ایستاده میان سوله وظیفه اصلی خنک کردن هوا را برعهده داشت. آخر موکب هم کوهی از پتو و بالشت‌های رنگارنگ بود و تعدادی خانم که آن وسط خوابیده بودند.
یک گوشه، جایی که نه در تیررس باد بی‌امان کولرگازی باشیم و نه از گرما هلاک شویم نشستیم و هنوز یک ساعت از استراحتمان نگذشته، برق رفت! حالا تمام آن هیجانات، زیر گرمای 48درجه در سوله‌ای با سقف فلزی داشت آب می‌شد و ما اربعین‌اولی‌ها شده بودیم مصداق «که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها».
و بی‌شک الان نمی‌خواهم از شدت گرما و نفس‌تنگی ناشی از آن برایتان بگویم که به قول بزرگی «از پیاده‌روی اربعین که برگشتید از بدی هوا نگویید، بی‌ادبی به صاحب مسیر است.» خودمان هم که فکر کردیم دیدیم غر زدن نه تنها خنک‌مان نمی‌کند، که انرژی‌مان را هم تحلیل می‌دهد. پس همان موقع که به ذهنمان رسید از سوله بیرون بزنیم و برویم روی موکت‌های جلوی در بنشینیم، زاویه دیدمان را عوض کردیم و تمام ماجرا را #رشد دیدیم برای خودمان که اصلا هدف از #خلقت، همین است. پس رساترین تعبیر برای ماجرای موکب عمود چهار، #رستاخیز است؛ رستاخیز روح. تعبیری دقیق، به این معنا که از پس سه ساعت بی‌برقی و عرق‌ریزان جسم و روح، دوباره متولد شدیم و یک بار دیگر یادمان آمد –و این‌دفعه در ذهنمان حک شد- که #راه_حسین (ع) قرار نیست آسان باشد و بی‌درد و بی‌کم‌آوردن نفس.