ادامه تکلیف گریزی دانش آموزان درایام کرونا👇 ✅۳_ عدمِ ایراد گیری همش نگیم " اشتباه نوشتی، بد خط نوشتی، وااای چه قدر غلط داری، خسته شدم از بَس توضیح دادم ..." اگر خواستیم ایرادشُ بگیم، یک ربع بعد از نوشتن بگیم" مامان جان، دخترکم، نگاه کن ببین درست نوشتی یا نه! نوشتت ایرادی داره یا نه ..." وقتی نگاه به درسِ بچه می کنیم در ابتدا دنبالِ درست ها بگردیم اگر غلط زیاد داره با خودکار سبز دورِ غلط هاش خَط بکشیم نه قرمز در اینجا از #تکیک‌ساندویچ استفاده کنیم 😊 ۱. برایِ گفتن ایراد و غلط از کلمات مثبت استفاده کنیم، " آفرین دخترِ باهوشم، من به شما افتخار میکنم ..." صفات رو میگیم . ۲. حالا وقتش ایرادشُ بگیم ☺️ " فک کنم خسته بودی، حواست نبوده، اینجا ۴ تا ایراد داری، درستش کن" بازم بدونِ سرزنش میگیم ۳. مجددا از کلمات مثبت استفاده می کنیم 😊 " من می دونم که تو میتونی، درستش کن ..." صفات میگیم دقت کنید وقتی یه کلمه رو میخونیم به اول و آخرش توجه میکنیم نه وسطش حتی ممکنه اون کلمه غلط باشه ولی چون به اول و آخرش دقت کردیم نه وسطش متوجه غلطش نمی شیم ! ✅۴_ تنوع دادن به فعالیت و کارِ بچه ها بچه داره مشق می نویسه ۱. گوشه دفتر مشقش براش نقاشی بکشیم گُلی، بُلبُلی، ستاره ای ... ۲. مثلِ معلم ها از برچَسب می تونیم استفاده کنیم ۳. بچه تمایل نداره رو کاغذ مشق بنویسه ریاضی تمرین کنه، براش تخته وایت بُرد، تخته سیاه تهیه کنیم، چون بچه ها عاشق نوشتن پایِ تخته ان، اینجوری تشویق می شن بنویسن 😌 ۴. تو کارهای آشپزی دخالتشون بدیم بیاد ادویه غذا رو بریزه باهامون کیک درست کنه ظرف بشوره ... ۵. تو خونه ورزش کنیم #تکالیف‌گریزی‌دانش‌آموزان‌در‌ایام‌کرونا #قسمت‌دوم #ادامه‌دارد #ویژه‌والدین #بانو‌طلبہ #الناز‌رحمت‌نژاد @be_vaghte_del313

مَزه یِ همه یِ نماز صُبح هایی که صِدام می زدی الناز ... الناز ... پاشو نماز زیرِ زبونمه. صدایِ اذان و اقامه ای که نیمه شَب، نزدیکِ سَحَر می پیچید تو خونه و بیدار می شدم برایِ نَماز یادمه. تو چی؟ یادته؟ یه سال دهه اول محرم که تموم شد بهت گفتم: چرا لباس سیاهِتُ دَر نمی یاری؟ چرا مَحاسِنتُ نمی زنی؟ گفتی: من تا چهل روز عزادارِ شاهِ عالمینم. گفتی: مُحَرَّم تازه از فردایِ عاشورا شروع می شه... از هَمون سال تا همین الآن که بیشتر از ده سال می گذره منم ازت یاد گرفتم، یاد گرفتم شَبِ اول مُحَرَّم عزادار شاهِ عالمینم باشم تا اربعین. یاد گرفتم که مُحَرَّم تازه بعد از عاشوراست ...  اون موقع همش دوازده سیزدهم سالم بود. می دونستی من مِثلِ زَمینِ حاصل خیزی ام که هرچی بِکاری برداشت می کنی. بیست و پنج، شِش روزه که دیگه به خاطرِ مصرفِ داروها گوشه ای چُرتِت نگرفته، هَمَش خوابی. وقتی ام بیداری ماها رو حتی مَنَم نمی شناسی. صِدات می زنم، حالت می پرسم اما جواب نمی دی. فقط چند تا چیز می گی! لااله الاالله. اشهدان علیا امیرالمومنین. قدقامت الصلوه. اللهم صل علی محمد وآل محمد ... هِق هِق می زنم زیرِ گریه. بایَدَم اینا رو بِگی. تو یک عُمر بااین چیزها مانوس بودی. می دونی چیه؟ از وقتی تو مریض شُدی شبایی که همه دورِهَم جمع می شیم کَسی نیست برامون دعایِ سُفره بخونه. سُفره هامون بی دعا باز و بسته می شه... امسال دهه اول هیئتم نداریم، آخه تو مریضی، کَسی نیست کمکمون کنه باهَم سیاهی بزنیم. فِکرِ مَنو نَکردی؟ برایِ کی امسال از رویِ مفاتیح اعمال عاشورا بخونم؟ با کی نمازِ ظُهرِ عاشورا بخونم؟ روزِ مباهله ست. روزه ام. از اون روزه مستحبی ها. چه قدر اون موقع ها که کم سن و سال تر بودم دعوام می کردی می گفتی: چه خبره اینقدر روزه می گیری؟ می گفتم: روزه سِپَرِ آتیشِ جَهنَّمِ. می خوام بی سِپَر نباشم. بعدشم مفاتیح دادی دستم گفتی بخون. چِشمم خورد به روزهایی که روزه مستحبی داره. منم گرفتم‌. بعدش از سَرِ ذوق برام به زبان تُرکی می خوندی: سَن مَنیم الناز بالام سان، سَن مَنیم گول ناز بالام سان ... مامان زینبم از راه رسید. اومده بِهِت سَربزنه. صِدات می زنه: بابا ... باباجان خوبی؟ جوابی نمی دی و فقط نگاه می کنی. زندایی پَریسا، خاله سمیه یکی یکی می یان بالاسَرِت، دست رو محاسن و موهات می کِشَن. می بوسَنِت. صدات می زنن اما هیچی نمی گی ... همه بُغض می کنیم و یه گوشه ای می شینیم. باز مَن زُل می زنم بِهِت: بابابزرگم، درسته مریضی، صدات می زنیم و جواب نمی دی، دیگه سَرسُفره باهامون نیستی و غذات تنها شیرِخُشک و داروهاییِ که اونَم نه از دَهَن از شیلَنگی که به بینیت وَصلِ می دیم اما یه چیزی هنوز سَرِجاشِ! #احترام. #احترام سَرِجاشِ. بچه ها و نَوه ها که از دَرِ خونه وارد می شن چه خواب باشی چه بیدار. چه جواب بدی چه جواب ندی. بشناسیشون یا نشناسیشون به رَسمِ احترام،  اوّل به خودت سلام می دن و حالِتُ می پُرسَن. اصلا همین احترام باعث شد من سَری به فرهنگ نامه لغت بزنم و معنیِ احترام بخونم: رفتار و گفتاری که نشان دهنده ی بزرگداشت و اهمیت دادن به کسی یا چیزی است فقط لازمِ اضافه کنم حتی اگر اون کَس یا شَخص مریض باشه ... #داستان‌احترام #قسمت‌دوم #النازرحمت‌نژاد #بانو‌طلبہ @be_vaghte_del313