*️⃣◻️*️⃣◻️*️⃣◻️ *️⃣◻️ #معرفت_حضرت_قرآن #فضائل_حضرت_قرآن ❇️#فضیلت حضرت قرآن: #آمرٌ_زاجر 🔹یکی از #فضائل حضرت قرآن، «آمرٌ زاجر » یعنی امر کننده و نهی کننده بودن آن است. 🔹چنانچه حضرت جعفر صادق (ع) به حدیث جدشان امیر المومنین علی (ع) در این خصوص اشاره و فرمودند: ➖خَطَبَنَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام خُطْبَةً فَقَالَ فِيهَا: ..فَالْقُرْآنُ آمِرٌ وَ زَاجِرٌ حُدَّ فِيهِ الْحُدُودُ وَسنن فیه السنن 📔بحار الأنوار ، ج۸۹ ص: ۲۶ ☑️از نظر لغوی، آمر به معنی فرمان دهنده بودن و زاجر به معنی باز دارنده بودن است. اما موضوع مورد امر و زجر حضرت قرآن چیست؟ ➖عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ : إِنَّ الْقُرْآنَ زَاجِرٌ وَ آمِرٌ يَأْمُرُ بِالْجَنَّةِ وَ يَزْجُرُ عَنِ النَّار حضرت قرآن ،‌ بندگان را به جنت امر می کند و از نار باز می دارد. 📔تفسير القمي، ج۲ ص ۴۵۱ 🔘در معنای ظاهر، امر به جنت، امر به دخول به جنت است و زجر از نار،‌ زجر از دخول به نار. لذا حضرت قرآن امر می کند به تمامی اعمال نیک و مصادیق مأمورٌ به که سبب دخول به جنت می شود و زاجر است از تمامی اعمال منهیٌ عنه که سبب دخول به نار می گردد. 🔹چنانچه خداوند عزوجل در آیات حضرت قرآن، بندگان را به «عدل و احسان و ایتاء ذی القربی» امر می کند و از «فحشاء ‌و منکر و بغی» باز می دارد. ▫️إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إيتاءِ ذِي الْقُرْبى‏ وَ يَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون (سوره نحل،‌آيه ۹۰) ◀️اما تمامی مصادیق مأمور به و منهی عنه، علاوه بر ظاهر، دارای معنایی باطنی هستند و به حقیقت واحدی برمی گردند. حضرت باقرالعلوم (ع) ذیل این شریفه فرمودند: ➖عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍ‏ علیه السلام قَالَ‏ : ..« إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِيتاءِ ذِي الْقُرْبى‏ » الْعَدْلُ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و اله و سلم وَ الْإِحْسانِ‏ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ‏ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ (ع) وَ إِيتاءِ ذِي الْقُرْبى‏ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ (س)‏ وَ أَوْلَادُهَا (ع) ▫️منظور از عدل، رسول اکرم (ص) است و منظور از احسان، امیرالمومنین علی (ع) و منظور از ذی القربی ، حضرت زهراء (س) و اولاد ایشان هستند. 📔تفسير فرات الكوفي ؛ ص۲۳۶ 🔹و در روایت دیگر حضرت صادق‌(ع) تفسیر آيه را ادامه داده و فرمودند: «وَ يَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ‏ » وَ هُمْ أَعْدَاءُ الْأَنْبِيَاءِ وَ أَوْصِيَاءِ الْأَنْبِيَاءِ وَ هُمُ الْمَنْهِيُّ مِنْ مَوَدَّتِهِمْ وَ طَاعَتِهِمْ‏ ▫️و منظور از فحشاء و منکر و بغی، اعداء آل محمد اند که بندگان از مودّت و طاعت از آنان نهی شده اند 📔بصائر الدرجات في فضائل آل محمد صلى الله عليهم ؛ ج۱ ؛ ص۵۲۹ 🔸لذا حقیقت و بطن تمامی مصادیق مامورٌ به در آیات حضرت قرآن، اطاعت از موالیان امر (ع) و بطن تمامی اعمال منهیٌ عنه، اطاعت از اعداء‌ ایشان است. به عبارت دیگر، امر به جنت،‌ امر به سبب دخول به جنت یعنی اطاعت از اهل بیت (ع) است و زجر از نار،‌ زجر از سبب دخول به نار یعنی اطاعت از اعداء (لعنت الله علیهم اجمعین) است. ⏪در بطنی دیگر، آمر و زاجر بودن حضرت قرآن ،‌ به معنی امر کردن بندگان به خود جنت و نهی کردن ایشان از خود نار ( و نه فروعات اسباب دخول به آن) می باشد. ☑️ در روایت دیگر بیان شده که حقیقت معنای امر به معروف، امر به اعمال نیک و ظاهر افعال خیر و مأمور به نیست؛ بلکه امر به ولایت امیرالمومنین علی (ع) است. 🖋لذا حضرت قرآن امر است و زاجر،‌ امر به حقیقت جنت می کند و از حقیقت نار باز می دارد؛ تنها امر حضرت قرآن ،‌امر به ولایت امیراالمومنین علی (ع) است و تنها زجر آن، زجر و نهی از ولایت طاغوت است. 🖋از فروعات این أمر و زجر است که تمامی اعمال نیک ،در زمره اعمال مأمور به قرار می گیرند و تمامی اعمال قبیح و فاحشه،‌ در زمره منهی عنه ها در آیات حضرت قرآن قرار داده می شود. @beytolamir110 *️⃣◻️ *️⃣◻️*️⃣◻️*️⃣◻️

*️⃣◻️*️⃣◻️*️⃣◻️ *️⃣◻️ #فضائل_حضرت_قرآن ❇️#فضیلت_حضرت_قرآن: #حُدَّ_فِيهِ_الْحُدُودُ ⬅️قسمت اول 🔹یکی از #فضائل حضرت قرآن این است که #حدود الهی در آن متعین ، مرزبندی و تحدید شده اند: حُدَّ فِيهِ الْحُدُودُ. 🔹حضرت جعفر بن محمد الصادق (ع) در خصوص این فضیلت، به حدیث جدشان امیرالمومنین علی (ع) اشاره و فرمودند : قال امیرالمومنین (ع) : ➖فَالْقُرْآنُ آمِرٌ وَ زَاجِرٌ حُدَّ فِيهِ الْحُدُودُ وَ سُنَّ فِيهِ السُّنَن‏ 📔البرهان في تفسير القرآن ؛ ج۱ ؛ ص۱۸ 🔘«#حد» از نظر لغوی دارای دو معنا است: ☑️اول : فصل و مرز بین دو چیز؛ لذا طرفین شیء ، «حدود» آن نامیده می شود. ☑️دوم: «حد شیء» به معنی «منتهای شیء» . ➖لذا معنا و دلالت ضمنی تحدید شیء و مشخص ساختن حدود آن ،‌ این است که تجاوز از حدود مشخص شده، جایز نبوده و به مخالفت با فاعل تحدید، تعبیر می شود. 🔹اصطلاح «حدود الله» در بسیاری از آیات حضرت قرآن به کار برده شده است: ☑️حدود الله، در یک معنا، بر چارچوب های تعیین شده برای اعمال عبادی بندگان دلالت دارد. بدین معنا که هر فریضه ای دارای حدود و طرفینی است که اتیان واجب در آن بازه ی مشخص شده موجب اسقاط تکلیف خواهد بود؛ تجاوز از آن، سبب ابطال عمل عبادی و یا حتی ارتکاب حرام می گردد. ➖به عنوان مثال، طلوع فجر تا مغرب ، حدود صیام معرفی شده که اکل و شرب در این بازه ی زمان، حرام و در غیر آن جائز است. وَ كُلُوا وَ اشْرَبُوا حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّيامَ إِلَى اللَّيْل‏ ... تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلا تَقْرَبُوها (سوره بقره،‌آیه ۱۸۷) ➖از سهم الارث هر کدام از أقارب ، به حد الهی تعبیر می شود: وَ لَكُمْ نِصْفُ ما تَرَكَ أَزْواجُكُم‏ ْ إِنْ لَمْ يَكُنْ لَهُنَّ وَلَد...تِلْكَ حُدُودُ اللَّه‏ (سوره نساء،‌آيات ۱۲ و ۱۳) ☑️در معنایی دیگر ، هر واجب و فریضه ای از فرائض الهی، دارای حد و انتهایی است که به آن ختم می شود. حد آن فریضه، اتیان و امتثال آن فریضه است. لذا حد حج، إتیان حج است، حد ماه مبارک رمضان، صوم کل ماه است که اگر صوم ماه به جا آورده شود، حد ماه مبارک رعایت شده است. ➖عن جعفر بن محمد الصادق (علیه السلام): مَا مِنْ شَيْ‏ءٍ إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهِي إِلَيْهِ فَرَضَ اللَّهُ الْفَرَائِضَ فَمَنْ أَدَّاهُنَّ فَهُوَ حَدُّهُنَّ وَ شَهْرُ رَمَضَانَ فَمَنْ صَامَهُ فَهُوَ حَدُّهُ وَ الْحَجُّ فَمَنْ حَجَّ فَهُوَ حَدُّهُ ▫️هیچ شیء ای نیست مگر اینکه حدی دارد که به آن ختم می شود، خداوند عزوجل فرائض را واجب ساخته، هر کس فریضه را به جا آورد، حد آن را رعایت کرده است 📔بحار الأنوار ج ۹۰ ص ۱۶۱ 📔الكافي ، ج۲ ص: ۴۹۸ ⏪اما حقيقت معناي اتيان حدود در فرائض ، رسيدن به بطون آن شريعت است و إتيان به معناي اكمل ، معرفت به اسرار و بطون آن فريضه می باشد. ✔️گرچه به جا آوردن ظاهر فریضه و عمل عبادت ظاهراً تكليف را از گردن مكلف ساقط مي كند ،‌ اما حقيقت اتيان حدود فقط با نيل به نورانيت احكام و فرايض حاصل مي شود. ◀️حقیقت معنای «حدود الله» و بطن آن در آیات حضرت قرآن، اشاره به وجود مقدس ائمه (ع) دارد،‌ چنانکه حضرت جعفر بن محمد الصادق (ع) فرمودند: فَقَالَ الصَّادِقُ علیه السلام : ▫️...نَحْنُ حُدُودُ اللَّهِ 📔بحار الأنوار ؛ ج۳۹ ؛ ص۸۸ 📔مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (لابن شهرآشوب) ؛ ج۳ ؛ ص۲۷۲ 🔹معرفت به حدود الله که هیچ عمل عبادی بدون آن ، قبول نمی گردد، معرفت به ولایت ولی الله الاعظم (ع) است و روایت متعدد ، تصریح بر این مطلب دارند. 🖋شرح این مطلب در قسمت بعد ادامه دارد.. @beytolamir110 *️⃣◻️ *️⃣◻️*️⃣◻️*️⃣◻️