آنگاه همان زخم، همان کوره ی کوچک، شد قلّه ی یک آه، مسیر فوران شد @biekaran

با ما که نمک گیر غزل بود چنین کرد با خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد @biekaran

حامد عسکری

(🌙✨) «وقتی ماه همنشین شب های من شد» هر قدمی که روی فرش میگذاشتم شپ شپ صدا میداد. مثل کسی که بغض در گلویش ترکیده باشد و هق هق گریه کند. از همان اول هم به فرش ها ظلم میشد. بس که مردم پا روی دل نرمش می گذاشتند. به هر حال از پله های بالا رفتم تا به اتاقم رسیدم. اتاقی که دور از دست خیس باران خشک و بکر مانده بود. نگاهی اجمالی به اتاق انداختم. خیالم از بابت ماه کمی آسوده شد. اگر می امد متوجه ویرانی خانه نمیشد. صدای خاله از طبقه ی پایین به گوش میرسید. +اها...بله. پس منتظر باشم بعد باران بیایید؟ تقریبا تعمیر سقف چند وقت طول میکشد؟ نه... چکه نمیکند. سقف کاملا تخریب شده... باشد. دوباره با شما تماس میگیرم. از طبقه بالا نگاهش کردم. شانه بالا انداخت و گفت:« نمیدانم!» منظورش از نمیدانم، خیلی ندانستن ها بود. نمیدانست شب را چگونه با این همه خرابی بگذرانیم، نمیدانست با تابلو هایش که نم برداشته و خیس و خراب شدند چه کند و نمیدانست چگونه جواب پیامک اقای مرادی را بدهد. البته شکر خدا که میشد در اتاق دیگر خوابید و تابلو هارا دوباره کشید اما پاسخ دادن به پیامک اقای مرادی مسئله ی مهم تری بود. خاله نگاه سَرسَری به پیامک اقای مرادی انداخت و گفت:« فعلا بیا تصور کنیم پیام هایمان را ندیدیم.» ابتدا با همتی بلند، نایلونی روی سوراخ سقف کشیدیدم تا بیش از این خانه را تخریب نکند. بعد از ان فرش های خیش شده را لوله کردیم و کف سالن را طی کشیدیم. قرار نبود این روز دلنگیز با خستگی به اتمام برسد. خاله خودش را روی مبل انداخت تا اندکی خستگی دَر کند. تا او استراحت میکرد دَرِ اتاق نقاشی اش را بعد از مدت ها گشودم. اتاق زیبایی بود. زیبا تر از اخرین باری که ان را دیده بودم. البته زیبا تر بود قبل از انکه باران، تابلو هایش را خراب کند و تمام ظرف رنگ هایش را بشوید. با صدای بلند گفتم:« با تابلو هایت چه میکنی؟» +فعلا مشکلات بزرگ تری دارم. بعدا فکری برایشان میکنم -چند تایی تابلوی سالم داری. + دست تنها کاری از من بر نمی آید. سرم را از اتاق بیرون اوردم و گفتم:«اگر دو نفر باشی چه؟» زیر لب حرفم را زمزمه کرد تا ان را بفهمد. لب پیچاند و گفت:«بد نیست!» +بیکران #ماه #وقتی_ماه_همنشین_شب_های_من_شد @biekaran

(🌙✨) «وقتی ماه همنشین شب های من شد» بی معطلی سراغ اولین تابلو رفتیم. گلبرگ های گل ابرنگی، شره کرده بودند و رنگ لطیفِ سرخ شان صورتی شده بود. خاله با دیدن گل پر پر شده شده اش آهی کشید و تابلو را بلند کرد. گفت:« تا من این گل های آب پاشی شده را کنار میگذارم تو این تابلو های کوچک را پایین ببر. این ها اسیب چندانی ندیدند. ان بوم های سفید هم همینطور.» در مجموع شش تابلوی کوچک در اتاق بود. سه تابلوی سالم را روی هم گذاشتم و از در خارج شدم. تابلو هارا پشت پیشخوان(اوپن) آشپز خانه قرار دادم. داشتم به اتاق برمیگشتم که صدای لرزش تلفن همراه خاله توجه ام را جلب کرد. تلفن درحال زنگ خوردن بود. نگاهی به صفحه ی تلفن انداختم. اقای مرادی بود. گفتم چند دقیقه که بگذرد خسته میشود و با خود میگوید حالا بعدا زنگ میزنم. چند لحظه بعد که تماس به صورت خودکار قطع شد دیدم نه! این مرد دست بردار نیست. تا ان لحظه پنج تماس بی پاسخ به جا گذاشته بود. این شد که دانستم دوباره زنگ میزند. تلفن را برداشتم به اتاق بازگشتم. خاله بوم سنگینی را بلند کرده بود و میخواست به گوشه ی اتاق ببرد. از دهانم حرفی بیرون نپریده بود که تلفن دوباره زنگ خورد. - خاله. تلفنت زنگ میخورد + چه کسی پشت خط است؟ - اقای مرادی +بیکران #ماه #وقتی_ماه_همنشین_شب_های_من_شد @biekaran

در زندان تن، پوسیده‌ایم... در پِی، یک حکم عفو! ✍️#محمدجوادمحمودی @negashteh | نگاشته

_🌙✨

یکم شعر بخونیم؟