من درحال توضیح اینکه نگرانم یکی دیگه هم توی کتاب بمیره برای دوستم:
دوستم در حال توضیح اینکه وقتی کتاب تموم شد اون زنده بود:
من که دارم بهش میفهمونم نه ممکنه در اینده کشته شه.
اونکه داره سعی میکنه خودشو نکشه تا بهم بفهمونه کتاب واقعی نیست:
منی که همچنان نگرانم:
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
یادی هم کنیم از این آقا، مهرداد مددی.
انجمن بیکاران کتابخون🇵🇸؛
یادی هم کنیم از این آقا، مهرداد مددی.
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
اگه آفتاب تو چشمات خونه کنه😔...
انجمن بیکاران کتابخون🇵🇸؛
هرروز که چشمانم را باز می کنم، بلند می شوم تا برای زندگی بجنگم. بقایی برای فردا. تمام زندگی ام، در م
شب است و سکوت است و او که درز سکوت را شکافته، الفبای زندگی اش را در آن ریخته و بعد درز سکوت را دوخته است. شب است و بوی تند عود نعنا و صدای شدید باران و تق تق.
کسی در می زند. نمی داند کیست. آقای شب است یا شایدهم مهمان ناخوانده ای به نام مرگ. انسانِ بی خیال، در را می گشاید و از آقای شبی که ممکن است جعل هویت کرده و مرگ باشد، دعوت می کند در حالی که می داند ممکن است در خانه را به روی مرگ گشوده باشد.
آقای شب داخل می آید، آرام می نشیند روبروی شومینه و گویی در میان ابرهای خشمگین و گریان، سردش شده است. او نیز، می نشیند روبروی آقای شب و الفبای زندگی را در سکوت خلاصه می کند. آقای شب، چهره ی نرم و مهربانی دارد. او را به آغوش شب می گیرد و آرام آرام، ملحفه ی مرگ را نیز به دور او می پیچد.
پایان.
_آگاتای تشنه به خون نویسندۀ هیچوقت دروغ نگو؛ 1403/2/24
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتاب
پی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
از این پس نمیرم که من زنده ام
که تخم سخن را پراکنده ام
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
انجمن بیکاران کتابخون🇵🇸؛
روانشناس؟ نه ممنون شطرنج هست.
شطرنج یه سبک زندگیه.
انجمن بیکاران کتابخون🇵🇸؛
آدم ها همینطورند، اگر کسی نبایدهارا تعارفشان کند، ممنونش می شوند و با طناب او به چاه می روند. _ راز
همۀ آدم ها فکر می کنند که خودشان هستند و زندگی خودشان، پس هر غلطی می توانند بکنند...
_ راز تنهایی
انجمن بیکاران کتابخون🇵🇸؛
آسمان، سهمگین است اما با خشم می گرید.
اون روز که بارون اومد، آسمون خیلی خشمگین بود و خیلی همه چیزو ریخته بود توی خودش، بعد گریه کرد. سخت گریه کرد انقدری که همه کم کم داشتن از خشمش می ترسیدن و ابرو های آسمون هی در هم می پیچیدن و رعد و برق!
ولی زمین فهمید که آسمون چقدر مهربونه. زمین فهمید حتی آسمون وقتی خشمگینه هم، بازم گریه می کنه و زمینو سیراب می کنه.
مگرنه خورشید شاهد بود آسمون چطوری همه ی اشکاشو ریخته بود توی خودش، مگه بازم نمی تونست؟
ولی خورشید شاهد بود، لبخند زمین و مهربونی آسمون رو در اعماق خشمش.
هدایت شده از سلاطین دهه هشتاد و نود
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
تنهاکسی که دلداریاش
از روی ترحم نیست🙂: